Εννιά ώρες συνεδρίασε χθες η Γενική Συνέλευση του ΕΔΟΕΑΠ! Δεν είναι υπερβολικό;
Εκτιμώ ότι χρειάζεται να ρίξουμε μια ματιά σε όσα συνέβησαν χθες στο κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας ΤΙΤΑΝΙΑ στη Γενική Συνέλευση των μετόχων – μελών του ΕΔΟΕΑΠ του ταμείου ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και επικούρησης των επαγγελματιών δημοσιογράφων και των διοικητικών υπαλλήλων στα ΜΜΕ.
Και τι ήταν αυτό που έκανε μια τακτική συνεδρίαση ενός οργάνου που σύμφωνα με το καταστατικό του γίνεται μια φορά το χρόνο, να διαρκέσει εννέα ολόκληρες ώρες… Η άποψη μου, όπως διαμορφώθηκε τις πρώτες δύο ώρες που ήμουν εκεί, γιατί δεν άντεξα παραπάνω κι έφυγα, είναι πως τα χειρότερα έρχονται…
Δύο ήταν τα θέματα που δεν άφηναν να ξεκινήσει η Γενική Συνέλευση μέσα στην κατάμεστη από συναδέλφους αίθουσα του ΤΙΤΑΝΙΑ. Το πρώτο ήταν η οριστική διαγραφή του υπουργού κ. Κεδίκογλου από τα μητρώα του ΕΔΟΕΑΠ, μετά την οριστική διαγραφή του και από τα μητρώα της ΕΣΗΕΑ και η συνέχιση παροχής ιατροφαρμακευτικής πρίθαλψης προς τους απολυμένους της ΕΡΤ.
Τελικά, όπως διαπίστωσα στα Blog για τα media ξεπεράστηκε το νομικό θέμα που έθετε ο πρόεδρος του ΕΔΟΕΑΠ κ. Πάνος Σόμπολος. Τα υπόλοιπα θέματα τα μαθαίνουμε σήμερα, αφού χθες ξεπεράστηκε κάθε ανθρώπινη αντοχή. Ελπίζω να πέρασε και για τους απολυμένους συναδέλφους της ΕΡΤ. Πεταμένοι στους δρόμους, εδώ και ένα χρόνο χωρίς αποζημίωση, είναι τουλάχιστον άδικο...
Το πιο σημαντικό όμως, μάλλον οι συνάδελφοι το ακούμπησαν πολύ ελαφριά… Κι αυτό δεν είναι άλλο από την κατιούσα πορεία του Ταμείου που μετά το κούρεμα στων αποθεματικών του, τότε με το περίφημο PSI του κ. Βενιζέλου, χάνει κάθε μέρα που περνάει κι ένα κομμάτι από το καλό κοινωνικό πρόσωπο που είχε, υποβαθμίζοντας τις υπηρεσίες που παρέχει στους ασφαλισμένους του, ανθρώπους των media…
Θυμάμαι, όλοι εμείς οι κάποτε νέοι δημοσιογράφοι, δεν μας ενδιέφερε τόσο να μπούμε στην ΕΣΗΕΑ που ήταν ένα κλειστό κλαμπ ευνοούμενων του κρατικού μηχανισμού, όσο επειδή μέσω αυτού θα είχαμε πρόσβαση στην «ασπιρίνη», όπως λέγαμε τότε εμείς τον ΕΔΟΕΑΠ. Ναι, ήταν πραγματικά ένα ταμείο που ένιωθες ασφάλεια. Σήμερα δεν είμαι πια βέβαιος ότι νιώθω το ίδιο… Το αντίθετο, θα έλεγα…
Σήμερα από την μια άκρη, περάσαμε στην άλλη. Από το σημείο του παρέχω τα πάντα στα ασφαλισμένα μέλη μου, περάσαμε στο παρέχω κάτι ελάχιστο και τα υπόλοιπα πρέπει να βάζει το χέρι στην τσέπη ο ασφαλισμένος, για οτιδήποτε χρειαστεί… Μια διαχείριση που οδήγησε στην καταβαράθρωση του και την αγωνία των ανθρώπων του Τύπου αν αύριο υπάρχει ή θα εξελιχθεί σε έναν ΕΟΠΥΥ, στα χειρότερα του…
Σχόλια (0)