Μαχητές του Ισλάμ, ποζάρουν σαν αστακοί, κρατώντας σημαίες, ενώ από πίσω τους φαίνονται τα ερείπια της ορθόδοξης πόλης. Μάλιστα κραυγάζουν τη φράση «Αλαχού Ακμπάρ». Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ…

Μετά από την απουσία μιας εβδομάδας, επιστρέφουμε εδώ, στο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, για το καθιερωμένο άρθρο μας. Τετάρτη σήμερα, στα μέσα της βδομάδας και ένα από τα μεγάλα θέματα της επικαιρότητας εξακολουθεί, και δικαιολογημένα, να είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία. Είναι γνωστό ότι η Δύση βοηθάει την Ουκρανία με στρατιωτικό εξοπλισμό και άτυπα θα λέγαμε πως λαβαίνει χώρα ένας μίνι παγκόσμιος πόλεμος. Αυτά είναι γνωστά.

Στην ανθρώπινη ιστορία πάρα πολλοί πόλεμοι έγιναν στο όνομα της θρησκείας. Αυτό που αξίζει την προσοχή μας λοιπόν, είναι το μείγμα θρησκειών που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στα μέτωπα του πολέμου. Η Ουκρανία που σχεδόν το 67% του πληθυσμού της δηλώνουν Χριστιανοί Ορθόδοξοι έρχεται αντιμέτωπη με τη Ρωσία. Μια Ρωσία που τα αχανή της εδάφη χάνονται στα βάθη της Ασίας. Μια Ρωσία πολυθρησκευτική μεν, ενωμένη δε σε ένα πόλεμο.

Άρα μπορούμε υπό προϋποθέσεις να μιλήσουμε και για ένα θρησκευτικό πόλεμο; Κατά μία έννοια ναι. Τσετσένοι και Νταγκεστανοί μουσουλμάνοι, Κοζάκοι και Ρώσοι ορθόδοξοι, μογγολικής καταγωγής ρώσοι βουδιστές και ακόμη πιο βαθιά στην Ασία, κάτω από τις σιβηρικές στέπες και πάνω στα άγρια βουνά, οι μογγολικής καταγωγής σαμανιστές.

Όλοι αυτοί ενάντια στην ορθόδοξη Ουκρανία. Η Ρωσία χρησιμοποιεί ό,τι έχει και δεν έχει ώστε να επανδρώσει το στρατό της. Όπως αναφέρει το protagon, "επί Σοβιετικής Ενωσης οι μειονοτικοί περνούσαν τα πάνδεινα στους στρατώνες του Κόκκινου Στρατού, αλλά μετά τον πόλεμο της Τσετσενίας ο Πούτιν κατάλαβε ότι οι μειονοτικοί μπορεί να του φανούν χρήσιμοι". Θρησκευτικές και πολιτικές μειονότητες πολεμούν ενωμένοι κάτω από ένα πολιτικό καθεστώς την Ουκρανία.

Και γιατί τολμάμε να πούμε πως είναι και θρησκευτικός πόλεμος; Παρότι είναι ένας πόλεμος εδαφικών και συμμαχικών συμφερόντων, μέσα σε αυτόν ανακατεύονται και οι κληρικοί ή ιερείς όλων των θρησκειών των στρατιωτών που συμμετέχουν στον πόλεμο και ευλογούν τους πιστούς τους ώστε να πάνε να πολεμήσουν. Επικαλούνται όλοι τον θεό τους. Όλοι θέλουν να γυρίσουν πίσω υγιείς. Κάποιοι δεν θα τα καταφέρουν. Γιατί; Επειδή ο Θεός δεν ήταν μαζί τους;

Και αν εμβαθύνουμε λίγο στο θέμα, ένα εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής. Εσύ που επικαλείσαι τον θεό σου, πώς είσαι τόσο σίγουρος πως είναι με το μέρος σου; Και αυτό το ρωτάω επειδή σε αυτόν τον πόλεμο έρχονται αντιμέτωποι ορθόδοξοι με ορθόδοξους.

Με ποιούς ορθόδοξους είναι ο Θεός; Απ' την άλλη πλευρά, η Σοβιετική Ένωση ήταν ένα καθαρά αθεϊστικό κράτος. Πώς ξαφνικά μετά τη διάλυση της η Ρωσία δηλώνει ορθόδοξη; Ποιός "θεός" βοήθησε την άθεη Σοβιετική Ένωση να ακμάσει και ποιός τη βοηθάει τώρα που έγινε θρήσκα; Κάτι δεν κολλάει εδώ. Μάλλον η θρησκεία έχει εμπλακεί κακώς σε πολιτικά μονοπάτια στα οποία δεν θα έπρεπε να εμπλακεί.

Και αν εμβαθύνουμε κι άλλο στο θέμα, προσεύχονται κάποιοι να τους βοηθήσει ο θεός να σκοτώσουν τους αντιπάλους τους. Δηλαδή υπάρχει άνθρωπος λογικός και εν γένει σοβαρός που να προσεύχεται κάτι σαν αυτό; "Θεέ μου σε παρακαλώ βοήθησε με να σκοτώσω τον αντίπαλο άνθρωπο. Βοήθησε με να σκοτώσω τον συνάνθρωπό μου που δημιούργησες εσύ, βοήθησε με να σκοτώσω ένα δημιούργημα σου", (αφού μιλάμε για Θεό μιλάμε για δημιουργία). Οπότε καταλαβαίνουμε το παράλογο της υπόθεσης. Θα σε βοηθήσει ποτέ ο Θεός να σκοτώσεις ένα δημιούργημά Του που εσύ θεωρείς ότι πρέπει να πεθάνει; Βγάλε συμπέρασμα μόνος σου. Αλλά έχω και ένα ακόμα πιο βαθύ ερώτημα. Έχεις σκεφτεί ποτέ αν έπαιρνε μέρος ο Θεός σε ένα πόλεμο τί θα γινόταν; Έχεις σκεφτεί ποτέ αν ο Θεός έπαιρνε μέρος σε ένα πόλεμο ποιους θα σκότωνε και ποιους θα άφηνε να ζήσουν; Αν σε ενδιαφέρει, η Αγία Γραφή λέει.