Επιστροφή στο χωριό μου, με την ευχή κάποια στιγμή να γίνει και πραγματικότητα. Πάμε στου Γρέγο να δούμε λίγο τη συκιά με τα χειμωνιάτικα σύκα της... Όπως βλέπετε κι εσείς είναι φορτωμένη. Φύλλα μπορεί να μην έχει, αλλά καρπό έχει...Τι ομορφιά είναι αυτή!


Εδώ θα βρούμε και τα πρόβατα του Αγησίλαου. Μια χαρά είναι και ζωηρά! Έχουν το χώρο τους και τα φροντίζει σχεδόν καθημερινά ο ίδιος με τον καλύτερο τρόπο ώστε να είναι καλά. Και είναι, πράγματι, αν τα προσέξει κανείς λίγο περισσότερο.


Έχουν την ταϊστρα τους και εκεί περνάνε τις πιο όμορφες ώρες τους. Διότι για τα ζώα δεν υπάρχει πιο όμορφη ώρα από αυτήν του ταΐσματος... Άρα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το τρέξιμο τους στην προηγούμενη φωτογραφία, δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Είδαν το φαγητό τους και πήγαν.


Αυτά τα ζώα είναι τόσο ήσυχα που χαίρεσαι να τα βλέπεις... Λες και έχουν πάρει μυρωδιά ότι τα φωτογραφίζουν και παίρνουν... πόζα. Κάθε φορά που πάω στο χωριό δεν υπάρχει περίπτωση να μην κατέβω μια βόλτα από εκεί. Να δω αυτά, όπως και τον κήπο που έχουν.


Από εδώ ψηλά, μπορείς να δεις μια πλευρά του χωριού... Αυτή που μπαίνει από την Περβόλα... Όλα είναι όμορφα παρά τα σύννεφα του ουρανού. Ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο ήλιος που τα φωτίζει, τα κάνει ακόμα πιο ωραία και... φουντώνει τη νοσταλγία.


Κι αυτό το βανάκι του Αγησίλαου... Μόνιμα παρκαρισμένο στο χωράφι. Δεν ξέρω πώς τα κατάφερε και το έφερε μέχρι εδώ. Σίγουρα δεν είναι και η καλύτερη διαδρομή. Ούτε και έχει τον κατάλληλο δρόμο. Αλλά δίνει την ψευδαίσθηση ότι... κινείται ή ότι τουλάχιστον κάποιος είναι εκεί.