Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 κατέβηκα στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176. Και παρότι ήταν μια περίοδος γιορτών με πολλές ενδιάμεσες αργίες, όλα πήγαν καλά και χθες το μεσιμέρι, ώρα 13:00 πήγαμε εκεί και την "κλείσαμε" δίνοντας τις τελευταίες πινελιές ώστε να φύγει για το πιεστήριο... Πώς νιώθουμε μια βδομάδα μετά την καραντίνα; Ψαχνόμαστε, για να προσαρμοστούμε...
Πολύ χλιαρά πρόβαλε ο Τύπος, τη νέα πραγματικότητα... Οι αθηναϊκές εφημερίδες μάλιστα αγνόησαν το γεγονός... Είχαν, βέβαια, μια δικαιολογία... Το περιβαλλοντοκτόνο νομοσχέδιο και την αδικία κατά των καλλιτεχνών, μιας ομάδας εργαζομένων που δεν δικαιούνταν τα 800 ευρώ ενίσχυσης... Εδώ ο ΤΥΠΟΣ Θεσσαλονίκης.
Ώρα λοιπόν να βγούμε, αλλά με προσοχή. Όχι συνωστισμούς, όχι τσαμπουκάδες σαν αυτές των πιτσιρικάδων που ήθελαν να κάνουν υπαίθρια συναυλία στην πλατεία της Αγίας παρασκευής, όπως και σε άλλες πόλεις της περιφέρειας. Τίποτα δεν τελείωσε παιδιά; Δεν έχετε καμιά νίκη, στα χέρια σας, για να πανηγυρίσετε.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 09/5/2020
Χωρίς τα μέτρα λοιπόν από την περασμένη Δευτέρα και δεν ξέρω αν είναι μόνο δική μου αίσθηση, αλλά είμαστε λίγο έξω από τα νερά μας… Δεν είμαστε πια τόσο χαλαροί… Το αντίθετο, είμαστε υποψιασμένοι με το καθετί και φοβόμαστε ακόμα και τη σκιά μας.
Είναι όμως κι αυτά τα ΜΜΕ που λειτουργούν πιεστικά προς όλες τις κατευθύνσεις και συνεχώς μας υπενθυμίζουν πράγματα που οφείλουμε και πρέπει κάτι να κάνουμε γι’ αυτά… Τώρα αυτό, ύστερα εκείνο και πάει λέγοντας.
Και είναι κι αυτές οι μεγάλες κουβέντες των κυβερνητικών στελεχών που, έχοντας στο νου τους πως πρέπει να κεφαλαιοποιήσουν εκλογικά και σε ψήφους, όλη αυτή την υπόθεση, υπερπροβάλλουν από τα ΜΜΕ της επιρροής τους, οποιαδήποτε κίνηση τους, προς τη σωστή κατεύθυνση.
Νομίζω όμως ότι όλοι τελικά πρέπει να έχουμε μια πιο ισορροπημένη άποψη σε σχέση με το τι κάνει και το τι δεν κάνει ο καθένας μας. Η κυβέρνηση, ας πούμε, έχει την ευθύνη της διαχείρισης μια κατάστασης κρίσης και όπως μπορούμε να το δούμε από την ως τώρα δράση της, αυτό το έχει κάνει με τον καλύτερο τρόπο.
Απόδειξη ότι ως χώρα και ίσως και χάρη στα έγκαιρα μέτρα που έχουν παρθεί, θρηνούμε πολύ λίγα θύματα… Αλλά, αναρωτιέμαι, είναι αυτός ένας λόγος για να πανηγυρίζουν κάποια στελέχη της; Όχι βέβαια. Γι’ αυτό εξελέγη και απέναντι στην ευθύνη που είχε, κινήθηκε με αξιοπρέπεια. Επομένως όταν έρθει η ώρα να κριθεί συνολικά, θα ληφθεί κι αυτό, υπόψη.
Λάθη, ενδεχομένως να έγιναν… Αλλά ποιος περίμενε κάτι διαφορετικό, από ανθρώπινες κυβερνήσεις, όσο καλές προθέσεις κι αν έχουν;
Και πόσο ασφαλής θα ήταν η δικαιοσύνη τους; Είναι ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί ψύχραιμα από τον καθέναν μας, όσο πιο μακριά από κομματικούς φανατισμούς και αντιδικίες γίνεται. Διότι, το μόνο που δεν βοηθάει, αυτή τη δύσκολη περίοδο που βιώνουμε, είναι ακριβώς να πέσουμε και σ’ αυτή την παγίδα.
Αυτό που αφορά τον καθέναν μας, είναι να συνεχίσουμε να κάνουμε το μέρος μας, με ταπεινότητα και με υποτακτικό πνεύμα να ακολουθούμε τις οδηγίες που μας δίνονται από τους ειδικούς και τους επιστήμονες.
Είμαστε απόλυτα βέβαιοι, ότι αν φτάσαμε στο καλό σενάριο της άρσης των περιοριστικών μέτρων και της καραντίνας, αυτό οφείλεται και σε μας, που μείναμε με σταθερότητα και υπακοή, σπίτια μας, στην καραντίνα. Αν συνεχίσουμε έτσι και όσο περνά από το δικό μας χέρι θα βοηθήσουμε στην όσο το δυνατόν μικρότερη διασπορά του κορονοϊού Covid-19.
Είναι επίσης βέβαιο ότι κάποιοι θα ξαφνιάστηκαν από αυτή την πλευρά του χαρακτήρα μας. Ως λαός, ως ατίθασοι και ανυπότακτοι Έλληνες, είχαμε δείξει μέχρι τώρα μια εντελώς διαφορετική συμπεριφορά κάθε άλλο από υπεύθυνη. Τι είναι λοιπόν αυτό που μας άλλαξε; Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε ενδόμυχες σκέψεις και να δείτε που θα οδηγηθούμε σε ασφαλή συμπεράσματα.
Ίσως μάλιστα εκπλαγούμε, διαπιστώνοντας ότι έχει χτιστεί ένας μύθος γύρω από όλη αυτή την υπόθεση του χαρακτήρα μας. Και μην κάνουμε το λάθος να βιαστούμε να συμπεράνουμε πως ο φόβος για τη ζωή μας ήταν αυτός που μας βοήθησε να προσαρμοστούμε, για να ξεπεράσουμε τον κίνδυνο.
Μάλλον εκπαιδευόμαστε, όσο κι αν αυτό ακούγεται λίγο περίεργο για τους Έλληνες. Ναι, μπορούμε να τα καταφέρουμε. Αρκεί να το θέλουμε πραγματικά…
- Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί το Σάββατο 9 Μαΐου 2020, στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου "Επισημάνσεις".
Σχόλια (0)