Σκέψεις αγάπης από έναν φίλο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, για όλους μας. Τις έχουμε τόσο ανάγκη!
Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας λίγες σκέψεις και δυο ποιήματα που έγραψα τη νύχτα που πέρασε. Μια ακόμα άγρυπνη νύχτα. Αν νομίζεις ότι έχει θέση στο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ μπορείς να το δημοσιεύσεις. Προσεύχομαι για εσένα ημέρα και νύχτα. Ο Ιεχωβά να σε ευλογεί και να σε ενδυναμώνει!
«Και όποιος δώσει σε έναν από αυτούς τους μικρούς να πιει ένα ποτήρι κρύο νερό και μόνο, επειδή είναι μαθητής, σας λέω αληθινά, δεν πρόκειται να χάσει την ανταμοιβή του». Ματθ. ι´ 42
Τί πρόκειται να κάνεις; Μια φορά θα περάσεις από τον κόσμο αυτό. Κάθε καλό έργο λοιπόν, κάθε πράξη ελέους και κάθε υπηρεσία που μπορείς να προσφέρεις σ᾽ οποιονδήποτε άνθρωπο ας το κάνεις σήμερα· ας το κάνεις τώρα!
Ας μη το παραμελήσεις, ούτε να το αναβάλλεις, διότι δεν θα περάσεις ξανά από τον δρόμο αυτό.
Θα τον θυμάμαι πάντοτε
(ένα ποίημα για τον παππού Διονύση που τον αποχαιρετήσαμε χθες)
Ο παππούς μου σαν παραδείσιο πουλί πέταξε
για το ύστατο ταξίδι το μακρύ...
όμως μεσ´ στην δική μου την καρδιά θα ζει για πάντα
όσο υπάρχω, όσο αναπνέω πάντοτε εκείνος θα είναι εκεί...
Η γωνιά του αδειανή πια έχει μείνει.
Το μπαστούνι του κρεμασμένο στέκει εκεί...
Από Εκείνον μου έχουν πλέον απομείνει
οι αναμνήσεις και η αγάπη του η περισσή...
Θα τον θυμάμαι πάντοτε όταν θα κάθομαι μονάχος σε μιαν άκρη
ξέρω πως «έφυγε» και δεν υπάρχει πια...
Θα τον θυμάμαι πάντοτε, μέσα απ' τα μάτια μου, ανάβλυσε ένα δάκρυ
κι ένιωσα έναν πόνο βαθιά μεσ' στην καρδιά...
Θα τον θυμάμαι πάντοτε, ποτέ δεν ήθελε να είμαι θλιμμένος
και έκανε τα πάντα γελαστό για να με δει...
Θα τον θυμάμαι πάντοτε, χαμογέλασα, κι ας ήμουν λυπημένος
όταν θυμήθηκα όλα όσα κάναμε μαζί...
Θα τον θυμάμαι πάντοτε να είναι εκεί, παρών
να δίνει απλόχερα αγάπη, να δένει την πληγή
Θα τον θυμάμαι πάντοτε τα βάρη να σηκώνει
και να μου λέει ησύχασε γλυκό μου εσύ παιδί
Θα τον θυμάμαι πάντοτε, δεν θέλω να δεχτώ ότι έχει φύγει,
ότι πια δε μπορώ να τον δω ξανά...
Κι όλο νομίζω η πόρτα ότι ανοίγει
κι ότι θα μπει, όπως πάντα, βαδίζοντας αργά...
Ο παππούς μου σαν παραδείσιο πουλί πέταξε
για το ύστατο ταξίδι το μακρύ...
στην δική μου την καρδιά θα ζει για πάντα
όσο υπάρχω, όσο αναπνέω πάντοτε εκείνος θα είναι εκεί…
Θα τον θυμάμαι πάντοτε…
Ένα ποτήρι κρύο νερό και μόνο
Δεν ειν᾽ αυτό που κάνεις φίλε μου
μα ό,τι ακάμωτο αφήνεις
που φέρνει σε πικρό καρδιόπονο
καθώς τη μέρα σου την κλείνεις.
Τα τρυφερά λόγια που ξέχασες,
το γράμμα που δεν έγραψες ακόμα,
μιαν ανθοδέσμη κάπου που δεν έστειλες,
σε κυνηγούν σαν πνεύματα, ακόμα και στο στρώμα….
Την πέτρα που μπορούσες απ᾽ τον δρόμο,
τον δρόμο τ᾽ αδελφού σου να σηκώσεις,
μια κάποια συμβουλή μικρή, ολόκαρδη
που στη βιασύνη σου δεν είπες να τη δώσεις!
Για κάποιο χέρι αγάπης που δεν άπλωσες
κι έπνιξες κάποια ευγενική φωνή σου…
Γι᾽ αυτά καιρό δεν βρήκες και δεν σκέφτηκες
πνιγμένος μεσ᾽ στη θλίψη τη δική σου….
Τέτοια της καλοσύνης μικροπράγματα
που εύκολα μεσ᾽ απ᾽ το νου γλυστρούνε
αυτές οι ευκαιρίες που είναι άγγελοι
που σαν εμάς θνητοί μπορούνε να τις βρούνε.
Στη νύχτα και στη σιωπή μας έρχονται
φάσματα κρύα που μας φέρνουν τύψη
όταν η ελπίδα χαλαρώνει και μαραίνεται,
κάποιο σκουλήκι με την πίστη έχει σμίξει…
Είν᾽ η ζωή μας τόσο -αλήθεια- σύντομη
κι η θλίψη μεσ᾽ τον κόσμο είναι μεγάλη,
και δε βαστά να βλέπει τη συμπάθεια
ν᾽ αργεί ναρθεί και πάντα ν᾽ αναβάλλει….
….Όχι λοιπόν εκείνα φίλε μου που έκαμες
μα ό,τι άφησες ακάμωτο στη μέση,
αυτό θα φέρνει πόνο μεσ᾽ στα σπλάγχνα σου
καθώς ο ήλιος ετοιμάζεται να πέσει…
Δώσε λοιπόν ό,τι έχεις σε κάποιον. Μπορεί να είναι καλύτερο απ᾽ ό,τι σκέφτεσαι. Μόνο κάνε το σήμερα· κάνε το τώρα· όσο υπάρχει καιρός!
ΠΑΥΛΟΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Σχόλια (0)