Την επομένη από το συμβάν έκανα ανάρτηση σ' αυτό το Site σχολιάζοντας την είδηση. Σ' αυτή την ανάρτηση χρησιμοποίησα τη φωτογραφία του βλέπετε... Είναι από την είσοδο του Θεάτρου Τέχνης. Δεν ξέρω αν είναι ευδιάκριτες οι καταστροφές...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 12/02/2011

Η είδηση την περασμένη εβδομάδα ότι καμιά 40αριά χούλιγκαν πήγαν στο Θέατρο Τέχνης, στην Πλάκα και για τέσσερα λεπτά, λίγο πριν την πρεμιέρα του έργου τα έκαναν γυαλιά - καρφιά, είναι γνωστή. Τη μετέδωσαν επαρκώς τα ΜΜΕ αν και συνέβη μια... δύσκολη, δημοσιογραφικά, μέρα, Παρασκευή βράδυ.

Γνωστές είναι επίσης οι αντιδράσεις των πνευματικών ανθρώπων γι' αυτή την ενέργεια. Η συνέχεια της είδησης θέλει τον πρόεδρο του Ολυμπιακού κ. Μαρινάκη να αποδέχεται πρόσκληση του συγγραφέα και καταξιωμένου σκηνοθέτη να πάει να δει την παράσταση και μετά, συνοδεία ενός καλού κρασιού, να συζητήσουν κατά πόσο η συγκεκριμένη παράσταση θίγει την ομάδα του και αν έπραξαν σωστά οι κάφροι οπαδοί που τα έσπασαν και θεωρούνται ότι είναι... φίλαθλοι της συγκεκριμένης ομάδας.

Για όσους δεν γνωρίζουν, αναφέρω ότι το έργο «μιλάει» για τον ΠΑΟΚ ή μάλλον για ένα συγκεκριμένο γεγονός στο σταθμό Λαρίσης, στην Αθήνα, το 2005, όταν 2.500 οπαδοί της συγκεκριμένης ομάδας κατέβηκαν σιδηροδρομικώς από τη Θεσσαλονίκη για να δουν τον αγώνα στον Πειραιά.

Τώρα, επειδή το άκουσα από αρκετούς, πώς είναι δυνατόν ένα τέτοιο γεγονός να γίνεται θεατρική παράσταση ας το αφήσουμε αυτό στα χέρια του Αλέξη Τσιώλη και του σκηνοθέτη της παράστασης Κωστή Καπελώνη.

Η Τέχνη δεν μπορεί να περιοριστεί στα στενά πλαίσια του μυαλού μας. Αφορμή μπορεί να γίνει το καθετί. Και η ιδέα εύκολα μετουσιώνεται στα έμπειρα χέρια των ειδικών.
Αυτό που γεννά ερωτηματικά είναι ποιοι «ώθησαν» αυτούς τους χούλιγκαν να ενεργήσουν οργανωμένα, να... τρομοκρατήσουν θεατές και ηθοποιούς και να αποχωρήσουν μέσα σε 4 μόλις λεπτά, όταν για να κινητοποιηθεί η αστυνομία και να σπεύσει στο σημείο, χρειάστηκε 10 ολόκληρα λεπτά, οπότε και είχε... πετάξει το πουλάκι.

Αν ρίξετε μια ματιά στο περίπτερο θα δείτε δεκάδες οπαδικές αθλητικές εφημερίδες που είναι απορίας άξιον από πού στηρίζονται οικονομικά και πώς επιβιώνουν. Δεν χρειάζεται να τις πάρετε στα χέρια σας, να τις ξεφυλλίσετε, να δείτε τα θέματά τους, όπως αυτά απλώνονται στις σελίδες τους. Και μόνο οι «ξύλινοι» τίτλοι στην πρώτη σελίδα αρκούν για να σας κάνει να... απομακρυνθείτε τρέχοντας.

Η γλώσσα που χρησιμοποιούν είναι η γλώσσα που καταλαβαίνουν οι χούλιγκαν στις κερκίδες των γηπέδων και οι φανατισμένοι οπαδοί. Να κλαις και να γελάς για την κατάντια των ανθρώπων που υποτίθεται ότι υπηρετούν την ιδέα του αθλητισμού.

Προσέξτε, το κομμάτι αυτό και οι χαρακτηρισμοί δεν αφορούν τους αληθινούς φιλάθλους που, ρομαντικά, πιστεύουν ακόμα στην ιδέα και τη φανέλα της ομάδας τους. Αφορά εκείνους που θεωρούν αδιανόητο να δεχτούν ότι η ομάδα τους μπορεί να μην είναι κάθε φορά η άριστη και να νικά πάντα, ούτε ότι μπορεί να χάσουν κάποτε από μια μικρότερη ομάδα ή, αν είναι δυνατόν, από τους «αιώνιους» αντιπάλους τους.

Καθετί που είναι απέναντι στην ομάδα τοποθετείται στους εχθρούς και γίνεται κόκκινο πανί που πρέπει να δεχτεί την... επίθεση του για να επιτελεσθεί η κάθαρση. Φασισμός; Ελάτε καλέ, δεν υπάρχουν αυτά στον αθλητισμό, μόνο στην πολιτική. Ή μήπως, τελικά, αυτά τα δύο είναι συγκοινωνούντα δοχεία;

Προσοχή, οι κάφροι παραμονεύουν παντού, ντυμένοι με τις πιο απίθανες μάσκες. Και ανοίγει και το Τριώδιο από αύριο... Γι' αυτό η στήλη σας επισημαίνει να αυξήσετε την προσοχή σας. Τον ίδιο αέρα αναπνέουμε.

• Το κείμενο αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα του Ρεθύμνου «ΡΕΘΕΜΝΟΣ» στην ομώνυμη στήλη μου.