Όπως κάνουμε πάντα σ' αυτό το Site ο καλύτερος για να μας βάλει στο κλίμα είναι ο Παντελής Θαλασσινός με ένα τραγούδι από τον υπέροχο δίσκο του «Καλεντάρι».

Γεμάτος με καλές ειδήσεις έρχεται ο καινούριος μήνας. Γενέθλια, ο γάμος της Ειρήνης ε, δεν είναι που άρχισε σιγά - σιγά να βάζει πόδι στο χειμώνα... Συννεφιασμένος ή βροχερός ο καιρός είναι πάντα γλυκύτατος στη μεσογειακή Ελλάδα που δεν φημίζεται για τους... χιονιάδες της.

Ανασκουμπώνομαι. Έχω πράγματα να κάνω. Είναι και οι εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση μπροστά... Αλλά αυτά αφορούν πιο πολύ τους υποψήφιους που τρέχουν να βρουν σταυρούς για να εκλεγούν. Τους άλλους, τους ψηφοφόρους, δεν του βλέπω να τρελαίνονται και τόσο... Άλλα μα ς απασχολούν παιδιά, πιο σοβαρά.

Φυσικά δεν θα αποφύγουμε να φάμε στη... μάπα τα γκάλοπ που θα δείχνουν τον τάδε υποψήφιο να προηγείται του αντιπάλου του. Κάτι πρέπει να κάνουν κι αυτές οι έρμες οι εφημερίδες για να «γεμίσουν» τις λευκές σελίδες τους,

Ας είναι. Εδώ θα είμαστε και θα τα δούμε όλα αυτά. Αισιόδοξα και με το κεφάλι ψηλά, ας τον καλωσορίσουμε τον Οκτώβρη.

Ο Σεπτέμβρης της μελαγχολίας μας αποχαιρετά απόψε. Καλός ήταν ο κακομοίρης...

Πάει κι ο Σεπτέμβρης. «Σβήνει» απόψε το βράδυ, χάνεται στο βάθος του χρόνου. Από αύριο ξημερώνει Οκτώβρης... Κι ήταν ωραίος ο μήνας που φεύγει... Είχε βέβαια τα τρεξίματά του, τις αγωνίες του, είχε εκείνο το φόβο και την ανασφάλεια που έχει πιάσει όλους τους Έλληνες για το αύριο, αλλά τι να σου κάνει κι αυτός. Στο μυαλό μας μέσα είναι όλα, τελικά.

Εμείς τον είχαμε «δαιμονοποιήσει». Να δεις, λέγαμε, τι έχει να γίνει το Σεπτέμβρη... Βλέπαμε το ένα μετά το άλλο, τα νομοσχέδια που αφορούσαν βλαπτικές μεταβολές σε βάρος μας στα εργασιακά, το ασφαλιστικό, να 'ρχονται και να ψηφίζονται στη Βουλή κατακαλόκαιρα και λέγαμε «δε μπορεί, ο κόσμος θα βγει στους δρόμους, θα αντιδράσει το Σεπτέμβρη». Αλλά ο Σεπτέμβρης φεύγει και δυστυχώς αυτό δεν το είδαμε. Οι δρόμοι μπορεί να είναι τις περισσότερες μέρες γεμάτοι διαδηλωτές που προσπαθούν να διασώσουν ότι μπορούν από τη νεοφιλεύθερη λαίλαπα που σαρώνει τα πάντα στο διάβα της: τη δουλειά, την περιουσία, το σπίτι, ότι μπορεί ο καθένας που νιώθει ότι απειλείται. Αλλά μόνο οι φορτηγατζήδες έδειξαν να έχουν «τσαγανό» και επιμένουν στον αγώνα τους κι ας πέρασε το νομοσχέδιο που διαλύει τις περιουσίες τους.

Για την ώρα ο κόσμος δείχνει να είναι φοβισμένος. Έχει κλειστεί στον εαυτό του, στο σπίτι του, στο μικρόκοσμό του και απαξιώνει τα πολιτικά κόμματα και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Το χειρότερο είναι ότι με όσες οικονομίες του απόμειναν ετοιμάζεται να αγοράσει καινούργια, σύγχρονης τεχνολογίας τηλεόραση πλάσματος για να «φάει» στη μάπα όλο το σκουπιδολόι που προσφέρουν τα τα κανάλια... Αυτό θα είναι το πραγματικό τέλος, πιστέψτε με. Αποκομμένοι άνθρωποι, αποβλακωμένοι που δε συμμετέχουν σε κοινωνικές δράσεις, είναι επικίνδυνοι.

Αχ μωρέ Σεπτέμβρη!.. Μας το φύλαγες αυτό το... κακό. Όπως και να 'χει εμείς σ' αγαπάμε. Έχεις πάντα την ομορφιά και τη δύναμη να μας κάνει να «περπατάμε» δυο βήματα πιο μπροστά...

Η πρώτη σελίδα του αφιερώματος στο ΒΗΜΑ της 26/9. Μπορείτε να το διαβάσετε πατώντας πάνω του. Η φωτογραφία «βγαίνει» σε μεγαλύτερη ανάλυση...

Το να σου δίνει μια μεγάλη εφημερίδα στην κυριακάτικη έκδοσή της 26/9 που μετρά καμιά εκατοντάδα χιλιάδες φύλλα πανελλαδικά είναι μια πολύ σημαντική υπόθεση. Και όμως συνέβη! Και ίσως να μην το έβλεπα αν μου το εντόπιζε ο καλός φίλος Μανώλης Φωτόπουλος. Μου κράτησε κι όλας το δημοσίευμα να το δω...

Το έχω μπροστά μου και... δεν το πιστεύω. Ο τίτλος... τουριστικός «Ο δρόμος με τα πιθάρια - Μια διαδρομή αποκάλυψη από το Ηράκλειο ως το Θραψανό με ενδιάμεσους σταθμούς την Κνωσό, το Μουσείο Καζαντζάκη, τη Μονή Αγκαράθου και την επιστροφή στις Αρχάνες». Η βινιέτα της σελίδας 45, όπως φαίνεται και από τη φωτογραφία του δημοσιεύματος, είναι ΚΡΗΤΗ -ΘΡΑΨΑΝΟ και το ίδιο ακολουθεί στις σελίδες 46 - 47 με την ένδειξη «ΤΑΞΙΔΙΑ».

Χάρηκα πραγματικά. Είναι πολύ όμορφο να γράφουν για τον τόπο σου. Στην καρδιά μου, ως τόπος που είδα το πρώτο φως και απέκτησα τις πρώτες εμπειρίες για τη ζωή κοντά σε αγαπημένους ανθρώπους, είναι, έτσι κι αλλιώς με χρυσά γράμματα το Θραψανό. Γι' αυτό  και μπήκα στη δύσκολη διαδικασία να ξαναφτιάξω το πατρικό μου με την ελπίδα να τα καταφέρω κάποια στιγμή να πάω εκεί να ζήσω τα τελευταία χρόνια της ζωής μου.
Στο αφιέρωμα του ΒΗΜΑΤΟΣ ο συνάδελφος Νίκος Γ. Μαστροπαύλος έχει δικά του κείμενα και φωτογραφίες.

Και το ξεκινάει πολύ ωραία το κομμάτι του:

«Τέτοιον καιρό οι πιθαράδες του Θραψανού θα είχαν επιστρέψει  στο χωριό τους από τη βεντέμα. Ήδη από τα μέσα του 17ου αιώνα το χωριό ήταν το ισχυρότερο κέντρο αγγειοπλαστικής και οι περισσότεροι κάτοικοι τους ήταν "τσουκαλάδες". Τους θερινούς μήνες έφευγαν κατά ομάδες, ο μάστορας και οι "προυγοί" με εφόδια μερικές βεντεμοκουλούρες, λίγα ρούχα και τα εργαλεία τους και εγκαθιστούσαν τους τροχούς και τα καμίνια τους όπου έβρισκαν κατάλληλο χώμα και πελάτες να πάρουν τα πιθάρια για τη σοδειά  και τα "χρειασίδια" για τις καθημερινές ανάγκες.

Στο ρεπορτάζ μιλάει ο Κωστής Χουλάκης, ένας από τους γητευτές του πηλού. Αλήθεια το χάρηκα.

Δεν είναι και λίγο να ασχολείται μια μεγάλη σε κυκλοφορία εφημερίδα με το χωριό σου. Ευχαριστώ Μανώλη!

Α, και κάτι άλλο. Ο πατέρας μου ήταν ένας από τους καλύτερους μαστόρους του πηλού. Ο αδερφός μου, ο Κώστής, το ίδιο. Με δικό του εργαστήριο και πολύ καλός τεχνίτης και ο ανιψιός μου Μανώλης. Μόνο εγώ δεν τα κατάφερα με τον πηλό. Μπορεί να απέτυχα να γίνω μάστορας αλλά «Θραψανιώτης» θα είμαι μέχρι να κλείσω τα μάτια μου...

Εργαζόμενοι του ΟΤΕ έξω από τη Βουλή στη Βασιλίσσης Σοφίας. Επειδή οι περισσότεροι φορούσαν καπελάκια της ΠΕΤ ΟΤΕ ο δημοσιογράφος του ραδιοφώνου του ΣΚΑΙ τους είδε ως "απεργούς της Πανελλήνιας Ένωσης Τεχνικών ΟΤΕ".

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τη Βουλή πραγματοποίησαν εργαζόμενοι στον ΟΤΕ, με κύριο αίτημα να μη θιγούν τα ασφαλιστικά και μισθολογικά τους δικαιώματα.

Οι συγκεντρωμένοι κρατούσαν πανό και φώναζαν συνθήματα κατά της κυβερνητικής πολιτικής, υπό το «βλέμμα» των δυνάμεων των ΜΑΤ που βρίσκονται στο σημείο.

Βεβαίως δεν ήταν αυτό που περιμέναμε. Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε ήταν λίγος κι αυτό πρέπει να προβληματίσει τα συνδικάτα. Όταν τα ζητήματα είναι τόσο μεγάλα δεν είναι δικαιολογημένη αυτή η μικρή συμμετοχή.

Αμέσως μετά την αποχώρησή τους, η Βασ. Σοφίας δόθηκε ξανά στην κυκλοφορία.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι τα μέσα ενημέρωσης δεν έδωσαν την πρέπουσα προβολή στο θέμα της 24ωρης προειδοποιητικής απεργίας των εργαζομένων και το δίκτυο ενημέρωσης της ΟΜΕ ΟΤΕ και των συνδικάτων αποδείχθηκε λίγο για να προβάλει το γεγονός και τα αιτήματα για τα οποία απήργησαν οι εργαζόμενοι.

Οι επόμενες μέρες θα ΄ναι ακόμα πιο δύσκολες, τα προβλήματα μεγαλύτερα κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει οι συνδικαλιστικές ηγεσίες να το δουν και να αλλάξουν τακτική στον τρόπο που ενημερώνουν την κοινή γνώμη για να λειτουργεί πραγματικά η απεργία ως μοχλός πίεσης στη Διοίκηση και να υπογράψουν μια ικανοποιητική κλαδική Σ.Σ.Ε.

Ένα μικρό δείγμα γραφής για την ταινία «Ταξιδιάρα Ψυχή» με τον τραγουδοποιό Γιάννη Αγγέλακα.

Λοιπόν, μπορεί να μην το συνηθίζουμε από τούτο εδώ το Site, αλλά σήμερα θέλω να σας προτείνω να δείτε μια κινηματογραφική ταινία που έχει σχέση με τη μουσική, την ποίηση, το ταξίδι. «Ταξιδιάρα Ψυχή» είναι ο τίτλος της και ιδού μερικά στοιχεία όπως τα δίνουν οι συντελεστές της ταινίας.
Μια ταινία για έναν μουσικό που με τους στίχους του σημάδεψε την εναλλακτική ροκ σκηνή της χώρας μας. Ο Γιάννης Αγγελάκας ξεκίνησε το μουσικό του ταξίδι την δεκαετία του 80 και ως σήμερα η ποίηση του παραμένει το ίδιο επίκαιρη.

Η ταινία τον ακολουθεί στην καθημερινότητά του. Θίγει μέσα από τη ματιά του το πολιτικό αδιέξοδο της χώρας, τον τρόπο που διαμορφώνει την πραγματικότητα η τηλεόραση και αναζητά τη διέξοδο από τις πόλεις προς τους αγαπημένους τόπους που εγκαταλείψαμε. Στα 2 χρόνια που διήρκεσαν τα γυρίσματα, βλέπουμε τις μουσικές συναντήσεις με τους συντρόφους του και την εξέλιξη των μουσικών διαδρομών τους μέσα από μια αναζήτηση στα ακούσματα της παιδικής τους ηλικίας, το ρεμπέτικο, τα ηπειρώτικα πολυφωνικά, τις κρητικές μελωδίες. «Μέσα μου ο αέρας που φυσά δεν λέει να ημερέψει, μου ξεσηκώνει την καρδιά και μου σκορπάει την σκέψη».

• Από αύριο 30/9 στους κινηματογράφους Μικρόκοσμος (Αθήνα) και Ολύμπιον (Θεσσαλονίκη).

ΤΑΞΙΔΙΑΡΑ ΨΥΧΗ – ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σενάριο / Σκηνοθεσία / Φωτογραφία – Αγγελική Αριστομενοπούλου
Μοντάζ – Ιωάννα Πογιαντζή
Παραγωγή – Χρόνης Πεχλιβανίδης
Χρωματική Διόρθωση – Μιχάλης Ρίζος
Μιξάζ – Σπύρος Τσίτσης

Και δυο λόγια ακόμα:

Από τους μουσικούς που έμειναν πιστοί στις απόψεις τους, που απέφυγαν το συνηθισμένο σφάλμα να αναπαράγουν την επιτυχημένη συνταγή της νιότης τους, ο Γιάννης Αγγελάκας αποτελεί μια φωτεινή εξαίρεση στον χώρο του ελληνικού ροκ. Οχι µόνο γιατί εξακολούθησε να είναι συνεπής στην ταξιδιάρα ψυχή του, αλλά και γιατί η συνέπεια αυτή τον έβγαλε σε ένα καινούργιο µουσικό ύφος που αποδείχτηκε (και αυτό) δηµοφιλές.
«Οχι, δεν µου έλειψαν οι Τρύπες» τον βλέπουµε να λέει στο ντοκιµαντέρ της Αγγελικής Αριστοπούλου «Ταξιδιάρα ψυχή» που θα αρχίσει να προβάλλεται από τις 30/9 στον κινηµατογράφο «Μικρόκοσµο» (στου Φιξ). «Δεν µου έλειψαν γιατί δεν αισθανόµουν καλά µέσα εκεί πια».
Το ντοκιµαντέρ, διάρκειας 60 λεπτών, παρακολουθεί την καθηµερινότητά του, τα ακούσµατά του από την παιδική του ηλικία, τον έρωτά του για την κρητική µουσική, τη σχέση του µε τους φίλους του µουσικούς Νίκο Βελιώτη, Ντίνο Σαδίκη και Ψαρογιώργη τους πειραµατισµούς τους στη µουσική, την εξέλιξή τους. Η «Ταξιδιάρα ψυχή» προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Ντοκιµαντέρ Θεσσαλονίκης... και απέσπασε το βραβείο Fipresci.

Κι άλλο ένα βίντεο από τους συντελεστές της ταινίας που για να φτιαχτεί χρειάστηκε δυο ολόκληρα χρόνια...