Χθες ήταν βέβαια Πανσέληνος, αλλά καμιά φορά με το τρέξιμο και το μοίρασμα στις δουλειές μας χάνουμε το υπέροχο φαινόμενο. Δείτε εδώ μια... κρητικιά εκδοχή του...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 25/09/2010

Μετά τους φορτηγατζήδες τι, αναρωτιέται ο κόσμος που νοιώθει, κάθε μέρα που περνάει να χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του. Το σχετικό νομοσχέδιο που απελευθερώνει τις άδεις στα Δ.Χ. αυτοκίνητα μπορεί να ψηφίστηκε επί της αρχής κατά πλειοψηφία, αλλά τίποτα δεν δείχνει ότι οι ιδιοκτήτες θα «καταθέσουν» τα όπλα.

Το κρυφτούλι θα συνεχίσει να υπάρχει κι ας βγαίνουν κυβερνητικές φωνές να λένε πως πρέπει να γίνουν σεβαστοί οι νόμοι του κράτους. Αυτονόητο για ένα σοβαρό κράτος.
Ιδιόμορφη η κατάσταση στους κεντρικούς δρόμους. Κι ύστερα τι; Στη σειρά είναι η εκποίηση του ΟΣΕ και το άνοιγμα κι άλλων κλειστών επαγγελμάτων . Έτσι τουλάχιστον είναι προγραμματισμένο. Αν αλλάξει κάτι στην πορεία εδώ είμαστε να το δούμε.
Το σίγουρο είναι ότι η κοινωνία είναι «μουδιασμένη». Δεν αντιδρά. Καζάνι που βράζει;

Προσπαθώ να ερμηνεύσω το φαινόμενο. Ακόμα και οι κατά παράδοση πολιτικά ενταγμένοι στον ευρύτερο αριστερό χώρο έχουν στρέψει το ενδιαφέρον του στις εκλογές για τον Καλλικράτη και δεν συμμετέχουν στους φορείς βάσης ενεργητικά.

Άλλη μια αναντιστοιχία... Την ώρα που ο πολύς κόσμος είναι αδιάφορος για τις επερχόμενες εκλογές κάποιοι δίνουν μεγάλο βάρος. Ακόμα κι όταν ξέρουν ότι δεν πρόκειται να έχουν κανένα, εμφανώς, πολιτικό αποτέλεσμα.
Τότε γιατί «απομακρύνονται» από τα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων;

Δεν αντιλαμβάνονται ότι η κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας είναι βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας; Δεν βλέπουν μεγαλοεργοδότες με ονοματεπώνυμο, που προχωρούν σε ευθείες απειλές για μειώσεις μισθών με το σκεπτικό ότι είναι πολύ καλύτερα από τις απολύσεις;

Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα είναι ουσιαστικά απών. Η ΓΣΕΕ συνεχίζει τους θεατρινισμούς με επισκέψεις μικράς κλίμακας στη ΔΕΘ ή στην νέα υπουργό Εργασίας κι εκδίδει μελέτες με επιστημονική επάρκεια για την επερχόμενη αύξηση της ανεργίας. Και έτερον ουδέν. Αλλά αυτά τα ξέρουμε, τα ζούμε. Το ζητούμενο είναι να πάψουμε να νιώθουμε, όσοι έχουμε ακόμα δουλειά, την ανασφάλεια, ότι μπορεί να είμαστε οι επόμενοι που θα βρεθούμε απροειδοποίητα στο δρόμο.

Υπάρχει κάποιος να μας να μας διασφαλίσει για το αντίθετο; Μάλλον δύσκολο θα' ναι να βρεθεί, ιδιαίτερα όσο πλησιάζουμε στο Νοέμβρη και στις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Κάθε μέρα που ξημερώνει το σκληρό πρόσωπο ενός κράτους που δεν δείχνει καμιά κοινωνική συνοχή θα βγαίνει απειλητικά μπροστά μας. Και θα ακούγονται ιδιαίτερα προκλητικές οι δηλώσεις του κ. Πάγκαλου, αντιπροέδρου της κυβέρνησης, ότι «μαζί τα φάγαμε τα λεφτά». Όχι κύριε Πάγκαλε, δεν ήμασταν εμείς στο πάρτι σας. Αναζητήστε τους πραγματικούς αίτιους αν, σώνει και καλά, θέλετε να αποδώσετε ευθύνες σε κάποιους.

Δυσκολεύουν τα πράγματα μέρα με τη μέρα. Όποιος κυκλοφορεί ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους μπορεί να το αντιληφθεί. Αλίμονο σ' αυτούς που επέλεξαν να ζήσουν σε μια γυάλα αποστειρωμένη και να βλέπουν τη δικιά τους, διαστρεβλωμένη, πραγματικότητα.

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στη στήλη μου ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ.