Όταν η γόνιμη φαντασία μας δείχνει πώς μπορεί να είναι τα πράγματα στο νέο κόσμο…

Αυτόν τον όμορφο κόσμο ονειρευόμαστε… Και ξέρουμε ότι έτσι θα γίνει γιατί το έχει υποσχεθεί ο ίδιος ο Ιεχωβά Θεός. Εκείνος που κάνει να γίνεται… Εδώ θα είναι η πραγματική ζωή, όχι αυτή που ζούμε καθημερινά…

Έχετε φανταστεί πώς θα είναι η Ζωή σ’ έναν Ειρηνικό Νέο Κόσμο; Η Γραφή λέει ότι η Βασιλεία του Θεού θα φέρει ασύγκριτα επίγεια οφέλη, κάνοντας πραγματικότητα όλα τα καλά που από την αρχή ο Θεός είχε σκοπό να απολαμβάνει ο λαός του εδώ στη γη. Θα πάψουν να υπάρχουν τα μίση και οι προκαταλήψεις, και τελικά όλοι οι άνθρωποι στη γη θα είναι αληθινοί φίλοι μεταξύ τους. Στην Αγία Γραφή, ο Θεός υπόσχεται ότι αυτός θα ‘καταπαύσει τους πολέμους ως την άκρη της γης’. ‘Δεν θα σηκώσει σπαθί έθνος εναντίον έθνους, ούτε θα μάθουν πια τον πόλεμο’.—Ψαλμός 46:9· Ησαΐας 2:4.

Τελικά, όλη η γη θα γίνει σαν ένας κήπος με παραδεισένια κατάσταση. Η Αγία Γραφή λέει: ‘Η έρημος και η άνυδρη περιοχή θα νιώσουν αγαλλίαση, και η έρημη πεδιάδα θα χαρεί και θα ανθίσει σαν το σαφράνι. . . . Διότι στην έρημο θα αναβλύσουν νερά, και χείμαρροι στην έρημη πεδιάδα. Και το κατάξερο από τη ζέστη έδαφος θα γίνει σαν υδάτινος καλαμιώνας, και το διψασμένο έδαφος σαν πηγές νερού’.—Ησαΐας 35:1, 6, 7.

Θα έχουμε κάθε λόγο να είμαστε ευτυχισμένοι στην Παραδεισένια γη. Ποτέ ξανά δεν θα πεινάσουν οι άνθρωποι εξαιτίας κάποιας έλλειψης τροφίμων. Η Αγία Γραφή λέει: ‘Η γη θα δίνει ασφαλώς τα προϊόντα της’. (Ψαλμός 67:6· 72:16) Όλοι θα απολαμβάνουν τους καρπούς του κόπου τους, όπως υπόσχεται ο Δημιουργός μας: ‘Θα φυτέψουν αμπέλια και θα φάνε τον καρπό τους . . . δεν θα φυτεύουν αυτοί και άλλος να τρώει’.—Ησαΐας 65:21, 22.

Στο νέο κόσμο του Θεού, οι άνθρωποι δεν θα στριμώχνονται μέσα σε τεράστιες πολυκατοικίες ή σε ετοιμόρροπες τρώγλες, επειδή ο Θεός έχει τον εξής σκοπό: ‘Ασφαλώς θα χτίσουν σπίτια και θα κατοικήσουν . . . Δεν θα χτίζουν αυτοί και άλλος να κατοικεί’. Η Αγία Γραφή υπόσχεται επίσης: ‘Δεν θα μοχθούν μάταια’. (Ησαΐας 65:21-23) Έτσι οι άνθρωποι θα έχουν μια παραγωγική, ικανοποιητική εργασία. Η ζωή δεν θα είναι ανιαρή.

Με τον καιρό, η Βασιλεία του Θεού θα αποκαταστήσει ακόμη και τις ειρηνικές σχέσεις που υπήρχαν στον κήπο της Εδέμ μεταξύ των ζώων, και μεταξύ των ζώων και των ανθρώπων. Η Αγία Γραφή λέει: ‘Και ο λύκος θα κατοικεί κάποιο διάστημα με το αρσενικό αρνί, και με το κατσικάκι θα ξαπλώνει η λεοπάρδαλη, και το μοσχάρι και το χαιτοφόρο νεαρό λιοντάρι και το καλοθρεμμένο ζώο όλα μαζί· και μικρό αγόρι θα τα οδηγεί’.—Ησαΐας 11:6-9· Ωσηέ 2:18.

Για φανταστείτε το, στην Παραδεισένια γη θα γιατρευτούν επίσης όλες οι αρρώστιες και οι αναπηρίες! Ο Λόγος του Θεού μάς διαβεβαιώνει: ‘Κανένας κάτοικος δεν θα λέει: «Είμαι άρρωστος»’. (Ησαΐας 33:24) «[Ο Θεός] θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια. Τα παλιά έχουν παρέλθει».—Αποκάλυψη 21:4.

Σ’ αυτή τη λογική κινείται η ιστορία που ακολουθεί. Φυσικά έχει πολύ γόνιμη φαντασία μέσα της και ίσως την έχετε ξαναδιαβάσει, αλλά αξίζει να την ξαναδείτε. Θα οπλιστείται με θάρρος και δύναμη για να συνεχίσετε να δίνετε καθημερινά τη μάχη για την αιώνια ζωή…

Ξαφνικά πηδάω πάνω. Λίγο πιο πέρα είναι ένας δρόμος, τον βλέπω τώρα. Προχωρώ προς τα εκεί και τον ακολουθώ. Μετά από λίγα μόνο βήματα μπορώ να ξεχωρίσω ένα κίτρινο σπιτάκι με λευκές γωνίες, πίσω από κάτι ανθισμένες μηλιές. Σκέψου να ήταν εδώ η μαμά…. Περνάει μια γρήγορη σκέψη από το μυαλό μου. Θα ενθουσιαζόταν. Είναι ένα τέτοιο ακριβώς σπιτάκι που ονειρευότανε να έχει στον παράδεισο. Στέκομαι μπροστά στον άσπρο φράχτη και κοιτάζω μέσα στον καταπράσινο κήπο. Λίγο πιο πέρα σε μια σκεπαστή κούνια, κάθεται μια γυναίκα και καθώς κουνιέται διαβάζει. Φοράει ένα κίτρινο φόρεμα που θυμίζει μοντέλο του 1920 και τα σκούρα μαλλιά της φτάνουν μέχρι την μέση της. Μου φαίνεται πολύ γλυκιά. Υπάρχει κάτι πολύ γνώριμο επάνω της. Δεν ξέρω γιατί, αλλά σκιρτάει η καρδιά μου όταν την κοιτάζω. Θα ήταν μια καλή ιδέα να την ρωτήσω πού βρίσκομαι, φαίνεται αφάνταστα ευγενική. Ανοίγοντας την αυλόπορτα κάνει ένα ελαφρύ τρίξιμο. Με τον ήχο που ακούγεται ανασηκώνει το κεφάλι της από το βιβλίο. Αναταράζεται τόσο πολύ που πιστεύω πως την τρόμαξα. Για αρκετά δευτερόλεπτα με κοιτάζει επίμονα και προς έκπληξή μου βλέπω τα μάτια της να γεμίζουν δάκρυα.

- Σούζαν!!!! Φωνάζει και πετιέται από την κούνια. Πετάει το βιβλίο στο γρασίδι και τρέχει καταπάνω μου.

Αυτή την φωνή δεν την μπερδεύω. Την ακούω όλη μου την ζωή και τώρα καθώς έρχεται τρέχοντας πάνω μου αναγνωρίζω κάθε παραμικρό χαρακτηριστικό. Η διαφορά είναι ότι δεν έχει ούτε μία ρυτίδα ή μια γκρίζα τρίχα στα μαλλιά της και δεν φοράει ούτε γυαλιά.

- Μαμά!!!!! Φωνάζω και νοιώθω τόσο υπέροχα απίστευτα χαρούμενη παρόλο που ήταν σαν να είχε περάσει μόνο μία μέρα από την τελευταία φορά που την είχα δεί.

- Μαμά φαίνεσαι τόσο νέα όσο κι εγώ.

Πολλές ώρες αργότερα εφόσον είχαμε επανειλημμένα αγκαλιαστεί, γελάσει, κλάψει, καθόμασταν μέσα στο σπίτι και κοιτάζαμε έξω τον κήπο.

- Μου φαίνεται τόσο παράξενο που ήμουνα νεκρή τόσα χρόνια. Μου φαίνεται πως κοιμήθηκα μόνο μερικές ώρες ή μέρες.

- Εμένα όμως δεν μου φαίνεται έτσι… (απάντησε η μαμά)…μπορώ να στο εγγυηθώ αυτό. Χάρη στην ελπίδα της ανάστασης μπόρεσα να αντέξω το τελευταίο διάστημα πριν τον Αρμαγεδώνα. Αν δεν γνώριζα ότι ο Ιεχωβά θα σε ανέστενε δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να γίνω και πάλι άνθρωπος μετά το αυτοκινητικό σου δυστύχημα. Όταν μου τηλεφώνησαν από το νοσοκομείο, ήσουν ήδη νεκρή. Σε σκεπτόμουνα κάθε ημέρα μέχρι τώρα. Κάθε ημέρα την μετρούσα σαν μια μέρα κοντύτερα στην ανάστασή σου.

- Αγαπημένη μου μαμά…. (την ξαναγκαλιάζω) μου φαίνεται περίεργο που είσαι τόσο νέα όσο κι εγώ. Ο κόσμος θα δυσκολεύεται να ξεχωρίσει ποια είναι η μάνα και ποια η κόρη. Αν θα προσπαθήσουν να το βρουν σίγουρα θα νομίζουν ότι εγώ είμαι η μάνα, γιατί από φύσης μου έδειχνα πιο αυστηρή. Η μαμά γελάει και σηκώνεται όρθια.

- Τι θα κάνεις τώρα; (την ρωτάω)

- Θα τηλεφωνήσω στην εφημερίδα και θα τους πω ότι αναστήθηκες. Να εδώ, είναι το τελευταίο νούμερο… (και μου ρίχνει την εφημερίδα στα πόδια)

Ρίχνω μια ματιά στους τίτλους: «Ο Παράδεισος Εξαπλώνεται όλο και περισσότερο στη γη», «Η Σαχάρα ανθίζει» , «Νέο ρεκόρ σε χτισίματα σπιτιών», «Λύκοι και αρνιά μαζί!!».

Πίσω στην εφημερίδα βρίσκω τις αγγελίες των αναστάσεων. Είναι πολλές σελίδες. Διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον τα ονόματα. Μερικοί που αναστήθηκαν ούτε καν ήξεραν πως είχαν πεθάνει.

Η μαμά μου επιστρέφει και κάθεται δίπλα μου στον καναπέ.

- Πες μου πώς είναι όλοι οι αδερφοί; Τι κάνουν και πού ζούν;

- Ααα είναι όλοι πολύ καλά.

- Η Κριστίν, τι κάνει; Πού μένει; Θέλω να την δω αύριο κι όλας!

- Η Κριστίν Σβένσον;

- Μα ναι, φυσικά, πιά άλλη;

- (η μαμά αναστενάζει….) Πάνε πολλά χρόνια από τότε που είδα την Κριστίν.

- Ναι; Γιατί; Μετακόμισε στην Αφρική;

- Όχι, περίπου δύο χρόνια μετά τον θάνατό σου συνάντησε ένα αγόρι…

- (αρχίζω και ανησυχώ…) Δεν ήταν στην αλήθεια αυτός;

- Όχι δεν ήταν.

- Και άφησε την αλήθεια και τον Ιεχωβά;

- Δυστυχώς έτσι έγιναν τα πράγματα. Άφησε την αλήθεια, ακριβώς όπως έκαναν και πολλοί άλλοι για χάρη κάποιου ατελούς ανθρώπου.

- (μένω σιωπηλή και τόσο σοκαρισμένη που δεν μπορώ να πω τίποτα…) Δεν ήθελε να επιστρέψει στην αλήθεια;

- Διέλυσαν τον δεσμό τους και μετά άρχισε να πηγαίνει πάλι σε κάποιες συναθροίσεις, αλλά σύντομα συνάντησε πάλι κάποιο αγόρι.

- (Η Κριστίν δεν πέρασε τον Αρμαγεδώνα… καταπίνω με δυσκολία) Πότε άφησε την αλήθεια;

- Δύο χρόνια πριν την μεγάλη θλίψη.

- Πώς μπόρεσε; Η βασιλεία δεν θα ήταν πραγματικότητα γι αυτήν.

- Όχι δεν ήταν. Ο Ιεχωβά ήταν έτοιμος να της δώσει τα πάντα… Αλλά αυτή δεν θέλησε να τα δεχτεί.

- Αυτή φταίει. Πραγματικά δεν την λυπάμαι. Αλλά να φερθεί τόσο ανόητα!!!

- (η μαμά κουνάει το κεφάλι της..) Πρέπει να είσαι προετοιμασμένη για το ότι θα λείπουν πολλά άτομα και στο μέλλον. Δεν κρατήθηκαν όλοι πιστοί μέχρι το τέλος Σούζαν μου.

Έξω από το παράθυρο που είναι μισάνοιχτο τιτιβίζουν τα πουλάκια στο λυκόφως.

- Θέλεις μαμά να πάμε μια βόλτα; ( την ρωτάω)

- Σκέφτηκα να ετοιμάσω κάτι νόστιμο για να φάμε. Αλλά εσύ μπορείς να πας μια βόλτα, μου απαντάει.

- Όχι δεν τολμάω… Το ξέρεις ότι δεν πρέπει να πηγαίνει κανείς μόνος στο δάσος το βράδυ. Δεν θέλω να μου επιτεθούν.

- (η μαμά γελάει…)… Δεν θα σου επιτεθεί κανείς! Ξέχασες ότι βρίσκεσαι στον Παράδεισο!!!!

- Αχ, ναι βέβαια.. (λέω έκπληκτη..) Δεν το σκέφτηκα. Τι υπέροχα, να μην χρειάζεται να ανησυχεί κανείς! Τότε θα είσαι εδώ για να μην πάρω κλειδιά;

- Συγκεντρώσου!! -Χαμογελάει η μαμά- Δεν έχω κλειδιά, δεν χρειάζονται εδώ.

- (Και τότε βλέπω πως πράγματι η πόρτα είναι χωρίς κλειδαριά) Τι παράξενο, λέω χαρούμενη…

Τριγυρίζω στην περιοχή εκεί και προσεύχομαι στον Ιεχωβά σιωπηλά. Τον ευχαριστώ από όλη μου την καρδιά για την μεσολάβησή του και για το πόσο υπέροχο είναι να με θυμηθεί και να με αναστήσει.

Είναι παράξενο και υπέροχο μαζί να ξέρω ότι δεν υπάρχει ούτε ένα μέρος στον κόσμο στο οποίο αυτή την στιγμή που να γίνεται κάτι βίαιο. Παιδεραστία, καταστροφή του περιβάλλοντος, κατασκευή όπλων… Όλα είναι μια κακή ανάμνηση. Ξάφνου ένα αίσθημα ελευθερίας με κυριεύει μέσα μου. Μόνο κάτι τέτοιο μπορεί κανείς να νοιώθει μια τέτοια στιγμή κάτω από τα αστέρια… Χωρίς να χρειάζεται να νοιώθει τον παραμικρό φόβο σαν μικρό παιδάκι…

Παίρνω μια βαθιά ανάσα… Ο βραδινός αέρας καθαρός και αναζωογονητικός … Τώρα σκέφτομαι αρχίζει η αιωνιότητα για μας τους ανθρώπους. Ποτέ πια δεν θα ξαναπεθάνω!!!!!

Ακουμπάω σε μια σημύδα κι ατενίζω το νέο καθαρό κόσμο.

«Δείτε κάνω νέα τα πάντα !!!!... (υπενθυμίζω στον εαυτό μου).

Κουνάω το κεφάλι μου και ευχαριστώ τον Ιεχωβά για μια φορά ακόμα…

• Για να παρακαλουθήσετε καλύτερα τι λένε τα εδάφια πατήστε ΕΔΩ για να σας οδηγήσεις στην Αγία Γραφή.