Με το ΠΟΝΤΙΚΙ ανδρώθηκα ως δημοσιογράφος. Δεν έχω χάσει φύλλο. Πάντα μου άρεσε η διεισδυτική ματιά του στα γεγονότα και το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 18/03/2011

Στις 9 Μαρτίου 1979, μια ασυνήθιστη εφημερίδα κυκλοφορούσε. Πριν απ’ όλα με ένα ασυνήθιστο όνομα: «Το Ποντίκι». Ύλη 12 σελίδων με τιμή 10 δραχμές – τόσο κόστιζαν τότε τα ημερήσια φύλλα. Από άγχος, βιασύνη και ενθουσιασμό, η εφημερίδα στην πρώτη σελίδα αναφέρει την ημερομηνία έκδοσής της, αλλά όχι... το έτος!

Η ύλη της ήταν γραμμένη εξ ολοκλήρου από τους τότε μετόχους τής “Ποντίκι ΕΠΕ”: Ερρίκο Μπαρτζινόπουλο, Παντελή Τρωγάδη, Γιώργο Κοντογιάννη, Δημήτρη Κωστιδάκη και τον Κώστα Παπαϊωάννου, τον άνθρωπο που για πολλά χρόνια έκτοτε καθόρισε το στυλ και τη φυσιογνωμία αυτής της ασυνήθιστης εφημερίδας.

Κάτω από το λογότυπό της αυτοπροσδιοριζόταν ως «πολιτική - σατιρική - αποκαλυπτική εφημερίδα». Αυτήν ακριβώς τη σειρά... προτεραιότητας κράτησε από τη μέρα της έκδοσής της μέχρι τις μέρες μας. Πολλοί σπουδαίοι δημοσιογράφοι πέρασαν απ’ αυτή την εφημερίδα, οι εποχές κυλούσαν και το στυλ γραφής εξελισσόταν μαζί με τα πολιτικά – και τα... γενικότερα – ήθη. Επίσης η δημοσιογραφία άλλαζε συνεχώς, όπως και ολόκληρος ο χώρος των ΜΜΕ.

Το «Π» όμως – αλλάζοντας μοιραία κι αυτό –, στην πορεία του χρόνου, κράτησε αυτές τις τρεις προτεραιότητες, μ’ αυτήν ακριβώς τη σειρά.

1 Ήταν πάντα – και συνεχίζει να είναι – μια κατ’ εξοχήν πολιτική εφημερίδα. Έβλεπε ωστόσο – και βλέπει – την πολιτική με τον δικό της τρόπο: είχε πάντα πολιτική άποψη και δεν... ντρεπόταν να την γράψει. Είχε πάντα ξεκάθαρη τοποθέτηση και την υπερασπιζόταν, ακόμη κι όταν όλοι οι άλλοι βρίσκονταν απέναντι. Κατά κανόνα, το ξεροκέφαλο «Π» δικαιωνόταν όταν τόσοι και τόσοι άλλοι υποχρεώνονταν σε άγαρμπες κωλοτούμπες. Ίσως επειδή πάντα έβλεπε – και βλέπει – την πολιτική όπως τη γέννησε η... μαμά της: γυμνή από τα πρόσκαιρα φτιασιδώματα και τα φτηνιάρικα μακιγιάζ ενός πολιτικού συστήματος που σήμερα χρεοκοπεί παρασύροντας τη χώρα στη δική του χρεοκοπία.

2 Ήταν πάντα – και συνεχίζει να είναι – σατιρικό. Δίχως... έλεος για κανέναν. Χιούμορ αυστηρό, αυθεντικό, πηγαίο, αυτοσαρκαστικό και, κυρίως, καλοπροαίρετο. Το «Π» και η χυδαιότητα όλα αυτά τα χρόνια δεν συναντήθηκαν...

3 Ήταν πάντα – και συνεχίζει να είναι – αποκαλυπτικό. Όχι όμως με την έννοια του συρμού. Το «Π» δεν στεκόταν ούτε στέκεται σε «σκάνδαλα» της μιας ημέρας, που πουλάνε – αν πουλάνε – λίγα παραπάνω φύλλα και ύστερα δεν τα θυμάται κανείς. Στο «Π» η αποκάλυψη είχε πάντα έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα: είναι πάντα εξαιρετικά αποκαλυπτικό για τους αναγνώστες του το να διαβάζουν την όψη των πραγμάτων που οι περισσότεροι τούς κρύβουν.

Στις μέρες μας, με τα περισσότερα ΜΜΕ να «αποκαλύπτουν» καθημερινά «κάτι», ο ελληνικός λαός είναι περισσότερο απληροφόρητος από ποτέ. Ίσως γι’ αυτό οι αναγνώστες του «Π» σήμερα, όταν όλα τα σκιάζει η φοβέρα, κρατώντας στα χέρια τους αυτή την εφημερίδα, αντιλαμβάνονται περισσότερο από ποτέ τι είναι – και τι θα έπρεπε να είναι! – η «αποκαλυπτική δημοσιογραφία»...

Με λόγο καθαρό, το «Π» παίρνει πάντα το ρίσκο να λέει τη γνώμη του χωρίς «φόβο και πάθος» και ζητάει τη στήριξη των αναγνωστών του δίνοντας ως «αντίδωρο» πρωτότυπο ρεπορτάζ, άποψη με στέρεα επιχειρήματα και εντιμότητα απέναντι στον εαυτό του και το κοινό του.

Γι’ αυτό άλλωστε, παρά τις συγκλονιστικές αλλαγές σε όλο το φάσμα των ΜΜΕ, υπάρχει και σήμερα, ύστερα από 32 ολόκληρα χρόνια. Με συνέπεια βρίσκεται κάθε Πέμπτη πρωί στα περίπτερα, προσπαθώντας να είναι περισσότερο αποκαλυπτικό, περισσότερο ανατρεπτικό, περισσότερο απρόβλεπτο…

Ένας αναγνώστης από τότε προσυπογράφει...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη "Επισημάνσεις".