Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 κατέβηκα στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176. Και παρότι ήταν μια περίοδος γιορτών με πολλές ενδιάμεσες αργίες, όλα πήγαν καλά και χθες το μεσιμέρι, ώρα 13:00 πήγαμε εκεί και την "κλείσαμε" δίνοντας τις τελευταίες πινελιές ώστε να φύγει για το πιεστήριο... Αυτή η ευρωπαϊκή τόνωση, αν μπει στα ταμεία του ελληνικού κράτους, θα δώσει αισιοδοξία;
Χθεσινά πρωτοσέλιδα αθηναϊκών εφημερίδων... Άλλα είναι υπερβολικά αισιόδοξα και άλλα κρατάνε μια "πισινή", όπως αυτό της ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ. Προβάλλουμε όλες τις απόψεις, επειδή δεν θέλουμε να πάρουμε θέση, αφού το θέμα, όπως εξελίσσεται, είναι άκρως πολιτικό.
Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ είναι η μόνη σχεδόν, οικονομική εφημερίδα που κυκλοφορεί αυτή την εποχή, στα περίπτερα... Την εποχή της άνθισης του Χρηματιστηρίου, θυμάστε ότι τέτοιου είδους εφημερίδες, ήταν πάρα πολλές. Αλλά σε μια εποχή που δοκιμάζεται σκληρά και στην οικονομία της, δεν έχουν λόγο να υπάρχουν.
Η VOICE FINΑΝCE & MARKETS είναι μια από αυτές που κατάφερε να επιβιώσει. Και αν κρίνουμε από το πρωτοσέλιδο της, μάλλον πνέει τα λοίσθια και μακάρι να διαψευστούμε, επειδή κάποιoι συνάδελφοι εργάζονται εκεί και είναι κρίμα να χάσουν τη δουλειά τους. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, από την ανεργία...
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ προβάλει πολύ εντυπωσιακή την πρόταση της Κομισιόν (προσοχή, δεν είναι καν απόφαση...) να μπει ζεστό χρήματα στα κρατικά ταμεία από την Ευρωπαϊκή Ένωση για να ορθοποδήσουν οι χώρες - μέλη της, μπροστά στη μεγάλη δοκιμασία. Την παρουσιάζει μάλιστα ως "σχέδιο Μάρσαλ". Προσγειωθείτε, παιδιά...
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 30/5/2020
Ανοίγουν λοιπόν και τα δημοτικά σχολεία! Και κατά κάποιο τρόπο, θεωρητικά τουλάχιστον, ομαλοποιείται κάπως η ζωή. Τώρα, με φειδώ χρησιμοποιούμε τη λέξη ομαλοποιείται, επειδή τίποτα δεν είναι πια όπως πριν. Πέρα απόν τον φόβο για τον ιό Covid-19 έχουν προστεθεί και μια σειρά άλλων περισπασμών που επιδεινώνουν τα πράγματα.
Το πιο σημαντικό πρόβλημα, από ότι μπορούμε να καταλάβουμε, είναι το οικονομικό. Το βλέπουμε ήδη πώς αποτυπώνεται στα σούπερ μάρκετ όπου από εκεί ψωνίζεις είδη πρώτης ανάγκης για την επιβίωση της οικογένειας και του σπιτικού. Την αρχή ήταν ουρές στην αναμονή. Τώρα, ακόμα και Σάββατο να πας, δεν θα δεις κανέναν να περιμένει έξω. Όλοι εξυπηρετούνται, κανονικά.
Το ίδιο διαπιστώσαμε και στα καφέ και την εστίαση. Άνοιξαν οι άνθρωποι τηρώντας τα μέτρα ασφαλείας που τους υποχρεώνει να βάζουν τα μισά τραπέζια, αλλά η πρώτη αίσθηση που αποκομίσαμε είναι ότι ελάχιστοι πελάτες υπάρχουν καθώς ακόμα και στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, δεν άνοιξαν ολοκληρωμένα τα αεροδρόμια, για να έρθουν οι τουρίστες.
Και ο Έλληνας δυσκολεύεται να στηρίξει αποκλειστικά μια τέτοια πρωτόγνωρη κατάσταση. Ας πούμε και για τα πλοία προς τα νησιά. Τα ρεπορτάζ λένε ότι είναι γεμάτες οι αναχωρήσεις. Αλλά ακόμα κι έτσι να είναι, είναι δυνατόν να αναμένει κανείς να στηριχτεί όλο αυτό το εγχείρημα για την επανεκκίνηση με το 50% των επιβατών κι αυτών μόνο Ελλήνων;
Ενδεχομένως οι άνθρωποι που ασχολούνται με τον τουρισμό στην Κρήτη να έχουν στο νου τους κι άλλα μέτρα προκειμένου να βγάλουν τα σπασμένα από μια, όπως εξελίσσεται κακή χρονιά. Δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε, αλλά μπορούμε να αντιληφθούμε τις δυσκολίες που περνάνε, καθώς μικραίνει απελπιστικά ο χρόνος του καλοκαιριού, ενώ οι κρατήσεις τους βλέπουν να μειώνονται, δραματικά.
Κι απ’ την άλλη πόσο θα στηρίζει το κράτος; Παίρνοντας το καλό σενάριο ότι έχουμε πράγματι μια Πολιτεία που ενδιαφέρεται γι’ αυτόν τον τομέα της βαριάς βιομηχανίας για την Ελλάδα. Πόσο θα αντέχει να… αιμορραγεί με ταμεία στα οποία μόνο διαρροές έχουν και όχι νέες εισροές, τόσο απαραίτητες για την αληθινή οικονομία και την ανάπτυξη του τόπου;
Νομίζω ότι όλα αυτά είναι αλληλένδετα και τίποτα δεν είναι ξεκομμένο… Καλά είναι τα μεγάλα λόγια, οι σχεδιασμοί επί χάρτου, αλλά το πράγμα θα μετρήσει, όταν θα εφαρμοστεί στην πράξη. Εκεί θα δούμε ακόμα και το άνοιγμα των δημοτικών σχολείων, αν βοηθήσει να αλλάξουμε ψυχολογία και να τονωθεί το ηθικό μας.
Διότι, επί της ουσίας, εκεί είναι η μεγάλη δυσκολία… Με μάσκες και αντισηπτικά δεν είναι δυνατόν να ξεχαστείς, να χαλαρώσεις και να σχεδιάζεις διακοπές, ούτε στην Ελλάδα, ούτε πουθενά. Γι’ αυτό ακόμα κι ένα παιδιά του δημοτικού μπορεί να σας διαβεβαιώσει.
Αναζητούμε από κάπου να πιαστούμε. Να ξανανιώσουμε καλά. Να αφήσουμε πίσω μας την καραντίνα και όσα κατέλειπα άφησε πίσω της και να κοιτάξουμε μπροστά. Πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο; Τρομερά δύσκολο… Φυσικά, αξίζει να το παλέψουμε, να το προσπαθήσουμε.
Με υπευθυνότητα, με σταθερότητα, με επιμονή για το στόχο. Ο οποίος δυστυχώς στόχος δεν μπορεί να είναι κοινός, διότι δεν ζούμε σε μια κοινωνία όπου κυριαρχεί η ισότητα και η δικαιοσύνη. Αντίθετα, αυτό που πρωτεύει είναι ο σκληρός ανταγωνισμός και τα συμφέροντα.
Και ειλικρινά δεν ξέρω (φαντάζομαι και πολλοί άλλοι) πώς μπορεί να γίνει πράξη αυτό με την ατομική ευθύνη που επικαλούνται πολύ, στα ωραία λόγια τους… Στην πραγματικότητα καλούμαστε να εκπαιδευτούμε μέσα σε πολύ λίγο χρόνο να αλλάξουμε μια ολόκληρη νοοτροπία που χρειάστηκε αιώνες για να δημιουργηθεί.
Ρεαλιστικά, βλέπω τα πράγματα. Κι εγώ αλλιώς θα ήθελα και επιθυμώ να είναι, φροντίζοντας να υπακούω και να προσαρμόζομαι σε τέτοιες λογικές που εξυπηρετούν το κοινωνικό σύνολο. Αλλά μια μονάδα δεν αρκεί. Χρειάζεται κάτι πολύ περισσότερο… Αν βέβαια θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε και δεν νιώθουμε τις παρούσες περιστάσεις απλά ως ένα μεταβατικό στάδιο, που αναγκαστικά θα το περάσουμε.
- Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί το Σάββατο 30/5 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου, "Επισημάνσεις".
Σχόλια (0)