Ακούστε προσεκτικά τους στοίχους αυτού του τραγουδιού... Εκφράζει πολύ μεγάλες αλήθειες.

Ήθελα πολύ να την δω αυτή την ταινία και τελικά τα κατάφερα. Είχα ξαναγράψει σ' αυτό το Site πριν από τρεις εβδομάδες, όταν ετοιμάζονταν να “ανέβει” στην κινηματογραφική αίθουσα “Μικρόκοσμος”, επί της Συγγρού, απέναντι από το FIX. Αλλά δεν μπορούσα να πάω τότε. Ήταν μπροστά μας βλέπεις τα τρεξίματα από το γάμο της Ειρήνης...

Και το Σάββατο καθώς είχα ξαπλώσει το μεσημέρι και διάβαζα εφημερίδες διαπίστωσα έκπληκτος ότι η ταινία – ντοκιμαντέρ για την Γιάννη Αγγελάκα παιζόταν ακόμα, τρεις εβδομάδες μετά, στην ίδια μοναδική αίθουσα, στην Αθήνα. Ήταν ευκαιρία να αφήσουμε και τον Λάμπρο με τους φίλους του να παίξουν τα παιχνίδια τους στο πλέι στέισον και την... κάναμε για “Μικρόκοσμο”.

Φτάσαμε δύσκολα παρότι η διαδρομή με μηχανή στο κέντρο της Αθήνας δεν είναι κάτι το δύσκολο, εντούτοις οι πιο... σύντομοι δρόμοι για να περάσω το κέντρο είχαν υπερβολική κίνηση. Σαββατόβραδο, ανάμεσα στις 8.30 – 9.00 τέτοια κίνηση είχα καιρό να δω. Και όλο και κάτι έμπαινε εμπόδιο μπροστά μου. Ένα απορριμματοφόρο του δήμου Αθηναίων, αυτοκίνητα φορτηγά με αλάρμ που έκλειναν όλο το εύρος του δρόμου, απίστευτο. Ας είναι. Φτάσαμε στην ώρα μας στο σινεμά. Και παρ' όλο που πρώτη φορά πηγαίναμε εκεί το βρήκαμε πολύ γρήγορα.

Η όλη διακόσμηση δείχνει έναν χώρο τέχνης. Το ταμείο δεν είναι έξω, στο γνωστό κουβούκλιο, αλλά μέσα, λίγο πριν φτάσεις στο μπαρ. Νέοι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους έχουν αρχίσει να μπαίνουν στην αίθουσα για την παράσταση των 9.00. Εσωτερικά η αίθουσα δεν μοιάζει με τις σύγχρονες αμφιθεατρικές αίθουσες των πολυσινεμά. Κλασικά πράγματα. Άνετες οι θέσεις δεν “χτυπούσαν” μπροστά τα γόνατά μου.

Είδαμε μια ταινία μικρού μήκους. Δεν ήταν τίποτα το εντυπωσιακό, αλλά είχαν προσκαλεσμένους για να τη δουν πριν από την προβολή της “Ταξιδιάρας Ψυχής”. Ύστερα έφυγαν. Και μείναμε εμείς, κάπου το ένα τρίτο των θέσεων για την ταινία που θέλαμε με εισιτήριο μόλις 5 ευρώ.

Η ταινία μου άρεσε πολύ. Άξιζε να έρθω να τη δω. Γνώρισα και έμαθα πολλά πράγματα για έναν ροκ τραγουδιστή της ηλικίας μου που μεσουρανεί στο είδος του κοντά 30 χρόνια τώρα.

Σε ένα καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ τον ακούσαμε να μιλάει για την πορεία του στο τραγούδι, από τις “Τρύπες”, το πέρασμά του στους “Επισκέπτες” και τις αναζητήσεις του στο κρητικό τραγούδι, αν και Θεσσαλονικιός. Τοπία εκπληκτικά, αποσπάσματα από τα τραγούδια και τους στόχους του, άμεση επικοινωνία με τον κόσμο. Νομίζεις ότι ήταν δίπλα σου και ο καθένας από τους θεατές εισέπραττε ότι είχε ανάγκη να πάρει η ψυχή του.

Ήταν πραγματικά μια πολύ όμορφη κινηματογραφική βραδιά που δεν θα μπορούσε να κλείσει αλλιώς παρά με βραστό ή ένα πιάτο πατσά στο μαγαζί του Παπανδρέου στην κεντρική αγορά της Βαρβακείου.

Στο σπίτι οι φίλοι του παίζουν ακόμα. Σε λίγο θα έρθουν οι γονείς τους να τα πάρουν. Όμορφα πέρασαν κι αυτοί στα γενέθλια του Λάμπρου.