Στο τυπογραφείο ύλη για το τ. 178, της εφημερίδας ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ. Ξεκινάμε!

ilektrikos177

Αυτό είναι το τελευταίο φύλλο του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ τ. 177, που ολοκληρώσαμε την Παρασκευ΄ή 7/3/2025. Μπορείτε να το δείτε όπως είναι τυπωμένο ΕΔΩ. Σταθερός, όπως πάντα στην παρουσία του! Σταθεροί και οι άνθρωποι που έχουν την ευθύνη έκδοσης του, από το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, τη Διοίκηση του. Από σήμερα βάζουμε μπροστά για το επόμενο... Στέλνω στο τυπογραφείο ύλη για να "στήνεται"

anagrafi.040324

Εδώ, σ' αυτό το τυπογραφείο, την ΑΝΑΓΡΑΦΗ, στο Περιστέρι, γίνεται η τεχνική επεξεργασία του "ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ Σιδηρόδρομου". Η Ανδρομάχη ή Μάχη είναι η κοπέλα που συνεργαζόμαστε. Την ευχαριστούμε για την άψογη συνεργασία, όπως και τους ανθρώπους του τυπογραφείου, Σάκη και Δημήτρη.

ilektrikos.171Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν  τηνπροηγούμενη εβδομάδα, την Τετάρτη 30/4, κατέβηκα στον Πειραιά και παρέλαβα το υλικό για το νέο τεύχος 177. Και σήμερα Παρασκευή. μια μέρα μετά την ΠΟρωτομαγιά έφυγε το πρώτο μεγάλο μέρος της για το τυπογραφείο. Ξεκινάμε ένα νέο ταξίδι!

Χαίρομαι κάθε φορά που συμβαίνει να  ολοκληρώνουμε αυτή τη διαδικασία, επειδή είναι απόλυτα σταθεροί και κάνουμε πραγματική δουλειά, όταν βρισκόμαστε από κοντά... Όλα τριγύρω αλλάζουμε κι όλα τα ίδια μένουν, λέει ένας ποιητής. Ο χρόνος φεύγει σαν αέρας. Είναι μια όμορφη διαδικασία που γίνεται, κάθε δίμηνο. Διότι κάθε πράγμα που αξίζει, έχει τη δουλειά του. Τίποτα και πουθενά, κάτι, δε γίνεται "μαγικά" κι από μόνο του.

Το συναίσθημα; Χαρά για κάτι όμορφο που δημιουργούμε τακτικά με συνέπεια και συνέχεια. Μια όμορφη διαδικασία που επαναλαμβάνεται σταθερά, χρόνια τώρα. Και δεν ξέρω το γιατί (ή μάλλον ξέρω...) αλλά μ' αρέσει πολύ όλη αυτή η διαδικασία. Κι αυτό, το κάνουν οι άνθρωποι του να φαίνεται έτσι. Ιδιαίτερα ο πρόεδρος Θύμιος Ρουσιάς! Νιώθω την αγάπη τους, τη ζεστασιά, την καλή συνεργασία τους που αποτυπώνεται και στην ποιότητα της δουλειάς μας.

Και κάπως έτσι η ιστορία μας με το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, σύνεχίζεται. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που θεωρώ μεγάλο προνόμιο μου να συνεχίζω μαζί τους αυτό που ξεκίνησε εδώ και 30 χρόνια, από τη γέννηση της εφημερίδας με τους συνταξιούχους του ΗΣΑΠ. Ανθρώπους ξεχωριστούς, με ήθος και συνείδηση που σπάνια βρίσκεις στον κόσμο, στο συνάφι εκείνων που ασχολούνται με τα κοινά. 

Αν και έχω αλλάξει δύο ανθρώπους, στις θέσεις ευθύνης του προέδρου στο Σωματείο, τον Μανώλη Φωτόπουλο στο ξεκίνημα και για 15 χρόνια και τον Θύμιο Ρουσιά τα τελευταία 12 χρόνια, ποτέ δεν είχα πρόβλημα από κανέναν τους. Τον Θύμιο τον ήξερα και συνεργάστηκα μαζί του, άλλα δέκα χρόνια πριν, καθώς ήταν ο Γραμματέας του Σωματείου, επί εποχής Φωτόπουλου.

Εξαιρετικοί άνθρωποι! Είναι από αυτούς που λύνουν, αντί να δημιουργούν προβλήματα, που χαίρονται μ' αυτό που κάνουν και δεν μιζεριάζουν από λάθη που μπορεί να συμβούν. Και επιπλέον, εκτιμούν πολύ τη δουλειά που τους προσφέρω, όλα αυτά τα χρόνια.

Κι όταν λέω «φτιάχνω» την εφημερίδα που βλέπετε, εννοώ ότι τη σχεδιάζω και την υλοποιώ ως έκδοση. Δίνω δηλαδή μορφή στα άψυχα κείμενα. Στην έκδοση που μπορείτε να δείτε πατώντας ΕΔΩ, και που είναι η τελευταία, όπως θα διαπιστώσετε.

Είναι ένα έντυπο «συνδικαλιστικό», με την έννοια ότι προβάλλει τη δράση του Σωματείου, αλλά και δημιουργεί εκείνες τις προϋποθέσεις που είναι απαραίτητες για να διατηρείται (το Σωματείο και οι άνθρωποι του) ενωμένο και αγαπημένο στα μάτια των 2.000- 2.500 περίπου μελών του, συνταξιούχων του ΗΣΑΠ σε όλη την Ελλάδα, όπου κι αν μένουν.

Βέβαια, όπως σε όλους, η πανδημία του Covid-19, δημιούργησε κι εδώ τα προβλήματα της. Εκείνον τον καιρό, θυμάμαι, οι άνθρωποι του Σωματείου, παίρνοντας όλα τα μέτρα ασφαλείας, πήγαιναν τρεις φορές την εβδομάδα στον Πειραιά, στα γραφεία τους και σαν τα μυρμήγκια, ιδιαίτερα ο Θύμιος, ακόμα και από το σπίτι του, μάζευε την ύλη του 16σέλιδου ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ σε σχήμα ταμπλόιντ.

Μ’ αυτόν τον τρόπο και με καλό προγραμματισμό, κατάφεραν να μην χάσουν εκδόσεις, παρά μόνο μία! Άθλος, αν σκεφτεί κανείς, από τι περάσαμε… Και τι περνάμε! Αφού ο φόβος για τον Covid-19 δεν έχει φύγει, εντελώς.

Διατηρούν επίσης ένα εξαιρετικό διαδικτυακό τόπο για την άμεση ενημέρωση των μελών τους. Τις άμεσες ανακοινώσεις τις «ανεβάζει» η Ελευθερία, που έχει και τη γραμματειακή υποστήριξη του Σωματείου. Και τη γενική επιμέλεια έχω εγώ. Δείτε το ΕΔΩ, παρακαλώ.

Γενικά, είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι μαζί τους. Ακούν τις παρατηρήσεις μου, προσεκτικά και τις περισσότερες φορές τις εφαρμόζουν. Κάνουν τη δουλειά μου δημιουργική και ευχάριστη και τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Και καθώς κι εγώ είμαι πια ο ίδιος συνταξιούχος, τους καταλαβαίνω όλο και περισσότερο. Το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, αποτελεί ένα πρότυπο δημιουργικότητας.

Κάποιοι λένε ότι τα Σωματεία Συνταξιούχων, είναι για απομάχους της δουλειάς. Που ζουν στο περιθώριο και ζουν με τις μνήμες τους από τα παλιά. Μπορεί να είναι και αυτό, αλλά πιστέψτε με, πολλοί νέοι θα ήθελαν να τους μιμηθούν στη δουλειά που προσφέρουν, εθελοντικά, για το κοινό καλό!

Πολυδύναμο Κέντρο ΑμεΑ στο πρώην Βουστάσιο

Posted in Επικαιρότητα

Σήμερα το μεσημέρι που είδα το κτίριο ήταν πεντακάθαρο, δεν υπήρχαν δηλαδή αυτά τα συνθήματα στους τοίχους και φυλάσσονταν από ανθρώπους της δημοτικής αστυνομίας. Αύριο, στα εγκαίνεια, όλα πρέπει να είναι εντάξει, θα είναι ο δήμαρχος εκεί...

Το πρώτο πολυδύναμο κέντρο Α.με.Α, που δημιουργήθηκε στη χώρα μας και το οποίο βρίσκεται στη συμβολή των οδών Χατζηαποστόλου & Τριανταφυλλοπούλου, στο ανακαινισμένο κτίριο του παλαιού Βουστασίου στην Κολοκυνθού, θα εγκαινιάσουν αύριο Πέμπτη 14 Οκτωβρίου στις 19:30, ο δήμαρχος Αθηναίων, Νικήτας Κακλαμάνης και ο αντιδήμαρχος και Πρόεδρος του Κ.Υ.Α.Δ.Α., Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς, παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών & πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου.

Πρόκειται για μια νέα πρωτοποριακή δομή που εντάσσεται στις δραστηριότητες του Κέντρου Υποδοχής & Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων (Κ.Υ.Α.Δ.Α.) και στοχεύει στην υποστήριξη των ατόμων με αναπηρία και τη σωστή, μεθοδευμένη και με σύγχρονα μέσα ενίσχυση και υποστήριξη της κοινωνικής ένταξής τους.


Είναι το πρώτο πολυκέντρο που δημιουργείται στη χώρα μας και προβλέπεται θεσμικά από τις διατάξεις του Προεδρικού Διατάγματος (ΦΕΚ Α 59/26-4-2010) με το οποίο αναμορφώθηκαν οι σκοποί του Κ.Υ.Α.Δ.Α.


Η νέα δομή του Δήμου Αθηναίων εστιάζει στην ανάπτυξη και την καλλιέργεια δεξιοτήτων που αφορούν στη σωματική, γνωστική και κοινωνική εξέλιξη, την κίνηση, την επικοινωνία, την ομαδικότητα και τη συμπεριφορά με τελικό στόχο την ένταξη των Α.με.Α. στην παραγωγική διαδικασία.


Κύρια χαρακτηριστικά της δράσης είναι η ηλικιακή ομάδα που καλείται να εξυπηρετήσει (15-30 ετών), τα νέα προγράμματα, η καθημερινή λειτουργία, ο ψυχαγωγικός και επιμορφωτικός χαρακτήρας, η ανοικτή πρόσβαση, η ελεύθερη επιλογή προγραμμάτων για το σύνολο των Α.με.Α. και το εξειδικευμένο προσωπικό.


Πλούσια είναι και η ιστορία του παραδοσιακού ακινήτου, το οποίο ανεγέρθηκε το 1927 επί δημαρχίας Σπύρου Πάτση για να χρησιμοποιηθεί ως βουστάσιο προκειμένου να εξασφαλίζεται το απαραίτητο γάλα για έκθετα παιδιά του Βρεφοκομείου.


Ωστόσο, η χρήση αυτή διήρκεσε μόνο λίγα χρόνια αφού το 1941, κάτω από δραματικές συνθήκες αποφασίστηκε η μετατροπή των εγκαταστάσεων προκειμένου να στεγαστούν τα μεγαλύτερα παιδιά του βρεφοκομείου. Τη δεκαετία του 1950, υπό την επωνυμία «Παιδική Στέγη Κολοκυνθούς», θα λειτουργήσει στο βουστάσιο η πρώτη στην Ελλάδα υποτυπώδης δομή για Α.με.Α., η οποία φιλοξενούσε «παιδιά με προβλήματα αρτιμέλειας».


Επισήμως δε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 έχει δημιουργηθεί στις εγκαταστάσεις αυτές το «Άσυλον Ανιάτων Παιδιών». Αργότερα, το κτίριο εγκαταλείφθηκε και χρησιμοποιήθηκε ως αποθήκη του Δήμου Αθηναίων. Ογδόντα τρία χρόνια μετά την ανέγερσή του το παραδοσιακό κτίριο μετατρέπεται σε τοπόσημο και παραδίδεται εκ νέου στους δημότες, οι οποίοι θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν μέρος των εγκαταστάσεων για πολιτιστικές δραστηριότητες.

Το “Νησί” της ελπίδας για ζωή

Posted in Επικαιρότητα

Εσείς, το είδατε τη Δευτέρα το βράδυ στο πρώτο του επεισόδιο "Το Νησί"; Μάλλον ναι, γιατί αυτό το εκπληκτικό 61,6% που έδωσαν τα μηχανάκια της AGB δεν έγινε καθόλου τυχαία. Η φωτεινή πλευρά της τηλεόρασης...

Αν έχετε συνηθίσει τις σαχλαμάρες τύπου Big Brother και τα κουτσομπολίστικα μεσημεριάτικα, ασφαλώς και δεν σας αφορά.

Δείτε στο πιο πάνω, αρκετά μεγάλο βίντεο μια συνέντευξη της Αγγλίδας συγγραφέως Βικτώριας Χίσλοτ στο ΚΡΗΤΗ TV. Το σίριαλ είναι πολύ κοντά στο βιβλίο γι' αυτό αξίζει να γνωρίζουμε μερικά επιπλέον πράγματα για τη συγγραφέα.

Η Βικτώρια Χίσλοπ, είναι δημοσιογράφος που αρθρογραφεί σε εφημερίδα της Αγγλίας με θέμα τα ταξίδια. «Ουσιαστικά είμαι ταξιδιωτική ρεπόρτερ και όταν πρωτοεπισκέφτηκα το νησί δεν ήξερα τι θα αντικρίσω. Όταν όμως έφυγα, συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά δεν μπορούσαν να συμπεριληφθούν σε ένα άρθρο».

Το βιβλίο της ξεπέρασε τις 800.000 πωλήσεις και έχει γίνει best seller σε πολλές χώρες σε όλον τον κόσμο. «Γιατί έγραψα το βιβλίο. Είναι δύσκολο γιατί δεν ξέρω την απάντηση. Ένοιωσα μία εσωτερική παρόρμηση να το γράψω. Είναι περισσότερο συναισθηματικό το υπόβαθρο αυτής μου της κίνησης. Ένοιωσα ότι ήταν μία ιστορία που περίμενε να γραφτεί» δήλωσε.

Όλα τα μπορεί ο άνθρωπος όταν θέλει

Posted in Επικαιρότητα

Η φωτογραφία από τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία κάνει το γύρω του κόσμου. Μόλις βγαίνει από την κάψουλα διάσωσης ένας παγιδευμένος μεταλλωρύχος.

Από το πρωί παρακολουθούμε από την τηλεόραση με κομμένη την ανάσα την επιχείρηση διάσωσης των Χιλιανών μεταλλωρύχων. Αξιοθαύμαστη προσπάθεια ύστερα από δυο μήνες περίπου στα 700 μέτρα κάτω από τη γη μετά το ατύχημα που στους συνέβη.

Τα μέσα ενημέρωση έχουν, φυσιολογικά, στρέψει το ενδιαφέρον τους σ' αυτή την επιχείρηση. Επειδή, όταν το θέλει ο άνθρωπος, όλα μπορεί να τα κάνει.

Ο μεταλλωρύχος Χουάν Ιλάνες είναι ο τρίτος από τους 33 παγιδευμένους συναδέλφους του σε ορυχείο χρυσού και χαλκού της Χιλής που ανεβαίνει στην επιφάνεια σε διάστημα δύο ωρών, από τότε που άρχισε η επιχείρηση.
Ο Ιλάνες, πρώην στρατιωτικός 52 ετών, βγήκε χαμογελώντας από τον μεταλλικό θαλαμίσκο, αγκάλιασε τη σύζυγό του Κάρμεν, αλλά και τον υπουργό Ορυχείων Λόρενς Γκόλμπορν και τον πρόεδρο της χώρας Σεμπαστιάν Πινέρα.

Αμέσως μετά οδηγήθηκε σε υπαίθριο νοσοκομείο που έχει στηθεί στον καταυλισμό όπως και οι δύο συνάδελφοί του που έφτασαν στην επιφάνεια πριν από εκείνον.
Η διαδικασία μέχρι να φτάσει και ο τρίτος μεταλλωρύχος στην επιφάνεια της γης κράτησε 15 λεπτά. Αν διατηρηθεί αυτός ο ρυθμός, όλοι οι παγιδευμένοι εργάτες θα έχουν διασωθεί μέσα στις επόμενες 24 ώρες.

  • Δείτε ΕΔΩ ζωντανά τις προσπάθειες απεγκλωβισμού...

Μικρή εκδρομή στη Χαλκίδα

Posted in Επικαιρότητα

Η Χαλκίδα όπως φαίνεται από το σαλόνι των ανθρώπων που μας φιλοξένησαν. Όμορφη πόλη...

Η Στασούλα ήθελε να πάμε μια βόλτα στη Χαλκίδα σε μια φίλη της τη Γεωργία, τη μαμά του Φάνη που “υπηρέτησε” την κοινωνική του θητεία στο δήμο Αρκαλοχωρίου. Εκεί αναπτύχθηκε μια καλή σχέση. Κι έτσι ήθελε να την επισκεφθεί.

Το είδαμε σαν εκδρομή. Η Χαλκίδα δεν είναι και μακριά και επιπλέον λειτούργησε χαλαρωτικά, μετά το άγχος του γάμου. Πραγματικά ήταν ωραίοι άνθρωποι. Φιλόξενοι όσο δεν πάει, άνοιξαν την καρδιά τους και το σπίτι τους να μας δώσουν ότι καλύτερο είχαν. Ο χρόνος ήταν περιορισμένος γιατί αργήσαμε να ξυπνήσουμε. Καθίσαμε μέχρι τις 3,30 και κοντά μια ώρα μετά, κοιμηθήκαμε. Φυσιολογικά λοιπόν ξυπνήσαμε “πιασμένοι” κατά τις 10,30 το πρωί της Δευτέρας.

Για τη Χαλκίδα φύγαμε εγώ με τη Στασούλα. Ήταν όμορφη η διαδρομή. Ο καιρός συννεφιασμένος το γύρισε σε βροχή από το μεσημέρι και μετά. Ότι καιρό είχε στην Αθήνα την Κυριακή το βράδυ τον μετέφερε εδώ την επομένη.

Οι άνθρωποι όπως ανέφερα ήδη ήταν όλοι εξαιρετικοί. Φάγαμε μαζί τους το μεσημέρι, ήπιαμε καφέ, φάγαμε φρούτα, κουβεντιάσαμε, μου άρεσε πολύ η παρέα τους.

Στον πηγαιμό για τη Χαλκίδα περάσαμε από τη μεγάλη κρεμαστή γέφυρα και στην επιστροφή από τη μικρή μέσα από την πόλη. Προλάβαμε το βραδινό καράβι των Μινωικών Γραμμών για το Ηράκλειο Κρήτης, μια ώρα σχεδόν πριν τον απόπλου.

Με το ίδιο καράβι φεύγει και ο αδερφός μου ο Κωστής με τη γυναίκα του Μαρία. Θα έχει παρέα η Στασούλα στο ταξίδι. Επιπλέον έχει αφήσει ο Κωστής το αυτοκίνητο στο λιμάνι του Ηρακλείου κι έτσι θα εξυπηρετηθούν καλύτερα.

Εννιά η ώρα το βράδυ ήμουν σπίτι. Έβαλα τις πυτζάμες μου και κάθισα να γράψω. Μάλλον θα τα “ανεβάσω” αύριο. Η κούραση δεν έχει φύγει και μάλλον θα περάσει λίγος χρόνος μέχρι να συνέλθουμε. Είμαι όπως γεμάτος. Όλα πήγαν καλά. Ο γάμος ήταν τέλειος σε όλες του τις λεπτομέρειες. Η Ειρήνη και ο Χριστόφορος χαρούμενοι και ευτυχισμένοι στη νέα τους ζωή. Αυτοί κι αν θέλουν χρόνο για να συνέλθουν. “Ξεβιδώθηκαν” την Κυριακή το βράδυ στο κέντρο...

75.000 “ευχαριστώ” από καρδιάς

Posted in Επικαιρότητα

Διευρύνεται το αναγνωστικό κοινό αυτού του Site. Νέοι φίλοι προστίθενται στην παρέα μας και μένουν να μοιραστούν μαζί μας καθημερινά καινούρια πράγματα. Όπως θα δείτε στον μετρητή, στην μπάρα δεξιά ξεπέρασαν τις 75.000 επισκέψεις. Γι' αυτό και τα τόσα “ευχαριστώ” στον τίτλο του σημειώματος.

Η αλήθεια είναι ότι το παλεύω. Προσπαθώ, όσο γίνεται, να μην υπάρχουν αναδημοσιεύσεις, αλλά πρωτογενή κείμενα που όπως αντιλαμβάνεστε έχουν το χρόνο τους να γραφτούν, να δακτυλογραφηθούν, να δημοσιευθούν σ' αυτό το χώρο.

Το Site ακολουθεί ένα δρόμο παραδοσιακό. Ζει καθημερινά την ένταση της παραγωγής και κάποια στιγμή ξεχωρίζει πράγματα και τα δημοσιεύει εδώ για να τα μοιραστεί μαζί σας. Και όπως θα έχετε δει, δεν έχει την απόλυτη εξειδίκευση σε κάποια θέματα. Το αντίθετο θα έλεγα. Αναδεικνύει ζητήματα κατ' απόλυτη προσωπική εκτίμηση, δίνει ένα... βάρος στην επαγγελματική μου δράση, με βήμα για τις δουλειές μου και καμιά φορά προβάλει απλά, ασήμαντα για τους άλλους, αλλά με βαρύτητα για μένα ζητήματα που κάτω από άλλες συνθήκες μέσα στο καθημερινό τρέξιμο μπορεί και να μην τα προσέχαμε καθόλου.

Κάπως έτσι κινούμε τα τελευταία τρία – τέσσερα χρόνια που άρχισα μια ιδιότυπη σχέση με το internet. Πρώτα με το Blog μου και μετά εδώ, σ' αυτό το Site. Εξάλλου, μόνος μου είμαι σ' αυτή την προσπάθεια, δεν υπάρχει πίσω μου καμιά ομάδα που να το ενημερώνει συνεχώς για ζητήματα επικαιρότητας.

Οι εγγραφές έχουν να κάνουν με το χρόνο που έχω στη διάθεσή μου. Κι αυτός δεν υπάρχει πάντα. Μερικές φορές δεν προλαβαίνω να αναπνεύσω από το τρέξιμο. Άλλοτε πάλι γίνονται σ' ένα διάλειμμα ξεκούρασης, έτσι για να χαλαρώσω λίγο.

Ένα πάντως είναι σαφές. Δεν έχω καμιά αγωνία και κανένα άγχος για την αναγνωσιμότητα του. Δεν έχω “πελάτες” να διαφημίσω για να τους το “πουλήσω” αυτό. Και επιπλέον πάει πολύς καιρός, από τότε που μπήκα στο δημοσιογραφικό επάγγελμα, σχεδόν 30 χρόνια τώρα για να μπορέσω να δω την υπογραφή μου δημοσιευμένη.

Το κέφι μου κάνω, γι' αυτό και υπάρχει πάντα πάνω μου χαρτί διαθέσιμο για σχόλια. Κι εδώ υπάρχει διαθέσιμος χώρος για τη φιλοξενία του. Σας ευχαριστώ που είσαστε συνοδοιπόροι, σ' αυτό το ωραίο ταξίδι...

Οι πρώτες εικόνες από το γάμο

Posted in Τα δικά μου

Της το φύλαγε της Ειρήνης να βρέχει την ώρα που πήγαινε στην εκκλησία, όταν φτάσαμε και αφού τέλειωσε ο γάμος, σχεδόν μέχρι το πρωί... Εδώ το ζευγάρι μέσα στην εκκλησία την ώρα που χορεύει το χορό που Ησαϊα...

Με τον Νίκο Μαράτση και την αδερφή μου Μαλάμω στο τραπέζι στο κέντρο “Ονείριον”, λίγο αργότερα. Το γλέντι κράτησε ώς τις 3.30 παρότι εργάσιμη μέρα η επομένη. Και κατά γενική εκτίμηση άρεσε σε όλους το σέρβις.

Ο γαμπρός και η νύφη περνάνε στα τραπέζια να χαιρετίσουν. Έχουν μόλις κάνει εντυπωσιακή είσοδο, έχουν κόψει την τούρτα και πριν αρχίσει ο χορός περνούν από όλα τα τραπέζια. Εδώ με τον αδερφό μου Κωστή και τη γυναίκα του Μαρία.

Στο τραπέζι της Στασούλας για ένα τσούγκρισμα με το ποτό. Παρακολουθεί από κοντά ο ξάδερφος μου ο Γιώργος. Έδωσε ο Θεός να βρεθούμε ύστερα από τόσο χρόνια σε γάμου χαρά. Κι αυτό είναι ότι πιο όμορφο...

Τα αστεία είναι μέρος του προγράμματος. Η ένταση μεγάλη, η πίεση υπερβολική λογικό είναι να χρειάζεται να χαλαρώσουμε λίγο. Και ο Γιώργος Θεοδωράκης είναι μάνα σ' αυτά. Η καλή παρέα μετράει τις πιο δικές σου ώρες...

Μόλις έχει πετάξει την ανθοδέσμη της η Ειρήνη. Κάποιο απάντρευτο κορίτσι την έπιασε στον αέρα και θεωρητικά θα έχει καλή τύχη. Όμως η Ειρήνη θεωρεί σκόπιμο σ' αυτή τη μέρα της χαρά της να φωτογραφηθεί με τις φίλες της.

  • Ευχές από την καλή φίλη Ελένη. Πατήστε ΕΔΩ για να τις δείτε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη.  Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...

spiti.ktiti.dek23

Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...

xionismeno.spiti090117

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!

parteria6

Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.

thrapsano.arxio

Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024  από την ΕΡΤ 3.

patris220624

Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...

egkainia.domis.agioplastikis

Κάτι μεγάλο και όμορφο έγινε στο χωριό μας. Ένα κέντρο Μινωικής αγγειπλασττικής. Για να θυμόμαστε την ιστορία, το ξεκίνησε ο πρώην δήμαρχος Θραψανού, Μανόλης Λαδωμένος, αλλά διάφορες δυσκολίες που δεν γνωρίζομαι δεν το άφησδαν να ολοκληρωθεί. Το εεκαινία σε ο δήμρχος κ. Κεγκέρογλου! Χαιρόμαστε που ένα σημαντικό και εμβληματικό έργο πολιτιστικής υποδομής, είναι πραγματικότητα. Ως αποτέλεσμα συνένωσης δυνάμεων του Δήμου Μινώα, του Υπουργείου Πολιτισμού, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με την αρωγή της Περιφέρειας Κρήτης.

Ξεκίνησε να λειτουργεί στο χωριό μας, το Θραψανό, μια αξιόπιστη Δομή Αγγειοπλαστικής...

Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;

Κάποτε το θέλαμε να επιστρέψουμε, όσο τίποτα άλλο... Τώρα, δεν είμαι πια βέβαιος...

elies.a.nikola1.081220

Μια προσπάθεια πριν τρία χρόνια να ξαναφτιάξω τις ελιές μου σε συργασία με συγχωριανό μου φίλο και συμμαθητή από το σχολείο απέδωσε σε μια πρώτη φάση, τρία χρόνια τώρα. Πέσαμε σε κακές εποχές. Ξηρασία, κακοχρονιά, αλλά είχα μια ευχάριστη έκπληξη από τον Μιχάλη. Παρά τις δυσκολίες βγάλαμε το λάδι της χρονιάς μας. Ευγνώμονες!

livades.diakopes2013

Η Λιβάδα... Η τεχνιτή λίμνη στο χωριό μου που τα καλοκαίρια περνούσα πολλές ώρες εδώ... Πανέμορφη και πάντα έχει κάτι εξαιρετικό να σου δώσει... Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο που τραβηξα πριν μερικά χρόνια από τη λίμνη. Έτσι είναι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα... Η ίδια ομορφιά! Μόνο που εγώ δεν μπορώ να είμαι κοντά της, πια, με τη συχνότητα που ήμουν κάποτε...

panoramiki.livada.2014

Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία της λίμνης, που τράβηξα το χειμώνα του 2014 όταν κατέβηκα στο χωριό, για να μαζέψω τις ελιές μου...  Ελάτε, αν θέλετε, να σας πάω στις ελιές μου στου Μπουρμά. Δείτε ΕΔΩ. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαν καρπό και από ότι δείχνουν τα πράγματα, ούτε και φέτος... Λογικό. Για να δώσουν καρπό, πρέπει να καλλιεργηθούν σωστά και φυσικά να βάλεις λιπάσματα. Κι αν το δεις από οικονομική άποψη, δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο...

 

 

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.

Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.

Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.

Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...

ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.

Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.

Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.

Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές  πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…

ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...

Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς,  “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...

Στο ρόλο του Συνταξιούχου

Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο! 

Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!

Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!

Μικρές πινελιές αγάπης

athina1

Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.

Δοκιμασία από τον Covid-19

Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Το "φευγιό" της αδερφής μου

Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...

Έφυγε και ο Κωστής μας

Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!

Developed by OnScreen - Content by Nikos Theodorakis - Powered by FRIKTORIA