ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 16/10/2010

Οι μέρες που βιώνουμε είναι δύσκολες. Προβλήματα, αγωνίες, καθημερινά ζητήματα που προκύπτουν σε σχέση με τη δουλειά, όλα αυτά και πολλά άλλα που συναντούμε στους χώρους που κινούμαστε μας κάνουν να “κλεινόμαστε” περισσότερο στον εαυτό μας. Λάθος μέγα.

Το σωστό θα ήταν να βγούμε από το... καβούκι μας και να αναζητήσουμε άλλους συνανθρώπους μας. Να μιλήσουμε, να κουβεντιάσουμε, να μοιραστούμε εμπειρίες και να ευχαριστηθούμε δίνοντας απλόχερα από το μικρό περίσσευμά μας. Η αλληλεγγύη είναι και παραμένει το μεγάλο όπλο μας.

Είδατε τι έγινε στη Χιλή; Πώς συμπαραστάθηκαν στους 33 εγκλωβισμένους μεταλλωρύχους των ορυχείων χαλκού; Με πόση αγάπη όπλισαν την υπομονή τους να περιμένουν καρτερικά, επί δύο και πλέον μήνες τα σωστικά συνεργεία να τους βγάλουν από τα 700 μέτρα βάθος;

Για δείτε το λίγο... Εργάτες ήταν αυτοί οι άνθρωποι. Για ένα κομμάτι ψωμί κατέβαιναν στις στοές του θανάτου. Δεν ήξεραν αν το μεσημέρι θα γύριζαν σπίτι τους. Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών. Άλλοι για το καρβέλι του σπιτιού τους κι άλλοι για να προσθέσουν κάτι στο ισχνό εισόδημά τους. Κι όμως άντεξαν... Και για πρώτη φορά βγήκε στην επιφάνεια τόσο έντονα η έκφραση της ανθρωπιάς. Όλοι έκαναν ότι ήταν δυνατόν για να υπάρξει θετικό αποτέλεσμα.

Όντως, η Τετάρτη που μας πέρασε ήταν μέρα χαράς. Τις πρωινές ώρες Ελλάδος και για περισσότερες από 20 ώρες όλοι οι μεταλλωρύχοι βγήκαν με την ειδικά κατασκευασμένη κάψουλα στην επιφάνεια της γης. Φορούσαν μαύρα γυαλιά μέχρι να προσαρμοστούν στο φως του ήλιου κι έπεφταν στην αγκαλιά των δικών τους που τους περίμεναν με αγωνία και λαχτάρα.

Η Χιλή πέφτει πολύ μακριά από την Ελλάδα. Όμως όλος ο κόσμος είμαστε πια ένα χωριό. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με πρώτη και καλύτερη την τηλεόραση, είχαν συγκεντρώσει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους, όλους αυτούς τους μήνες. Και έπαιξαν πολύ καλά το ρόλο τους. Ζωντανή εικόνα σε όλο τον κόσμο, εκφράσεις στα πρόσωπα, συναισθήματα, ότι χρειάζεται ο άνθρωπος από την όποια πλευρά του πλανήτη για να ζήσει τη στιγμή ακριβώς όπως εξελίσσεται,

Ναι, νοιώσαμε κι εμείς Χιλιάνοι εκείνη την ώρα. Ναι, μοιραστήκαμε χαρά από τη χαρά τους. Ναι, ανακουφιστήκαμε που βλέπαμε να έχει αίσιο τέλος το δράμα τους. Είμαστε, έτσι κι αλλιώς στο πλευρό τους, αλληλέγγυοι όλον αυτό τον καιρό, από τον περασμένο Αύγουστο.

Αν κι εσείς αισθανθήκατε το ίδιο, αν η ψυχή σας γέμισε απ' αγάπη γι' αυτούς τους άγνωστους ανθρώπους στην άλλη άκρη της γης, σκεφθείτε πόσο χρήσιμοι κι αποτελεσματικοί θα ήμασταν στις τοπικές κοινωνίες που ζούμε. Αν απλώναμε λίγο το χέρι για βοήθεια, αν τ' αυτιά μας ήταν διαθέσιμα να ακούσουν τα προβλήματά του διπλανού μας κι αν μπορούσαμε να συμβάλουμε στη λύση του, φαντάζεστε πόσο ευτυχισμένοι θα ήμασταν;

Αυτούς του προβληματισμούς ήθελα να θέσω σήμερα μέσα από τη στήλη μου εκτιμώντας πραγματικά πως στους δύσκολους καιρούς που ζούμε η αλληλεγγύη πρέπει να γίνει το μεγάλο όπλο μας. Ας το δοκιμάσουμε. Δεν έχουμε να χάσουμε και τίποτα. Το πολύ – πολύ να μη βρούμε ανταπόκριση, αλλά κακό δεν θα πάθουμε...

• Το κείμενο αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου.