Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 κατέβηκα στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176. Και παρότι ήταν μια περίοδος γιορτών με πολλές ενδιάμεσες αργίες, όλα πήγαν καλά και χθες το μεσιμέρι, ώρα 13:00 πήγαμε εκεί και την "κλείσαμε" δίνοντας τις τελευταίες πινελιές ώστε να φύγει για το πιεστήριο... Με λίγα γλυκά και φαγητό μπορείς να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες των καιρικών φαινομένων
Από τη Στασούλα μας, έρχονται οι σημερινές φωτογραφίες... Και φέρνουν θύμισες στο μυαλό μου και τη σκέψη μου. Θυμάμαι, όταν έφτιαχνε αυτά τα γλυκά η μάνα μου... Γέμιζε ένα κοφίνι που δεν κρατούσε και πολύ, επειδή όλοι χαιρόμαστε να τα τρώμε. Και ήταν τεράστια! Θυμάμαι πως ακόμα κι εγώ που έτρωγα τότε το... καταπέτασμα, χόρταινα με ένα.
Οι τηγανίτες δεν είναι της Στασούλας... Της τις έστειλαν, ως φωτογραφία, αλλά εδώ που τα λέμε, τέτοιες παγωμένες μέρες, είναι υπέροχο να έχει κάποιος στο σπίτι του και να τους γεύεται με μέλι. Βέβαια θα τους βρεις με αφθονία σε καλά παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία, αλλά και πολλοί τους κάνουν σπίτι τους.
Κρατάμε ακόμα στη μνήμη μας μια συνέχεια σε προηγούμενη ανάρτηση μας. Θυμάστε; Τότε που σας λέγαμε για τα χόρτα που βρήκε η Στασούλα; Δείτε το ΕΔΩ για να το ξαναθυμηθείτε. Τα χόρτα, τα βραστερά έγιναν βρουβίπιτες και μερικά τηγανόπιτες, δηλαδή σκέτες πίτες, που μπορείς να τις φας με τυρί ή ελιές. Φανταστικές!
Κι εδώ ένα ταψί τυρόπιτας με φύλλο... Άλλη μια ομορφιά στο τραπέζι. Τρελαίνονται τα παιδιά και καλύπτει, εύκολα, τις ανάγκες ενός σπιτιού... Για πότε στήνει μια τέτοια πίτα, η Στασούλα, ούτε που το παίρνεις είδηση. Το αντιλαμβάνεσαι μόνο, όταν σε καλεί, με αγάπη, να φας από το τραπέζι της.
Όλα είναι όμορφα, στην κουζίνα της Στασούλας μας... Το λέω εκ πήρας. Τα έχω δοκιμάσει όλα, όσα σας δείχνω, τα έχω γευτεί. Έχω προσωπική άποψη, που δεν αλλάζει εύκολα. Κάτι όμως που μου αρέσει, ακόμα πιο πολύ, στην κουζίνα της, είναι ότι ακολουθεί τα χνάρια της μάνας μας... Οπότε, οι γεύσεις των φαγητών της είναι πολύ οικεία στον ουρανίσκο μου.
Ναι, το κρύο, για να το αντέξεις, θέλει ένα ζεστό σπίτι και καλό φαγητό... Βέβαια στην εποχή που ζούμε, ακόμα κι αυτά τα αυτονόητα, δεν είναι πια προσεγγίσιμα για αρκετούς συνανθρώπους μας που έχουν περιέλθει σε μεγάλες δυσκολίες... Αλλά ακόμα και ως μνήμες να λειτουργήσουν, είναι όμορφα... Ξαναζείς, στιγμές μοναδικές.
Οι μέρες που περνάνε όλο και δυσκολεύουν για όλους μας… Κι αυτές οι δυσκολίες, προφανώς έχουν να δώσουν διαφορετικά πράγματα για τον καθέναν μας. Κανένας δεν βιώνει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, τα προβλήματα του.
