Κοντά και δίπλα, αλληλέγγυοι, στους Κεφαλλονίτες που δοκιμάζονται σκληρά
Οι προβολείς των εφημερίδων εστιασμένες στις δυσκολίες που περνούν οι συνάνθρωποι μας από την Κεφαλλονιά που έχουν πληγεί από τους σεισμούς, εκεί. Εδώ το πρωτοσέλιδο του σημερινού ΕΘΝΟΥΣ.
Ψηλά, ζωνάρι το θέμα για την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Μπορεί να μην έχει φωτογραφία, αλλά το κείμενο που παραπέμπει σε εσωτερικές σελίδες είναι καλό...
Ακόμα και η ομογενειακή εφημερίδα της Αμερικής ΚΗΡΥΞ έχει ψηλά το θέμα με τους σεισμούς στην Κεφαλλονιά...
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 08/02/2014
Η αλήθεια είναι ότι δε δώσαμε την πρέπουσα σημασία στους σεισμούς της Κεφαλλονιάς τις πρώτες μέρες... Κι αυτό για πολλούς λόγους. Καταρχήν μετά τη δοκιμασία που είχαν υποστεί οι άνθρωποι το 1953, όταν ισοπεδώθηκε το νησί οι νέες κατασκευές ήταν πιο αξιόπιστες. Και άντεξαν πραγματικά.
Μάλιστα οι άνθρωποι έχουν χιούμορ και μαθημένοι να ζουν σ' ένα σεισμογενή χώρο, αντιμετώπιζαν τις όποιες δοκιμασίες. Ψύχραιμοι και χωρίς να θέλουν, έδωσαν χώρο στους κυβερνητικούς παράγοντες προκειμένου να επιδείξουν μια εμφανή κινητικότητα. Θυμάστε: Μέχρι και ο πρωθυπουργός έφτασε στο νησί με το κρατικό αεροσκάφος. Φυσικά μαζί με τις κάμερες. Για να χτυπήσει φιλικά στην πλάτη τους κατοίκους και να τους ενθαρρύνει... Και βέβαια να κεφαλαιοποιήσει τις ψήφους της μονοεδρικής εκλογικής περιφέρειας.
Στις ειδήσεις των συνεργαζομένων ΜΜΕ, εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, τα ρεπορτάζ ήταν προσεγμένα. Οι εικόνες άψογες, υπεδείκνυαν μια κυβέρνηση που έχει ανοιχτές τις κεραίες της στα κοινωνικά μηνύματα των καιρών.
Χρειάστηκε μερικές ακόμα έντονες σεισμικές δονήσεις για να καταρρεύσει ο μύθος του συντεταγμένου κράτους. Οι μεγαλόστομες διακηρύξεις έμειναν στα τηλεοπτικά παράθυρα και οι πολίτες της Κεφαλλονιάς ένιωσαν στο πετσί τους τι σημαίνει ένα κράτος κυριολεκτικά απών σε μια δύσκολη ώρα τους.
Το νησί δοκιμάστηκε πραγματικά πολύ σκληρά... Οι εικόνες που είδαμε από τα κτίρια που έχουν καταρρεύσει είναι φοβερές. Οι άνθρωποι είδαν να χάνουν τις περιουσίες τους σε μια στιγμή. Μπορεί να μη θρήνησαν ανθρώπινες ζωές, αλλά το να βλέπεις να διαλύεται το βιός σου, έχοντας υποστεί κι εσύ, όπως όλος ο ελληνικός λαός τις επιπτώσεις των τεσσάρων χρόνων μνημονίων, είναι όντως πολύ δύσκολο.
Κι απ' την άλλη, να βρέχει έξω, να κάνει κρύο κι αυτοί να πρέπει να μείνουν σε σκηνές. Πόσο θετικά μπορεί να εξέλαβαν τη θέση των ανεγκέφαλων του υπουργείου Οικονομικών ότι θα απαλλαγούν από τον ΦΑΠ του 2014; Δηλαδή τι θα τους έλεγαν: Οφείλετε τόσο στο ελληνικό δημόσιο από τα ακίνητα σας που είναι υπό κατεδάφιση;
Ξαφνιάζεστε; Σας κάνει εντύπωση; Νομίζετε ότι υπερβάλω; Καθόλου... Οι υπάλληλοι των τροϊκανών δανειστών είναι αδύνατον να αντιληφθούν απλά, καθημερινά πράγματα. Γιατί έχουν χάσει το μέτρο.
Γι' αυτό κι άρχισαν να τους “περιποιούνται” όλους αυτούς τους... κρατικούς τουρίστες όπως τους πρέπει. Με τα γιούχα που τους αξίζουν. Κι όσο κι αν τέτοιες εικόνες τι θάβουν στα ελεγχόμενα ΜΜΕ, υπάρχει πάντα η διέξοδος του διαδικτύου. Θα τα είδατε, φαντάζομαι, τα γιούχα στον υπουργό Δημόσιας Τάξης κ. Δένδια. Τι να κάνουμε, όσο κι αν προσπαθείς να εξωραΐσεις την κατάσταση πάντα υπάρχει τρόπος να βρεις μια διέξοδο.
Το χειρότερο είναι ότι δεν μπορούν, δεν είναι σε θέση να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη, μια υπόθεση όμως άκρως απαραίτητη για να βοηθήσουμε ουσιαστικά, εκείνους που πραγματικά τη χρειάζονται. Κι αυτό το λεπτό σημείο έχει περάσει ουσιαστικά και θέλει πολύ δουλειά για να ανατραπεί. Χρειάζεται διαφορετικά πράγματα απ' ότι θα έκανε κανείς πριν δέκα χρόνια σε μια ανάλογη περίπτωση. Αλλά οι πολιτικοί έχουν κολλήσει εκεί και δε λένε να κάνουν βήμα.
Από μια πλευρά, προσωπικά, αν δεν είχε να κάνει με ανθρώπους που προσδοκούν και δικαιολογημένα, από ένα συγκροτημένο κράτος να είναι δίπλα τους στη μεγάλη δοκιμασία που υφίστανται, δεν με ενοχλεί και πολύ. Δείχνουν ξεκάθαρα αυτό που πραγματικά είναι: Ανύπαρκτοι στην κυριολεξία. Ικανοί μόνο να μαζεύουν φόρους και να υπηρετούν τα αφεντικά τους.
Μακάρι η δοκιμασία των συνανθρώπων μας στην Κεφαλλονιά να τελειώσει κάποια στιγμή, σύντομα. Είμαστε με την καρδιά μας, δίπλα τους. Ξέρουμε τι σημαίνει να τα χάνεις όλα από τη μια στιγμή στην άλλη. Έχουν όμως τη ζωή τους και μπορούν να ελπίζουν σε καλύτερες μέρες. Κι αυτό δεν είναι λίγο...
Σχόλια (0)