Αναπολώντας 93 Χρόνια Ζωής - Όπως το αφηγήθηκε ο Φρέντερικ Γουίλιαμ Φρανς

Ένα υπόδειγμα για όλους μας ήταν ο αδελφός Φρέντερικ Φρανς. Ενθαρρυντικό, υπομονετικός… Το 1977, μετά τον θάνατο του αδελφού Νάθαν Ο. Νορ έγινε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά και απόλαυσε το μεγάλο προνόμιο να δει τους Μάρτυρες του ιεχωβά να αυξάνονται από λίγες χιλιάδες σε περίπου τεσσεράμισι εκατομμύρια! Τι ευλογίες! Και πόσο ενισχυτικό είναι για όλους μας…

ΣΤΙΣ 12 Σεπτεμβρίου 1893, γεννήθηκε ένα αγοράκι στο Κόβινγκτον του Κεντάκυ, που βρίσκεται στη νότια πλευρά του ποταμού απέναντι από το Σινσινάτι του Οχάιο. Ο ευτυχισμένος πατέρας του, ο Έντουαρντ Φρέντερικ Φρανς, και η χαρούμενη μητέρα του, η Ίντα Λουίζ το γένος Κρούγκερ, ονόμασαν το γιο τους Φρέντερικ Γουίλιαμ Φρανς.

Έτσι άρχισε η 93χρονη ζωή μου. Ο πατέρας μου, που είχε γεννηθεί στη Γερμανία, έλεγε ότι ανήκε στη Λουθηρανική Εκκλησία και γι’ αυτό με πήγε σ’ έναν ιερέα που με βάφτισε ακουμπώντας τα βρεγμένα του χέρια στο μέτωπό μου. Ο πατέρας μου πήρε τη ληξιαρχική πράξη βάφτισης που του έδωσαν, την κορνίζωσε και την κρέμασε σ’ έναν τοίχο στο σπίτι, μαζί με τις ληξιαρχικές πράξεις βάφτισης των δυο μεγαλύτερων αδελφών μου, του Άλμπερτ Έντουαρντ και του Χέρμαν Φρέντερικ. Μόνο μετά από 20 χρόνια θα μάθαινα ότι αυτή η θρησκευτική ενέργεια είναι αντιγραφική.

Είχαμε μετακομίσει στην οδό Γκρίναπ όταν είδα για πρώτη φορά αμάξι χωρίς άλογα, ένα διθέσιο ανοιχτό αυτοκίνητο, που ανηφόριζε το δρόμο. Χρόνια αργότερα είδα για πρώτη φορά αεροπλάνο. Μέναμε τότε δίπλα στο φούρνο του Κρίγκερ όπου δούλευε φούρναρης ο πατέρας μου τα βράδια. Γύριζε στο σπίτι το πρωί και έπεφτε για ύπνο. Έπειτα, το απόγευμα, που δεν δούλευε, πέρναγε την ώρα του μ’ εμάς τα αγόρια.

Όταν ήρθε ο καιρός να πάω σχολείο, μ’ έστειλαν στο ενοριακό σχολείο και στις λειτουργίες του Αγίου Ιωσήφ της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, γιατί ήταν κοντά στο σπίτι μας, στη γωνία των οδών 12ης και Γκρίναπ. Θυμάμαι ακόμα την τάξη του σχολείου. Μια φορά, ένας θρησκευτικός «αδελφός» που εκτελούσε χρέη δασκάλου, μ’ έβγαλε μπροστά στην τάξη και μου έδωσε αρκετές ξυλιές στα χέρια μ’ ένα χάρακα 30 πόντους μακρύ, επειδή είχα κάνει κάποιο μικρό σφάλμα.

Θυμάμαι επίσης που πήγαινα στο σκοτεινό εξομολογητήριο του ναού, μίλαγα με τον εξομολογητή που ήταν πίσω από το χώρισμα, του έλεγα μια προσευχή που είχα αποστηθίσει και του εξομολογιόμουν πόσο κακό παιδί ήμουν. Μετά, πήγαινα και γονάτιζα στα κάγκελα μπροστά στην αγία τράπεζα και ο ιερέας μού έβαζε ένα κομμάτι ψωμί στο στόμα, για θεία κοινωνία όπως δίδασκε η εκκλησία, ενώ κρατούσε το κρασί για να το πιει αργότερα ο ίδιος. Αυτή ήταν η αρχή της επίσημης θρησκευτικής μου εκπαίδευσης και του σεβασμού μου για τον Θεό που θα μεγάλωνε στα χρόνια που θα έρχονταν.

Αφού έβγαλα μια χρονιά στο ενοριακό σχολείο το 1899, μετακομίσαμε στην άλλη μεριά του ποταμού Οχάιο, στο Σινσινάτι, στην οδό Μαίρης 17 (που ονομάζεται τώρα Ανατολική 15η Οδός). Αυτή τη φορά μ’ έστειλαν στο δημόσιο σχολείο και μπήκα στην τρίτη τάξη. Ήμουν απρόσεκτος μαθητής και θυμάμαι μια φορά που μας πήγαν, εμένα και το μαθητή που καθόταν στο θρανίο δεξιά μου, στο γραφείο του διευθυντή εξαιτίας της διαγωγής μας. Εκεί, ο διευθυντής, ο κύριος Φίτζσιμμονς, μας έβαλε και τους δυο να σκύψουμε και να ακουμπήσουμε τα δάχτυλά μας στις μύτες των παπουτσιών μας και εκείνος μας έριξε μερικές βιτσιές στα μαλακά. Όπως καταλαβαίνετε, έμεινα στην ίδια τάξη.

Αλλά ο πατέρας μου δεν ήθελε να μείνω δυο χρονιές στην ίδια τάξη. Έτσι, όταν άρχισε η επόμενη σχολική χρονιά, με πήγε στο σχολείο της οδού Λίμπερτυ, στο γραφείο του διευθυντή του σχολείου, κυρίου Λόγκαν. Ο πατέρας μου του ζήτησε να με γράψει στην τετάρτη τάξη. Ο κύριος Λόγκαν με πήρε από καλό μάτι και είπε: «Ας δούμε τι ξέρει ο νεαρός μας». Αφού ικανοποιήθηκε από τις απαντήσεις που του έδωσα στις εξονυχιστικές ερωτήσεις του, δήλωσε: «Λοιπόν, μου φαίνεται ότι είναι κατάλληλος για την τετάρτη τάξη». Μ’ αυτόν το τρόπο, με προβίβασε ο ίδιος στην επόμενη τάξη απ’ αυτήν που είχα μείνει. Από ’κεί και ύστερα, αποφάσισα να στρωθώ στα μαθήματά μου, και ποτέ πια δεν ξανάμεινα.

Και η θρησκευτική πλευρά της παιδικής μου ζωής άλλαξε επίσης. Κάποιοι εκπρόσωποι της Δεύτερης Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας του Σινσινάτι γνωρίστηκαν με τη μητέρα μου, και εκείνη αποφάσισε να στείλει τον Άλμπερτ, τον Χέρμαν και εμένα στο κατηχητικό εκείνου του δόγματος. Εκείνο τον καιρό, διευθυντής του κατηχητικού ήταν ο κύριος Φίσερ, και η νεαρή Μπέση Ο’Μπαρ ήταν η κατηχήτριά μου. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ήρθα σε επαφή με τη θεόπνευστη Αγία Γραφή. Πόσο ευχαριστήθηκα όταν η κατηχήτριά μου μού έδωσε για χριστουγεννιάτικο δώρο μια Αγία Γραφή!

Αποφάσισα ότι θα το έκανα κανόνα στη ζωή μου να διαβάζω ένα κομμάτι της Αγίας Γραφής κάθε μέρα. Το αποτέλεσμα ήταν να εξοικειωθώ, τελικά, πάρα πολύ καλά μ’ αυτό το άγιο βιβλίο. Και η ευεργετική του επιρροή δεν μ’ άφησε να αναμειχθώ στην ανήθικη ομιλία και διαγωγή των συμμαθητών μου. Δεν είναι να απορεί κανείς που με θεωρούσαν διαφορετικό απ’ αυτούς.

Λύκειο και Πανεπιστήμιο

Αφού έβγαλα το γυμνάσιο το 1907, οι γονείς μου μού επέτρεψαν να συνεχίσω τις σπουδές μου και μπήκα στο λύκειο Γούντγουορντ, στο λύκειο στο οποίο είχε φοιτήσει ένα χρόνο και ο Άλμπερτ, ο μεγαλύτερός μου αδελφός. Αποφάσισα και εγώ, όπως και εκείνος, να ακολουθήσω τον κλασικό κλάδο. Έτσι, άρχισα να μελετώ λατινικά, και συνέχισα να τα μελετώ τα εφτά επόμενα χρόνια.

Στη συνέχεια, ήρθε ο καιρός της αποφοίτησης την άνοιξη του έτους 1911. Αποφασίστηκε να εκφωνήσω εγώ τον αποχαιρετιστήριο λόγο του λυκείου Γούντγουορντ στην τελετή αποφοίτησης που θα γινόταν στη μεγαλύτερη αίθουσα θεάτρου του Σινσινάτι, το Μιούζικ Χωλ.

Εκείνο τον καιρό, και τα τρία λύκεια του Σινσινάτι—το Γούντγουορντ, το Χιούς και το Γουόλνατ Χιλς—έκαναν μαζί την τελετή αποφοίτησης. Οι τελειόφοιτοι λυκείου κάθονταν στη μεγάλη εξέδρα έχοντας μπροστά τους τη γεμάτη αίθουσα. Την εναρκτήρια ομιλία αποφασίστηκε να την εκφωνήσει ο εκπρόσωπος του λυκείου Γούντγουορντ. Το θέμα που διάλεξα για την περίσταση ήταν «Το Σχολείο και η Ζωή μας ως Πολίτες». Το ακροατήριο χειροκρότησε θερμά και τους τρεις ομιλητές. Ήμουν τώρα 18 χρονών.

Οι γονείς μου μού επέτρεψαν να συνεχίσω τις σπουδές μου, κι έτσι γράφτηκα στο πανεπιστήμιο του Σινσινάτι, και ακολούθησα τον κλάδο των ελεύθερων τεχνών. Είχα ήδη αποφασίσει ότι θα γινόμουν πρεσβυτεριανός κήρυκας.

Ενώ συνέχισα να σπουδάζω λατινικά, άρχισα τώρα να σπουδάζω και ελληνικά. Είχα το ευτύχημα να μελετήσω τα ελληνικά της Αγίας Γραφής με καθηγητή τον Άρθουρ Κινσέλλα! Και κάτω από τον καθηγητή Δρ Τζόζεφ Χάρυ, που είχε γράψει μερικά ελληνικά συγγράμματα, μελέτησα και τα αρχαία ελληνικά. Ήξερα ότι, αν ήθελα να γίνω πρεσβυτεριανός κληρικός, έπρεπε να κατέχω καλά τα ελληνικά της Γραφής. Έτσι στρώθηκα με ζήλο στη μελέτη και πέρασα το μάθημα.

Παράλληλα με τις σχολικές μου σπουδές στα ελληνικά και στα λατινικά, άρχισα να μαθαίνω και ισπανικά, που τα βρήκα να μοιάζουν πολύ με τα λατινικά. Ούτε που φανταζόμουν τότε πόσο θα χρησιμοποιούσα τα ισπανικά στη χριστιανική μου διακονία.

Ένας σταθμός στην ακαδημαϊκή μου ζωή ήταν όταν ο Δρ Λάιον, ο πρύτανης του πανεπιστημίου, ανακοίνωσε σε μια φοιτητική συνέλευση στην αίθουσα διαλέξεων ότι αποφάσισαν να με στείλουν στο πολιτειακό πανεπιστήμιο του Οχάιο να συμμετάσχω μαζί με άλλους στο διαγωνισμό για την υποτροφία Σέσιλ Ρόουντς, που αν την έπαιρνα θα μπορούσα να μπω στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στην Αγγλία. Ένας από τους υποψηφίους του πανεπιστημίου μας είχε καλύτερες επιδόσεις σε μερικά αγωνίσματα στίβου, αλλά επειδή είχα κι εγώ μεγάλους βαθμούς, ήθελαν να στείλουν και εμένα και αυτόν στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Καταλάβαινα πόσο σημαντικό ήταν που είχα τα προσόντα για να κερδίσω την υποτροφία, και αυτό, φυσιολογικά, θα έπρεπε να με ικανοποιεί πολύ.

«Αυτή Είναι η Αλήθεια!»

Θυμούμαστε ότι σε μια περίπτωση ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: «και θα γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει». (Ιωάννης 8:32) Τον προηγούμενο χρόνο, το 1913, ο αδελφός μου, ο Άλμπερτ, γνώρισε την «αλήθεια» στο Σικάγο. Πώς γνώρισε ο Άλμπερτ την «αλήθεια»;

Ένα Σάββατο βράδυ, την άνοιξη του 1913, ο Άλμπερτ είχε πέσει νωρίς για ύπνο στους κοιτώνες της Χριστιανικής Αδελφότητας Νέων, όπου έμενε τον καιρό που δούλευε στο Σικάγο. Μετά από λίγη ώρα, ο συγκάτοικός του μπήκε βιαστικά στο δωμάτιο και του είπε ότι είχε ένα πρόβλημα. Εκείνο το βράδυ ήταν καλεσμένος στο σπίτι κάποιων Χίντμαν, και η κόρη τους, η Νόρα, θα έφερνε και μια φίλη της στο σπίτι. Θα του ήταν πολύ δύσκολο να τα βγάλει πέρα με δυο κορίτσια στην παρέα. Αμέσως ο Άλμπερτ προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει. Καθώς το βράδυ κυλούσε, ο συγκάτοικος του Άλμπερτ τα κατάφερνε περίφημα με τις δυο δεσποινίδες. Αλλά ο κύριος και η κυρία Χίντμαν συγκέντρωσαν την προσοχή τους στον Άλμπερτ, φέρνοντάς τον σε επαφή με τις διδασκαλίες της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά.

Στη συνέχεια, ο Άλμπερτ μου έστειλε ένα βιβλιάριο με τίτλο Πού Είναι οι Νεκροί; που το είχε γράψει ένας Σκωτσέζος γιατρός, ο Τζων Έντγκαρ, μέλος της εκκλησίας της Γλασκώβης των Διεθνών Σπουδαστών της Γραφής. Στην αρχή, το έβαλα κατά μέρος, αλλά αργότερα, ένα βραδάκι, μια και είχα λίγο χρόνο πριν πάω στην πρόβα που θα είχαμε με τη χορωδία, άρχισα να το διαβάζω. Το βρήκα τόσο ενδιαφέρον που δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Το διάβαζα στο δρόμο για τον πρεσβυτεριανό ναό που ήταν ενάμισι χιλιόμετρο περίπου μακριά. Η πόρτα του ναού ήταν ακόμη κλειδωμένη κι έτσι κάθησα στα κρύα πέτρινα σκαλοπάτια και συνέχισα να διαβάζω. Όταν ήρθε αυτός που έπαιζε το εκκλησιαστικό όργανο και είδε πόσο απορροφημένος ήμουν σ’ αυτό που διάβαζα, μου είπε: «Πρέπει να είναι ενδιαφέρον βιβλίο». Απάντησα: «Όσο δεν λέγεται!»

Επειδή απολάμβανα τόσο πολύ τις νέες αλήθειες που μάθαινα, σκέφτηκα να ρωτήσω τον κήρυκα, τον Δρ Γουάτσον, ποια ήταν η γνώμη του για το βιβλιάριο αυτό. Έτσι, το ίδιο εκείνο βράδυ, του έδωσα το βιβλιάριο και τον ρώτησα: «Δρ Γουάτσον, τι ξέρετε γι’ αυτό;»

Πήρε το βιβλιάριο, το άνοιξε, χαμογέλασε σαρκαστικά και είπε: «Ω, είναι εκείνου του Ρώσσελ. Τι ξέρει αυτός από εσχατολογία;» Τα έχασα με την περιφρονητική του στάση. Καθώς έπαιρνα το βιβλιάριο και γυρνούσα να φύγω, σκέφτηκα: «Δεν με νοιάζει τι λέει αυτός. Αυτή είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ!»

Λίγο αργότερα, όταν ο Άλμπερτ ήρθε σπίτι να μας δει, μου έφερε τους τρεις πρώτους τόμους των Γραφικών Μελετών του Κάρολου Τέηζ Ρώσσελ. Ο Άλμπερτ με έφερε επίσης σε επαφή με την τοπική εκκλησία των Σπουδαστών της Γραφής, που έτυχε να συναθροίζεται ακριβώς δίπλα στον πρεσβυτεριανό ναό. Αυτά που μάθαινα μου έδιναν μεγάλη χαρά και σύντομα αποφάσισα ότι είχε έρθει πια ο καιρός να πάψω να έχω σχέσεις με την Πρεσβυτεριανή Εκκλησία.

Έτσι αργότερα, όταν ο Άλμπερτ ξανάρθε να μας δει, πήγαμε την Κυριακή το βράδυ στη διάλεξη του Δρ Γουάτσον. Μετά, ο Άλμπερτ και εγώ τον πλησιάσαμε καθώς εκείνος αποχαιρετούσε τους ενορίτες του. Του είπα: «Δρ Γουάτσον, αποχωρώ από την εκκλησία».

Είπε: «Το ’ξερα! Το ’ξερα! Απ’ τη στιγμή που σε είδα να διαβάζεις εκείνες τις ανοησίες του Ρώσσελ. Αυτόν τον κύριο, τον Ρώσσελ, δεν θα τον άφηνα ούτε να πατήσει στην πόρτα μου!» Πρόσθεσε μετά: «Φρεντ, δεν νομίζεις πως είναι καλύτερο να πάμε στο ιερό και να προσευχηθούμε μαζί;» Του είπα: «Όχι, Δρ Γουάτσον, έχω ήδη πάρει την απόφασή μου».

Μετά απ’ αυτό, ο Άλμπερτ και εγώ βγήκαμε από το ναό. Τι υπέροχο να αισθάνομαι ελεύθερος από τα δεσμά ενός θρησκευτικού συστήματος που δίδασκε ψέματα! Πόσο θαυμάσιο ήταν να γίνω μέλος της εκκλησίας των Διεθνών Σπουδαστών της Γραφής, οι οποίοι έδειχναν μεγάλη οσιότητα στο Λόγο του Θεού! Στις 5 Απριλίου 1914, στο Σικάγο του Ιλλινόις, συμβόλισα την καθιέρωσή μου—όπως λέγαμε τότε την αφιέρωση—με το βάφτισμα στο νερό.

Ποτέ δεν το μετάνιωσα που, λίγο πριν ανακοινώσει η επιτροπή τα αποτελέσματα του διαγωνισμού για την υποτροφία Σέσιλ Ρόουντς, τους έγραψα γράμμα με το οποίο τους εξηγούσα ότι δεν ενδιαφερόμουν ούτε για την υποτροφία, ούτε για το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και ότι ήθελα να με βγάλουν από τον κατάλογο των υποψηφίων. Το έκανα αυτό παρ’ όλο που ο καθηγητής μου στο μάθημα των ελληνικών, ο Δρ Τζόζεφ Χάρυ, μου είπε ότι θα έπαιρνα εγώ την υποτροφία.

Δυο μήνες αργότερα, δηλαδή στις 28 Ιουνίου 1914, δολοφόνησαν τον αρχιδούκα της Αυστροουγγαρίας Φερδινάνδο και τη σύζυγό του στο Σεράγεβο της Βοσνίας. Εκείνη ακριβώς η μέρα ήταν η τρίτη μέρα της γενικής συνέλευσης των Διεθνών Σπουδαστών της Γραφής στο Μεμόριαλ Χωλ, στο Κολόμπους του Οχάιο. Ακριβώς ένα μήνα αργότερα, δηλαδή στις 28 Ιουλίου 1914, ξέσπασε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος της ανθρώπινης ιστορίας. Εμείς οι Σπουδαστές των Γραφών περιμέναμε το τέλος των 2.520 χρόνων των Καιρών των Εθνών γύρω στην 1η Οκτωβρίου εκείνης της χρονιάς.

Με την άδεια του πατέρα μου, διέκοψα τη φοίτησή μου στο πανεπιστήμιο του Σινσινάτι το Μάιο του 1914, λίγες μόνο βδομάδες πριν τελειώσω την τρίτη μου φοιτητική χρονιά. Έκανα αμέσως διευθετήσεις με τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά για να γίνω βιβλιοπώλης, δηλαδή σκαπανέας, όπως λέγονται σήμερα τέτοιοι ολοχρόνιοι διάκονοι. Είχα ήδη γίνει ενεργό μέλος της εκκλησίας των Διεθνών Σπουδαστών της Γραφής στο Σινσινάτι.

Αργότερα, έγινα πρεσβύτερος στην εκκλησία του Σινσινάτι. Έτσι, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής μπήκαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων και επιστράτευσαν τους νεαρούς άντρες, εγώ πήρα απαλλαγή επειδή ήμουν διάκονος του ευαγγελίου.

Γνωριμία με τον Αδελφό Ρώσσελ

Ανάμεσα στα περιστατικά της ζωής μου που αναπολώ με ευχαρίστηση είναι οι περιπτώσεις που είχα τη χαρά να συναντήσω τον πρώτο πρόεδρο της Εταιρίας, τον Κάρολο Τέηζ Ρώσσελ. Τον γνώρισα από κοντά για πρώτη φορά μια μέρα πριν την πρώτη επίσημη προβολή του Φωτοδράματος της Δημιουργίας, που θα γινόταν στο Μιούζικ Χωλ, την Κυριακή 4 Ιανουαρίου 1914. Εκείνο το Σάββατο, ένας πρεσβύτερος της εκκλησίας του Σινσινάτι με βρήκε έξω από το Μιούζικ Χωλ και μου είπε: «Τα ’μαθες, ο αδελφός Ρώσσελ είναι εδώ. Πήγαινε στα παρασκήνια να τον δεις». Μπήκα μέσα με λαχτάρα και κατέληξα να συζητάω μαζί του πρόσωπο με πρόσωπο. Είχε έρθει για να επιθεωρήσει τις διευθετήσεις που είχαν γίνει για την πρώτη παρουσίαση του Φωτοδράματος της Δημιουργίας.

Το 1916 πάλι, ο αδελφός έτυχε να μείνει λίγες ώρες στο Σινσινάτι περιμένοντας την ανταπόκριση του τρένου του. Εγώ και μια αδελφή το μάθαμε αυτό και τρέξαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό, όπου τον βρήκαμε μαζί με τον γραμματέα του. Ο αδελφός είχε φέρει μαζί και το μεσημεριανό του, έτσι όταν ήρθε η ώρα του μεσημεριανού φαγητού, το μοιράστηκε με εμάς.

Αφού φάγαμε, μας ρώτησε αν είχαμε κάποια Γραφική ερώτηση. Τον ρώτησα αν υπήρχε πιθανότητα να αναστηθεί ο Αδάμ αν λάβουμε υπόψη μας το γεγονός ότι ήταν ένας αμετανόητος, εκούσιος αμαρτωλός. Τα μάτια του χαμογελούσαν όταν μου απάντησε: «Αδελφέ, κάνεις μια ερώτηση και ταυτόχρονα δίνεις και την απάντηση. Τώρα, ποια ακριβώς ήταν η ερώτησή σου;»

«Το Τετελεσμένον Μυστήριον»

Την Τρίτη 31 Οκτωβρίου 1916, ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ πέθανε, χωρίς να έχει γράψει τον έβδομο τόμο της σειράς των Γραφικών Μελετών του. Την ώρα που ψυχορραγούσε, στο τρένο της επιστροφής από την Καλιφόρνια, ο γραμματέας του τον ρώτησε τι θα γίνει με τον έβδομο τόμο και εκείνος απάντησε: «Κάποιος άλλος πρέπει να τον γράψει».

Και πράγματι, τον επόμενο χρόνο, το 1917, ο έβδομος τόμος εκδόθηκε και περιείχε σχόλια πάνω στα προφητικά βιβλία του Ιεζεκιήλ και της Αποκάλυψης και ακόμα, εξηγούσε θαυμάσια άλλο ένα βιβλίο της Αγίας Γραφής, το Άσμα Ασμάτων. Η Εταιρία σχεδίαζε να θέσει αυτό το νέο βιβλίο σε πολύ μεγάλη κυκλοφορία. Για το σκοπό αυτό έστειλαν χαρτοκιβώτια με τέτοια βιβλία σε ορισμένα άτομα σε όλες τις εκκλησίες των Ηνωμένων Πολιτειών. Έστειλαν πολλά χαρτοκιβώτια και στο σπίτι μου, στην οδό Μπάιμιλλερ 1810 στο Σινσινάτι του Οχάιο· τα αποθήκευσα και περιμέναμε επιπρόσθετες οδηγίες για το πώς να διαθέσουμε τους τόμους.

Υπήρχαν οχτώ σελίδες στο βιβλίο Το Τετελεσμένον Μυστήριον που παρέθεταν δηλώσεις που εξέχουσες προσωπικότητες είχαν κάνει σχετικά με τον πόλεμο. Με την υποκίνηση των θρησκευτικών οργανώσεων του χριστιανικού κόσμου, καθολικών και προτεσταντικών, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έφερε αντιρρήσεις, κι έτσι οι σελίδες 247-254 λογοκρίθηκαν. Εμείς με τη σειρά μας όταν προσφέραμε το βιβλίο Το Τετελεσμένον Μυστήριον στους ανθρώπους, τους εξηγούσαμε γιατί αυτές οι σελίδες έλειπαν. Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών δεν έμεινε ευχαριστημένη μ’ αυτή την ενέργεια, και κάτω από τη συνεχιζόμενη υποκίνηση των θρησκευτικών οργανώσεων της χώρας, απαγόρευσε την κυκλοφορία ολόκληρου του έβδομου τόμου των Γραφικών Μελετών.

Θυμάμαι μια Κυριακή πρωί που δούλευα στην πίσω πόρτα του σπιτιού μας. Μερικοί άντρες κατηφόρισαν το δρόμο προς το σπίτι, και ο αρχηγός γύρισε το πέτο του παλτού του, μου έδειξε το σήμα του και μου ζήτησε να μπει στο σπίτι. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, γι’ αυτό τους άφησα να μπουν και τους έδειξα τα χαρτοκιβώτια με τα αντίτυπα του βιβλίου Το Τετελεσμένον Μυστήριον. Λίγες μέρες αργότερα, έστειλαν ένα φορτηγό και τα πήρε όλα.

Μετά, μάθαμε ότι ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, ο δεύτερος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, και έξι συνεργάτες του που υπηρετούσαν στα κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν, καταδικάστηκαν εσφαλμένα για παρέμβαση στις πολεμικές προσπάθειες των Ηνωμένων Πολιτειών. Τους καταδίκασαν για κάθε μια από τις τέσσερις κατηγορίες σε 20 χρόνια φυλάκιση στην ομοσπονδιακή φυλακή της Ατλάντας, οι ποινές, όμως, ήταν κατά συγχώνευση. Ο πόλεμος τέλειωσε στις 11 Νοεμβρίου 1918, και μετά, στις 25 Μαρτίου 1919, ο αδελφός Ρόδερφορντ και οι συνεργάτες του αφέθηκαν ελεύθεροι με εγγύηση. Αργότερα έλαβαν πλήρη απαλλαγή από τις κατηγορίες. Άρθηκε, επίσης, η απαγόρευση της κυκλοφορίας του βιβλίου Το Τετελεσμένον Μυστήριον και επιτράπηκε για μια ακόμα φορά η ελεύθερη κυκλοφορία του.

Πόσο αναζωογονηθήκαμε πνευματικά όταν η Εταιρία διευθέτησε την πρώτη μας μεταπολεμική συνέλευση στο Σήνταρ Πόιντ, που βρίσκεται στην άκρη μιας τουριστικής χερσονήσου κοντά στο Σαντάσκι του Οχάιο, από 1-8 Σεπτεμβρίου 1919! Ήταν ένα πολύ μεγάλο και χαρωπό προνόμιο για μένα να παρακολουθήσω τη συνέλευση εκείνη.

Πρόσκληση στο Μπέθελ

Τον επόμενο χρόνο, το 1920, ο πρόεδρος Ρόδερφορντ δέχτηκε την πρόσκληση να δώσει μια δημόσια ομιλία στο Σινσινάτι του Οχάιο. Έκανα έργο βιβλιοπώλη εκείνο τον καιρό, και ο αδελφός Ρόδερφορντ με ενθάρρυνε να ζητήσω με γράμμα μου να υπηρετήσω στα κεντρικά γραφεία του Μπέθελ στο Μπρούκλιν.

Έστειλα το γράμμα, και αφού μου απάντησαν καταφατικά, μπήκα στο τρένο για την Πόλη της Νέας Υόρκης. Έφτασα την Τρίτη το βράδυ, 1 Ιουνίου 1920, και εκεί με περίμενε ο Λεό Πέλλε, ένας παλιός μου φίλος από το Λούισβιλ του Κεντάκυ, ο οποίος και με συνόδεψε στο Μπέθελ. Την άλλη μέρα, Τετάρτη, μου είπαν ότι θα έμενα με τον Ούγκο Ρέιμερ και τον Κλάρενς Μπίτη σ’ ένα δωμάτιο μιας σοφίτας, και έτσι, έγινα το 102ο μέλος της οικογένειας Μπέθελ του Μπρούκλιν.

Οι πρώτες τυπογραφικές εγκαταστάσεις της Εταιρίας βρίσκονταν στην οδό Μυρτλ 35· στο υπόγειο είχε εγκατασταθεί το πρώτο μας περιστροφικό πιεστήριο, που το λέγαμε Θωρηκτό εξαιτίας του μεγέθους του. Βγάζαμε το νέο περιοδικό της Εταιρίας, Ο Χρυσούς Αιών—που ονομάστηκε αργότερα Παρηγορία και τώρα Ξύπνα! Καθώς τα περιοδικά έβγαιναν από μια σχισμή στο πάτωμα και μεταφέρονταν με ένα καλωδιακό σύστημα σε μια επικλινή σανίδα, τα μάζευα, τα έφτιαχνα και τα στοίβαζα για να πάνε στην κοπτική και μετά στη διεκπεραίωση.

Το Σάββατο το πρωί, που το πιεστήριο δεν τύπωνε περιοδικά, μερικοί από μας βάζαμε τα περιοδικά σε καφέ φάκελα που το καθένα έγραφε πάνω το όνομα και τη διεύθυνση ενός συνδρομητή. Έπειτα, τα σφραγίζαμε για να τα πάρει το ταχυδρομείο και να τα στείλει. Έκανα αυτή τη δουλειά αρκετούς μήνες μέχρι που ο Ντόναλντ Χάσλετ, που υπηρετούσε στο Τμήμα Βιβλιοπωλών, έφυγε για να παντρευτεί τη Μέιμπελ Κάτελ. Τότε μεταφέρθηκα από την οδό Μυρτλ 35 στα γραφεία της Εταιρίας στην οδό Κολούμπια Χάιτς 124 για να υπηρετήσω στο Τμήμα Βιβλιοπωλών.

Επίσης, ως μέλος της εκκλησίας της Νέας Υόρκης, μου ανάθεσαν να διεξάγω τη μελέτη βιβλίου στο σπίτι της οικογένειας Άφτερμαν στην περιοχή Ρίτσγουντ του Μπρούκλιν.

Προνόμια στο Ραδιόφωνο και σε Συνελεύσεις

Υπηρέτησα στο Τμήμα Βιβλιοπωλών μέχρι το 1926. Στο μεταξύ, η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά είχε φτιάξει στο Στάτεν Άιλαντ τον πρώτο της ραδιοφωνικό σταθμό, τον WBBR. Αυτό έγινε το 1924. Είχα το χαρωπό προνόμιο να υπηρετήσω στα προγράμματα της Εταιρίας, είτε δίνοντας ομιλίες είτε τραγουδώντας σόλο τενόρος είτε παίζοντας μαντολίνο με τη συνοδεία πιάνου. Επιπλέον, τραγουδούσα δεύτερος τενόρος στο κουαρτέτο αντρών του σταθμού μας. Φυσικά, ο αδελφός Ρόδερφορντ, ως πρόεδρος της Εταιρίας, ήταν ο κύριος ομιλητής του σταθμού και είχε πάρα πολλούς ακροατές.

Το έτος 1922 η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά διοργάνωσε για δεύτερη φορά μια γενική συνέλευση στο Σήνταρ Πόιντ του Οχάιο. Εκεί ο αδελφός Ρόδερφορντ μας παρακίνησε δυναμικά: «Διαφημίσατε! Διαφημίσατε, διαφημίσατε τον Βασιλέα και την Βασιλεία!»

Ένα από τα πιο μεγάλα προνόμια που είχα στη δεκαετία του ’20 ήταν να υπηρετήσω μαζί με τον αδελφό Ρόδερφορντ στη γενική συνέλευση στο Λονδίνο της Αγγλίας, το 1926. Εκεί, ο αδελφός έδωσε τη δημόσια ομιλία του στο Ρόγιαλ Άλμπερτ Χωλ του Λονδίνου μπρος σ’ ένα τεράστιο ακροατήριο, αφού πρώτα τραγούδησα σόλο τενόρος με συνοδεία το φημισμένο όργανο που υπάρχει στην αίθουσα.

Το επόμενο βράδυ μίλησε σ’ ένα ακροατήριο ατόμων Εβραϊκής καταγωγής με θέμα «Η Παλαιστίνη για τους Εβραίους—Γιατί;», και τραγούδησα ένα σόλο από το ορατόριο του Χαίντελ Μεσσίας, «Παρηγορήσου, λαέ μου». Μερικές χιλιάδες Εβραίων παραβρέθηκαν σ’ αυτή την ειδική συγκέντρωση. Εκείνο τον καιρό εφαρμόζαμε εσφαλμένα τις προφητείες των Εβραϊκών Γραφών στους κατά σάρκα, περιτμημένους Ιουδαίους. Αλλά, το 1932 ο Ιεχωβά άνοιξε τα μάτια μας για να διακρίνουμε ότι αυτές οι προφητείες εφαρμόζονται στον πνευματικό Ισραήλ.

Και πόσο συναρπαστικό ήταν να παραβρεθώ στη συνέλευση στο Κολόμπους του Οχάιο το 1931, τότε που ο αδελφός Ρόδερφορντ ανακοίνωσε το ‘νέο όνομα’, Μάρτυρες του Ιεχωβά, το οποίο όλοι μας υιοθετήσαμε με ενθουσιασμό! Αμέσως μετά, όλες οι εκκλησίες του λαού του Ιεχωβά σε ολόκληρη τη γήινη σφαίρα υιοθέτησαν αυτό το ‘νέο όνομα’.—Παράβαλε Ησαΐας 62:2.

Η Παρασκευή 31 Μαΐου 1935 με βρήκε να υπηρετώ ως διευθυντής ορχήστρας στο χώρο που βρισκόταν ακριβώς κάτω από την εξέδρα, από όπου ο αδελφός Ρόδερφορντ έδωσε εκείνη τη μέρα μια ομιλία που άφησε εποχή, πάνω στα εδάφια Αποκάλυψη 7:9-17. Στην ομιλία αυτή προσδιορίστηκε ορθά ποιοι αποτελούν τα μέλη του ‘πολλού όχλου’ που περιγράφουν τα εδάφια. Προσκλήθηκαν ιδιαίτερα να παρακολουθήσουν την ομιλία τα μέλη της λεγόμενης τάξης Ιωναδάβ, και ο λόγος γι’ αυτό έγινε φανερός όταν ο αδελφός Ρόδερφορντ έδειξε ότι ο ‘πολύς όχλος’ θα αποτελούνταν από τα «άλλα πρόβατα» του «καλού ποιμένα», του Ιησού Χριστού. (Ιωάννης 10:14, 16) Ήταν μια συναρπαστική περίσταση. Πόσο συγκινήθηκα όταν είδα την επόμενη μέρα, Σάββατο 1 Ιουνίου, 840 άτομα με μάτια προσηλωμένα σ’ έναν επίγειο παράδεισο να βαφτίζονται στο νερό συμβολίζοντας την αφιέρωσή τους στον Θεό μέσω του Χριστού! Από ’κεί και ύστερα ο αριθμός των ‘άλλων προβάτων’ του Χριστού όλο και μεγάλωνε για να ξεπεράσει κατά πολύ τα μέλη του ‘μικρού ποιμνίου’ των με διάθεση προβάτου χρισμένων μαθητών του Καλού Ποιμένα, του Ιησού Χριστού, που όλο και λιγόστευαν.—Λουκάς 12:32. 

Όμως, όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος το 1939, φάνηκε σαν να ήταν αυτό το τέλος της σύναξης του ‘πολλού όχλου’. Θυμάμαι που ο αδελφός Ρόδερφορντ μου είπε μια μέρα: «Λοιπόν Φρεντ, φαίνεται ότι ο ‘πολύς όχλος’ δεν θα ’ναι και τόσο πολύς τελικά». Ούτε που φανταζόμασταν τότε τη μεγάλη σύναξη που βρισκόταν ακόμη μπροστά μας.

Η Εταιρία εισήγαγε το φορητό φωνόγραφο το 1934, και οι δισκογραφημένες ομιλίες του προέδρου Ρόδερφορντ χρησιμοποιούνταν για να εισαγάγουν τα Γραφικά έντυπα. Όταν οι ομιλίες του βγήκαν σε δίσκο στα ισπανικά, άρχισα να τις χρησιμοποιώ κατευθύνοντας τις προσπάθειές μου προς τους ισπανόφωνους που ζούσαν στη γειτονιά του εργοστασίου μας, στην οδό Άνταμς 117. Έπειτα, κάνοντας επανεπισκέψεις βοηθούσα τα ενδιαφερόμενα άτομα να μάθουν τις αλήθειες της Αγίας Γραφής, και μ’ αυτόν τον τρόπο είχα τελικά το προνόμιο να οργανώσω την πρώτη ισπανόφωνη εκκλησία στο Μπρούκλιν. Ανήκω στην Νο. 1 ισπανόφωνη εκκλησία του Μπρούκλιν, από τότε που σχηματίστηκε.

Αλλαγές στην Προεδρία της Εταιρίας

Όταν ο αδελφός Ρόδερφορντ πέθανε στις 8 Ιανουαρίου 1942, τον διαδέχτηκε στην προεδρία της Εταιρίας ο Νάθαν Ο. Νορ. Παρ’ όλο που μαινόταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η δημόσια ομιλία που έδωσε ο αδελφός το καλοκαίρι του 1942 με θέμα «Ειρήνη—Δύναται να Διαρκέση;» ανάτρεψε τις προσδοκίες που είχαμε για το άμεσο μέλλον. Λίγο αργότερα, ο αδελφός Νορ εγκαινίασε τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς στο Αγρόκτημα της Βασιλείας τη Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 1943, και εκατό σπουδαστές αποτέλεσαν την πρώτη σειρά. Είχα το προνόμιο να υπηρετήσω στο πρόγραμμα των εγκαινίων. Οι αδελφοί Εντουάρντο Κέλλερ, Μάξγουελ Τζ. Φρεντ, Βίκτορ Μπλάκγουελ και Άλμπερτ Ντ. Σρέντερ υπηρέτησαν ως εκπαιδευτές.

Στην εναρκτήρια ομιλία, ο αδελφός Νορ μας πληροφόρησε ότι η Εταιρία είχε τα χρήματα που χρειάζονταν για να λειτουργήσει η σχολή πέντε χρόνια. Αλλά να που μέχρι σήμερα ο Παντοδύναμος Θεός Ιεχωβά έχει διατηρήσει σε λειτουργία τη σχολή για εννιαπλάσιο χρόνο!

Ήταν θαυμάσιο το προνόμιο που είχα να γνωριστώ πιο στενά με τον Νάθαν Ο. Νορ. Δεν φανταζόμουν όταν βαφτιζόταν, μετά την ομιλία που έδωσα στους υποψήφιους για βάφτισμα στις 4 Ιουλίου 1923, στον ποταμό Λιτλ Λιχάι έξω από την πόλη που γεννήθηκε, το Αλλεντάουν της Πενσυλβανίας, ότι θα γινόταν ο τρίτος πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά.

Τον καιρό που ήταν πρόεδρος ο αδελφός Νορ, ταξίδεψα πάρα πολύ, δίνοντας ομιλίες σε μεγάλες συνάξεις αδελφών σε ολόκληρο τον κόσμο—έφτασα ως τη Λατινική Αμερική και την Αυστραλία—ενθαρρύνοντάς τους να παραμείνουν πιστοί. Σε μια τέτοια περίπτωση, το 1955, όταν το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ισπανία ήταν απαγορευμένο, υπηρέτησα σε μια συνέλευση που έγινε στα κρυφά σ’ ένα δάσος έξω από τη Βαρκελώνη. Καθώς ήμασταν συγκεντρωμένοι, μας περικύκλωσαν οπλισμένοι άντρες της μυστικής αστυνομίας, έβαλαν τους άντρες σε φορτηγά και τους πήγαν στα κεντρικά γραφεία της αστυνομίας. Μας κράτησαν εκεί και μας ανάκριναν. Επειδή ήμουν Αμερικανός πολίτης, προσποιήθηκα ότι δεν ήξερα ισπανικά. Επιπλέον, δυο αδελφές που είχαν ξεφύγει πληροφόρησαν το αμερικανικό προξενείο ότι συνελήφθηκα, και εκείνοι στη συνέχεια ήρθαν σε επαφή με την αστυνομία. Επειδή στην αστυνομία δεν ήθελαν το επεισόδιο να πάρει διεθνείς διαστάσεις σε βάρος τους, άφησαν τελικά εμάς τους ξένους και αργότερα και τους υπόλοιπους αδελφούς. Μετά απ’ αυτό, αρκετοί από εμάς συγκεντρωθήκαμε στο σπίτι των αδελφών Σερράνο, πολύ χαρούμενοι για την απελευθέρωση που έδωσε ο Ιεχωβά στους δικούς του ανθρώπους. Το 1970 η Ισπανία αναγνώρισε νομικά τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Σήμερα έχουμε γραφείο τμήματος κοντά στη Μαδρίτη, και τον περασμένο χρόνο η οργάνωση στην Ισπανία είχε πάνω από 65.000 ευαγγελιζόμενους της Βασιλείας και εκκλησίες σε ολόκληρη τη χώρα.

Στις 8 Ιουνίου 1977 ο Νάθαν Νορ απεβίωσε, τερματίζοντας την επίγεια πορεία του, και τον διαδέχτηκα στη θέση τού προέδρου της Εταιρίας. Ο αδελφός Νορ ήταν πρόεδρος πάνω από 35 χρόνια, πιο πολύ απ’ ό,τι οι προηγούμενοι πρόεδροι της Εταιρίας, Ρώσσελ και Ρόδερφορντ. Ως μέλος του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, διορίστηκα να υπηρετώ στην Επιτροπή Εκδόσεων και στην Επιτροπή Συγγραφής του Κυβερνώντος Σώματος.

Είναι πράγματι και μεγάλο προνόμιο αλλά και ευχαρίστηση να συνεχίζω να υπηρετώ στα γραφεία της Εταιρίας στην οδό Κολούμπια Χάιτς 25. Αυτό σημαίνει ότι κάθε εργάσιμη μέρα περπατώ από τα κεντρικά γραφεία στα καταλύματα του Μπέθελ—μια θαυμάσια φυσική άσκηση για ένα περασμένης ηλικίας σώμα. Αν και είμαι 93 χρονών και η όρασή μου έχει εξασθενήσει, είμαι πολύ ευτυχισμένος που ο Ιεχωβά με έχει ευλογήσει με καλή υγεία, ώστε να μην έχω χάσει ούτε μια εργάσιμη ημέρα εξαιτίας κάποιας ασθένειας στα 66 χρόνια που είμαι στο Μπέθελ, και μπορώ ακόμη να υπηρετώ ολοχρόνια. Ήταν πραγματικά θεία εύνοια για μένα να είμαι εδώ από το έτος 1920 και να βλέπω την ανάπτυξη και την επέκταση της οργάνωσης και στα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλιν και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Με πλήρη πεποίθηση στον Παγκόσμιο Κυρίαρχο, τον Ιεχωβά Θεό, και στον Αρχιστράτηγό του, τον Ιησού Χριστό, που είναι ο επικεφαλής στις αναρίθμητες στρατιές των σεραφείμ, χερουβείμ και των αγίων αγγέλων του ουρανού, αποβλέπω κι εγώ, γράφοντας αυτά τα λόγια, όπως και τα εκατομμύρια των συμμαρτύρων μου, σ’ αυτό που η Αγία Γραφή δείχνει ότι βρίσκεται ακόμη μπροστά μας: την καταστροφή της Βαβυλώνας της Μεγάλης, της παγκόσμιας αυτοκρατορίας της ψεύτικης θρησκείας και στον πόλεμο της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορα, τον Αρμαγεδδώνα, που θα αποκορυφωθεί στην πιο μεγαλειώδη νίκη όλων των εποχών από μέρους του Παγκόσμιου Κυρίαρχου, του Ιεχωβά Θεού, ο οποίος είναι «από πάντα και για πάντα». Αλληλούια!—Ψαλμός 90:2.

Ανταμείφτηκε με «το Στεφάνι της Ζωής»

ΣΤΟΝ απόστολο Ιωάννη ειπώθηκε να γράψει στον άγγελο της εκκλησίας της Σμύρνης: «Αποδείξου πιστός μέχρι θανάτου, και εγώ θα σου δώσω το στεφάνι της ζωής». (Αποκάλυψις 2:8, 10) Έτσι, είναι τόσο δυσάρεστη όσο και ευχάριστη η ανακοίνωση που γίνεται εδώ ότι ο Φρέντερικ Γουίλιαμ Φρανς, πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά της Πενσυλβανίας και της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά της Νέας Υόρκης καθώς και αρκετών άλλων θεοκρατικών οργάνων, τέλειωσε την επίγεια πορεία του το πρωί της 22ας Δεκεμβρίου 1992.

Αποτελεί δυσάρεστη ανακοίνωση επειδή έχει να κάνει με την αποχώρηση από την επίγεια σκηνή ενός πάρα πολύ αγαπητού και εξαιρετικά πιστού δούλου του Ιεχωβά. Ωστόσο, αποτελεί επίσης ευχάριστη ανακοίνωση επειδή στον αγαπητό μας αδελφό Φρανς εφαρμόζονται τώρα τα λόγια του εδαφίου Αποκάλυψη 14:13: «Και άκουσα φωνή από τον ουρανό να λέει: «Γράψε: Ευτυχισμένοι είναι οι νεκροί που πεθαίνουν σε ενότητα με τον Κύριο από τώρα και έπειτα. Ναι, λέει το πνεύμα, ας αναπαυτούν από τους κόπους τους, γιατί τα έργα τους πηγαίνουν μαζί τους». Ο αδελφός Φρανς ήταν ένα μετριόφρον και ταπεινό άτομο, ένας σκληρά εργαζόμενος και πολύ παραγωγικός διάκονος τον οποίο ο Ιεχωβά Θεός χρησιμοποίησε με δυναμικό τρόπο ως μέλος του ‘πιστού και φρόνιμου δούλου’ για να βοηθήσει στην παροχή πνευματικής τροφής στους ‘υπηρέτες’ καθώς και στους συντρόφους τους.—Ματθαίος 24:45-47.

Ο αδελφός Φρανς γεννήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 1893, στο Κόβινγκτον του Κεντάκι. Ήρθε σε επαφή με την αλήθεια μέσω ενός μεγαλύτερου αδελφού του. Εκείνον τον καιρό ο αδελφός Φρανς φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι και προετοιμαζόταν για να γίνει Πρεσβυτεριανός διάκονος. Αντί για αυτό, έκοψε κάθε δεσμό που είχε με την Πρεσβυτεριανή Εκκλησία και συνταυτίστηκε με τους Σπουδαστές της Γραφής, όπως ονομάζονταν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Βαφτίστηκε στις 30 Νοεμβρίου 1913 και το επόμενο έτος εγκατέλειψε το πανεπιστήμιο και ανέλαβε το έργο βιβλιοπώλη (σκαπανέα). Την 1η Ιουνίου 1920 έγινε μέλος της οικογένειας Μπέθελ του Μπρούκλιν. Προτού περάσει πολύς καιρός, ανέλαβε την ευθύνη του τμήματος βιβλιοπωλών και το 1926 μεταφέρθηκε στο τμήμα των συντακτών, όπου υπηρέτησε με τον πιο παραγωγικό τρόπο. Το 1945 έγινε αντιπρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά και άλλων οργάνων που σχετίζονται με αυτήν. Το 1977, μετά το θάνατο του τότε προέδρου, του Νάθαν Ο. Νορ, έγινε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά. Με την ιδιότητα αυτή υπηρέτησε μέχρι το θάνατό του. Στη διάρκεια της ζωής του, ο αδελφός Φρανς είδε τον αριθμό των Μαρτύρων του Ιεχωβά να αυξάνεται από λίγες χιλιάδες σε περίπου τεσσερισήμισι εκατομμύρια. Απόλαυσε πολλά προνόμια υπηρεσίας, περιλαμβανομένων και ομιλιών που εκφώνησε σε διεθνείς συνελεύσεις και επισκέψεων που πραγματοποίησε σε τμήματα και ιεραποστολικούς οίκους σε πολλά μέρη του κόσμου. Η βιογραφία του παρουσιάστηκε στο τεύχος της Σκοπιάς με ημερομηνία 1 Μαΐου 1987.

Το βράδυ της Δευτέρας 28 Δεκεμβρίου 1992, έγινε μια ομιλία κατάλληλη για την περίσταση στην Αίθουσα Βασιλείας του Μπέθελ του Μπρούκλιν. Η ομιλία που εκφωνήθηκε από τον αδελφό Άλμπερτ Ντ. Σρόντερ, του Κυβερνώντος Σώματος, ήταν πολύ θερμή και πνευματικά εποικοδομητική. Την παρακολούθησαν μέσω τηλεφωνικής σύνδεσης οι οικογένειες Μπέθελ των Αγροκτημάτων της Σκοπιάς, του Πάτερσον, του Αγροκτήματος Μάουντεν και του Αγροκτήματος της Βασιλείας, καθώς και η οικογένεια Μπέθελ του τμήματος του Καναδά.

Ο αδελφός Φρανς θα λείψει πολύ σε όλους και ιδιαίτερα σε εκείνους που συνεργάστηκαν στενά μαζί του. Εκείνος έδειχνε κατανόηση και ήταν ενθαρρυντικός και υπομονετικός με όλους όσους είχε συνεργαστεί και συνταξιδέψει. Πραγματικά, οι ομόπιστοί του ανταποκρίνονταν σε αυτόν σύμφωνα με το πνεύμα του εδαφίου Εβραίους 13:7: «Να θυμάστε εκείνους που ασκούν την ηγεσία μεταξύ σας, οι οποίοι σας έχουν αναγγείλει τον λόγο του Θεού, και καθώς συλλογίζεστε την έκβαση της διαγωγής τους, να μιμείστε την πίστη τους».

• H βιογραφία και ο θάνατος του αδελφού Φρέντερικ Γ. Φρανς, όπως δημοσιεύτηκε στην Σκοπιά 1987 1/5 σελ. 22-30 και στην Σκοπιά 1993 15/3 σελ. 31, 32.