Ο γαμπρός μου Αγησίλαος, συνεχίζει να κάνει ότι κάνανε και οι γονείς μας... Και για να πω την αλήθεια τον χαίρομαι και λέω και το πιστεύω, ότι αν ήμουν κι εγώ στο χωριό, το ίδιο θα έκανα, ίσως σε μικρότερη κλίμακα. Κάθε χρόνο σπέρνει και τρυγά τις πατάτες, που θα χρειαστεί στο σπιτικό του.


Στο Θραψανό λοιπόν, στο χωριό μου, υπάρχουν κι άλλοι πέρα από τον Αγησίλαο που το κάνουν αυτό και μπράβο τους! Πέρα από την οικονομία που δεν είναι αμελητέα στον οικογενειακό προϋπολογισμό, ξέρουν τι τρώνε, την ποιότητα τους δηλαδή, αφού γνωρίζουν καλά πώς τις μεγάλωσαν αυτές τις πατάτες.


Την προηγούμενη εβδομάδα λοιπόν, πήγαν και τις έβγαλαν... Ήταν καιρός τους πια. Και πήγαν να βοηθήσουν και οι γειτόνοι, όπως θα πηγαίναμε κι εμείς αν ήμασταν εκεί... Και σήμερα τα μέσα βοηθάνε. Το τρακτερ Zetor, κάνει τα πάντα. Εκτός από το γεγονός ότι βοήθησε στο να τις βάλει κανείς, τώρα βοηθάει στο να τις βγάλει.


Δείτε τους πώς ψάχνουν ανάμεσα στα χώματα, να βρουν την πατάτα και να τη μαζέψουν στα τελάρα... Δεν είναι και τόσο εύκολο αυτό, είναι κοπιαστικό, επειδή πρέπει να σκύβεις και να σηκώνεσαι, πολλές φορές ,όλη μέρα. Εδώ, η παραγωγή δεν ήταν μεγάλη. Λίγο πριν το μεσημέρι είχαν τελειώσει.


Θα την περάσουν και τη φετινή χρονιά. Δείτε τα γεμάτα τελάρα στην άκρη του οργωμένου χωραφιού. Πασίχαρη η Στασούλα! Ο κόπος τους, έπιασε τόπο. Και τι νόστιμες που είναι όταν τις τρως, αυτές τις πατάτες. Ίσως σ' αυτό να οφείλουν τη νοστιμάδα τους. Στο ότι, τις "πόνεσαν" πολύ για να τις φτιάξουν.


Περιμένοντας να έρθει το φορτηγό του Αγησίλαου να φορτώσει τις νιοβγαλμένες πατάτες από τη γη... Τι όμορφο που είναι να το βλέπεις αυτό μετά την κούραση σου. Χαίρομαι τους ανθρώπους που δεν το βάζουν κάτω, αλλά αγωνίζονται για να ζήσουν τίμια. Και τους ευχαριστούμε που μοιράστηκαν μαζί μας την εμπειρία...