Νιώθω μια νοσταλγία για το χωριό μου, τον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα... Μπορεί να φταίει και ο καιρός που δε λέει να σταθεροποιηθεί κάπου. Και πάνω ακριβώς στην ώρα ήρθαν αυτές οι φωτογραφίες και αρκετές ακόμα, που με έφεραν ξανά κοντά, με τη φαντασία μου.


Είναι σα να έκλεισα λίγο τα μάτια μου και να... κατέβηκα στου Γρέγο. Και βλέπω τα χορτάρια να έχουν πάρει ύψος και τα πρόβατα του Αγησίλαου να βόσκουν κοντά ή μέσα στο μικρό μαντρί του. Δεν είναι εύκολο να διακρίνω καθαρά, αλλά σίγουρα είναι εκεί...


Ο καιρός μοιάζει πολύ με αυτόν που ζούμε κι εδώ, στην Αθήνα... Ολόμαυρος από τα σύννεφα ο ουρανός. Μπορεί σε λίγο να φέρει βροχή. Έτσι απότομα, ξαφνικά, όπως ακριβώς το κάνει τις τελευταίες μέρες, λίγο μετά την ηλιοφάνεια. Το πράσινο όμως και οι μαργαρίτες δείχνουν ότι δεν θα του περάσει.


Ναι, είτε το θέλει, είτε όχι η άνοιξη είναι κιόλας εδώ... Κι ας μπουμπουνίζει δυνατά. Κι ας βγάζει απρόσμενα χαλάζι που το στρώνει στο κέντρο της Αθήνας. Παράξενα, πρωτόγνωρα πράγματα είναι όλα αυτά. Αλλιώς είχαμε συνηθίσει αυτή την εποχή.


Πάντα όμως θα υπάρχουν αυτά τα αγριόχορτα να μας θυμίζουν την ανάγκη να προσμένουμε υπομονετικά. Διότι θα αλλάξουν τα πράγματα, είναι βέβαιο κι όσα ξεσπάσματα κι αν έχουμε, ξεσπάσματα θα μείνουν... Δείτε μια ομορφιά! Φύτρωσαν μόνα τους και μεγαλώνουν μόνα του.


Και οι κότες θα βγαίνουν χαρούμενες έξω λαχταρώντας να βρουν και να φάνε χορτάρι. Και όντως στα όρια τους το έχουν εξαφανίσει. Θα πάνε και πιο πέρα; Βεβαίως αν τους το επιτρέψει ο ιδιοκτήτης τους. Διαφορετικά θα περιμένουν να τους πάει εκεί, το κομμένο πια χορτάρι.