Προσέξτε λίγο έξω. Τι βλέπετε; Μια κοινωνία διχασμένη. Χρειάζονται δραστικά μέτρα από την πολιτεία προκειμένου να μας πείσουν για το αυτονόητο. Κι εμείς τι κάνουμε; Το πιο βολικό. Οχυρωνόμαστε πίσω από ανόητους και άσχετους που διοχετεύουν τις απόψεις τους στο διαδίκτυο για να παραλύσουν περισσότερο την ψυχολογία μας. Για να το δούμε λίγο αλλιώς… Η φωτογραφία είναι από τη Βραζιλία. Αλλά δεν είναι καθόλου δύσκολο τέτοια φαινόμενα να τα δούμε κι εδώ.

Μιλάω με πολύ κόσμο και το διαβάζω και στο ίντερνετ αρκετές φορές. Κυκλοφορεί η άποψη πως η πανδημία έχει διχάσει την κοινωνία. Υπάρχει ο κόσμος που εμβολιάζετε αλλά και ο κόσμος που είναι κατά του εμβολίου. Υπάρχει κόσμος που προσέχει και τηρεί τα μέτρα, αλλά και κόσμος που δεν τηρεί κανένα μέτρο. Βέβαια το πρόβλημα δεν βρίσκεται μόνο εκεί.

Το πρόβλημα γίνεται χειρότερο καθώς αρκετό μέρος του πληθυσμού έχει ταμπουρωθεί πίσω από τις απόψεις περί συνωμοσίας. Το ίντερνετ πρωταγωνιστεί στη διάδοση διαφόρων απόψεων προερχόμενες από κάθε είδους ανίδεους και τυχοδιώκτες. Άνθρωποι που ενθουσιάζονται με θεωρίες συνωμοσίας.

Πιστεύουν οτιδήποτε υπάρχει στο διαδίκτυο και χτίζουν τη ζωή τους πάνω σε απόψεις αμφιβόλου προέλευσης. Άνθρωποι παρασύρουν σε επικίνδυνα μονοπάτια συνανθρώπους τους απλά για να ικανοποιήσουν το ντετεκτιβικό τους μικρόβιο.

Αυτό το φαινόμενο του διχασμού λοιπόν έχει στεναχωρήσει μεγάλο μέρος του κοινού που παρακολουθεί αμήχανο όλα αυτά που διαδραματίζονται. Όλοι αντιλαμβανόμαστε πως ο διχασμός ποτέ δεν είναι καλός. Αλλά το ερώτημα είναι, ποτέ ήταν ενωμένη η Ελλάδα σε επίπεδο απόψεων και ενεργειών;

Αρχής γενομένης από τον εμφύλιο πάντα υπήρχαν διχασμοί. Αντάρτες και τακτικός στρατός, βασιλευόμενη Ελλάδα, χούντα των συνταγματαρχών, οικονομική κρίση του 1989, μέχρι την κρίση του 2009. Μια χώρα γεμάτη δύσκολες εποχές.

Ένας λαός διχασμένος στον δικομματισμό και στις εφήμερες αποτυχημένες υποσχέσεις των πολιτικών, που γιγαντώνουν τις αμφιβολίες των πολιτών. Ο διχασμός έχει περάσει στο DNA της Ελλάδας. Άρα ήταν αναμενόμενη μια τέτοια αντίδραση στο κομμάτι της πανδημίας. Μάλιστα αυτή η περίοδος υπήρξε η "τροφή" των συνωμοσιολόγων.

Βαδίζουμε ένα μονοπάτι που το έχουμε χιλιοπερπατήσει. Παρακολουθούμε μια από τα ίδια. Άλλη μια περίοδος στην οποία το μοναδικό θύμα είναι το κοινό καλό. Πάνω στο βωμό της υπερηφάνειας και της ασυδοσίας χάνουν τη ζωή τους άνθρωποι, ενώ οι υπόλοιποι τσακώνονται για το αν υπάρχει ένας ιός ή όχι.

Θα ήθελα να ήξερα πως θα μας χαρακτήριζαν οι επόμενες γενιές διαβάζοντας την ιστορία μας.