Η λήψη είναι από το κινητό της Ευίννας. Δεν είναι η καλύτερη ποιότητα, όμως η προσπάθειά της είναι συγκινητική και το νόημα δεν χάνεται. Αν μη τι άλλο ένα γιγάντιο μπράβο το αξίζει η 12χρονη ρεπόρτερ!!!

Ο Κώστας Κίτσιος δεν ήταν χθες στο αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος. Τον αναζήτησα και έμαθα ότι ήταν Εύβοια... Ανθρωποί  του όμως ήταν εκεί και ιδού η δική του ματιά στην ημέρα ποίησης στο αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα όπως την κατέγραψε η κάμερα.

Για όσους δεν είχαν την τύχη να ήταν χθες το μεσημέρι μαζί μας...

Να θυμηθούμε λίγο και το όραμα που μας έφερε όλους πιο κοντά στην ΕΚΑΠ και τη γειτονιά μας. Δημιούργημα κι αυτό του Κώστα...

Το μεσημέρι αξίζει να πάμε μια βόλτα στο σχολείο μας. Δίνουν βαθμούς Β' τριμήνου,τους περιμένουμε για να δούμε την πρόοδο των μαθητών. Όμως το πιο σημαντικό δεν είναι αυτό. Αυτό έτσι κι αλλιώς θα γινόταν κάποια στιγμή.

Το πιο σπουδαίο είναι ότι στο χώρο του σχολείου για πρώτη φορά γίνεται Έκθεση Βιβλίου με ευθύνη του Συλλόγου Γονέων που επιχειρεί να φέρει ένα καινούριο αέρα στο σχολείο μπαίνοντας στα βαθιά...

Όλο γυναίκες είναι αυτή τη φορά το Δ. Σ. Γυναίκες που αποδεικνύονται μεθοδικές, οργανωτικές και ικανές να φέρουν σε πέρας ότι σχεδιάζουν. Σε τέτοιους ενεργητικούς ανθρώπους αξίζει η στήριξη. Με οποιο τρόπο μπορεί κανείς... Αυτό κάνω κι εγώ, για όσο καιρό θα είμαι ακόμα εκεί, γιατί από του χρόνου πάμε λύκειο με το γιο μου.

Θα πάμε λοιπόν στο σχολείο και με αφορμή τους βαθμούς θα επισκευθούμε την Έκθεση Βιβλίου. Ευκαιρία να ανανεώσουμε τη βιβλιοθήκη μας. Το να υπάρχει χρόνος και να “βυθιστείς” στους τίτλους των βιβλίων είναι πολύ σημαντική υπόθεση.

Ότι καλύτερο για να ξεκινήσει η νέα εβδομάδα που σκιάζεται από την επέμβαση των δυτικών δυνάμεων στη Λιβύη. Όλα αυτά συμβαίνουν στη γειτονιά μας, στη Μεσόγειο, δίπλα μας. Κι αυτή η ιστορία με τους... καλούς που αποδίδουν το δίκιο, εμένα δεν με πείθει. Θα μπορούσαν, αν ήθελαν να βοηθήσουν αληθινά το λαό αυτό, αν όντως έχει προβλήματα, με άλλους τρόπους, αλλά δεν το έκαναν.

Έβλεπα χθες και στην τηλεόραση κάποιους “συναδέλφους”, ο Θεός να τους κάνει, που αναφαίρονταν στον... σοσιαλιστή δικτάτορα, Μουαμάρ Καντάφι. Μας αξίζει μια τέτοια τηλεόραση; Εγώ λεώ πως όχι...

Ας τους αφήσουμε λοιπόν στον κόσμο τους και ας πάμε στην Έκθεση Βιβλίου που οργανώνει ο Σύλλογος Γονέων του 54 Γυμνασίου Αθηνών. Το βιβλίο μας κάνει καλύτερους ανθρώπους...

Παγκόσμια ημέρα για την ποίηση σήμερα. Η άνοιξη κάνει ντου στην πόρτα μας... Μαρκόπουλος - Ελύτης, ο τόπος μας... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ. Και μην ξεχάσετε το βράδυ να πάτε, αν μπορείτε στο Ιδρυμα Μιχ. Κακογιάννη για να γιορτάσετε την παγκόσμια ημέρα ποίησης.

Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Ήμασταν μέσα στο αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας του Πλάτωνα και ακούγαμε την αρχαιολόγο κ. Παπαγγελή να μας μιλάει για την ιστορία του, λίγο πριν ξεκινήσουμε τον περίπατο με τις στάσεις και τις αναγνώσεις ποιημάτων και το χαιρόμουνα. Μια διαφορετική ματιά στη ζωή, παρέα με τον Παναγιώτη, που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα μου...

Δεν θέλει ο άνθρωπος πολλά πράγματα για να νοιώσει καλά...

Η κ. Παπαγγελή μας κρατά καθηλωμένους με τα λόγια της για την ιστορία του τόπου που βρισκόμαστε. Την ακούμε μαγεμένοι. Όπως και τους φίλους που ήρθαν με τα ποιήματά τους να μας οδηγήσουν στα μονοπάτια της σκέψης τους. Και δεν ήταν καθόλου λίγοι. Βγήκαν δημόσια και διάβασαν το ποίημα που είχαν επιλέξει. Μπράβο τους!

Η μέρα δεν ήταν ιδανική για περίπατο... Ξαναγύρισε το κρύο. Είπαμε, ο χειμώνας αντιστέκεται. Παρ' όλα αυτά ήταν αρκετός ο κόσμος που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά μας για κάτι εντελώς διαφορετικό, έξω από τα συνηθισμένα, σε ένα χώρο που η ιστορική του αύρα εμπνέει... Η συνέχεια στις ρακές του συνεργατικού καφενείου με τη μουσική ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να προκύψει.

Η ποιήτρια Παυλίνα Παμπούδη ήταν εκεί, μαζί μας. Διάβασε αρχαία ερωτική ποίηση στο πρωτότυπο κι αμέσως μετά ,στη νεοελληνική μετάφραση. Τη χάρηκα. Είχα χρόνια να τη δω... Πάντα χαμογελαστή, με το χιούμορ της, δημιουργική... Μακάρι να ήταν έτσι όλοι οι άνθρωποι των γραμμάτων... Θα ΄ταν αλλιώς ο κόσμος.

Ποιήματα διάβασαν μεγάλοι, αλλά και τα "παιδιά" της Αθηνάς που έδωσαν χαρά στη δασκάλα τους. Όπως και μια κοπέλα που διάβασε αγγλικούς στοίχους. Δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερο καλοσώρισμα στην άνοιξη κι ας κάνει ακόμα τα... κορδελάκια του ο χειμώνας.

Από ανάλογη κινητοποίηση των σχολείων του Περιστερίου, 4ο γυμνάσιο, 4ο λύκειο, 3ο λύκειο, 1 εσπερινό με πορεία στην Περιφέρεια Αττικής.

Τις προηγούμενες μέρες οι ανακοινώσεις του υπουργείου Παιδείας έλεγαν ότι κλείνει το Νυχτερινό Γυμνάσιο και Λύκειο που συστεγάζεται στα 52 και 27 Γυμνάσια και Λύκεια εκεί στον Αϊ Γιώργη το κτίριο αυτό που ανακαινίζεται, το μισό τουλάχιστον. Φυσικό ήταν οι μαθητές να αντιδράσουν. Και έκαναν κατάληψη για να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους.
Δεν είναι μόνοι τους σ' αυτή τη διαμαρτυρία. Ομόφωνα η 4η Κοινότητα του Δήμου Αθηναίων αποφάσισε να μην κλείσει και μη συρρικνωθεί κανένα σχολείο στα πλαίσια του του παλιού 4ου Διαμερίσματος.
Μεγαλύτερη ευαισθησία όμως έχουμε όλοι για το Νυχτερινό σχολείο. Ποιοι πάνε στο Νυχτερινό; Παιδιά από εργατικές οικογένειες, τις περισσότερες φορές και τα ίδια εργάτες που προσπαθούν να πάρουν ένα χαρτί, να βελτιώσουν τις γνώσεις τους για ένα καλύτερο μεροκάματο για μια εξέλιξη στη δουλειά τους.
Αν κλείσει αυτό το σχολείο θα πρέπει να ξαναγυρίσουν στο κέντρο της Αθήνας. Να πάρουν λεωφορεία, να ταλαιπωρηθούν κι άλλο. Αλλά δεν περιμένουμε από τους καρεκλοκένταυρους της εξουσίας να καταλάβουν ένα τέτοιο πρόβλημα. Δεν το έζησαν ποτέ στο πετσί τους, είναι αδύνατον να το καταλάβουν όταν είναι αποφασισμένοι να υλοποιήσουν τις ντιρεκτίβες της τρόικας.
Έτσι έστειλαν την αστυνομία να τρομοκρατήσουν τους καταληψίες μαθητές. Χρέος μας να πάμε εκεί κοντά τους και να εκφράσουμε με την παρουσία μας τη συμπαράστασή μας. Στήριξη χρειάζονται αυτά παιδιά, όχι εκφοβισμούς.
Είμαστε κοντά τους, δίπλα τους κι ενώνουμε τη φωνή μας μαζί τους: Να μην κλείσει το Νυχτερινό σχολείο του Αϊ Γιώργη...

Πλατεία Αϊ Γιώργη, ώρα 12 το μεσημέρι του Σαββάτου. Έχουν βάλει μια κούτα στο παγκάκι και παίζουν ένα παιγνίδι. Τι παιχνίδι; Δεν ξέρω. Αλλοδαποί είναι. Πήγα κοντά και τους φωτογράφησα με το κινητό μου επί το έργον. Καμία αντίδραση. Τόσο απορροφημένοι είναι στο παιχνίδι τους.

Λίγο αργότερα έχουμε πάει με την Κική πίσω από το πάρκο, εκεί που όπως μας κατήγγειλαν, το περασμένο Σάββατο, άνθρωποι (Έλληνες) χτύπησαν ανθρώπους (αλλοδαπούς). Ψάχναμε για μια οικογένεια, αλλά τελικά βρήκαμε ένα τζαμί, αυτό το κτίριο που βλέπετε στη φωτογραφία. Εδώ προσεύχονται οι Πακιστανοί αλλοδαποί εργάτες που μένουν στην περιοχή. Εδώ έρχονται κάθε τόσο Ελληνάδες Χριστιανοί και τους τα σπάνε και τους χτυπάνε. Φυσικά η αστυνομία που πάει επί τόπου δεν βρίσκει ποτέ τους ενόχους...

Μέσα στο αρχαιολογικό πάρκο... Απόλυτη ησυχία. Ακούγονται μόνο τα πουλιά που τιτιβίζουν. Είναι και ο ήλιος, ο καλός καιρός, απόλαυση είναι τέτοια ώρα να περπατάς στα μονοπάτια του. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι αυτός ο παράδεισος βρίσκεται δυο βήματα από το κέντρο της πρωτεύουσας, ενώ ο χώρος είναι πολύ ενεργειακός. Περπατάω στα βήματα του φιλοσόφου Πλάτωνα. Εδώ είχε τη σχολή του...

Η λιακάδα του Σαββάτου έβγαλε έξω τον κόσμο. Στην πλατεία του Αϊ Γιώργη, μετανάστες παίζουν ένα περίεργο παιχνίδι που δεν έχω ξαναδεί και το διασκεδάζουν.

Ίδια τα πράγματα και στο αρχαιολογικό πάρκο. Κι εδώ αρκετός κόσμος έχει βγει για βόλτα κι έχει αράξει στο γκαζόν. Μοιράζουμε την εφημερίδα. Και χαίρεσαι να τους βλέπεις. Μερικοί είναι προνοητικοί. Έφεραν κι άπλωσαν σεντόνι κι απάνω του το φαγητό τους και συνδυάζουν το παιχνίδι με την ομορφιά της εξοχής.

Για φαντάσου... εξοχή στο κέντρο της Αθήνας. Κι όμως το πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα είναι από τα πιο όμορφα της Αθήνας και συνδυάζει το πράσινο με τα αρχαία ευρήματα και την ιστορία.

Οι άνθρωποι παίρνουν την εφημερίδα, τη διαβάζουν, μας συγχαίρουν, αλλά κουνούν απογοητευμένοι το κεφάλι τους. “Τόσα χρόνια δεν γίνεται τίποτα”. Δεν είναι έτσι. Με τον αγώνα μας έχουμε κάνει πολλά πράγματα. Υπομονή και επιμονή στο στόχο χρειάζεται κι όλα μπορούν να γίνουν. Επιμένουμε. Αγωνιζόμαστε για την περιοχή μας κι έχουμε πετύχει ήδη πολλά πράγματα.

Στο γηπεδάκι, μέσα στο αρχαιολογικό πάρκο παίζουν μπάλα. Πάμε με την Κική στις Κερκίδες και μοιράζουμε φύλλα. Οι άνθρωποι παρακολουθούν τα παιδιά ή τους φίλους τους που παίζουν, αλλά δεν αρνούνται να πάρουν στα χέρια τους την εφημερίδα μας και να την ξεφυλλίσουν.

Μπήκαμε και στα σπίτια πίσω από το πάρκο, δίπλα στο οικόπεδο της REDS. Εδώ οι περισσότεροι είναι μετανάστες. Φυσικά είναι και αρκετοί Έλληνες. Χαμογελάνε και παίρνουνε την εφημερίδα. “Τώρα τη βγάλατε;” μας λέει ένα κύριος. “Όχι κυκλοφορούμε ένα χρόνο τώρα”. Λογική αντίδραση. Χέρι – χέρι που μοιράζεται, πού να το ξέρουν κι αυτοί οι άνθρωποι ότι έχει εφημερίδα στη γειτονιά τους...

Πράσινο παντού κι άνθρωποι που απολαμβάνουν αυτόν τον σπάνιο ανοιξιάτικο ήλιο. Το απογευματάκι ο ήλιος θα χαθεί, θα σκοτεινιάσει και το κρύο θα κάνει ξανά έντονη την παρουσία του. Εκεί που δεν ανεχόμουν το δερμάτινο σακάκι πάνω μου, τώρα το ζητάω. Ως και το καλοριφέρ άναψα για λίγο. Ούτε που μπορούσα να το φανταστώ αυτό το μεσημέρι... Αγκομαχά να 'ρθει η άνοιξη. Αντιστέκεται ο χειμώνας...

Αυτή είναι η εφημερίδα “Αδέσμευτη Γνώμη” που έβγαλε το Διασωματειακό για την ενημέρωση των ανθρώπων του Τύπου. Συνέχεια της παλιά “Αδέσμευτης Γνώμης”, τη βλέπετε δίπλα... Πατήστε ΕΔΩ για να διαβάστε την εφημερίδα των ανθρώπων του Τύπου και των Μ.Μ.Ε.

Την κρατώ στα χέρια μου και δεν το πιστεύω. Μέχρι τώρα τη “ζούσα” σαν όνειρο. Το 1975 που εκδόθηκε εγώ ήμουν ακόμα εκτός του χώρου της δημοσιογραφίας και η μόνη εικόνα που έχω είναι η τεράστια φωτογραφία της πρώτης σελίδας στο ισόγειο του κτιρίου που στεγάζεται η ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20 – Αθήνα και οι κουβέντες που γίνονταν κατά καιρούς στο σινάφι μας για την ανάγκη επανέκδοσής της σε δύσκολους καιρούς, σαν αυτούς που περνάμε...

Έτσι, για την ιστορία η “Αδέσμευτη Γνώμη” κυκλοφόρησε στις 13 Μαϊου του 1975 και σήμανε την τελική νίκη του πιο μακροχρόνιου απεργιακού αγώνα των 47 ημερών της ΕΣΗΕΑ.

Η τεράστια δύναμη του Τύπου φάνηκε αμέσως. Το εκδοτικό κατεστημένο ηττήθηκε κατά κράτος, έκανε αυθημερόν δεκτά όλα τα αιτήματα της ΕΣΗΕΑ και υπεγράφη η πρώτη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.

Στην κορυφή της πρώτης σελίδας κάτω από το λογότυπο της εφημερίδας υπάρχει και στην επανέκδοση το όνομα του δημοσιογράφου Κώστα Νίτσου. Ποιος ήταν ο Κώστας Νίτσος;

Του δημοσιογράφου με τη διορατικότητα και την αυστηρότητα, την επαγγελματική γενναιοδωρία, τη συναδελφικότητα και τη συνδικαλιστική συνέπεια. Του πνευματικού ανθρώπου, που μέσα από τα "Νέα", και κυρίως το σπουδαίο περιοδικό "Θέατρο", έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για τη σήψη, την επερχόμενη διάλυση, τις απαράδεκτες μεθόδους, που χρησιμοποιούν οι πνευματικοί άνθρωποι για να ανέλθουν. Του ανθρώπου που βροντοφώναξε για την έλλειψη πολιτιστικής πολιτικής.

Και να, που το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Θα μπορούσε να είχε γίνει νωρίτερα, θα πείτε. Εντάξει, όλοι το λέμε αυτό... Όμως σε τίποτα δεν μειώνει την αξία της επανέκδοσης.

Τεχνικά τώρα. Πρόκειται για ένα 16σέλιδο ταμπλντοιτ, 4χρωμη η μια όψη και ασπρόμαυρη η άλλη, επιμελημένο κασέ και σελιδοποίηση και πολύ καλή και επίκαιρη θεματολογία. Με κάλυψη της απεργίας της 17 Μάρτη. Ήταν η μόνη εφημερίδα που κυκλοφόρησε με ημερομηνία 18 Μάρτη και απευθυνόταν αποκλειστικά στους ανθρώπους που εργάζονται στα ΜΜΕ και κυρίως στους δημοσιογράφους.

Δεν έχει ταυτότητα, τι την χρειάζεται άλλωστε, συλλογική δουλειά είναι και μακάρι να συνεχιστεί η έκδοσή της κάθε φορά που οι άνθρωποι που οι άνθρωποι των media κατεβαίνουν σε απεργία.

• Διαβάστε την "Αδέσμευτη Γνώμη", πατώντας ΕΔΩ, την εφημερίδα που κυκλοφόρησε με την ευθύνη των κλαδικών σωματείων των ΜΜΕ και των ομοσπονδιών, που χτες είχαν 24ωρη απεργία.