Μια ερημιά πια η JOB που κάποτε, όχι πολύ παλιά, έσφυζε από ζωή...

Πάνε κοντά δεκαπέντε χρόνια που την ξέρω την καφετερία JOB στα Σεπόλια. Στην Καλαμά, απέναντι από ένα γυμνάσιο κι ένα λύκειο, τα 53άρια και σε μικρή απόσταση από τα 54 γυμνάσιο και λύκειο. Δίπλα της είναι άλλη μια καφετέρια, η KAYAK.

Περνάω κάθε πρωί στην επιστροφή από το 54 γυμνάσιο που αφήνω τον Λάμπρο για να πάω στο γραφείο μου στην ΠΕΤ ΟΤΕ. Και πιάνεται η ψυχή μου από την εγκατάλειψη. Φετινό είναι το κακό. Και χωρίς να ξέρω την ακριβή αιτία, υποθέτω ότι το κλείσιμό της εντάσσετε στο γενικότερο κλίμα της οικονομική κρίσης.

Για σκέψου όμως: Όταν κλείνει μια καφετέρια δίπλα σε σχολικές μονάδες με... εξασφαλισμένη πελατεία, τι να περιμένεις από κει και πέρα;

Κι έχω ένα σωρό αναμνήσεις από την JOB. Πόσα Δ. Σ. Του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων όταν ακόμα πήγαινε η Ειρήνη στο 54 γυμνάσιο που συστεγαζόταν με το 53 ή ο Λάμπρος στο 146 δημοτικό σχολείο Αθηνών. Εκεί βρισκόμασταν και τα λέγαμε, μ' ένα καφεδάκι ή ένα ποτό παρέα. Ήταν τότε, που δυσκολευόμαστε να έχουμε πρόσβαση μέσα στο σχολείο και βόλευε να βρισκόμαστε εκεί.

Τώρα, μια ερημιά. Τα λουλούδια ξεραμένα στις γλάστρες, ευτυχώς κάποιος ευαισθητοποιήθηκε και τα κούρεψε... Δεν άντεξα χθες το πρωί και κατέβηκα από τη μηχανή και φωτογράφησα τη JOB. Μου είναι, ακόμα και τώρα που γράφω, δύσκολο να αντιληφθώ το κακό που έχει συμβεί με τα μαγαζιά στη γειτονιά και κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Πού θα πάει πια αυτή η κατάσταση;