Ολοκληρώσαμε και τον "ΤΥΠΟ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών" τ. 408. Πάει πιεστήριο
Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο του νέου τεύχος αρ. 408 της εφημερίδας ΤΥΠΟΣ της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών που ολοκληρώσαμε στις αρχές της εβδομάδας. Για να το δείτε, όπως κυκλοφορεί, αρκεί να πατήσετε ΕΔΩ.
Είναι για μας μια όμορφη στιγμή κάθε φορά που ολοκληρώνουμε ένα έντυπο του οποίου έχουμε τη δημοσιογραφική επιμέλεια. Οι παλιοί αναγνώστες μας θα το θυμούνται αυτό και οι νεώτεροι ίσως συνηθίσουν την… πολυτέλεια να γράφουμε κάθε δίμηνο που κυκλοφορεί δυο λέξεις για να προβάλουμε τη δουλειά μας. Ποτέ δεν ξέρεις από πού θα προκύψει ο επόμενος πελάτης.Το καλό με μένα είναι ότι έχω σταθερές συνεργασίες… Συνέβαινε και παλιότερα, συνεχίζει να συμβαίνει και τώρα. Συνήθως φεύγω εγώ, όταν κάτι δεν μου αρέσει… Κι αυτή την εφημερίδα μαζί με τον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ των συνταξιούχων του ΗΣΑΠ έχω επιλέξει να μείνω για πολλούς λόγους.
Ένας από αυτούς, που μου έρχεται τώρα πρόχειρα στο μυαλό, είναι:
Οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζομαι εκτιμούν τη δουλειά μου και με εμπιστεύονται στα έντυπα τους. Αυτό σημαίνει ότι με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι για να βγει η εφημερίδα έχουμε μια πολύ όμορφη σχέση φιλίας… Κι αυτό, ξέρετε, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στις μέρες μας, όπου δοκιμάζονται σκληρά οι ανθρώπινες σχέσεις.
Αυτό που προέχει είναι να είμαστε καλά και μετά να έχουμε την αναμενόμενη ποιότητα στο έντυπο… Διότι, πράγματι, όταν αυτό συμβεί τα αποτελέσματα είναι τα καλύτερα. Φυσικά δεν αναμένω από εσάς να εκτιμήσετε την ποιότητα και το περιεχόμενο του. Αφορά μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων που ανάλωσαν τη ζωή τους στο σιδηρόδρομο, τότε ως μεταφορικό μέσο εξυπηρετούσε πραγματικά τους ανθρώπους. Και τώρα τον βλέπουν να μαραζώνει, να κλείνει, να ερημώνεται, να σκουριάζουν οι ράγες τους και να πνίγονται από τα βλαστάρια που πυκνώνουν.
Πέρσι που βρεθήκαμε στο Αίγιο «πιάστηκε» η καρδιά μας μπροστά στα φάντασμα του ερειπωμένου σταθμού των τρένων που κάποτε έσφυζε από ζωή και τώρα τα κουφάρια των βαγονιών πεθαίνουν μέρα με την μέρα εγκαταλειμμένα. Η ζωή έπαψε πια, να υπάρχει εκεί… Και κάπως έτσι είναι σχεδόν ολόκληρη η Πελοπόννησος. Με μια εξαίρεση για τον προαστιακό σιδηρόδρομο που φτάνει ως το Κιάτο.
Αλλά οι άνθρωποι που ανάλωσαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους, αρνούνται να πεθάνουν μαζί του. Έχουν μνήμες όμορφες. Νιώθουν σαν μια οικογένεια. Μοιράζονται εμπειρίες, στιγμές μοναδικές, όλα όσα έζησαν θα φύγουν και θα τα πάρουν μαζί τους.
Τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων για τη χώρα μας, όπως μάθαμε να τα λέμε, έχουν υποστεί κι αυτοί ισχυρές μειώσεις στις συντάξεις τους. Είδαν την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που τους παρέχεται, να συρρικνώνεται και να χαμηλώνει το προσδόκιμο όριο ζωής τους.
Κι όμως δεν υποκύπτουν μοιρολατρικά σε ότι τους ετοιμάζουν σε κάποια υπουργικά γραφεία, όποιων χρωμάτων κι αν είναι. Αντιστέκονται με υπερηφάνεια. Οι συντάξεις τους δεν είναι παροχή ελεημοσύνης από την Πολιτεία. Πρόκειται για δικές τους καταβολές στα ταμεία, των οποίων τα αποθεματικά λεηλάτησαν παίζοντας τα δικά τους πολιτικά παιχνίδια.
Γνωρίζουν όμως καλά ότι με τη σύνταξη τους, όσο κι αν αυτή έχει μειωθεί, συντηρούν οικογένειες, παιδιά, ακόμα κι εγγόνια. Όπως θα έπρεπε να το γνωρίζει και το ίδιο το κράτος αν είχε μια ελάχιστη επαφή με την πραγματικότητα. Και αν ακόμα δεν έχει ξεσηκωθεί ο κόσμος διεκδικώντας δικαιοσύνη σ’ αυτούς το χρωστά…
Θα έπρεπε λοιπόν, στοιχειωδώς να σέβονταν τα άσπρα τους μαλλιά τους και να είχαν γι’ αυτούς μιαν άλλη αντιμετώπιση. Εμείς πάντως το κάνουμε κάθε φορά που έχουμε να βγάλουμε ένα καινούριο φύλλο της εφημερίδας τους…
Σχόλια (0)