Στο τυπογραφείο ύλη για το τ. 178, της εφημερίδας ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ. Ξεκινάμε!

ilektrikos177

Αυτό είναι το τελευταίο φύλλο του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ τ. 177, που ολοκληρώσαμε την Παρασκευ΄ή 7/3/2025. Μπορείτε να το δείτε όπως είναι τυπωμένο ΕΔΩ. Σταθερός, όπως πάντα στην παρουσία του! Σταθεροί και οι άνθρωποι που έχουν την ευθύνη έκδοσης του, από το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, τη Διοίκηση του. Από σήμερα βάζουμε μπροστά για το επόμενο... Στέλνω στο τυπογραφείο ύλη για να "στήνεται"

anagrafi.040324

Εδώ, σ' αυτό το τυπογραφείο, την ΑΝΑΓΡΑΦΗ, στο Περιστέρι, γίνεται η τεχνική επεξεργασία του "ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ Σιδηρόδρομου". Η Ανδρομάχη ή Μάχη είναι η κοπέλα που συνεργαζόμαστε. Την ευχαριστούμε για την άψογη συνεργασία, όπως και τους ανθρώπους του τυπογραφείου, Σάκη και Δημήτρη.

ilektrikos.171Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν  τηνπροηγούμενη εβδομάδα, την Τετάρτη 30/4, κατέβηκα στον Πειραιά και παρέλαβα το υλικό για το νέο τεύχος 177. Και σήμερα Παρασκευή. μια μέρα μετά την ΠΟρωτομαγιά έφυγε το πρώτο μεγάλο μέρος της για το τυπογραφείο. Ξεκινάμε ένα νέο ταξίδι!

Χαίρομαι κάθε φορά που συμβαίνει να  ολοκληρώνουμε αυτή τη διαδικασία, επειδή είναι απόλυτα σταθεροί και κάνουμε πραγματική δουλειά, όταν βρισκόμαστε από κοντά... Όλα τριγύρω αλλάζουμε κι όλα τα ίδια μένουν, λέει ένας ποιητής. Ο χρόνος φεύγει σαν αέρας. Είναι μια όμορφη διαδικασία που γίνεται, κάθε δίμηνο. Διότι κάθε πράγμα που αξίζει, έχει τη δουλειά του. Τίποτα και πουθενά, κάτι, δε γίνεται "μαγικά" κι από μόνο του.

Το συναίσθημα; Χαρά για κάτι όμορφο που δημιουργούμε τακτικά με συνέπεια και συνέχεια. Μια όμορφη διαδικασία που επαναλαμβάνεται σταθερά, χρόνια τώρα. Και δεν ξέρω το γιατί (ή μάλλον ξέρω...) αλλά μ' αρέσει πολύ όλη αυτή η διαδικασία. Κι αυτό, το κάνουν οι άνθρωποι του να φαίνεται έτσι. Ιδιαίτερα ο πρόεδρος Θύμιος Ρουσιάς! Νιώθω την αγάπη τους, τη ζεστασιά, την καλή συνεργασία τους που αποτυπώνεται και στην ποιότητα της δουλειάς μας.

Και κάπως έτσι η ιστορία μας με το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, σύνεχίζεται. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που θεωρώ μεγάλο προνόμιο μου να συνεχίζω μαζί τους αυτό που ξεκίνησε εδώ και 30 χρόνια, από τη γέννηση της εφημερίδας με τους συνταξιούχους του ΗΣΑΠ. Ανθρώπους ξεχωριστούς, με ήθος και συνείδηση που σπάνια βρίσκεις στον κόσμο, στο συνάφι εκείνων που ασχολούνται με τα κοινά. 

Αν και έχω αλλάξει δύο ανθρώπους, στις θέσεις ευθύνης του προέδρου στο Σωματείο, τον Μανώλη Φωτόπουλο στο ξεκίνημα και για 15 χρόνια και τον Θύμιο Ρουσιά τα τελευταία 12 χρόνια, ποτέ δεν είχα πρόβλημα από κανέναν τους. Τον Θύμιο τον ήξερα και συνεργάστηκα μαζί του, άλλα δέκα χρόνια πριν, καθώς ήταν ο Γραμματέας του Σωματείου, επί εποχής Φωτόπουλου.

Εξαιρετικοί άνθρωποι! Είναι από αυτούς που λύνουν, αντί να δημιουργούν προβλήματα, που χαίρονται μ' αυτό που κάνουν και δεν μιζεριάζουν από λάθη που μπορεί να συμβούν. Και επιπλέον, εκτιμούν πολύ τη δουλειά που τους προσφέρω, όλα αυτά τα χρόνια.

Κι όταν λέω «φτιάχνω» την εφημερίδα που βλέπετε, εννοώ ότι τη σχεδιάζω και την υλοποιώ ως έκδοση. Δίνω δηλαδή μορφή στα άψυχα κείμενα. Στην έκδοση που μπορείτε να δείτε πατώντας ΕΔΩ, και που είναι η τελευταία, όπως θα διαπιστώσετε.

Είναι ένα έντυπο «συνδικαλιστικό», με την έννοια ότι προβάλλει τη δράση του Σωματείου, αλλά και δημιουργεί εκείνες τις προϋποθέσεις που είναι απαραίτητες για να διατηρείται (το Σωματείο και οι άνθρωποι του) ενωμένο και αγαπημένο στα μάτια των 2.000- 2.500 περίπου μελών του, συνταξιούχων του ΗΣΑΠ σε όλη την Ελλάδα, όπου κι αν μένουν.

Βέβαια, όπως σε όλους, η πανδημία του Covid-19, δημιούργησε κι εδώ τα προβλήματα της. Εκείνον τον καιρό, θυμάμαι, οι άνθρωποι του Σωματείου, παίρνοντας όλα τα μέτρα ασφαλείας, πήγαιναν τρεις φορές την εβδομάδα στον Πειραιά, στα γραφεία τους και σαν τα μυρμήγκια, ιδιαίτερα ο Θύμιος, ακόμα και από το σπίτι του, μάζευε την ύλη του 16σέλιδου ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ σε σχήμα ταμπλόιντ.

Μ’ αυτόν τον τρόπο και με καλό προγραμματισμό, κατάφεραν να μην χάσουν εκδόσεις, παρά μόνο μία! Άθλος, αν σκεφτεί κανείς, από τι περάσαμε… Και τι περνάμε! Αφού ο φόβος για τον Covid-19 δεν έχει φύγει, εντελώς.

Διατηρούν επίσης ένα εξαιρετικό διαδικτυακό τόπο για την άμεση ενημέρωση των μελών τους. Τις άμεσες ανακοινώσεις τις «ανεβάζει» η Ελευθερία, που έχει και τη γραμματειακή υποστήριξη του Σωματείου. Και τη γενική επιμέλεια έχω εγώ. Δείτε το ΕΔΩ, παρακαλώ.

Γενικά, είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι μαζί τους. Ακούν τις παρατηρήσεις μου, προσεκτικά και τις περισσότερες φορές τις εφαρμόζουν. Κάνουν τη δουλειά μου δημιουργική και ευχάριστη και τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Και καθώς κι εγώ είμαι πια ο ίδιος συνταξιούχος, τους καταλαβαίνω όλο και περισσότερο. Το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, αποτελεί ένα πρότυπο δημιουργικότητας.

Κάποιοι λένε ότι τα Σωματεία Συνταξιούχων, είναι για απομάχους της δουλειάς. Που ζουν στο περιθώριο και ζουν με τις μνήμες τους από τα παλιά. Μπορεί να είναι και αυτό, αλλά πιστέψτε με, πολλοί νέοι θα ήθελαν να τους μιμηθούν στη δουλειά που προσφέρουν, εθελοντικά, για το κοινό καλό!

Κατεδαφίστηκε κτίριο απέναντι στην ΠΕΤ

Posted in Επικαιρότητα

Δεν είμαστε στην Αθήνα για να το δούμε. Το διαβάσαμε στις εφημερίδες και το είδαμε ζωντανά το πρωί που ήρθαμε στην ΠΕΤ ΟΤΕ. Εκπληκτικό για τα ελληνικά δεδομένα...

Ένα παλαιό κτήριο του ΝΑΤ που είχε μετατραπεί σε πηγή μικροβίων στο πολύπαθο κέντρο, κατεδαφίστηκε με ελεγχόμενη έκρηξη στις 10:30 πρωί της Κυριακής. Το κτίριο βρισκόταν στη συμβολή των οδών Βερανζέρου 47, Ξούθου και Μενάνδρου στην Ομόνοια.
Η πτώση του κτιρίου διήρκεσε μόλις 14 δευτερόλεπτα.

Ο πρώτος χρόνος έκρηξης έγινε στον πυρήνα του κτιρίου και ακολούθησαν δυο σειρές εκρήξεων σε υποστυλώματα για να επιτευχθεί η πτώση του κτιρίου στο περίγραμμα του.

Το κτίριο αγοράστηκε από το Δήμο Αθηναίων προκειμένου να δημιουργηθεί ένας νέος ελεύθερος χώρος που θα συνδυαστεί με τα έργα που προγραμματίζονται στην ευρύτερη περιοχή.

Ο δήμαρχος Αθηναίων, Νικήτας Κακλαμάνης, αμέσως μετά την κατεδάφιση του κτιρίου δήλωσε ότι: «Γιορτάζουμε το εξαιρετικά ουσιαστικό και ιστορικό γεγονός, ότι δημιουργείται η πρώτη πλατεία μετά από 150 χρόνια στο πυκνοδομημένο τμήμα του ιστορικού κέντρου της πόλης».

Σχετικά με το παραπάνω η υποψήφια δήμαρχος της «Ανοιχτής Πόλης» Ελένη Πορτάλιου
δήλωσε: “Δεκαπέντε μέρες πριν τις εκλογές και με μια «χολυγουντιανού» τύπου κατεδάφιση, ο Ν.Κακλαμάνης φαίνεται ότι επιδιώκει, να κάνει τους κατοίκους αυτής της πόλης να ξεχάσουν την πολιτική που ακολούθησε τα τέσσερα χρόνια της δημαρχίας του σε ό,τι αφορά το πράσινο και τους ελεύθερους”

Τα τελευταία σταφύλια στην κρεβατίνα κι ένα ρόδι

Posted in Κρήτη

Μικρά σταφύλια πεντανόστιμα έχει ακόμα η κρεβατίνα της Στασούλας μας στο σπίτι της.

Για δες, ο Οκτώβρης στα τελευταία του και κάμποσα τσαμπάκια στην κρεβατίνα του σπιτιού της Στασούλας έχουν γίνει ώριμα σταφύλια. Και υπέροχα στη γεύση... Σας το λέω με τη γνώση της δοκιμής.

Το παράξενο είναι,σε ότι αφορά τον καιρό. Οι ελιές που νόμιζα ότι θα μαζεύουν πάνε πιο πίσω, στο Νοέμβρη. Χρειάζεται το νερό των τελευταίων ημερών να “δέσουν” για να βγάλουν λάδι. Το καλοκαίρι ήταν σκληρό με τον ήλιο και δεν “έπιασαν” τη σάρκα που ήθελαν.

Αλλά η γης αρχίζει και πρασινίζει. Το χορτάρι, μικρό για την ώρα, βγαίνει και το χωριό είναι μια σκέτη ομορφιά αυτή την εποχή.

Έχει βέβαια την ψυχρούλα του, αλλά έχει κι ένα ήλιο λαμπρό που θυμίζει άκρα του καλοκαιριού. Κανείς δεν μιλά για χειμώνα. Είναι πολύ νωρίς ακόμα.

Μόνο τα πρώτα πορτοκάλια που βγήκαν, ξινά ακόμα, κρούουν τον κώδωνα, ότι κάτι αλλάζει γύρω σιγά – σιγά. Και τα ρόδια πάνω στο δέντρο έχουν μια ξεχωριστή ομορφιά. Άσε που είναι και πεντανόστιμα...

Η ροδιά του Μανώλη δίπλα στο σπίτι των παιδιών. Το πιο ωραίο φρούτο της εποχής...

Κι άλλες φωτογραφίες από το πατρικό μου

Posted in Τα δικά μου

Το δημοσίευμα αυτό θα 'χει λίγα λόγια και πιο πολλές φωτογραφίες. Στόχος να καταγραφεί στην ιστορία ο δρόμος που διανύσαμε να φτάσουμε ώς εδώ κι αυτός που χρειάστηκε να κάνουμε ένα βήμα ακόμα πιο πέρα...

Η εξωτερική όψη του σπιτιού από πιο κοντά. Από δω, μέσα από την εξωτερική αυλή, είναι χειροπιαστή η αίσθηση του σπιτιού. Έχει ακόμα πολύ δουλειά μπροστά του, αλλά τα βασικά έχουν γίνει...

Η εσωτερική αυλή. Επαρκώς φωτισμένη με φυσικά μέσα, από τον φωταγωγό της σκεπής. Κι ενώ όλα τα δωμάτια με το σοβά που έπεσε μου φαίνονται πως στένεψαν αυτή η αυλή μεγάλωσε καθώς έφυγαν τα περιβολάκια που είχε γύρω – γύρω της στο πλάι.

Η κουζίνα, ένα ακόμα από τα μέρη του σπιτιού που θέλουν ακόμα δουλειά. Αλλά αργότερα. Για την ώρα θα μπουν μόνο τα εξωτερικά παράθυρα και οι πόρτες για να ασφαλιστεί το σπίτι, όλα τα άλλα, αργότερα...

Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα φυσικό φως σ' αυτό το χώρο του δωματίου. Εδώ μεγάλωσα, μέσα στην υγρασία και με το φως από το μικρό φωτάκι που είχαμε. Φως, αποκλειστικά για υπνοδωμάτιο...

Μου αρέσει που κράτησε ο Μηνάς αυτή τη μικρή ξύλινη εσοχή, όπου η μάνα μου είχε μέσα τα βιβλία της. Και το ξύλο, οι κορμοί πάνω στην πόρτα που ενώνει την κουζίνα μ' αυτό το δωμάτιο είναι ξεχωριστό. Όταν ξυστεί και λουστραριστεί, θα είναι κάτι το εκπληκτικό.

Η αναμονή για το τζάκι έχει μπει ήδη. Το ίδιο το τζάκι, αργότερα. Το “πόρτεγο” έχει τη δική του ομορφιά πια. Και “δένει” αρμονικά με το υπόλοιπο σπίτι.

Φως παντού... Δεν έχουν ακόμα μπει τα παράθυρα και το φως που μπαίνει είναι υπερβολικό. Δεν θα το λιγοστέψουν ιδιαίτερα τα κουφώματα. Έχει γίνει καλή δουλειά σ' αυτό...

Το μπάνιο και η αποθηκούλα στη φάση που βρίσκεται σήμερα. Μπάζα ακόμα παντού. Τώρα υπέδειξα πού θα μπει η τουαλέτα, ο νιπτήρας, η μπανιέρα, όλα. Κι αργότερα θα μπουν όλα αυτά θα δείξουν διαφορετικά...

Τα παιδιά “σχεδιάζουν” το σπίτι τους

Posted in Κρήτη

Η είσοδος τους σπιτιού που σχεδιάζουν να φτιάξουν, όπως είναι σήμερα. Όταν το φτιάξουν όλα θα είναι τελείως διαφορετικά. Τα παιδιά εδώ σχεδιάζουν το αύριο...

Τους βλέπω και τους χαίρομαι. Για τον Παναγιώτη και τον Λευτέρη λέω, τα παιδιά της Μαλάμως που σχεδιάζουν για το πώς θα κάνουν το σπίτι τους, έτσι ώστε να είναι πιο χρηστικό και να μπορούν να έρχονται το καλοκαίρι να μένουν κάποιες μέρες.

Αληθινά του χαίρομαι. Μπήκαν σ' όλη αυτή την ταλαιπωρία να κατεβούμε μαζί, δυο μέρες στην Κρήτη, να δουν το σπίτι και να μιλήσουν με τους ειδικούς.

Και κάναμε καλή παρέα... Καταλαβαίνουν τι κάνουν. Έχουν απόλυτη συνείδηση και ξέρουν πώς να διεκδικήσουν το όνειρό τους, μακάρι ο Θεός να δώσει να υλοποιήσουν τα σχέδια τους. Οι ίδιοι είναι νέοι και πιάνουν τα χέρια τους. Δεν τους φοβάμαι, θα τα καταφέρουν...

Και οι δυο έχουν πάρει από την κουλτούρα της μάνας τους κι ας γεννήθηκαν στην Αθήνα από πατέρα που δεν έχει καμιά σχέση με το νησί. Έχουν μάθει και χορεύουν τέλεια τους κρητικούς χορούς, το διαπίστωσα και στο γάμο της Ειρήνης που δεν έστρωσαν κώλο κάτω... Ο Παναγιώτης μάλιστα είναι δάσκαλος παραδοσιακών χορών στο εξωραϊστικό σύλλογο του τόπου που μένουν. Και στο αυτοκίνητό του, με το οποίο κατεβήκαμε στην Κρήτη, το C.D. με τα κρητικά τραγούδια παίζει από τη στιγμή που θα ανοίξει η πόρτα μέχρι που θα κλείσει.

Να, λοιπόν, γιατί θέλουν το σπίτι στο χωριό της μάνας τους... Κι αυτή, είναι κοντά τους, το χαίρεται και δεν το κρύβει καθόλου πόσο περήφανη είναι για την επιλογή τους. Τους στηρίζει κιόλας να το υλοποιήσουν πιο γρήγορα...

Ο Παναγιώτης έχει μαζί του ένα χαρτί και σχεδιάζει. Κατά προσέγγιση τους χώρους. Αλλά “μπαίνει” στο θέμα. Μια κουζίνα άνετη, ένα εσωτερικό μπάνιο και δύο κρεβατοκάμαρες... Δεν θέλει πολλά για να γίνουν κάποια εσωτερικά γκρεμίσματα τοίχων και μερικά χτισίματα χρειάζονται. Τα υπόλοιπα θα τα κάνουν μόνοι τους.

Ναι, είναι σε θέση να τα καταφέρουν να το κάνουν. Και όπως έγγραφα και στο χθεσινό σημείωμά μου, όλη η γειτονιά θα ομορφύνει έτσι. Μπράβο παιδιά! Καλό κουράγιο και δύναμη σ' αυτό το ωραίο ταξίδι...

Όλοι γύρω από το τραπέζι...

Posted in Τα δικά μου

Το τραπέζι έχει στρωθεί με του κόσμου τα καλά. Η μηχανή "έπιασε" μόνο ένα μέρος του...

Ένα πράγμα που μ' αρέσει στην Κρήτη είναι αυτή η όμορφη σχέση που έχουν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Να, όπως τώρα που η Στασούλα μας έστρωσε ένα πολύ πλούσιο τραπέζι να φάμε όλοι παρέα με τα παιδιά της και τα εγγόνια της.

Εδώ το φαΐ δεν έχει να κάνει μ' αυτό που λέμε “πεινώ και χορταίνω”. Εδώ κουβεντιάζεις, συζητάς, θυμάσαι ιστορίες, λες μαντινάδες, ανέκδοτα και κάπου ανάμεσα στη μπουκιά και το κρασί κρατά ώρες αυτή η διαδικασία του μεσημεριανού φαγητού. Πραγματική απόλαυση για όσους ξέρουν να ζουν.

Να 'χω τελειώσει τις δουλειές για τις οποίες κατέβηκα Σαββατοκύριακο στο χωριό και είμαστε μαζεμένοι τόσοι πολλοί άνθρωποι από την οικογένεια ε, δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα. Κι ένα κρασί στο τραπέζι πάρα πολύ όμορφο που και παραπάνω να πιεις, το πολύ πολύ να χαλαρώσεις πιο γρήγορα με όλη αυτή την ομορφιά.

Κοντά τρεις ώρες κράτησε το τραπέζι. Κατά τις 5 το απόγευμα ένοιωσα τα ματόκλαδά μου να “βαραίνουν”. Κάποιοι από την παρέα είχαν παραγγείλει καφέ στη Στασούλα για να συνεχίσουν απρόσκοπτα την κουβέντα που είχαν αρχίσει. Εγώ προτίμησα να πάω για ύπνο.

Τον χρειαζόμουν. Ο ύπνος του καραβιού στο ταξίδι δεν έχει καμιά σχέση με τον πραγματικό ύπνο. Κοιμήθηκα δυο ολόκληρες ώρες. Όταν σηκώθηκα τα παιδιά της Μαλάμως είχαν βγει για βόλτα. Βρήκα μόνο τη Στασούλα στην κουζίνα.

Μου έκοψε ένα τεράστιο ρόδι να φάω, δεν ήθελα να πιω καφέ. Το απόλαυσα ανοίγοντάς το σιγά -σιγά . Κουβεντιάσαμε ήσυχα. Όχι για πολύ γιατί το σπίτι από το πρωί που ήρθαμε είναι κέντρο διερχομένων. Από εδώ περνάνε όλοι, να ρωτήσουν κάτι, να πουν μια κουβέντα, να μας δουν.

Κάποια στιγμή επέστρεψε και η Μαλάμω από τη σπίτι της αδερφής μας Γεωργίας. Ο Λευτέρης και ο Παναγιώτης θα μείνουν απόψε στο σπίτι του Λευτέρη. Έτσι απομείναμε τα τρία αδέρφια με τον Αγησίλαο στο σπίτι. Έβγαλε βραδινό φαγητό. Λιτό αυτή τη φορά. Ο Αγησίλαος τρώει πάντα το βράδυ. Είχαν μείνει δυο μπριζόλες από το μεσημέρι. Εμείς φάγαμε λίγα βραστά τσιμούλια και σαλάτα μαρούλι. Γύρω στις 11 πήγαμε για ύπνο. Το χρειαζόμασταν. Τόσο όμορφα νοιώθαμε...

Μεσημέρι Σαββάτου. Ο Αγησίλαος ετοιμάζει τη φωτιά για ψήσει τις μπριζόλες...

Οι πρώτες εικόνες από το πατρικό μου

Posted in Τα δικά μου

Η πρώτη ματιά... Ολα αλλιώτικα, όλα διαφορετικά, καλύτερα....

Από τα πλάγια, την πλευρά που βλέπει στο δρόμο που πάει προς το δημαρχείο...

Η νέα, κεραμιδένια, σκεπή του πατρικού μου, πάνω από την ταράτσα του διπλανού σπιτιού.

Σας παραδίδω τις πρώτες – πρώτες εικόνες από το πατρικό μου σπίτι, όπως τις έζησα σήμερα, πρωί Σαββάτου.

Εντυπωσιακή η όψη του νέου σπιτιού. Ήμασταν παρέα με τους μαστόρους, τον Μηνά, τους ηλεκτρολόγους, τον υδραυλικό και τον άνθρωπο που θα φτιάξει τις πόρτες και τα παράθυρα του νέου σπιτιού. Μου εξηγούσαν τι είχαν κάνει και μου ζητούσαν τη γνώμη μου για άλλα που έπρεπε να γίνουν.

Έπεσα στα βαθιά και προσπαθώ να αναπνεύσω και να ισορροπήσω. Εδώ γίνεται κάτι μεγάλο και όμορφο. Όπου μπορώ δίνω λύσεις, όπου χρειάζομαι κι άλλη γνώμη ζητάω μικρή παράταση χρόνου. Έτσι κι αλλιώς έχουμε μπροστά μας χρόνο...

Μέχρις εδώ το έργο προχώρησε γρήγορα. Από δω και πέρα θα χρειαστεί λίγο χρόνο και μελέτη για τα παραπέρα βήματα.

Το χάρηκα που το είδα σ' αυτή τη φάση της κατασκευής του. Και άξιζε πραγματικά που ήρθαμε. Αυτό όμως που με ικανοποίησε περισσότερο είναι πως μπήκαν στη διαδικασία και ο Παναγιώτης με τον Λευτέρη να φτιάξουν το δικό τους κομμάτι.

Άνοιξαν τις πόρτες, το είδαν, μέτρησαν τις αποστάσεις και έκαναν τα σχέδια τους... Ύστερα κουβέντιασαν με τον Μηνά. Κι αυτός με τη σειρά τους τους έκανε τις προτάσεις τους,

Σαν να μου φαίνεται ότι θα το κάνουν. Κι αυτό είναι πολύ όμορφο. Όλη η γειτονιά ομορφαίνει έτσι. Ξαναζωντανεύει. Πέρα από τα δομικά υλικά, υπάρχει διάχυτη μια ενέργεια θετική εδώ. Πάντα το ήξερα και το ένοιωθα, αλλά τώρα το βλέπω ακόμα πιο έντονα. Παρ' όλο το επώδυνο της ιστορίας, όσο περνά ο καιρός αναδεικνύεται η απόφαση που πήρα να προχωρήσω και να το κάνω, σωστή.

Και μ' αρέσει που το έχει δει σωστά και το χωριό. Με τα καλύτερα λόγια το υποδέχτηκαν οι φυσικοί γείτονες. Κι αυτό δεν το συναντάς συχνά στις μικρές, κλειστές κοινωνίες ενός χωριού.

Μας έβλεπαν που περπατούσαμε στο δρόμο με τη Μαλάμω για να πάμε στο σπίτι να το δούμε, εκεί, γύρω στις 9.30 το πρωί και έβγαιναν από τα δικά τους να μας χαιρετήσουν. Ένας καλός λόγος, μια κουβέντα είναι πάντα καλοδεχούμενη και τη χρειαζόμαστε.

Κοντά δυο ώρες κουβεντιάζαμε με τους μαστόρους που ήταν, όπως πάντα, συνεπέστατοι στο ραντεβού τους μαζί μας...

Ο Μηνάς με τον Παναγιώτη και το Λευτέρη συζητούν...

Παρασκευή λίγο πριν τα μεσάνυχτα...

Posted in Επικαιρότητα

Από αυτή ακριβώς τη θέση στο σαλόνι του καραβιού έκανα αυτή την εγγραφή...

Μεγάλη υπόθεση το internet εν πλω. Έχουμε ξεκινήσει στις 10.00 το βράδυ από το λιμάνι του Πειραιά για το Ηράκλειο Κρήτης. Μαζί με τη Μαλάμω, τον Παναγιώτη και τον Λευτέρη. Η ώρα είναι 11.30. Έχουμε φάει στη τραπεζαρία,ήπιαμε και το υπέροχο κόκκινο κρασί κοτσιφάλι – σιράχ και τα παιδιά πήγαν στην καμπίνα να κοιμηθούν.

Εμείς οι μεγαλύτεροι καθίσαμε λίγο στο σαλόνι, να χωνέψουμε λίγο πριν πέσουμε για ύπνο. Οι περισσότεροι βλέπουν τηλεόραση. Εγώ γράφω και σερφάρω στον υπολογιστή μου μέσα από το WiFi του πλοίου. Έχουμε ήδη ανοιχτεί στο πέλαγος αλλά η ταχύτητα σύνδεσης είναι ικανοποιητική.

Προσπαθώ να μιλήσω μέσω Fecebook στον Κώστα Κίτσιο που βλέπω ότι είναι συνδεδεμένος. Μάταιος κόπος. Ο υπολογιστής του πρέπει να είναι συνδεδεμένος και όχι αυτός. Δεν ανταποκρίνεται. Κάθισα μέχρις τις 12 πριν φύγω για την καμπίνα. Κάθετε και η Μαλάμω και μου κάνει παρέα.

Όμορφο είναι το ταξίδι. Κι ας μας τρόμαξαν ότι θα είχε τρικυμία και απαγορευτικό. Αυτές οι τηλεοράσεις τρομοκρατούν πραγματικά τον κόσμο.

Η παρέα είναι καλή και η Στασούλα μας περιμένει. Ήδη έστειλε μήνυμα για να μας ευχηθεί καλό ταξίδι. Καλό δείχνει να είναι μέχρι στιγμής. Κάποιοι την έχουν αράξει στις πολυθρόνες και κοιμούνται. Εγώ προτιμώ να πάω στην καμπίνα μας. Η 4056 μας περιμένει. Πρέπει να είμαστε ξεκούραστοι αύριο το πρωί...

Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη.  Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...

spiti.ktiti.dek23

Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...

xionismeno.spiti090117

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!

parteria6

Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.

thrapsano.arxio

Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024  από την ΕΡΤ 3.

patris220624

Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...

egkainia.domis.agioplastikis

Κάτι μεγάλο και όμορφο έγινε στο χωριό μας. Ένα κέντρο Μινωικής αγγειπλασττικής. Για να θυμόμαστε την ιστορία, το ξεκίνησε ο πρώην δήμαρχος Θραψανού, Μανόλης Λαδωμένος, αλλά διάφορες δυσκολίες που δεν γνωρίζομαι δεν το άφησδαν να ολοκληρωθεί. Το εεκαινία σε ο δήμρχος κ. Κεγκέρογλου! Χαιρόμαστε που ένα σημαντικό και εμβληματικό έργο πολιτιστικής υποδομής, είναι πραγματικότητα. Ως αποτέλεσμα συνένωσης δυνάμεων του Δήμου Μινώα, του Υπουργείου Πολιτισμού, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με την αρωγή της Περιφέρειας Κρήτης.

Ξεκίνησε να λειτουργεί στο χωριό μας, το Θραψανό, μια αξιόπιστη Δομή Αγγειοπλαστικής...

Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;

Κάποτε το θέλαμε να επιστρέψουμε, όσο τίποτα άλλο... Τώρα, δεν είμαι πια βέβαιος...

elies.a.nikola1.081220

Μια προσπάθεια πριν τρία χρόνια να ξαναφτιάξω τις ελιές μου σε συργασία με συγχωριανό μου φίλο και συμμαθητή από το σχολείο απέδωσε σε μια πρώτη φάση, τρία χρόνια τώρα. Πέσαμε σε κακές εποχές. Ξηρασία, κακοχρονιά, αλλά είχα μια ευχάριστη έκπληξη από τον Μιχάλη. Παρά τις δυσκολίες βγάλαμε το λάδι της χρονιάς μας. Ευγνώμονες!

livades.diakopes2013

Η Λιβάδα... Η τεχνιτή λίμνη στο χωριό μου που τα καλοκαίρια περνούσα πολλές ώρες εδώ... Πανέμορφη και πάντα έχει κάτι εξαιρετικό να σου δώσει... Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο που τραβηξα πριν μερικά χρόνια από τη λίμνη. Έτσι είναι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα... Η ίδια ομορφιά! Μόνο που εγώ δεν μπορώ να είμαι κοντά της, πια, με τη συχνότητα που ήμουν κάποτε...

panoramiki.livada.2014

Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία της λίμνης, που τράβηξα το χειμώνα του 2014 όταν κατέβηκα στο χωριό, για να μαζέψω τις ελιές μου...  Ελάτε, αν θέλετε, να σας πάω στις ελιές μου στου Μπουρμά. Δείτε ΕΔΩ. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαν καρπό και από ότι δείχνουν τα πράγματα, ούτε και φέτος... Λογικό. Για να δώσουν καρπό, πρέπει να καλλιεργηθούν σωστά και φυσικά να βάλεις λιπάσματα. Κι αν το δεις από οικονομική άποψη, δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο...

 

 

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.

Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.

Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.

Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...

ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.

Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.

Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.

Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές  πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…

ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...

Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς,  “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...

Στο ρόλο του Συνταξιούχου

Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο! 

Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!

Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!

Μικρές πινελιές αγάπης

athina1

Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.

Δοκιμασία από τον Covid-19

Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Το "φευγιό" της αδερφής μου

Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...

Έφυγε και ο Κωστής μας

Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!

Developed by OnScreen - Content by Nikos Theodorakis - Powered by FRIKTORIA