Στο τυπογραφείο ύλη για το τ. 178, της εφημερίδας ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ. Ξεκινάμε!
Αυτό είναι το τελευταίο φύλλο του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ τ. 177, που ολοκληρώσαμε την Παρασκευ΄ή 7/3/2025. Μπορείτε να το δείτε όπως είναι τυπωμένο ΕΔΩ. Σταθερός, όπως πάντα στην παρουσία του! Σταθεροί και οι άνθρωποι που έχουν την ευθύνη έκδοσης του, από το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, τη Διοίκηση του. Από σήμερα βάζουμε μπροστά για το επόμενο... Στέλνω στο τυπογραφείο ύλη για να "στήνεται"
Εδώ, σ' αυτό το τυπογραφείο, την ΑΝΑΓΡΑΦΗ, στο Περιστέρι, γίνεται η τεχνική επεξεργασία του "ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ Σιδηρόδρομου". Η Ανδρομάχη ή Μάχη είναι η κοπέλα που συνεργαζόμαστε. Την ευχαριστούμε για την άψογη συνεργασία, όπως και τους ανθρώπους του τυπογραφείου, Σάκη και Δημήτρη.
Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν τηνπροηγούμενη εβδομάδα, την Τετάρτη 30/4, κατέβηκα στον Πειραιά και παρέλαβα το υλικό για το νέο τεύχος 177. Και σήμερα Παρασκευή. μια μέρα μετά την ΠΟρωτομαγιά έφυγε το πρώτο μεγάλο μέρος της για το τυπογραφείο. Ξεκινάμε ένα νέο ταξίδι!
Χαίρομαι κάθε φορά που συμβαίνει να ολοκληρώνουμε αυτή τη διαδικασία, επειδή είναι απόλυτα σταθεροί και κάνουμε πραγματική δουλειά, όταν βρισκόμαστε από κοντά... Όλα τριγύρω αλλάζουμε κι όλα τα ίδια μένουν, λέει ένας ποιητής. Ο χρόνος φεύγει σαν αέρας.Είναι μια όμορφη διαδικασία που γίνεται, κάθε δίμηνο. Διότι κάθε πράγμα που αξίζει, έχει τη δουλειά του. Τίποτα και πουθενά, κάτι, δε γίνεται "μαγικά" κι από μόνο του.
Το συναίσθημα; Χαρά για κάτι όμορφο που δημιουργούμε τακτικά με συνέπεια και συνέχεια. Μια όμορφη διαδικασία που επαναλαμβάνεται σταθερά, χρόνια τώρα. Και δεν ξέρω το γιατί (ή μάλλον ξέρω...) αλλά μ' αρέσει πολύ όλη αυτή η διαδικασία. Κι αυτό, το κάνουν οι άνθρωποι του να φαίνεται έτσι. Ιδιαίτερα ο πρόεδρος Θύμιος Ρουσιάς! Νιώθω την αγάπη τους, τη ζεστασιά, την καλή συνεργασία τους που αποτυπώνεται και στην ποιότητα της δουλειάς μας.
Και κάπως έτσι η ιστορία μας με το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, σύνεχίζεται. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που θεωρώ μεγάλο προνόμιο μου να συνεχίζω μαζί τους αυτό που ξεκίνησε εδώ και 30 χρόνια, από τη γέννηση της εφημερίδας με τους συνταξιούχους του ΗΣΑΠ. Ανθρώπους ξεχωριστούς, με ήθος και συνείδηση που σπάνια βρίσκεις στον κόσμο, στο συνάφι εκείνων που ασχολούνται με τα κοινά.
Αν και έχω αλλάξει δύο ανθρώπους, στις θέσεις ευθύνης του προέδρου στο Σωματείο, τον Μανώλη Φωτόπουλο στο ξεκίνημα και για 15 χρόνια και τον Θύμιο Ρουσιά τα τελευταία 12 χρόνια, ποτέ δεν είχα πρόβλημα από κανέναν τους. Τον Θύμιο τον ήξερα και συνεργάστηκα μαζί του, άλλα δέκα χρόνια πριν, καθώς ήταν ο Γραμματέας του Σωματείου, επί εποχής Φωτόπουλου.
Εξαιρετικοί άνθρωποι! Είναι από αυτούς που λύνουν, αντί να δημιουργούν προβλήματα, που χαίρονται μ' αυτό που κάνουν και δεν μιζεριάζουν από λάθη που μπορεί να συμβούν. Και επιπλέον, εκτιμούν πολύ τη δουλειά που τους προσφέρω, όλα αυτά τα χρόνια.
Κι όταν λέω «φτιάχνω» την εφημερίδα που βλέπετε, εννοώ ότι τη σχεδιάζω και την υλοποιώ ως έκδοση. Δίνω δηλαδή μορφή στα άψυχα κείμενα. Στην έκδοση που μπορείτε να δείτε πατώντας ΕΔΩ, και που είναι η τελευταία, όπως θα διαπιστώσετε.
Είναι ένα έντυπο «συνδικαλιστικό», με την έννοια ότι προβάλλει τη δράση του Σωματείου, αλλά και δημιουργεί εκείνες τις προϋποθέσεις που είναι απαραίτητες για να διατηρείται (το Σωματείο και οι άνθρωποι του) ενωμένο και αγαπημένο στα μάτια των 2.000- 2.500 περίπου μελών του, συνταξιούχων του ΗΣΑΠ σε όλη την Ελλάδα, όπου κι αν μένουν.
Βέβαια, όπως σε όλους, η πανδημία του Covid-19, δημιούργησε κι εδώ τα προβλήματα της. Εκείνον τον καιρό, θυμάμαι, οι άνθρωποι του Σωματείου, παίρνοντας όλα τα μέτρα ασφαλείας, πήγαιναν τρεις φορές την εβδομάδα στον Πειραιά, στα γραφεία τους και σαν τα μυρμήγκια, ιδιαίτερα ο Θύμιος, ακόμα και από το σπίτι του, μάζευε την ύλη του 16σέλιδου ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ σε σχήμα ταμπλόιντ.
Μ’ αυτόν τον τρόπο και με καλό προγραμματισμό, κατάφεραν να μην χάσουν εκδόσεις, παρά μόνο μία! Άθλος, αν σκεφτεί κανείς, από τι περάσαμε… Και τι περνάμε! Αφού ο φόβος για τον Covid-19 δεν έχει φύγει, εντελώς.
Διατηρούν επίσης ένα εξαιρετικό διαδικτυακό τόπο για την άμεση ενημέρωση των μελών τους. Τις άμεσες ανακοινώσεις τις «ανεβάζει» η Ελευθερία, που έχει και τη γραμματειακή υποστήριξη του Σωματείου. Και τη γενική επιμέλεια έχω εγώ. Δείτε το ΕΔΩ, παρακαλώ.
Γενικά, είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι μαζί τους. Ακούν τις παρατηρήσεις μου, προσεκτικά και τις περισσότερες φορές τις εφαρμόζουν. Κάνουν τη δουλειά μου δημιουργική και ευχάριστη και τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Και καθώς κι εγώ είμαι πια ο ίδιος συνταξιούχος, τους καταλαβαίνω όλο και περισσότερο. Το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, αποτελεί ένα πρότυπο δημιουργικότητας.
Κάποιοι λένε ότι τα Σωματεία Συνταξιούχων, είναι για απομάχους της δουλειάς. Που ζουν στο περιθώριο και ζουν με τις μνήμες τους από τα παλιά. Μπορεί να είναι και αυτό, αλλά πιστέψτε με, πολλοί νέοι θα ήθελαν να τους μιμηθούν στη δουλειά που προσφέρουν, εθελοντικά, για το κοινό καλό!
Θυμηθείτε τις εκδηλώσεις στο αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας του Πλάτωνα. Σήμερα, Παρασκευή, στην πλατεία του Πλάτωνα (Τηλεφάνους και Πλάτωνος) θα γίνει προβολή του ντοκιμαντέρ “Γάζα Ερχόμαστε”, το οποίο βραβεύθηκε στο φετινό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και είχε ως θέμα την επιτυχημένη αποστολή “Free Movement Gaza” το 2008.
Θα ακολουθήσει συζήτηση με τον Νασίμ Αλατρά (που είχε την δημοσιογραφική επιμέλεια του ντοκυμαντερ) και την Κατερίνα Θεοχαροπούλου, μέλος της “Free Gaza” που ήταν στο πλοίο "Ελεύθερη Μεσόγειος" (Κάτοικοι και οι δύο της ευρύτερης περιοχής της Ακαδημίας Πλάτωνος)
Ακούστε το ποίημα του Κ. Καρυωτάκη μελοποιημένο από τον μεγάλο Νίκο Ξυλούρη...
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 12/06/2010
Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους, διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν για τελευταία φορά τα βήματά τους.
Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία. Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων, τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία των ουρανών, η ερημιά των τόπων.
Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση, τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε, τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.
Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το, σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει, αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.
Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα, ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος, «όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα», πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος...
Καρυωτάκης Κ.
Ξεκίνησα με ένα ποίημα προσπαθώντας να κάνω το κομμάτι μου κάπως πιο ανθρώπινο. Αλλά πόσο ανθρώπινο μπορεί να γίνει ένα θέμα που μιλά για την παραίτηση από τη ζωή; Κι ωστόσο δεν μπορεί να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει γύρω μας. Τα βλέπουμε, τα αντιμετωπίζουμε στον περίγυρό μας, τα διαβάζουμε στις εφημερίδες: «Αυτόχειρες και για το χαμένο μεροκάματο;»
Τελευταίο δημοσίευμα στην «Ελευθεροτυπία» της Τετάρτης 9/6. «Φεύγω… και θα σας κοιτάζω πλέον από ψηλά». Με μηνύματα σαν αυτό έξι ενήλικες – τέσσερις άνδρες που έχουν μείνει άνεργοι και αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και δύο γυναίκες που βίωσαν την ερωτική απογοήτευση- εκδήλωσαν, κυρίως σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης την πρόθεσή τους να βάλλουν τέλος στη ζωή τους.
Σε ότι αφορά του απογοητευμένους από τον έρωτα το έχουμε ξαναδεί το έργο. Λάθος, αλλά θα συνεχίζει να υπάρχει στη διάρκεια των χρόνων μια και οι άνθρωποι είναι αδύναμοι να αντιμετωπίσουν μεγάλες στιγμές, αλλά αυτό το… νέο με τους άνδρες μας ανησυχεί ιδιαίτερα.
Τα αυξημένα ποσοστά ανθρώπων που δηλώνουν στο διαδίκτυο την πρόθεσή τους να αυτοκτονήσουν απασχολούν ιδιαίτερα τους αστυνομικούς του τμήματος δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος που μόνο το πρώτο εξάμηνο του έτους επενέβησαν για να αποτρέψουν την αυτοκτονία έξι ενήλικων, 27 έως 30 χρόνων οι περισσότεροι των οποίων είναι παντρεμένοι με παιδιά.
Η οικονομική κρίση λοιπόν, φαίνεται ότι σκοτώνει κιόλας. Μόνο τον Μάιο, εκτός διαδικτύου η καλπάζουσα κρίσι «όπλισε» το χέρι οκτώ συνανθρώπων μας. Το φαινόμενο παρατηρείται σε όλη την Ελλάδα. Στη Βέροια, την Πάτρα, τη Ρόδο, τον Άγιο Στέφανο Αττικής, τις Σέρρες, τη Θεσσαλονίκη, τα Τρίκαλα, το Παλιό Φάληρο…
Κοινωνιολόγοι εκφράζουν το φόβο ότι οι αυτοκτονίες θα παρουσιάσουν το επόμενο διάστημαεπιπλέον άνοδο λόγω της αλματώδους αύξησης της ανεργίας, που σύμφωνα με τις τελευταίες ανακοινώσεις της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, το Φεβρουάριο του 2010 «σκαρφάλωσε» στο 12,1%. Και μιλάμε για την επίσημη καταγραμμένη ανεργία.
Βεβαίως η στήλη δεν συμφωνεί με τέτοια απονενοημένα διαβήματα. Με τη αρωγή και την αλληλεγγύη του κοινωνικού περίγυρου μας μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις πιο δύσκολες καταστάσεις.
Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στη στήλη μου στην εβδομαδιαία εφημερίδα "ΡΕΘΕΜΝΟΣ".
Aπό τίποτα και ποτέ μου δεν ξέφυγα όλα μέσα μου ζούνε το φιλί και το δάκρυ που απέφυγα κι όσα τώρα τα χείλη θα πούνε της καρδιάς ξεχασμένη, ανοιχτή μου πληγή ποιo φεγγάρι δειλά σε φωτίζει κι αν ο χρόνος απόψε σαν παιδί αιμορραγεί η στιγμή τη ζωή καθορίζει άδεια όνειρα ταξιδεύουν και σβήνουν στο φως οι καιροί πόσο έγιναν ξένοι κουρσεμένη αγάπη, μακρινός και μικρός ουρανός το φθινόπωρο εκεί περιμένει λυπάμαι τ' άστρο που γερνά στην παλάμη μου τα φτερά με πόνο διπλώνω μνήμη σκέψη ακριβή απ' τη στάχτη της πρώτης αγάπης μου Αύριο... Φως ξημερώνω.
μούδιασε ο χρόνος μαζί μ' αυτόν και τα ψέματα πόσα ψέματα αλήθεια ... ξεγελώ τον εαυτό μου Αύριο... θα φορέσω κάτι γιορτινό ίσως ένα κατακόκκινο μαντήλι και θα σε περιμένω... στην αιωνιότητα έχοντας πληρώσει το τίμημα ακριβά ματώνοντας τα χέρια μου στην κόψη τ' άγριου βράχου... μόνο για ν' ανεβείς εσύ.
''Kι ήταν τόσο ωραία εκείνη η άγρια βροχή Πέμπτη απόγευμα... όχι από αδεξιότητα... μια κακή στιγμή με συνάντησε στη βεράντα... πριν τρεις βδομάδες... κρατούσα μια κεραμική πιατέλα με φρούτα... έγινε δυό κομμάτια στον αέρα χωρίς να το προκαλέσω και μου έκοψε το δεξί χέρι πάνω στα δάχτυλα... αύριο ελπίζω να βγάλω τα ράμματα ..."
ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΠΑΛΙ ΝΑ ΓΡΑΦΩ. ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΛΟΙΠΟΝ με την αγάπη μου πάντα Χαρούλα Βερίγου
Αυξάνουν οι επισκέψεις σ' αυτή την ιστοσελίδα και μαζί της αυξάνουν και οι υποχρεώσεις μου απέναντι σας. Τα 50.000 «χτυπήματα» φτάνει σε λίγο, χωρίς διαφήμιση, χωρίς αγωνία και άγχος για την αναγνωσιμότητά του.
Είσαστε όλοι εσείς οι φίλοι που το εμπιστεύεστε. Επειδή καταγράφει την επικαιρότητα με το δικό του μοναδικό τρόπο κι επειδή ενημερώνεται συνεχώς και παίρνει θέση απέναντι στα γεγονότα που ξεχωρίζει και σχολιάζει.
Φυσικά πρόκειται για ένα προσωπικό Site και αυτό έχει ως αποτέλεσμα συχνά να δίνει προτεραιότητα στις δουλειές που έχω εγώ και τη συμμετοχή μου στην κοινωνική δράση.
Έτσι και θα συνεχίσει. 'Αλλοτε σοβαρά, άλλοτε χαλαρά με κέφι και με διάθεση για τη ζωή. Με κείμενα γραμμένα στο χέρι. Σπάνια κάνω και αναδημοσιεύσεις κειμένων που με ενδιαφέρουν απλά για να τα μοιραστώ μαζί σας.
Καμιά φορά δίνω προτεραιότητα σε αξιοπρόσεκτα e-mail που φτάνουν σε μένα από φίλους. Έτσι και θα συνεχίσω. Σεβόμενος την υπογραφή μου και κυρίως όλους εσάς που με εμπιστεύεστε. Σας ευχαριστώ!
Βάλτε το από τώρα στην ατζέντα σας. Εμείς που το είδαμε πριν δυο - τρεις εβδομάδες στα 163 -144 δημοτικά σχολεία, μπορούμε να σας βεβαιώσουμε ότι είναι εκπληκτικό. Και ιδιαίτερα επίκαιρο με όλα όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες. Δείτε το και ως... θερινό σινεμά. Ασε που θα ακολουθήσει και κουβέντα μετά...
Το πατρικό μου σπίτι στο Θραψανό. Θα τα καταφέρω να πάω και φέτος...
Το χθεσινό μεσημέρι κατέβηκα στο λιμάνι του Πειραιά και έκοψα τα εισιτήρια για την Κρήτη. Αρχίζει να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα ότι θα πάω διακοπές... Αν και έχουμε ακόμα δυο εβδομάδες μέχρι το πρωί της Κυριακής 20 Ιουνίου που ταξιδεύουμε με το καράβι KNOSSOS PALACE των Μινωικών Γραμμών στις 11 π.μ. για το Ηράκλειο Κρήτης μαζί με το γιο μου Λάμπρος και την αδερφή μου τη Μαλάμω.
Κι έχω μπόλικη δουλειά ώς τότε μπροστά μου. Πέρα από την καθημερινή παρουσία στην εφημερίδα και την ΠΕΤ ΟΤΕ έχω να βγάλω τον «ΚΡΕΟΝΤΑ» και τη «ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ».
Αλλά στην προοπτική ότι έχω ένα ολόκληρο μήνα μπροστά μου να ξεκουραστώ και να «φορτίσω» τις μπαταρίες με δύναμη για να έχω ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Κι αν μου μείνει καμιά μικρή εκκρεμότητα θα 'χω μαζί μου το κομπιούτερ και θα την κάνω από το χωριό.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πώς το περιμένω. Νομίζω ότι εκεί, χωρίς την πίεση της δουλειάς και την καθημερινότητα θα χαλαρώσω και θα νιώσω άλλος άνθρωπος. Είναι κι αυτή η ανυπέρβλητη αγάπη της Στασούλας, της αδερφής μου που τη νοιώθω από τώρα ευτυχισμένη καθώς για δέκα τουλάχιστον ημέρες θα είμαστε παρέα και με την αδερφή μου τη Μαλάμω.
Έχουμε αφήσει κάτι από πέρσι με τον Λαμπρούκο και το... τελειώσουμε φέτος. Διακοπές σε τέτοιες εποχές. Ακόμη και στο πατρικό μου, απίστευτο μου φαίνεται...
Η αφίσα της ΕΚΑΠ για τις εκδηλώσεις στο πάρκο τον Ιούνιο. Δυστυχώς δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα καθώς κάποιοι υποστηρίζουν πως πρέπει να γραφτούν τα ονόματα των ομιλητών. Αναμένουμε διορθωμένη, ως προς αυτό, την αφίσα για να τυπώσουμε...
Η αγωνία των ανθρώπων της ΕΚΑΠ είναι να έρθει ο κόσμος της γειτονιάς μέσα στο αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας του Πλάτωνα. Γι' αυτό και όλο τον Ιούνιο έχει οργανωθεί ένα πλάνο με εκδηλώσεις, κυρίως τα Παρασκευοσαββατοκύριακα, αλλά και κάποιες καθημερινές.
Αξίζει να το κρατήσετε κάπου, ιδιαίτερα αν έχετε παιδιά, αν και από αυτό το Site, όπως και το Blog της ΕΚΑΠ και των μελών της θα σας το υπενθυμίζουμε με κάθε ευκαιρία.
Δείτε το γιατί το πάρκο έχει μια μοναδική θετική ενέργεια. Αρκεί μια βόλτα μέσα σ' αυτό για να το αντιληφθεί κανείς και πολύ να το νιώσει.
Οι εκδηλώσεις στο πάρκο έχουν μια εξαιρετική αξία και η είσοδος παντού είναι ελεύθερη. Τα εισιτήρια ισχύουν για αλλού, όχι για δω. Εμείς κρατάμε την αυθεντικότητα της προσφοράς μιας και ο εθελοντισμός είναι στο αίμα όλων όσων συμμετέχουν σ' αυτές τις δράσεις. Και ευτυχώς, αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα, αυτοί είναι πολλοί. Και με το χαμόγελο που λείπει στις μέρες μας.
Εκεί στο καφέ της Μοναστηρίου και Τηλεφάνους όλο και κάποιον θα βρείτε να σας εξυπηρετήσει. Άσε που μπορείτε να πάρετε κι ένα πανί από το καφέ και να απολαύσετε τον καφέ ή τη βιολογική ρακή σας μέσα στο πάρκο, πάνω στο γκαζόν...
Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...
Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη. Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...
Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...
Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!
Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.
Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024 από την ΕΡΤ 3.
Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...
Κάτι μεγάλο και όμορφο έγινε στο χωριό μας. Ένα κέντρο Μινωικής αγγειπλασττικής. Για να θυμόμαστε την ιστορία, το ξεκίνησε ο πρώην δήμαρχος Θραψανού, Μανόλης Λαδωμένος, αλλά διάφορες δυσκολίες που δεν γνωρίζομαι δεν το άφησδαν να ολοκληρωθεί. Το εεκαινία σε ο δήμρχος κ. Κεγκέρογλου! Χαιρόμαστε που ένα σημαντικό και εμβληματικό έργο πολιτιστικής υποδομής, είναι πραγματικότητα. Ως αποτέλεσμα συνένωσης δυνάμεων του Δήμου Μινώα, του Υπουργείου Πολιτισμού, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με την αρωγή της Περιφέρειας Κρήτης.
Ξεκίνησε να λειτουργεί στο χωριό μας, το Θραψανό, μια αξιόπιστη Δομή Αγγειοπλαστικής...
Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;
Κάποτε το θέλαμε να επιστρέψουμε, όσο τίποτα άλλο... Τώρα, δεν είμαι πια βέβαιος...
Μια προσπάθεια πριν τρία χρόνια να ξαναφτιάξω τις ελιές μου σε συργασία με συγχωριανό μου φίλο και συμμαθητή από το σχολείο απέδωσε σε μια πρώτη φάση, τρία χρόνια τώρα. Πέσαμε σε κακές εποχές. Ξηρασία, κακοχρονιά, αλλά είχα μια ευχάριστη έκπληξη από τον Μιχάλη. Παρά τις δυσκολίες βγάλαμε το λάδι της χρονιάς μας. Ευγνώμονες!
Η Λιβάδα... Η τεχνιτή λίμνη στο χωριό μου που τα καλοκαίρια περνούσα πολλές ώρες εδώ... Πανέμορφη και πάντα έχει κάτι εξαιρετικό να σου δώσει... Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο που τραβηξα πριν μερικά χρόνια από τη λίμνη. Έτσι είναι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα... Η ίδια ομορφιά! Μόνο που εγώ δεν μπορώ να είμαι κοντά της, πια, με τη συχνότητα που ήμουν κάποτε...
Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία της λίμνης, που τράβηξα το χειμώνα του 2014 όταν κατέβηκα στο χωριό, για να μαζέψω τις ελιές μου... Ελάτε, αν θέλετε, να σας πάω στις ελιές μου στου Μπουρμά. Δείτε ΕΔΩ. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαν καρπό και από ότι δείχνουν τα πράγματα, ούτε και φέτος... Λογικό. Για να δώσουν καρπό, πρέπει να καλλιεργηθούν σωστά και φυσικά να βάλεις λιπάσματα. Κι αν το δεις από οικονομική άποψη, δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο...
Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ
Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.
Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.
Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.
Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...
ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!
Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.
Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.
Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.
Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…
ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...
Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς, “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...
Στο ρόλο του Συνταξιούχου
Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται. Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο!
Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!
Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!
Μικρές πινελιές αγάπης
Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.
Δοκιμασία από τον Covid-19
Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Το "φευγιό" της αδερφής μου
Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...
Έφυγε και ο Κωστής μας
Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!
Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν τηνπροηγούμενη εβδομάδα, την Τετάρτη 30/4, κατέβηκα στον Πειραιά και παρέλαβα το υλικό για το νέο τεύχος 177. Και σήμερα Παρασκευή. μια μέρα μετά την ΠΟρωτομαγιά έφυγε το πρώτο μεγάλο μέρος της για το τυπογραφείο. Ξεκινάμε ένα νέο ταξίδι!
Θυμηθείτε τις εκδηλώσεις στο αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας του Πλάτωνα. Σήμερα, Παρασκευή, στην πλατεία του Πλάτωνα (Τηλεφάνους και Πλάτωνος) θα γίνει προβολή του ντοκιμαντέρ “Γάζα Ερχόμαστε”, το οποίο βραβεύθηκε στο φετινό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και είχε ως θέμα την επιτυχημένη αποστολή “Free Movement Gaza” το 2008.
Αυξάνουν οι επισκέψεις σ' αυτή την ιστοσελίδα και μαζί της αυξάνουν και οι υποχρεώσεις μου απέναντι σας. Τα 50.000 «χτυπήματα» φτάνει σε λίγο, χωρίς διαφήμιση, χωρίς αγωνία και άγχος για την αναγνωσιμότητά του.
