Αυτό είναι πρωτοσέλιδο της τελευταίας έκδοσης του «Τύπου των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών… Καταφέραμε και το ολοκληρώσαμε μέσα στους χρόνους που είχαμε προσδιορίσει. Για να τον δείτε, όπως κυκλοφορεί τυπωμένος, πατήστε ΕΔΩ.

Να το πούμε από την αρχή…  Όταν βλέπουμε να πηγαίνουν καλά τα πράγματα χαιρόμαστε, διότι εμείς μεν θα φύγουμε στην Κρήτη, όπως έχουμε προγραμματίσει την Παρασκευή το βράδυ, αλλά δεν πρόκειται να αφήσουμε πίσω μας παραπονεμένους ανθρώπους από εκκρεμότητες που έχουμε πάνω στη δουλειά μας.

Και ιδού λοιπόν που δεύτερη εφημερίδα, ο «ΤΥΠΟΣ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών» που έχω την ευθύνη της δημοσιογραφικής επιμέλειας του, έκδοση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών (Π.Ο.Σ.Σ.) ολοκληρώθηκε. Και ακολουθεί αυτή την εβδομάδα η τρίτη, η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΤΟΥ ΟΤΕ…

Και είναι πολύ σημαντικό, επειδή μέσα σ’ αυτές τις ημέρες του καύσωνα που βιώνουμε αυτές τις μέρες στην Αθήνα, είναι ωραίο να ακούς ενθαρρυντικές ειδήσεις, όπως αυτές…

Ο «ΤΥΠΟΣ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών» είναι μια μικρή κλαδική συνταξιουχική εφημερίδα που κυκλοφορεί κάθε δυο μήνες και πηγαίνει στα σπίτια όλων εκείνων των ανθρώπων που έδωσαν τη ζωή τους, εργαζόμενοι στον σιδηρόδρομο…

Σήμερα βέβαια και ο σιδηρόδρομος περνά τη δική του μεγάλη κρίση ως μεταφορικό μέσο, ακλουθώντας τα χνάρια μιας κοινωνίας που παραπαίει και προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, καθώς δοκιμάζεται σκληρά από την πολιτική των μνημονίων και της κρίσης. Οι περικοπές έχουν σακατέψει τα δρομολόγια του και πολλά, ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο, έχουν εγκαταλειφθεί…. Ένα μεταφορικό μέσο που γοήτευε το επιβατικό κοινό, έχει γίνει σε πολλές περιπτώσεις, φάντασμα.

Αλλά οι άνθρωποι που ηγούνται σήμερα της Π.Ο.Σ.Σ. το παλεύουν και στέκονται με αξιοπρέπεια, προσπαθώντας να πείσουν τους ανθρώπους που εκπροσωπούν, πως αξίζει να σταματήσει το κακό της λεηλασίας του εισοδήματος τους.

Διότι δεν έχουν άλλους πόρους για να ζήσουν… Μόνο τις συντάξεις τους. Και τώρα, ύστερα από τόσες μειώσεις, τις βάζουν στον αυτόματο «κόφτη»… Το μόνο για το οποίο είναι βέβαιοι, είναι ότι θα το δουν να μειώνεται ακόμα περισσότερο με αποτέλεσμα να είναι πια οριακά δύσκολη η επιβίωση τους… Σε συνάρτηση μάλιστα με την απαράδεκτη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που τους παρέχει η Πολιτεία, το πράγμα καταντάει τραγικό.

Κι από την άλλη, παιδιά και εγγόνια περιμένουν πώς και πώς την ημέρα της πληρωμής των συντάξεων για να μπορέσουν κι αυτοί να ζήσουν, όντας άνεργοι οι περισσότεροι ή κακοπληρωμένοι με μισθούς πείνας…

Το να τα πεις όλα αυτά και να ζητάς την επαγρύπνηση των ανθρώπων που είναι μέλη των σωματείων – μελών σου σε όλη την Ελλάδα, είναι ασφαλώς ένα μεγάλο προνόμιο στις μέρες μας. Αυτός είναι και ο λόγος που εκτιμούν την εφημερίδα τους και την περιμένουν με λαχτάρα να τη διαβάσουν και να δουν τι λένε οι συνάδελφοι τους από τη Διοίκηση.

Για μένα, τον επαγγελματία δημοσιογράφο, το να συνεργάζομαι χρόνια τώρα μαζί τους, όλα τα παραπάνω είναι μια πρόκληση στην οποία προσπαθώ σε κάθε φύλλο που βγάζουμε να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου, είναι πολύ σημαντικό.

Και βοηθάει σ’ αυτό η Πόπη, η τεχνική συνεργάτιδα μου, από τη Σαλαμίνα, η οποία επεξεργάζεται το υλικό που της στέλνω με κασέ, χωρισμένο κατά σελίδες με τίτλους, φωτογραφίες και κείμενα…

Γενικότερα το σύστημα λειτουργεί άψογα καθώς ο καθένας κάνει το καλύτερο που μπορεί και η συνεργασία με τον πρόεδρο της Π.Ο.Σ.Σ., Βασίλη Αποστολόπουλο που κάνει ακόμα καλύτερα τα πράγματα… Κάπως έτσι, η συνεργασία μαζί μου, κάθε δίμηνο αποτελεί μια ξεχωριστή, όμορφη εμπειρία…