Στο ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ η Γενική Συνέλευση των δημοσιογράφων - μελών της ΕΣΗΕΑ
Χθες είχα μεγάλο τρέξιμο στη δουλειά μου. Πολλά πράγματα που έπρεπε να μπουν σε μια σειρά, να διευθετηθούν. Κι ωστόσο δεν αμέλησα να πάω στη Γενική Συνέλευση του κλάδου μου, των δημοσιογράφων, που πραγματοποιούνταν στον ημιώροφο του ξενοδοχείου ΤΙΤΑΝΙΑ.
Η πρώτη εμπειρία, διαφορετική από προηγούμενες χρονιάς σε παρόμοια διαδικασία ήταν αυτή που αφορούσε τη συμμετοχή μας. Για πρώτη φορά, τακτικά μέλη, όπως εγώ που δεν εργάζομαι πια σε εφημερίδα, όχι με δική μου θέληση, έπρεπε να καταβάλω 15 ευρώ, έναντι συνδρομής για να συμμετάσχω. Τα κατέβαλα.
Φυσικά για να μη γίνει παρανόηση, αυτό δεν αφορούσε προσωπικά εμένα, αλλά κάθε συνάδελφο που βρίσκονταν σ’ αυτή την κατάσταση… Και βέβαια το μέτρο δεν είναι άδικο, κάθε μέλος έχει συμβατικές υποχρεώσεις, απλά το επισημαίνω γιατί δεν το είχα ξαναδεί. Όπως δεν είχα ξανακούσει τέτοια άσχημα οικονομικά στον απολογισμό του Ταμείου μας.
Κατά τα άλλα, μερικά πράγματα συνεχίζουν να είναι και να παραμένουν κλασικά… Η αίθουσα του ΤΙΤΑΝΙΑ ήταν άδεια από συναδέλφους, ενώ ελάχιστοι παριστάμενοι παρέλασαν από τα μικρόφωνα της Γενικής Συνέλευσης τοποθετώντας διάφορα ζητήματα για συζήτηση… Έτσι έκαναν πάντα, βέβαια, στα χρόνια που μπορώ να θυμάμαι…
Προσωπικά δεν δίνω παρά πολύ χρόνο σ’ αυτά, επειδή τον θεωρώ χαμένο. Είναι όμως μια καλή ευκαιρία να δεις πολλούς συναδέλφους, να θυμηθείς πράγματα και καταστάσεις, να μιλήσεις μαζί τους. Ναι, πραγματικά, απολαμβάνω τέτοιες ευκαιρίες. Ανακαλύπτω ξαφνικά ότι μπορεί να αποσύρθηκα από την παραγωγή, αλλά όλα συνεχίζουν, όπως τα άφησα…
Δεν είμαι σίγουρος αν, συνδικαλιστικά, βοηθούν τέτοιες μαζώξεις, αυτό ας το κρίνουν άλλοι πιο ειδικοί, αλλά σίγουρα αισθάνεσαι μια αυτοπεποίθηση πως τίποτα δεν αλλάζει τελικά τόσο εύκολα. Υπ’ αυτήν την έννοια, μου άρεσε που βρέθηκα χθες στο ΤΙΤΑΝΙΑ και είδα και άκουσα πολλούς συναδέλφους τους οποίους, λόγω της αποχής από τις εφημερίδες, είχα χάσει…
Η ανθρώπινη πλευρά του πράγματος ήταν ο πάγκος των απολυμένων συναδέλφων της ΕΡΤ με τα μπλουζάκια που δίνουν το δικό τους αγώνα επιβίωσης. Είναι στις επάλξεις, παλεύουν με αξιοπρέπεια για το δίκιο τους, αγωνίζονται για τη νομιμότητα. Κι είναι όρθιοι, κι ας δίνουν έναν άνισο αγώνα. Σήμερα έμαθα ότι ο 12ος συνάδελφος έχασε τη μάχη με τη ζωή. Αυτά είναι τα δύσκολα…
Σχόλια (0)