ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 31/10/2009

Προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει ένα νέο “κλίμα” μετά τις εκλογές. Κάποιοι βεβαίως είναι ανυπόμονοι. Θα ήθελαν όλα να έχουν γίνει κιόλας, θεωρούν ότι αργούν εκεί στα επιτελεία, ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για αναμονή.

Κάποια άλλοι πάλι έχουν ήδη βάλει στο στόχαστρο τα πρώτα λάθη της κυβέρνησης. Δε λέω ότι πρέπει κανείς να απορρίπτει ασυζητητί ότι θεωρεί σοβαρό και αξίζει να το συζητήσει. Όμως από το σημείο αυτό μέχρι να βλέπουμε στους τηλεοπτικούς δέκτες καταξιωμένους ηθοποιούς  (βλ. Λάκη Λαζόπουλο) να την έχουν στο στόχαστρο της κριτικής τους επί μιάμιση ώρα, θεωρώ ότι είναι υπερβολή.

Ναι, η εξουσία έχει παρωπίδες, συμφωνώ ότι έχει ένα μικρό πρόβλημα στο να δει ολκληρωμένα τα πράγματα και να τα βάλει στις σωστές τους διαστάσεις. Ναι, χρειάζεται να στεκόμαστε κριτικά απέναντι της για να την προστατεύσουμε από τα λάθη και τις κακοτοπιές. Ας της δώσουμε όμως ένα μικρό περιθώριο ανοχής.

Στο κάτω – κάτω της γραφής δεν φταίει αυτή για όλα τα δεινά του κόσμου και για την κακή δική μας ψυχολογία. Τουλάχιστον σε ότι αφορά τον τομέα αυτόν πρέπει να παραδεχτούμε πως βοήθησε.

Συζητούσα πριν λίγες μέρες με έναν φίλο επιχειρηματία που περνά, όπως όλοι μας, δύσκολα. Που βλέπει να μην έχει να καλύψει στην ώρα τους τις επιταγές και τα χρέη να τρέχουν, να λέει ψύχραιμα πως θα το αντιμετωπίσει. Δεν ήταν δα και η πρώτη φορά που περνούσε τέτοιο λούκι. Μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια.

Από την άλλη βλέπω κάποιους “ασυγκράτητους” εκπροσώπους εργαζομένων να τρέχουν έξω από το υπουργείο Απασχόλησης, να προκαλούν για να δημιουργήσουν επεισόδια, για να βγουν στα κανάλια και να δημιουργήσουν εντυπώσεις και δεν μπορώ να κατανοήσω τις πράξεις τους.

Και δεν αναφέρομαι στους ανθρώπους που “ζούσαν” με τα προγράμματα stage και τώρα ακούν ότι θα τα καταργήσουν στο δημόσιο και... χλωμιάζουν. Όχι γιατί θέλουν μια ζωή να είναι θύματα εκμετάλλευσης, αλλά γιατί η ανάγκη για επιβίωση δεν παρέχει την πολυτέλεια να κάθεσαι με τον φραπέ σου αραχτός στην καφετέρια και να καλύπτονται μαγικά τα έξοδά τους.

Το κατάλαβε και ο τελευταίος πια σ' αυτό τον τόπο ότι η κατάσταση είναι τραγική. Αλλά μπορεί να φταίμε κι εμείς που... αρνούμαστε να δούμε την ιστορική αναγκαιότητα συχνά -πυκνά ο καπιταλισμός δημιουργεί κρίσεις για να φεύγουν από τη μέση οι φτωχοί και οι... παρείσακτοι και να συνεχίσουν να οικονομούν οι λίγοι και εκλεκτοί του συστήματος.

Αν δεν μας στερήσουν το όνειρο και την ελπίδα μπορούμε να κάνουμε υπομονή λίγο ακόμα. Να δούμε πού πάει το πράγμα, να “γραδάρουμε” προθέσεις και ύστερα θα οργανώσουμε τις αντιδράσεις. Με ή χωρίς συνδικαλιστική βοήθεια στο πλευρό μας, αλλά με το δίκιο να ανοίγει νέους δρόμους στην πάλη για ένα καλύτερο αύριο.

Μερικοί στον τύπο έχουν βάλει ανάποδα ρολόι μετρώντας, σαν την κλεψύδρα τις εκατό πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης στην εξουσία. Τρεις μήνες και κάτι είναι ικανοί να δώσουν δείγματα γραφής σε τομείς που ενδιαφέρουν πραγματικά τους πολίτες αυτής της χώρας. Ας περιμένουμε κι εμείς μαζί τους. Και ύστερα βλέπουμε...

Τόσα έχουμε περάσει, λέτε να μην αντέξουμε;

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα "ΡΕΘΕΜΝΟΣ"