Το πρωτοσέλιδο των ΝΕΩΝ του Σαββατοκύριακου που κυκλοφορούν σήμερα, Παρασκευή. Διότι αύριο, Σάββατο, θα κυκλοφορήσουν οι κυριακάτικες εφημερίδες. Μερικές μάλιστα κυκλοφορούν από σήμερα στα περίπτερα. Πρωτοφανές για τα πεπραγμένα του Τύπου… Απορώ που αυτό γίνεται και με την ανοχή της ΕΣΗΕΑ…

Το ΕΘΝΟΣ εκτιμά ότι αυτή η Κυριακή θα είναι βαρόμετρο σε σχέση με την τελική αναμέτρηση της ερχόμενης Κυριακής… Μάλλον οι αναλυτές θα πιάσουν δουλειά. Και βεβαίως ο καθένας θα βγάλει τα συμπεράσματα του. Ωστόσο αυτό που έχει σημασία είναι το πόσο θα αλλάξει η καθημερινότητα της ζωής τους…

Μηνύματα θα βγουν από την κάλπη της Κυριακής, αναφέρει και η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Κάποιοι αργόσχολοι περιμένουν να γεμίσουν τις ώρες τους μπροστά στα κομπιούτερ ή τις τηλεοπτικές οθόνες και τα μικρόφωνα, προκειμένου να μας διαφωτίσουν για το μέλλον των πολιτικών κομμάτων. Λες και μας ενδιαφέρει προσωπικά κάτι τέτοιο.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 17/05/2014

Αύριο ανοίγει η πρώτη κάλπη των εκλογών. Οι πολίτες αυτής της χώρας καλούνται να ψηφίσουν τους αιρετούς εκπροσώπους τους σε τοπικό επίπεδο σε καλλικρατικούς Δήμους και Περιφέρειες. Τις προηγούμενες ημέρες που μεσολάβησαν για να φτάσουμε στο σημείο «μηδέν» παρακολουθήσαμε μια άτονη πολιτική προεκλογική εκστρατεία στο ίδιο πλαίσιο που συνηθίζουν κάθε φορά οι υποψήφιοι που διεκδικούν μερίδιο από την εκλογική πίτα.

Προεκλογικά φυλλάδια, συγκεντρώσεις, όπου οι δυνατότητες υπήρχαν, μικρά ντιμπέιτ, SMS στους ψηφοφόρους και κάλυψη μέσω των socialmedia μ’ αυτή την παλιά λογική της επικοινωνίας με τον πολίτη.

Δυστυχώς τίποτα από αυτά δεν είναι πλέον τόσο αποτελεσματικό, όσο ήταν κάποτε. Ο κόσμος βιώνει πια πολλά προβλήματα που έχουν τη ρίζα τους στο οικονομικό, έτσι όπως το διαχειρίστηκαν με τις πολιτικές τους οι άνθρωποι της κεντρικής διοίκησης. Η «θολούρα» που υπάρχει μπροστά του μάλλον δημιουργεί ένα επιπλέον πρόβλημα στον ψηφοφόρο.

Αρκεί ίσως η προσωπικότητα του κάθε ατόμου ξεχωριστά για να πείσει σχετικά με τη δυναμική που θέλουν να αναπτύξουν οι συνδυασμοί σε τοπικό ή περιφερειακό επίπεδο; Εκτιμώ πως δεν αρκεί. Διότι στον καθένα γίνεται αντιληπτό, ότι όσες καλές προθέσεις κι αν υπάρχουν, το πλαίσιο που θα κινηθούν είναι συγκεκριμένο από τα πριν.

Πώς λοιπόν προδιαγράφεται το τοπίο λίγο πριν ανοίξει η κάλπη των αυτοδιοικητικών εκλογών που προηγούνται των Ευρωεκλογών της επόμενης Κυριακής; Να καταθέσω την προσωπική μου άποψη κι αν δεν την βρείτε ενδιαφέρουσα, πετάξετε τη στον κάλαθο των αχρήστων.

Έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, ο κόσμος προσέρχεται στην κάλπη θυμωμένος… Μ’ αυτό το κριτήριο μόνο σοφές αποφάσεις δεν μπορεί να πάρει. Επιπλέον είναι φανερές οι αδικίες του δημοκρατικού συστήματος διακυβέρνησης. Το ίδιο, ακριβώς βάρος φέρει κάθε διαφορετική ψήφος που εκφράζεται μέσα από ένα ψηφοδέλτιο έγκυρο. Δηλαδή ουδείς ασχολείται να μετρήσει το ήθος, την προσωπικότητα, την εντιμότητα του ψηφοφόρου και να δώσει ανάλογο «βάρος». Πώς λέγαμε παλιά, «κουτσοί – στραβοί, στον Άγιο Παντελεήμονα»; Έτσι ακριβώς.

Και νιώθεις πολύ καθαρά τα υποκριτικά χτυπήματα στην πλάτη από εκείνους που διεκδικούν την ψήφο και το δήθεν προσωπικό ενδιαφέρον που εξαφανίζεται την επομένη των εκλογών και ο καθένας λαμβάνει τη γωνιά του στο θέατρο των αγνώστων που έχει, συνειδητά ή όχι, επιλέξει.

Υπάρχουν επίσης ανάμεσα μας, πέρα από τους συνήθεις φανατικούς της πολιτικής και φαν όλης αυτής της διαδικασίας των εκλογών και άνθρωποι που δεν είναι καθόλου αδιάφοροι, καθώς έχουν υποστεί δεινά από τις πολιτικές τους, χωρίς πραγματικά να ευθύνονται σε τίποτα. Πώς θα αντιδράσουν αυτοί;

Ένα βουβό κύμα, τρομάζει ακόμα και τους δημοσκόπους που επιχειρούν να χαρτογραφήσουν το χώρο, λίγο πριν και να επηρεάσουν αναποφάσιστους που περιμένουν να δουν προς τα πού θα γύρει η πλάστιγγα για να πάνε με τους νικητές… Πώς θα εκφραστούν αυτοί; Θα «μαυρίσουν» εκείνους που θεωρούν υπεύθυνους ή θα απέχουν από την κάλπη;

Σχετικά μ’ αυτό το τελευταίο, θα δούμε δεκάδες σκέψεις καταγραμμένες στις εφημερίδες αυτές τις ημέρες. Αλλά καιρός να φοβηθούν κι αυτοί λίγο. Παίζουν με ανθρώπινες ζωές με τις πολιτικές που ασκούν, δεν είναι φυσικό κάποια στιγμή οι ερινύες να τους τρομοκρατήσουν; Δεν είναι καιρός οι επαγγελματίες του είδους να λουφάξουν στα λαγούμια τους; Δεν νομίζετε πως ήρθε η ώρα να νιώσουν να τους κυριεύει ένας κρύος ιδρώτας, ίδιος μ’ αυτόν που φέρνουν στους απλούς πολίτες με τα χαράτσια που τους φορτώνουν και τις υπερφορολογήσεις χωρίς προοπτική και μέλλον;

Οι εκλογές της Κυριακής, από όποια πλευρά κι αν το δεις, έχουν πολύ ενδιαφέρον. Εδώ είμαστε και θα τις παρακολουθήσουμε από κοντά, όπως κάνουμε πάντα, λόγω δουλειάς…

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα της Κρήτης, ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου «Επισημάνσεις».

Πήρα στο e-mail μου το πολύ όμορφο κείμενο που δημοσιεύω παρακάτω της κ. Τερέζας Βαλαβάνη η οποία περιγράφει την εμπειρία της από μια βόλτα με τον αρχαιολόγο κ. Νίκο Παναγιωτάκη στις φρυκτωρίες της Πεδιάδας που έχει ανακαλύψει ο ίδιος με τις πολύχρονες έρευνες του…

Και θυμήθηκα τη δική μου εμπειρία μαζί του στα ίδια χνάρια έναν Ιούλιο πριν δυο χρόνια, λίγο πριν επιστρέψω στην Αθήνα από τις καλοκαιρινές διακοπές στο χωριό μου, Θραψανό. Μοναδική πραγματικά εμπειρία, αλλά οδυνηρό να το επιχειρείς ντάλα καλοκαίρι, αυτό. Τουλάχιστον τώρα ήταν πολύ όμορφα από πλευρά καιρού…

Ο αρχαιολόγος Νίκος Παναγιωτάκης είναι ένας εκπληκτικός άνθρωπος. Έχω πάει στο σπίτι του στη Βόνη. Μου έχει εμπιστευτεί υλικό ξεχωριστό να δω και είχα την τιμή να ακούσω από το στόμα του αναλύσεις με μεγάλη ιστορική σημασία

Βρισκόμαστε στην δεκαετία του ’80. Ένας νεαρός πεδιαδίτης, καβάλα σ’ ένα άλογο, ακολουθεί ακούραστος δύσβατα μονοπάτια. Επί παντός καιρού και επί χρόνια, ανεβοκατεβαίνει σε κορυφογραμμές και λόφους, ξεπεζεύει, ερευνά διεξοδικά, ανακαλύπτει. Ανακαλύπτει πολύ περισσότερα απ’ ότι θα μπορούσε ποτέ κανείς να υποθέσει, ακολουθώντας τα παλιά ξεχασμένα μονοπάτια. Πρόκειται για έναν άγνωστο ακόμα αρχαιολόγο, τον Νίκο Παναγιωτάκη. Η γιοργαλίδικη φοράδα του, η Ίρα, δωρεά από την σύνταξη ενός βέλγου φιλέλληνα, θα γίνει αχώριστος σύντροφος του και σιωπηλός μάρτυρας πολλών στιγμών έντονης εσωτερικής συγκίνησης. Γιατί η κρητική γη της Πεδιάδας και το Ομφάλιο Πεδίο, που αποτελούν σε μεγάλο βαθμό το πεδίο επιφανειακής αρχαιολογικής έρευνας και καταγραφής του αρχαιολόγου μας, που συλλέγει στοιχεία για την διδακτορική του διατριβή, με την αμέριστη συνδρομή των κατοίκων των χωριών, αποκαλύπτουν τα καλά κρυμμένα μυστικά τους, ένα προς ένα, στον νέο άντρα που σκύβει πάνω τους με σέβας, αγάπη, συγκίνηση, φιλομάθεια, καθώς και απεριόριστη υπομονή και επιμονή.

Για να τα βγάλει πέρα, αλλά και θέλοντας και ν’ αναβιώσει τη ζωή των προγόνων του, νεωτέρων και αρχαιότερων, ασχολείται ταυτόχρονα με την αρχαιολογική του έρευνα, με την βιολογική καλλιέργεια και εκτροφή αιγοπροβάτων. Όλα του τα προϊόντα, λάδι, φρούτα, κηπευτικά, γάλα, τυρί, είναι αγνά και εξαιρετικής ποιότητας, αυθεντική συνέχεια της περίφημης μεσογειακής διατροφής, που οι ρίζες τις χάνονται στους αρχαίους αποθηκευτικούς πίθους των Μινωιτών. Με μεγάλες οικονομικές στερήσεις και απεριόριστη αντοχή στις κακουχίες και στις απογοητεύσεις, προβάλλοντας σε κάθε χωριό οπτικοακουστικό υλικό και ευαισθητοποιώντας τους κατοίκους για την άγνωστη πολιτιστική κληρονομιά τους, ο Νίκος Παναγιωτάκης καταφέρνει να ολοκληρώσει έναν ηράκλειο άθλο, ανακαλύπτοντας στην κυριολεξία «μια Πεδιάδα γεμάτη αρχαία», όπως τιτλοφορεί ο Παναγιώτης Γεωργουδής, το αντίστοιχο άρθρο.

Ολοκληρώνοντας την μεγαλύτερη επιφανειακή έρευνα για τα δεδομένα της Ελλάδας, «αλωνίζει» για πάνω από 30 χρόνια μια έκταση οκτακοσίων τετραγωνικών χιλιομέτρων στην περιοχή της Πεδιάδας του νομού Ηρακλείου, καταγράφοντας πάνω από 8.000 τοπωνύμια και εντοπίζοντας πάνω από 2.000 αρχαιολογικές θέσεις, ανάμεσα στις οποίες και την ανακτορική θέση στο Γαλατά. «Η Πεδιάδα υπήρξε σε όλες τις εποχές οικονομικό, θρησκευτικό, βιοτεχνικό, πολιτιστικό και στρατηγικό κέντρο. Την Μινωική εποχή ήταν η ενδοχώρα των ανακτόρων». Πάνω από 100 κλούβες με ευρήματα από την επιφάνεια του εδάφους, παραδίδονται στην αρχαιολογική υπηρεσία. Στα 116 χωριά και οικισμούς που περιλαμβάνει η έρευνα του Νίκου Παναγιωτάκη αντιστοιχούν στο καθένα κατά μέσο όρο 30-50 αρχαιολογικές θέσεις! Στενή συνεργάτιδα του στην επίπονη και μακροχρόνια αυτή έρευνα η αδελφή του Δρ. Μαρίνα Παναγιωτάκη, επίσης αρχαιολόγος, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου. Μαζί τους 24 εκλεκτοί συνεργάτες διαφόρων ειδικοτήτων, αρχαιολόγοι, ιστορικοί, ανθρωπολόγοι, βιολόγοι, βοτανολόγοι, εδαφολόγοι, υδρολόγοι, επιστήμονες πληροφορικής κ.α. Πέρα από τις 28 δημοσιεύσεις σ’ επιστημονικά περιοδικά και ανακοινώσεις σε διεθνή συνέδρια, η ομάδα ετοιμάζει προς έκδοση ένα πολύτομο πόνημα στα αγγλικά με τον αμερικάνικο εκδοτικό οίκο InstapAcademicPress του InstituteforAegeanPrehistory, έναν από τους ξένους χρηματοδότες αυτής της έρευνας. Στο υπό προετοιμασία έργο παρατίθεται τεκμηριωμένα, αναλύεται και συσχετίζεται το συνολικό υλικό, συνοδευόμενο από μια πλήρη ψηφιακή χαρτογράφηση όλων των αρχαιολογικών θέσεων.

Εξέχουσα θέση στην αρχαιολογική ανακάλυψη του Νίκου Παναγιωτάκη αποτελούν οι μινωικές φρυκτωρίες (ετυμολογικά από το φρυκτός = πυρσός και την ώρα = φροντίδα) της Πεδιάδας, ένα πυκνό πλέγμα 170 τεχνητών σωρών από χώμα και ημικυκλικούς τοίχους και πέτρες, σε σχήμα κόλουρου κώνου, με διάμετρο 15-47 και ύψος 3-8 μέτρα, ώστε να κατοπτεύουν πάνω από το ύψος των δέντρων των δασών. Χρονολογούνται από την παλαιοανακτορική εποχή, κυρίως από το 1900-1700 π.Χ. και βρίσκονταν πάνω σε κορυφές λόφων και κορυφογραμμές καθώς και στα μινωικά μονοπάτια. Έλεγχαν τη διακίνηση των προϊόντων προς τα παλάτια και τις επαύλεις, τους κινδύνους από εχθρούς και φυσικές καταστροφές, αποτελώντας ένα σύστημα ταυτόχρονα άμυνας και επικοινωνίας. Με τη μετάδοση φωτεινών σημάτων κατά την νύχτα, σημάτων καπνού, χειρονομιών, πιθανόν κραυγών κατά την μέρα. «Οι Μινωίτες είναι ο πρώτος λαός που επένδυσε τόσο πολύ στην επικοινωνία σε συνδυασμό με την άμυνα», επισημαίνει ο Νίκος Παναγιωτάκης. Λόγο της τεράστιας ακτογραμμής της η Κρήτη έπρεπε να προστατεύεται τόσο από τους κινδύνους που φέρνει η θάλασσα, όσο κι από τις εχθρικές ή ληστρικές μετακινήσεις μέσα στα δάση που σκέπαζαν τότε το νησί.

Κυριακή στις 4 Μαΐου μια ομάδα περίπου 60 ατόμων, όλων των ηλικιών μαζί με αλλοδαπούς φίλους, μ’ ένα κομβόι 20 αυτοκινήτων, ακολουθώντας το κάλεσμα του νεοσύστατου συλλόγου «Συνομιλώντας με τον Μινωικό Πολιτισμό», περιδιαβαίνουμε πέντε φρυκτωρίες και άλλες προϊστορικές εγκαταστάσεις της Πεδιάδας με ξεναγό μας τον αρχαιολόγο Νίκο Παναγιωτάκη. Αρχές του Φλεβάρη παρακολουθήσαμε σε εκτεταμένη οπτικοακουστική παρουσίαση το αντίστοιχο μάθημα από τον ίδιο αρχαιολόγο στη «Σχολή Σχέσεων» στο Ηράκλειο στα πλαίσια ευαισθητοποίησης του κοινού του Ηρακλείου και της Κρήτης πάνω σε θέματα της μοναδικής μινωικής πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Το πρόγραμμα μας είναι εξαιρετικά απαιτητικό. Σκαρφαλώνουμε μέσα από δύσβατα μονοπάτια, πνιγμένα στην ανοιξιάτικη βλάστηση, ξεγλιστρώντας ανάμεσα σε βράχια, πέτρες, βάτα κι αγκάθια.

Ξεκινάμε με του Σωρού το Λαγκάδι στον Πατσίδερο. Σερνόμαστε κυριολεκτικά ένας προς ένα, κάτω από το κενό της μεταλλικής πόρτας της περίφραξης, με την οποία έχει αποκλείσει την πρόσβαση στην φρυκτωρία ο ιδιοκτήτης μιας περιφραγμένης περιοχής πολλών στεμμάτων. Μόνο στην Ελλάδα αναγνωρισμένοι επίσημα αρχαιολογικοί χώροι, αντιμετωπίζονται από τους πολίτες σαν προσωπική τους ιδιοκτησία. Φτάνοντας μετά από λίγο περπάτημα στην φρυκτωρία, διαπιστώνουμε χωματουργικές εργασίες, που της έχουν δημιουργήσει ρήγμα, σαν βαθειά πληγή στα πέτρινα και χωμάτινα σωθικά της. Η υπόσχεση του ιδιοκτήτη να την στηρίξει ξανά, έμεινε εδώ και κάτι χρόνια υπόσχεση. Όμως η θέα από εκεί πάνω είναι εκπληκτική. Όπως και όλες οι άλλες φρυκτωρίες που επισκεφτήκαμε, προσφέρουν την πανοραμική δυνατότητα εποπτείας πολλών χιλιομέτρων γης, για την έγκαιρη προειδοποίηση σε περίπτωση κινδύνου. Σβόλοι καμένου, ψημένου πηλού διαφόρων μεγεθών, τεσσάρων χιλιάδων ετών, σε όλες τις φρυκτωρίες προδίδουν τις φωτιές που έκαιγαν εδώ.

Ο επόμενος σταθμός μας είναι η αρχαία πόλη της Λυκάστου και η φρυκτωρία της στην Κεφάλα στο Αστρίτσι. Ακολουθώντας ένα μονοπάτι γεμάτο μυρωδάτο μάραθο, φτάνουμε στην σημαντική πόλη, που βρίσκεται κυριολεκτικά θαμμένη κάτω από τα ελαιόδεντρα. Παντού χιλιάδες όστρακα, - θραύσματα αγγείων, κατεστραμμένα κεραμικά και δομικό υλικό από τις βαθιές αρόσεις, διεσπαρμένα κάτω από τις ελιές. Καμία απολύτως ανασκαφή. Η αρχαιοκαπηλία άνθισε εκεί όπου η κρατική μέριμνα απουσίασε παντελώς. Η απογοήτευση και η οργή μας κορυφώνονται, όταν για να φτάσουμε στην ειδυλλιακή φρυκτωρία Σωρό τ’ Αμυγδαλιού, στο ΒΔ τμήμα του Ομφάλιου Πεδίου, διασχίζουμε ένα σχεδόν εγκαταλελειμμένο λατομείο, συνιδιοκτησία γνωστού κρητικού πολιτευτή. Παντού σωροί και λόφοι από κόκκινα χώματα, σκουριασμένα εργαλεία και ερημωμένες εγκαταστάσεις εξόρυξης συνθέτουν ένα τοπίο εξωπραγματικό και συνάμα εφιαλτικό, στην καρδιά μιας εξαιρετικού φυσικού κάλλους περιοχής. Μας έρχονται αυθόρμητα τα λόγια του τραγουδιού του τόσο ταιριαστού: «Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης, στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγείς». Ο εφιάλτης του λατομείου μας κυνηγάει και στον επόμενο σταθμό μας, στην φρυκτωρία, στου Καμπέρη το Σωρό. Σοκαριζόμαστε όταν μαθαίνουμε ότι το διπλανό μοναστήρι έχει κλείσει συμφωνία με το λατομείο να μεταφερθεί εκεί, σε απόσταση αναπνοής τόσο από την φρυκτωρία, αλλά και από το ίδιο το μοναστήρι, που θα κινδυνεύσει να σωριαστεί η παλιά τοιχοποιία του από τις αλλεπάλληλες εκρήξεις κατά τις διαρκείς εξορύξεις.

Συγκλονιστική η επίσκεψη στις Κόρες Αποστόλων, όπου ένα μινωικό συνυπάρχει με ένα γερμανικό φυλάκιο. Κάποιος άγνωστος φιλότεχνος και φιλέλληνας Γερμανός στρατιώτης έχει αφήσει αποφθέγματα με καλλιγραφικά γράμματα στα γερμανικά και ζωγραφιές στους τοίχους. «Wer nicht liebt Weib, Wein und Gesang, der bleibt ein Narr ein Leben lang».Που σημαίνει ότι «όποιος δεν αγαπά το κρασί, τη γυναίκα και το τραγούδι, παραμένει μια ζωή ανόητος». Η Αρτέμιδα γυμνή και οπλισμένη με το τόξο της συνυπάρχει μ’ ένα αγκαλιασμένο ερωτευμένο ζευγάρι, αλλά κι ένα καροτσάκι που πουλά παγωτά. Η έντονη επιθυμία για ειρήνη και τις ηδονές της ζωής εκμηδενίζει την πραγματικότητα του πολέμου, μέσα από τις απεικονίσεις που κοσμούν το φυλάκιο του νεαρού στρατιώτη. Ένα αξιοσημείωτο μνημείο της μοντέρνας ιστορίας εγκαταλελειμμένο, έτοιμο να καταρρεύσει. Η σκεπή μισογκρεμισμένη, σε λίγα χρόνια δεν θα έχει μείνει ούτε ίχνος από τις ζωγραφιές, εάν δεν υπάρξει μέριμνα από την υπηρεσία νεοτέρων μνημείων. Κλείνουμε την ξενάγηση μας το απόγευμα με την μεγαλύτερη και καλύτερα σωζόμενη φρυκτωρία του Παντελή το Σωρό στους Αποστόλους. Διασχίζοντας ένα βραχώδες τοπίο γεμάτο αγκαβάνους, - γαϊδουράγκαθα και μπαίνοντας μέσα από περιφραγμένα βοσκοτόπια φτάνουμε στην κορυφή του Σωρού. Η θέα απερίγραπτη. Η φρυκτωρία αυτή έχει έκταση 1,5 στρέμμα και αποτελείται από 5,5 χιλιάδες κυβικά χώμα και πέτρες. Πρόκειται για έναν «κατασκευαστικό άθλο». Κουρασμένοι, αλλά πλήρεις εντυπώσεων και εικόνων καθόμαστε βράδυ πλέον να ξαποστάσουμε και να δειπνήσουμε στα καφέ-ταβερνάκια στο γειτονικό Σμάρι. Ο αεικίνητος ξεναγός μας, ο αρχαιολόγος Νίκος Παναγιωτάκης δεν θα ξεκουραστεί ακόμα, αφού έχει να φροντίσει τα ζωντανά του. Τον αποχαιρετούμε γεμάτοι ευγνωμοσύνη για την μοναδική εμπειρία που μας πρόσφερε.

Συνειδητοποιούμε κατά τον δρόμο της επιστροφής μας στο Ηράκλειο, πόσο οι μοντέρνοι θεοί της εποχής μας, το κέρδος και η απληστία, σε συνδυασμό με την αδιαφορία και την αναποτελεσματικότητα των υπεύθυνων υπηρεσιών του κράτους, καταστρέφουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτό το πλέγμα των μοναδικών αρχαίων μνημείων. Του αρχαιότερου σωζόμενου συστήματος άμυνας και επικοινωνίας στην Ευρώπη, που έχουμε την τύχη να είναι κληρονομιά μας από τους αρχαίους προγόνους, αναδεδειγμένη από τις αφιλοκερδείς προσπάθειες και την αυτοθυσία ενός ακούραστου αρχαιολόγου με όνειρα και όραμα για τον πολιτισμό και την ιστορία του τόπου του. Μας προτείνει και θα πρέπει επιτέλους να τον ακούσουμε προτού να είναι αργά, την «δημιουργία ενός πρότυπου αρχαιολογικού πάρκου με ενοποίηση όλων των αρχαιολογικών χώρων της Πεδιάδας». Την επαναλειτουργία κατά διαστήματα αναμετάδοσης φωτεινών σημάτων από τις φρυκτωρίες κατά την διάρκεια της νύκτας με επάνδρωση από εθελοντές, τους κατοίκους και τους πολιτιστικούς συλλόγους των γύρω χωριών και οικισμών. Ο Νίκος Παναγιωτάκης ονειρεύεται την «δημιουργία ενός εναλλακτικού μοντέλου ανάπτυξης, που βασίζεται στην ιστορία και στο φυσικό περιβάλλον με την ενεργοποίηση της συλλογικής μνήμης».

Οι φρυκτωρίες της μινωικής Κρήτης στην Πεδιάδα θα μπορούσαν, εάν αναγνωριστούν από τους ίδιους τους Πεδιαδίτες, την τοπική αυτοδιοίκηση, τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες, τους κατοίκους του Ηρακλείου, τους τουριστικούς πράκτορες και ξεναγούς, σαν αυτό που πραγματικά είναι, ένα μοναδικό παγκοσμίως διασωθέν μνημείο, ν’ αποτελέσουν πόλο επίσκεψης χιλιάδων τουριστών απ’ όλο τον κόσμο και να επιφέρουν τουριστική άνθιση σε όλη την ευρύτερη περιοχή. Για να επιτευχθεί όμως αυτό θα πρέπει μαζί με όλα τα υπόλοιπα μνημεία της Πεδιάδας να προστατευθούν άμεσα από φυσικές διαβρώσεις, οικοδομικά και δημόσια έργα, αρόσεις, λατομεία, καταπατήσεις, δραστηριότητες αρχαιοκαπήλων. Να διανοιχτούν μονοπάτια, να σηματοδοτηθούν και να χαρτογραφηθούν διαδρομές. Υποσχεθήκαμε σαν σύλλογος που αγαπάει και φροντίζει την πολιτιστική του κληρονομιά να υποστηρίξουμε με κάθε τρόπο το όνειρο του αρχαιολόγου Νίκου Παναγιωτάκη, του ανθρώπου στον οποίο χρωστάμε την ανάδειξη της Πεδιάδας όλων των εποχών. Αιτούμε και απαιτούμε την δημιουργία ενός πρότυπου αρχαιολογικού πάρκου, όπου οι φρυκτωρίες θα ξαναστείλουν από την Κρήτη φωτεινά σήματα ειρήνης σε όλο τον κόσμο.

• Τερέζα Βαλαβάνη Ψυχολόγος, εικαστικός, συγγραφέας, τηλ. 6977-479717, 2810326570Εκ μέρους του Συλλόγου «Συνομιλώντας με τον Μινωικό Πολιτισμό»
• (Πληροφορίες για τις Φρυκτωρίες και την Πεδιάδα: Νίκος Παναγιωτάκης 6974-457844)

Αυτές τις ημέρες και καθώς πλησιάζουμε την ώρα της κάλπης την Κυριακή, όλο και θα δεχόμαστε μεγαλύτερες «επιθέσεις» αγάπης από τους υποψήφιους που εκτίθενται στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές… Ίδιες είναι οι μέθοδες που χρησιμοποιούνται, χρόνια τώρα…

Επιπλέον τέτοια λάθη τα έχουμε διαπράξει όλοι στο παρελθόν και επομένως, ας τους δούμε με λίγο περισσότερη κατανόηση… Δείτε, ας πούμε, ένα δικό μου διαφημιστικό φυλλάδιο που ανακάλυψα στο αρχείο μου..

Υπήρξα υποψήφιος για το τοπικό 4^ο Δημοτικό Διαμέρισμα της Αθήνας πριν από δεκαέξι χρόνια. Το λάθος, που σας έλεγα… Σαν παραμύθι μου φαίνεται τώρα πια όλη αυτή η ιστορία… Και αν την αναφέρω εδώ είναι για να χαλαρώσουμε λίγο. Σε καμιά περίπτωση δεν θεωρώ ως κάτι σημαντικό αυτή την περίοδο της ζωής μου…

Ιδού λοιπόν πως ήταν τότε τα προεκλογικά φυλλάδια… Ένα τρίπτυχο ήταν σπασμένο το Α4. Την πρώτη σελίδα την είδατε ήδη στην επάνω φωτογραφία. Εδώ μπορείτε να δείτε μια μικρή τοποθέτηση μου σε σχέση με το «γιατί» πήρα τότε την απόφαση να εκτεθώ ως υποψήφιος διαμερισματικός σύμβουλος στο 4^ο

Μπορείτε να δείτε διάχυτη μια ψευδαίσθηση που υπάρχει και σήμερα στους περισσότερους υποψήφιους. Θεωρούν ότι είναι σε θέση να υψώσουν φωνή, να αρθρώσουν και να υποστηρίξουν τη δική τους άποψη η οποία, σαφώς είναι η καλύτερη, δεν χωρά καμία αμφιββολία επ’ αυτού…

Οι φωτογραφίες που διακοσμούν το φυλλάδιο ήταν φωτογραφίες εκείνης της εποχής που υπήρχε μια πλούσια κοινωνική δράση η οποία  είχε να κάνει με την Ένωση Γονέων και το «Πολύτροπο Τέχνης»…


Το μόνο δισέλιδο του φυλλαδίου, συνέχεια της προηγούμενης σελίδας. Η σκέψη, η δράση, η δουλειά που κάναμε τότε σε πολλά επίπεδα… Και δείτε τι θυμήθηκα: Εφημερίδα βγάζαμε τότε με τα παιδιά του 53 και 54 Γυμνασίου που συστεγαζόταν τότε στο σχολείο της Γράμμου 21 στα δωρεάν σεμινάρια δημοσιογραφίας που τους παρείχα, το «Μαθητικό ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ», εφημερίδα όμως βγάζαμε και στην Ένωση Γονέων της οποίας εκείνη την περίοδο ήμουν πρόεδρος…

Φυσικά από ένα προεκλογικό φυλλάδιο για τις δημοτικές εκλογές της Αθήνας του 1998 δεν μπορούσε να λείπει ένα μικρό βιογραφικό… Το κάνουν ακόμα και σήμερα οι υποψήφιοι που προχωρούν, πέρα από την έκδοση μιας μικρής κάρτας και σε φυλλάδιο.

Υποτίθεται ότι σε γνωρίζει καλύτερα ο ψηφοφόρος και θα σε τιμήσει με την ψήφο του, αν εκτιμήσει το ταλέντο σου και την κοινωνική προσφορά σου. Όχι πως είναι πάντα έτσι βέβαια, διότι μερικοί ψηφίζουν συγκεκριμένους ανθρώπους και κατά συνήθεια, βγάζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την… υποχρέωση του διορισμού ενός δικού τους παιδιού, στο δημόσιο.

Αλλά εγώ, όπως και πολλοί άλλοι της εποχής μου, είμαστε ρομαντικοί. Νομίζαμε ότι μπορούσαμε έτσι να αλλάξουμε τον κόσμο…

 
Το οπισθόφυλλο του τότε φυλλαδίου μου… Το σύνθημα τα λέει όλα: Διεκδικούσαμε πριν από 16 χρόνια την αναβάθμιση του 4^ου Διαμερίσματος Δήμου Αθηναίων! Και τα αιτήματα που έβαζα τότε είναι διαχρονικά. Και σήμερα και αύριο και πάντα, όλα αυτά θα είναι ζητούμενο... Επειδή, όπως διαπίστωσα, προσωπικά, δεν αρκεί η καλή θέληση κάποιων ανθρώπων για να αλλάξει την κατάσταση. Ολόκληρο το σύστημα χρειάζεται αλλαγή, συθέμελα…

Ας είναι… Δεν θέλω να κάνω μαύρη την καρδιά των υποψήφιων που εκτίθενται σ’ αυτές τις εκλογές. Δικαίωμα τους είναι να διεκδικούν μια θέση στο όνειρο με το δικό τους τρόπο. Καλό θα ήταν βέβαια να μάθουν πριν φάνε τα μούτρα τους, αλλά δεν μπορώ να απαιτήσω να κάνει κάτι άλλο κανείς, πέρα από αυτό που του επιτάσσει η καρδιά του… Είναι ζήτημα προσωπικής έρευνας κι αυτό χρειάζεται κουράγιο και θάρρος…

Στο προηγούμενο φύλλο, τεύχος 7 της ΦΩΝΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΗ, ιδιοκτησίας και έκδοσης του κ. Χαράλαμπου Κοντού… Είχαμε αυτή την κάρτα διαφήμισης…

Σ’ αυτό που μου έφεραν το Σάββατο σπίτι, το τεύχος 8, έχει καταχωρίσει εν όψη των εκλογών της Κυριακής αυτή τη διαφήμιση. Κάτι λείπει από τις ιδιότητες του… Δείτε προσεκτικά, παρακαλώ..

Εκπληκτικά τα «αποκλειστικά» θέματα, όπως αυτό που αφορά τις σχολικές επιτροπές. Κάτι θέλει να πει αλλά εμείς δεν καταλάβαμε. Αν μπορείτε εσείς, τα συγχαρητήρια μας. Έχετε πολύ υψηλό ΙQ. Πρέπει να το παραδεχτείτε…

Κι ένα θέμα που κανονικά δεν έπρεπε να το αγγίζει, αφού δεν έχει τίποτα να πει. Το μόνο νέο, στα γήπεδα μπάσκετ της πλατείας, κλειστά τρία χρόνια τώρα, είναι ο γερανός του εργολάβου που πρόλαβε να φωτογραφίσει… Δεν καταλάβαμε τι έκανε. Οι μπασκέτες είναι ακόμα κάτω…

Κάθε φορά που ο κ. Κοντός βγάζει νέο φύλλο το περιμένω πως και πως για να γελάσω. Ο άνθρωπος, άσχετος με τη δημοσιογραφία, έχει κάνει ένα προσωπικό προεκλογικό έντυπο που δεν προσφέρει απολύτως τίποτα από πλευράς ενημέρωσης στην τοπική κοινωνία…

Δείτε, ας πούμε, το τελευταίο του φύλλο που μοιράζει δωρεάν, πετώντας το στις πολυκατοικίες της περιοχής και ανακαλύψτε λίγο τα θέματα του.

Πρώτο θέμα και μόνο οι μπασκέτες στην πλατεία Σωτήρη Πέτρουλα κι αυτό μ’ έναν τρόπο άθλια προβεβλημένο.

Στην τελευταία σελίδα θεωρεί αναγκαίο να πει δυο – τρία πράγματα για τον εαυτό του, αυτός ο σεμνός και ταπεινός δημόσιος υπηρέτης. Δείτε, παρακαλώ την ανοιχτή του επιστολή:



Αμέσως μετά αναφέρεται σε ένα «αποκλειστικό» θέμα που δεν καταλάβαμε ποιο είναι. Γράφει έντονα στον τίτλο τη δική του πραγματική αλήθεια για τις σχολικές επιτροπές προσπαθώντας (μόνο αυτός έχει το ταλέντο…) να συγκρίνει ανόμοια πράγματα. Τη λειτουργία δηλαδή των σχολικών επιτροπών κάποτε (ο πίνακας που δημοσιεύει δε λέει σε ποια χρονιά αναφέρεται…) αφήνοντας υπόνοιες περί κακοδιαχείρισης, ενώ τώρα που ίδιος έχει την ευθύνη της μόνης για όλη την 4^η Δημοτική Κοινότητα Σχολικής Επιτροπής για την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση όλοι είναι ευχαριστημένοι κατά την εκτίμηση του.

Πέρα από την τεράστια, σε μέγεθος γραμμάτων, υπογραφή του και τις ανακρίβειες δε λέει τίποτα, πέρα από τις «Κασσάνδρες», που απειλεί ότι θα αποκαλύψει στο επόμενο φύλλο. Κατόπιν… εκλογών, δηλαδή. Όταν αυτοί οι κατενθουσιασμένοι από το έργο του πολίτες θα τον στείλουν σπίτι του.

Μια γρήγορη ματιά στο υπόλοιπο περιεχόμενο της «εφημερίδας» του.

Προβάλλει τους φίλους του, Ανδρέα Βαρελά, Γιώργο Μπρούλια, Νώντα Λαμπρακάκη, Ελένη Κατσούλη, Χαρίκλεια Μανωλιουδάκη, Πόπη Γιαννοπούλου και (Μίνα) Γερασιμούλα Μητροπούλου – Κατσίκη.

Βεβαίως, είδαμε και κάτι εκπληκτικό. Ενώ η εφημερίδα, υποτίθεται ότι καλύπτει την 4^η Δημοτική Κοινότητα Αθήνας, προβάλει με τη μορφή καταχώρησης την κ. Χριστίνα Βασιλείου, πρόεδρο της… 6^ης Δημοτικής Κοινότητας Αθήνας.

Και για να δείξει πόσο λάρτζ είναι ο κ. Μπάμπης, στη 2^η σελίδα καταχωρεί το βιογραφικό σημείωμα του φίλου του Παναγιώτη Αλεξανδρόπουλου και ας κατεβαίνει υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με το αντίπαλο ψηφοδέλτιο του Άρη Σπηλιοτόπουλου ΑΘΗΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ.

Κάθε φορά που πιάνω στα χέρια αυτό το ψευδεπίγραφο έντυπο που ονομάζει εφημερίδα, νομίζω ότι τα έχω δει όλα. Και κάθε φορά ο επικίνδυνος για την πολιτική του αφέλεια κ. Μπάμπης έχει ακόμα κάτι καινούριο να δώσει διαψεύδοντας ότι το βαρέλι έχει πάτο… Δυστυχώς, σε τέτοιων ανθρώπων τα χέρια είναι η ενημέρωση των πολιτών…