Στον κόσμο αρέσει να συμμετέχει τουλάχιστον στον επιτάφιο. Έτσι κι αλλιώς το' χει στη φύση του να συμπάσχει. Ακόμα και με το Θείο Δράμα. Ίσως πιο πολύ, ακριβώς γι' αυτό.

Έτσι συνέβη και στο χωριό. Κι ας άργησε υπερβολικά να βγει από την εκκλησία και να πάει ώς την πλατεία συνοδεία όλων των προσκυνητών. Ίσως γιατί ο παπάς έχει την ευθύνη και των γύρω μικρών χωριών και πού να πρωτοπάει ο άνθρωπος για να τα προλάβει όλα.

Το ίδιο θα συμβεί και με την Ανάσταση. Αλλά αυτή είναι μια άλλη πικρή ιστορία. Έτσι κι αλλιώς θα υπάρξει και ο καθιερωμένος “βομβαρδισμός” με τα πυροτεχνήματα την ώρα του Χριστός Ανέστη.

Στον επιτάφιο εδώ ψάλουν οι κυρίες του Συλλόγου Γυναικών. Κρατούν τα βιβλιαράκια τους και τραγουδούν τη “ζωή εν τάφω”. Μια χαρά τα πάνε οι κοπέλες. Αλλά πέφτουν στα στόματα, επίσης γυναικών, που δεν ενθουσιάζονται με τον τρόπο που ψάλλουν. Ωστόσο κανείς δεν παίρνει την πρωτοβουλία να τις αντικαταστήσει.

Εγώ που τις άκουσα μου φάνηκαν μια χαρά. Αλλά εγώ δεν είμαι και το καλύτερο δείγμα ανθρώπου που ξέρει να κρίνει εκκλησιαστικά ζητήματα. Σπάνια εκκλησιάζομαι και γενικώς δεν με ενθουσιάζει αυτός ο τρόπος ζωής. Τον βρίσκω πολύ δήθεν και απέχει πολύ μακριά από τα πιστεύω μου.

Ο Λάμπρος είναι εκεί με την παρέα του. Παιδιά της ηλικίας του. Δεν ξέρω αν παρακολουθεί με... κατάνυξη τα μυστήρια ή αν είναι μόνο η παρέα που του αρέσει. Υποψιάζομαι το δεύτερο. Όπως και να' χει την καταβρίσκει. Κοντεύει 11 το βράδυ και δε λέει να “μαζευτεί” σπίτι. Δεν υπάρχει και λόγος να του τη χαλάσει κανείς. Θα περάσει καιρός να ξαναζήσει τέτοιες μέρες με την παρέα του.

Ίσως το καλοκαίρι που θα ξανάρθει. Αλλά τότε βοηθάει και ο καιρός για τα βραδινά ξενύχτια. Όσο για τον επιτάφιο; Η αίσθηση που μου έμεινε είναι ότι όλα έγιναν βιαστικά. Από την εκκλησία στην πλατεία και ξανά πίσω. Και κάτι ακόμα που παρατήρησα. Ελάχιστοι είχαν κεριά. Μια πορεία εκδρομική ήταν...

Μια ολάνθιστη φύση μας περιμένει...

Χωρίς μποτιλιαρίσματα ήταν το ταξίδι για το χωριό. Περάσαμε όλες τις φάσεις του καιρού. Βροχερός, με ήλιο, με κρύο, με ζέστη.

Βρήκαμε στο δρόμο μας και την καινούρια σήραγγα που οδηγεί απευθείας στη Μεγαλόπολη. Πολύ καλό έργο. Μεγάλη εξυπηρέτηση. Αποφεύγεις όλες τις μεγάλες στροφές μέχρι να κατέβεις και να φτάσεις στη Μεγαλόπολη. Ένα αξιόλογο έργο πολύ καλό και γι' αυτούς που πάνε Καλαμάτα.

Στο χωριό φτάσαμε απόγευμα κατά τις 5. Στην ταβέρνα “του Ταλούμη” βρήκαμε καλό φαγητό. Ήπιαμε κι ένα μισόκιλο ροζέ κρασί.

Ύστερα, ένα καφεδάκι για να έρθω στα ίσια μου και μια επαφή με τις Φυλετικές και το Travian. Αργότερα έχει επιτάφιο. Κι εγώ μπορεί να κάθισα ξύπνιος, αλλά οι άλλοι την έπεσαν. Το αποψινό βράδυ θα' ναι μεγάλο...

“Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο, να ταξιδεύω...” ένα υπέροχο τραγούδι. Πάντα μου άρεσε. Θες οι στοίχοι, η μουσική, η θάλασσα, η ερμηνεία του Νταλάρα... Όλα είναι υπέροχα σ' αυτό τραγούδι. Σε λίγο έτσι κι αλλιώς θα είμαστε στο δρόμο για το χωριό... Ακούστε λίγο τη θάλασσα στο βάθος καθώς απλώνεται πάνω στα βότσαλα...

Από παλιά είχαμε “συνδέσει” αυτή τη μέρα με ότι πιο πένθιμο υπήρχε. Μεγαλωμένος από μια μάνα που είχε μεγάλη εξάρτηση από τα της εκκλησίας (αν και στα γεράματά της έκανε τη μεγάλη ανατροπή...) πάντα πιστεύαμε πως... συνωμοτούσε το σύμπαν για να μας δείξει ότι συμπάσχει με το θάνατο του Χριστού.

Έτσι τον καιρό που πηγαίναμε στην Παναγία την Κουδουμιανή, στα Νότια του Ν. Ηρακλείου της Κρήτης, θυμάμαι ήταν κακός ο καιρός, φυσούσε, αλλά την ώρα του επιταφίου σαν από θαύμα, έπεφτε ο αέρας και δεν έσβηναν τα κεριά που κρατούσαμε... Ναι, τότε, αυτή τη σύμπτωση τη λέγαμε “θαύμα”. Τόσο αθώοι είμαστε. Μέχρι εκεί έφταναν τα θαύματα που περιμέναμε από τη ζωή μας...

Και σήμερα ο καιρός είναι συννεφιασμένος. Λες και το πάει για βροχή. Στους δρόμους κυκλοφορούν ελάχιστοι άνθρωποι. Στην Αθήνα τα μαγαζιά είναι κλειστά. Μια λαμπάδα πασχαλινή που θέλαμε να πάρουμε, το αναβάλουμε για τη... Μεγαλόπολη ή την εκκλησία.

Τα σούπερ μάρκετ δουλεύουν πριν τις 11 στα... μουλωχτά. Με... κλειστά τα φώτα εξυπηρετούν κανονικά τους πελάτες που τους επισκέπτονται για τα ψώνια της τελευταίας στιγμής. Αθάνατε Έλληνα!

Στη βαβούρα της πόλης δεν ακούς πένθιμες καμπάνες. Στην επαρχία αυτό είναι πιο ευδιάκριτο.

Θα τις ακούσουμε το απογευματάκι που θα είμαστε εκεί. Στο Ελληνικό. Κοντά στον Λάμπρο που κλείνει σήμερα μια ολόκληρη εβδομάδα εκεί και όπως μας λέει στο τηλέφωνο περνάει υπέροχα.

Οι περισσότεροι έχουν φύγει ή ετοιμάζονται να φύγουν. Το βλέπεις αυτό στη γειτονιά που πια, βρίσκεις εύκολα... πάρκινγκ για το αυτοκίνητο. Δε χρειάζεται να κάνεις κύκλους το οικοδομικό τετράγωνο.

Και η τροχαία, καθώς ακούμε συνεχώς στις ειδήσεις, έχει πάρει τα μέτρα της για να διευκολύνει όσους πάνε στα χωριά τους για το Πάσχα. Δείτε ΕΔΩ σχετικά δημοσιεύματα στο internet.

Μέρα πένθιμη σήμερα... Οι περισσότεροι συμμετέχουν. Και νηστεύουν κι όλας. Το βράδυ όμως, μετά τον επιτάφιο, ένα ουζάκι είναι ότι καλύτερο. Μ' αρέσει να το κάνω αυτό κάθε χρόνο. Θα το κάνω κι εφέτος.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 01/04/2010
Έχουμε λόγους σοβαρούς να περιμένουμε την Ανάσταση. Και δεν εννοώ κατ' ανάγκην την Ανάσταση του Ιησού Χριστού, όπως περιγράφεται από τους Ευαγγελιστές. Αυτό, έτσι κι αλλιώς θα γίνει. Για μένα Ανάσταση θα' ταν να ξανάρθει το χαμόγελο στους ανθρώπους, η αισιοδοξία για μια καλύτερη ζωή όπου θα υπάρχει δικαιοσύνη, ασφάλεια και όπου η ανάπτυξη των εργατικών ανθρώπων θα ήταν κάτι το φυσιολογικό.

Έχει μαυρίσει η ψυχή μας τον τελευταίο καιρό. Η Ελλάδα στα όρια της πτώχευσης και οι κάτοικοι αυτής της χώρας βιώνουν τις πιο δύσκολες μέρες τους.

Μέσα σ' ένα τέτοιο κακό κλίμα βρίσκουν έδαφος, διαχέονται με ευκολία και πιάνουν τόπο, κάθε περίεργη σπερμολογία που έχει να κάνει με τα... νεύρα μας.

Δεν ξέρω αν το έχετε πάρετε πάρει εσείς, εγώ το πήρα εκείνο το περίφημο e-mail που στέλνεται δήθεν εμπιστευτικά και κάνει λόγο για... επιστροφή στη δραχμή προσδιορίζοντας μάλιστα το χρόνο για τη Μεγάλη Πέμπτη οπότε να υπάρχει ο χρόνος να προσαρμοστεί χωρίς επικίνδυνους τριγμούς το τραπεζικό σύστημα.

Αυτό είναι το ένα στοιχείο. Που συνεχίζει, ως σενάριο να θέλει να ακολουθεί και υποτίμηση της δραχμής. Κάτι τέτοια ακούν οι... έχοντες και τρέχουν να βγάλουν από τις τράπεζες τις οικονομίες τους. Πέντε δις έκαναν φτερά την προηγούμενη Τετάρτη σύμφωνα με στοιχεία των τραπεζών. Οι μικρές μάλιστα «στέγνωσαν». Πού υπάρχουν τόσα χρήματα και πού τα πάνε, αλήθεια όσοι τα έχουν στις τράπεζες και τα βγάζουν;

Εκεί όμως που έφαγα δυνατή γροθιά στο στομάχι ήταν το βράδυ της Κυριακής των Βαϊων όταν άκουσα από τα έκτακτα δελτία για το διαμελισμό του 15 χρονου Αφγανού στα Κάτω Πατήσια και τον σοβαρό τραυματισμό της 11χρονης αδερφής του και της μητέρας τους.

Βέβαια πρόλαβαν οι άθλιοι «συνεργάτες» της ασφάλειας, κατ’ ευφημισμό «δημοσιογράφοι», πριν ακόμα γίνει ταυτοποίηση του νεαρού να πουν ότι πρόκειται για περίπτωση παρόμοια με του Σάββα Ξηρού. Η φαντασία τους ήταν τέτοια που έγραφαν ότι δήθεν η βόμβα έσκασε μέσα στο σακίδιο που μετέφερε στην πλάτη του. Ότι πιο αναληθές δηλαδή.

Το δράμα μας, ως κοινωνία, είναι ότι τέτοιοι άνθρωποι σαν τους Αφγανούς ζουν ανάμεσά μας και... τρέφονται από τα σκουπίδια μας. Κανείς υπεύθυνος δεν βγήκε να εκφράσει τον αποτροπιασμό του. Κι όμως. Υπάρχουν βράδια που έχω δει κι εγώ ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια. Και όχι μόνο στο κέντρο αλλά και τις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας.

Ποιο κράτος πρόνοιας, ποια εκκλησία, ποια κοινωνία αλληλεγγύης... Όλα έχουν ισοπεδωθεί. Αυτή η οικογένεια ήρθε από την άλλη άκρη του κόσμου στην Ελλάδα, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, μακριά από τους πολέμους, τη φτώχεια, το θάνατο. Είχαν χάσει ήδη τον πατέρα τους από βόμβα και πίστευαν πως στη χώρα που γεννήθηκε ο πολιτισμός και η δημοκρατία τα πράγματα θα' ταν αλλιώς.

Αλλά βίωσαν μια σκληρή πραγματικότητα. Στα σκουπίδια αναζητούσαν λίγα ψίχουλα για να ζήσουν. Εκεί συνάντησαν και το θάνατο να τους έχει στήσει καρτέρι.

Λένε πως η Ανάσταση του Θεανθρώπου γαληνεύει τις ψυχές των ανθρώπων, λένε πως μας κάνει καλύτερους. Αν είναι έτσι μακάρι αυτή η κοινωνική έκρηξη που έρχεται να μην σκοτώσει αθώους που μοχθούν καθημερινά για να επιβιώσουν.

Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι δεν το βλέπουν αυτοί που θα έπρεπε. Γιατί αν το έβλεπαν κάποια μέτρα θα έπαιρναν. Υπέρ του απλού λαού και όχι εναντίον του. Απ' αυτά ξέρουν όλοι. Το δύσκολο είναι να αγωνίζεσαι για το κοινό καλό.

Ας φέρει η φετινή Ανάσταση λίγο χαμόγελο και αισιοδοξία στους ανθρώπους. Παραμαύρισε η ψυχή μας...

• Το κείμενο αυτό γράφτηκε τη Μεγάλη Δευτέρα και κυκλοφορεί ήδη στην εβδομαδιαία εφημερίδα "ΡΕΘΕΜΝΟΣ", όταν οι πληροφορίες για τον μικρό Αφγανό που έχασε τη ζωή του στην προσπάθεια του για επιβίωση, ήταν ακόμα συγκεχημένες. Έτσι είχαμε νεκρό από βόμβα τον πατέρα που όμως έκανε... δηλώσεις στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Δείτε ΕΔΩ τις σπαρακτικές δηλώσεις της χαροκαμένης μάνας. Και λεγόμαστε άνθρωποι...
  

Εικόνες όμορφες από την έρημο με το φακό του BBC. Ότι είναι όμορφο στο μάτι, είναι όμορφο και στην ψυχή... Μέρα που είναι σήμερα.

Το θέμα το επεσήμανε με e-mail η Ματίνα από την ΕΚΑΠ. Είχε φροντίσει νωρίτερα να ενημερώσει μέσα από το Blog για το θέμα. Μέρες που είναι δεν χρειάζεται εφησυχασμός. Όλα παίζονται και είναι μάνες όταν κινούνται στα μουλοχτά:

Πέντε  σημεία για την Ακαδημία Πλάτωνος αναφέρει το πόρισμα της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Περιβάλλοντος της Βουλής:

1. Επέκταση της Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων στην Ακαδημία Πλάτωνος και στο Δημόσιο Σήμα.

2. Αναστολή της μελέτης του Δήμου Αθηναίων για την πολεοδομική αναβάθμιση της Ακαδημίας Πλάτωνος.

3. Ανταλλαγή οικοπέδου Νομαρχίας Αθηνών στην Ακαδημία Πλάτωνος – μεταφορά υπηρεσιών Νομαρχίας Αθηνών στην Πλατεία Θεάτρου στο κτίριο της Διπλαρείου Σχολής.

4. Ανέγερση και λειτουργία του Αρχαιολογικού Μουσείου της Πόλης των Αθηνών, κατά προτίμηση εκτός των ορίων του αρχαιολογικού χώρου.

5. Ολοκλήρωση απαλλοτριώσεων στον ευρύτερο χώρο του αρχαιολογικού άλσους (δαπάνη περίπου 2.3 εκ ευρώ).

• Δείτε ΕΔΩ το σχετικό σημείωμα από το Blog της ΕΚΑΠ με τα σχόλια των αναγνωστών. Κι ΕΔΩ ολόκληρο το πόρισμα της Βουλής να το μελετήσετε προσεκτικά και να βγάλετε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας.

Μεγάλη Πέμπτη στο γραφείο. Τελειώσαμε νωρίς σήμερα. Κι από την εφημερίδα το ίδιο. 'Ολοι ετοιμάζονται να φύγουν. Χαιρετούν. Εύχονται “Καλή Ανάσταση” και την... κάνουν. Αν όχι σήμερα, αύριο οπωσδήποτε.

Ο καιρός έξω είναι καλό, έτσι θα το πάει λένε ώς την Κυριακή του Πασχα. Μακάρι. Να το χαρούν όσοι εκδράμουν. Το Δεύτερο έχει υπέροχα απαλά τραγούδια... Και η τροχαία έχει πάρει έκτακτα μέρα στις εθνικές οδούς για να είναι πιο άνετο και ασφαλές το ταξίδι.

Στο μεταξύ οι ευχές και τα μηνύματα συνεχίζουν να καταφθάνουν. Σταχυολογώ τα τελευταία στο κινητό μου:

• “Η Ανάσταση ας είναι ένα Φως αισιοδοξίας, χαρά και υγείας για τον καθένα μας. Καλό Πάσχα! Φώτης Ιγνατίου, Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων, πρόεδρος “Τεχνόπολις” τη΄. 210 8216682”.

• “Χρόνια πολλά και δημιουργικά. Καλή Ανάσταση. Αντώνης Παναγιωτακόπουλος".

• “Αυτές τις Άγιες Μέρες μαζί με την κορύφωση του Θείου Δράματος έχουμε και την κορύφωση του δράματος των εργαζομένων. Μην ακούτε λοιπόν του καλούς πρωινούς δημοσιογράφους που προσπαθούν να μας πείσουν ότι για το καλό της χώρας πρέπει να πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση. Εμπιστευτείτε τον πρωθυπουργό μας (λεφτά υπάρχουν...). Να περάσετε καλά με υγεία γιατί Ανάσταση στο Φορολογικό – Ασφαλιστικό - ΦΠΑ – μισθούς – συντάξεις – δεν φαίνεται. Εκτός κι αν όλοι αντιδράσουμε. Καλό Πάσχα σε όλους. Βασίλης Λάμπρου”.

• “Χρόνια πολλά. Καλή Ανάσταση της Ελλάδας και των πολιτών. Λουκάς Αποστολίδης, δικηγόρος, πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής τηλ 2103619650”.

Και φυσικά να μην παραλείψω να ευχαριστήσω και ΟΛΑ τα κορίτσια της ΚΑΜΠΥΛΗΣ που συνεργαζόμαστε. Μετά την Αμαλίτσα μου έστειλαν την κάρτα που βλέπετε επάνω, στην κορυφή του δημοσιεύματος και η Μάρθα και η Νικολέττα. Κι ακόμα το γραφείο Τύπου της ΓΣΕΕ και την εταιρία Altec Software. Κι έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας...