Η ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη σε πρόσφατη εκδήλωση. Είναι λίγο μεγάλο το βίντεο αλλά αξίζει να το δείτε. Θα ακούσετε μεγάλες αλήθειες από έναν εκπληκτικό άνθρωπο και καλλιτέχνη.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 19/02/2011

Παρακολουθήσαμε κι εμείς, μαζί με όσους ανά τον κόσμο έχουν ευαισθησίες για τα λαϊκά κινήματα και είδαμε τους Αιγύπτιους να βγαίνουν επί τρεις εβδομάδες καθημερινά στους στους δρόμους απαιτώντας να φύγει ο, επί 30 συναπτά έτη, πρόεδρος της χώρας του Χόσνι Μουμπάρακ... Το τηλεοπτικό δίκτυο Αλ Τζαζίρα έδωσε μεγάλη προβολή στη ζήτημα και φυσικά για τους δικούς τους λόγους και τα δυτικά μέσα ενημέρωσης έστρεψαν για λίγο τους προβολής τους στο ζήτημα.

Από την προηγούμενη εβδομάδα ο Μουμπάρακ μας... τελείωσε. Κι αντί ο λαός να πανηγυρίζει που τα κατάφερε άκουσε ότι ο στρατός αναλαμβάνει τη Διοίκηση. Επιτυχία; Δεν θα το έλεγα. Τι επιτυχία είναι, από τον δικτάτορα Μουμπάρακ να φτάσεις στη στρατιωτική χούντα;

Το συζητούσα αυτή την εβδομάδα με ανθρώπους που εμπιστεύομαι το κριτήριο τους και τις γνώσεις τους πάνω στα κινήματα. Η άποψή τους είναι ότι το κίνημα στην Αίγυπτο κινήθηκε από έναν αυθορμητισμό, χωρίς επαρκή ιδεολογική καθοδήγηση και το πιο ουσιαστικό, δεν είχε έτοιμη πρόταση για την διάδοχη κατάσταση.

Μάλλον έχουν δίκιο. Τέτοιας έκτασης αγώνες και κινητοποιήσεις χρειάζονται στήριξη ιδεολογική και βάσεις πάνω στις οποίες θα στηριχθεί.το κίνημα για την επόμενη μέρα. Αυτό είναι κάτι που πρέπει που πρέπει να προσέξουμε και στις εδώ κινητοποιήσεις...

Ο κόσμος έχει τα δίκια του. Η «παγωμάρα», ο τρόμος, το άγχος, η ανασφάλεια θα περάσουν κάποια στιγμή. Και τότε οι δρόμοι θα πλημμυρίσουν από αγανακτισμένους ανθρώπους. Θα ξαναζήσουμε ξεσπάσματα βίαια σαν αυτά του Δεκέμβρη 2008; Και μετά τι; Αυτό είναι το ζητούμενο.

Μπορεί να είμαι υπερβολικός που βλέπω μια κοινή κατάσταση σε δύο διαφορετικά πράγματα κι είναι ίσως η πρώτη φορά που διατυπώνεται μια τέτοια άποψη. Ως προβληματισμό την καταθέτω.

Δεδομένου ότι οι πολίτες αμφισβητούν τους υπάρχοντες κομματικούς σχηματισμούς κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει η επόμενη μέρα. Μετά το σοκ, τον αιφνιδιασμό, την επίθεση στις εργατικές κατακτήσεις, τους μισθούς, τις συντάξεις και τα ασφαλιστικά, είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει αντίδραση.

Αν δεν μπορούμε να το δούμε ώς τώρα είναι γιατί και οι ίδιες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις αμφισβητούνται και είδατε σε τι κατάσταση αποδιοργάνωσης βρίσκονται. Από τη ΓΣΕΕ ώς την ΑΔΕΔΥ και τις Ομοσπονδίες, παντού υπάρχει κρίση. Ακόμα και στις πρωτοβάθμιες οργανώσεις το βλέπεις ορατό το πρόβλημα.

Να, ας πούμε, την Τετάρτη υπάρχει προγραμματισμένη 24ωρη πανελλαδική, πανεργατική απεργία που έχει ανακοινωθεί καιρό τώρα. Και τι έγινε; Πώς την υποστηρίζουν αυτή την κινητοποίηση; Αρκεί μια αφίσα στους δρόμους ή μια ανακοίνωση που είναι αμφίβολο αν έχει πάει στους χώρους δουλειάς;

Ασε που η ΓΣΕΕ λειτουργεί τον τελευταίο καιρό μόνο από την ΠΑΣΚΕ, δεδομένου ότι η ΔΑΚΕ και η Αγωνιστική Συνεργασία απέχουν, ενώ η προσκείμενη στο ΚΚΕ παράταξη συμμετέχει ιδιότυπα, καθώς καταγγέλλει κάθε κίνηση της και κινεί την υπόθεση του ΠΑΜΕ.

Έτσι, συνηθίσαμε τα τελευταία χρόνια, όσοι μένουμε στην Αθήνα να βλέπουμε τρεις συγκεντρώσεις για το ίδιο ζήτημα. Να γιατί ο προβληματισμός μου σε σχέση με τις εξελίξεις στην Αίγυπτο έχει μια βάση κι ας ακούγεται κάπως παράξενα. Όσοι αισθάνονται υπεύθυνοι σ' αυτό τον τόπο ας σκεφτούν το αύριο πέρα από τον εαυτό τους.

• Το κείμενο αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα του Ρεθύμνου «ΡΕΘΕΜΝΟΣ» στην ομώνυμη στήλη μου.