Ένα διαφημιστικό τρέιλερ από το MEGA για "Το Νησί", στα πρώτα του επεισόδια.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 29/01/2011

Η αγάπη μου για «Το Νησί» είναι δεδομένη. Όπως και εκατομμυρίων άλλων τηλεθεατών που περίμεναν με λαχτάρα τα νέα επεισόδια από το σίριαλ του MEGA για να δουν την ιστορία που εξελίσσεται στην ανατολική Κρήτη και φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Έχω ακούσει τόσο αντιφατικά πράγματα. Πως τάχα μου είναι σκοτεινό και απαισιόδοξο επειδή ασχολείται με τους λεπρούς στη Σπιναλόγκα, πως είναι πολύ επιτηδευμένο, πως ο κόσμος έχει ανάγκη από κάτι πιο αισιόδοξο. Μα, υπάρχει πιο αισιόδοξο από αυτό;

Φρόντισα έγκαιρα να διαβάσω το βιβλίο... Αν και στην τηλεόραση, όταν έχουν κέφια οι δημιουργοί, υπάρχουν νέα δεδομένα. Και προχθές που, κάνοντας μια βόλτα στο διαδίκτυο έπεσα πάνω σε ένα άρθρο του ηθοποιού Στέλιου Μάινα που υποδύεται τον βαρκάρη κυρ Γιώργη στον ιστότοπο ΑΙΧΜΗ και εντυπωσιάστηκα από την εμπειρία του, ως ηθοποιού στο σίριαλ.

Γι' αυτό και θέλω να μοιραστώ μαζί σας μερικά από τα λεγόμενά του. Το σίριαλ έχει πολύ δρόμο ακόμα στην τηλεόραση. Κι ας τέλειωσαν τα γυρίσματά του. Αλλά η εμπειρία του, όπως την καταγράφει ο ίδιος είναι μοναδική:

Ήταν σαν όνειρο. Όταν γύρω σου ο κόσμος καίγεται, όταν η ανεργία στο σινάφι σου χτυπάει το 90%, όταν η διαφήμιση μαραζώνει, όταν ο κινηματογράφος υπάρχει ακόμα χάριν της γενναιότητας και αυτοθυσίας των δημιουργών του, ε, δεν είναι υπερβολή να πεις πως για ένα και κάτι χρόνια έζησες ένα υπέροχο όνειρο, πώς είσαι τυχερός και ευγνώμων για το προνόμιο όχι απλώς να απασχολείσαι, αλλά και να κάνεις μια δουλειά που σε κάνει το λιγότερο υπερήφανο, και ανεβάζει τον προσωπικό σου πήχη.

Γιατί είσαι καταδικασμένος μέχρι να ξεπεράσεις το πρώτο σοκ του τέλους, να μετεωριστείς στο κενό χώρο που έχει αφήσει μέσα σου η απώλεια της «έξης στην ποιότητα», με τραγικά αποτελέσματα στην κρίση σου, γιατί φυσικά για κάποιο μικρό ευτυχώς διάστημα, όλα θα σου ξινίζουν και θα σου βρωμάνε.

Φυσικό είναι ρε παιδιά, πώς να το κάνουμε, μετά από ένα μεγάλο έρωτα, εσύ βρίσκεις αμέσως καινούργια αγκαλιά; Δεν χρειάζεσαι ένα διάστημα να πενθήσεις, να βγάλεις από πάνω σου το ρούχο του ρόλου που σου ‘χει κολλήσει στο δέρμα, για να μην πω, έχει γίνει το δέρμα σου; Δεν έχεις κουρνιάσει στην φιλόξενη αγκαλιά της επιτυχίας, και λες, άσε τώρα, καλά είναι εδώ, με τις κουβερτούλες και τα χαμομηλάκια σου, που να τρέχεις τώρα μες το κρύο και τ’ αγιάζι;

Αυτό επάθαμε εμείς, και χρησιμοποιώ τον πληθυντικό παρ’ όλο που διακατέχομαι από συναισθήματα συστολής και δεν μιλώ συνήθως για κανέναν παρά για τον εαυτό μου, όμως τώρα μπορώ να το βεβαιώσω γιατί το πράγμα «φωνάζει».
Τρεις μέρες τώρα που γιορτάζαμε εδώ στην φιλόξενη Κρήτη την ολοκλήρωση των γυρισμάτων του «Νησιού», σε κάθε εκδήλωση, τραπέζι, δεξίωση, χορό, έβλεπες στα μάτια όλων, όχι μόνο των συνεργατών μα και των ντόπιων, εκείνο το φευγαλέο, Αντίο, Αντίο οριστικό και τελεσίδικο, σαν το αντίο που λες στα νιάτα σου, αν συμπυκνώσεις τη ζωή σου σε μια στιγμή, γιατί τι άλλο είναι από στιγμές το πέρασμά σου, και το ξέρεις βαθιά μέσα σου πώς αυτή ήταν μια σπάνια, και σε πονάει που ξέρεις πώς δεν μπορείς να πεις «Αύριο ξεκινάω κάτι καλύτερο», γιατί δυστυχώς στη πατρίδα μας έχουμε συνηθίσει την ποιότητα σαν το σπάνιο εξωτικό φρούτο που έφερε ο θείος από την μακρινή Ανατολή, το φάγαμε, τελείωσε, ποιος ξέρει πότε και πού θα το ξαναβρούμε;

Κι έτσι κοιτώντας ξημερώματα τη θάλασσα απ’ το δωμάτιο του ξενοδοχείου που τόσο καιρό με φιλοξένησε, αναρωτιέμαι, τι είναι αυτό που μας λείπει για να κάνουμε την εξαίρεση κανόνα;
Πώς να μην πάνε μπροστά τη δουλειά τους καλλιτέχνες που διαθέτουν τέτοιο ήθος;

• Το κείμενο αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα του Ρεθύμνου «ΡΕΘΕΜΝΟΣ» στην ομώνυμη στήλη μου.