Το παιχνίδι της προσφοράς και της ζήτησης κυριαρχεί στις ελεύθερες αγορές. Αυτό κι ένας πρωτοετής φοιτητής των οικονομικών επιστημών είναι σε θέση να το κατανοήσει. Κι εμείς εδώ, σ’ αυτή τη χώρα, έχουμε μάθει να ζούμε με εισαγόμενη ενέργεια. Οπότε θέλοντας και μη, είμαστε στο παιχνίδι τους…

Η ενεργειακή κρίση έκανε την εμφάνισή της εδώ και ένα δίμηνο περίπου. Μήπως όμως δεν είναι μόνο ενεργειακή κρίση; Ναι, βασικά είναι κρίση εξουσίας. Γιατί το λέμε αυτό;

Λέει ο Πούτιν ότι θα κλείσει τη στρόφιγγα του φυσικού αερίου για την Ευρώπη. Αμέσως οι τιμές ανεβαίνουν στα ύψη. Ταυτόχρονα αρχίζουν τα αποθέματα φυσικού αερίου στην Ευρώπη και τελειώνουν.

Ως αποτέλεσμα ανεβαίνει κι άλλο η τιμή του φυσικού αερίου που παρασέρνει μαζί της και την τιμή της μονάδας ενέργειας. Μετά λέει ο Πούτιν θα δώσω αέριο στην Ευρώπη και αμέσως χαμηλώνουν οι τιμές.

Προφανώς και όλο αυτό το παιχνίδι είναι το παιχνίδι της προσφοράς και της ζήτησης. Είναι κλασσικό οικονομικό ζήτημα. Αλλά το παρασκήνιο πίσω από όλη αυτή την κατάσταση, έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα η αποτυχία των ανθρώπινων κυβερνήσεων να φροντίσουν για τη εύρυθμη λειτουργία της πολιτείας και των πολιτών. Για τους δικούς σου χι ψι λόγους εισάγεις φυσικό αέριο με σκοπό την παροχή ενέργειας για όλη την Ευρώπη. Για νοικοκυριά, επιχειρήσεις, σχολεία κλπ.

Θες επειδή δεν σου φτάνουν τα δικά σου αποθέματα; Θες επειδή δεν έχεις δικά σου κοιτάσματα; Θες για άλλους χίλιους δύο λόγους; Εισάγεις φυσικό αέριο. Λογικό όλο αυτό. Όλοι εισάγουν και όλοι εξάγουν κάτι. Το ερώτημα είναι πώς και γιατί αφήνει κάποιος τον εαυτό του εκτεθειμένο και απροστάτευτο σε ένα τόσο καίριο ζήτημα.

Έχουμε χτίσει μια κοινωνία η οποία ζει μόνο με παραγόμενη ενέργεια. Κινητά, σπίτια, αυτοκίνητα, λάμπες, τρένα, πλοία, επιχειρήσεις, σχολεία. Όλα για να λειτουργήσουν και να παραχθούν χρειάζονται ηλεκτρική ενέργεια.

Κανονικά λοιπόν θα έπρεπε να έχεις δύο τρεις παρόχους και να το παίζεις σε διπλό ταμπλό ώστε να έχεις πάντα προσιτές τιμές για ένα τόσο βασικό είδος επιβίωσης. Και σε επόμενη φάση που κάποιοι πάροχοι ξεμείνουν από την καύσιμη ύλη ή συμφωνήσουν για πάγια τιμή, θα έπρεπε να έχεις καβάτζα την εναλλακτική να παράγεις δική σου ενέργεια.

Εδώ όμως θα μου πεις πως, δεν μπορώ να παράγω δική μου ενέργεια, επειδή ακολουθώ το ευρωπαϊκό μοντέλο μηδενισμού των ρύπων. Οπότε δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω λιγνίτη.

Και γιατί δεν επενδύεις στην ηλιακή και αιολική ενέργεια; Καλή ιδέα θα μου πεις. Αλλά εδώ έρχονται και μπαίνουν στο κόλπο κάτι ψευτοοικολόγοι. Κάτι παρατρεχάμενοι τυχοδιώκτες που ναι μεν θέλουν πράσινη παραγωγή ενέργειας, αλλά χωρίς αιολικά.

Ναι, αλλά πως γίνεται αυτό; Συμφωνώ ότι και τα αιολικά στο μέλλον θα μολύνουν ως ένα βαθμό με τις μπαταρίες τους και την όλη διαδικασία της ανακύκλωσης τους, αλλά όπως λέγανε και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, "το μη χείρον βέλτιστον".

Δηλαδή αποδεχόμαστε μια κατάσταση όχι πολύ θετική, με το επιχείρημα ότι αποφεύγουμε κάτι που θα μπορούσε να είναι εντελώς επιζήμιο. Ακριβώς αυτό λοιπόν. Προτιμάς το αιολικό, από το να καις κάθε μέρα λιγνίτη, πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Αλλά επειδή δεν το καταλαβαίνουν κάποιοι αυτό, τα κράτη είναι έρμαια των κάθε λογής ψευτοοικολόγων και περιβαλλοντολόγων.

Άρα συνοψίζοντας. Τα κράτη είναι δέσμια των εμπόρων ορυκτών καυσίμων. Δεύτερη εναλλακτική δεν έχουν λόγω της πίεσης των οργανώσεων για το περιβάλλον. (Δεν είδα κάποια οργάνωση να διαμαρτύρεται τόσα χρόνια για τον λιγνίτη όμως).

Οικολογική ενέργεια δεν έχουν. Άρα λοιπόν χορεύουν όπως ακριβώς τους παίζουν μουσική. Μαριονέτες των μεγαλεμπόρων που λυμαίνονται κερδοσκοπικά την ανθρωπότητα. Άρα η κρίση δεν είναι μόνο ενεργειακή. Είναι και κρίση εξουσίας.

Στην ουσία την εξουσία την έχουν στα χέρια τους όσοι έχουν λεφτά και όσοι κερδίζουν χρήματα από μεγάλες εμπορικές συναλλαγές και συμφωνίες, συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών. Και στον ίδιο παρανομαστή τείνει να μεταβεί και το όλο ζήτημα με τα κρυπτονομίσματα, τα οποία δημιουργήθηκαν με φόντο την οικονομική ανεξαρτησία, αλλά καταλήγουν στα χέρια βαθύπλουτων επενδυτών.

Η επιθυμία για εμπορική και οικονομική ανεξαρτησία είναι ανέφικτη σε ένα κόσμο που διοικείται από το ίδιο το χρήμα, οποιασδήποτε μορφής. Αυτό δεν το έχουν καταλάβει τα κράτη καθώς δεν γνωρίζουν πως οι άνθρωποι με τις επινοήσεις τους δεν μπορούν να αυτοκυβερνηθούν με επιτυχία.