Το χωριό μου αυτή την εποχή… Οι βροχές έφεραν τα πρώτα χόρτα και οι νοικοκυρές βγήκαν να μαζέψουν για το σπίτι τους. Εκείνες ξέρουν πού θα βρουν τα καλύτερα. Εκεί που δεν θα έχει φυτοφάρμακα και θα είναι αυτά που κάνουν για να χρησιμοποιηθούν στις χορτόπιτες.


Η περιοχή του Αϊ Νικόλα, στο χωριό μου το Θραψανό, είναι από τις καλύτερες... Θυμάμαι τη μάνα μου που μάζευε χόρτα από εδώ, όσο μπορούσε και μαζί με άλλες γειτόνισσες έβρισκαν τα καλύτερα. Μόνο που τότε έβγαζαν, όσα ακριβώς χρειάζονταν. Στις μέρες μας, έχουν αλλάξει τα πράγματα.


Δηλαδή; Σήμερα οι περισσότερες νοικοκυρές στο χωριό, έχουν μεγάλους καταψύκτες. Κι αυτό τις βοηθάει να έχουν πράγματα που μπορεί να κρατηθούν και πέρα από τον καιρό τους. Και μετά να τα έχουν εύκολα στο τραπέζι τους, έτοιμα πράγματα με μια μικρή απόψυξη.


Ασφαλώς στο χωριό, θα έχει κι άλλες περιοχές όπου μπορείς να βρεις τέτοια χόρτα… Αλλά εμείς τριγυρνούσαμε σ' αυτά τα μέρη από παιδιά. Εκεί είχε ο πατέρας μου την περιουσία του, αυτήν που κληρονομήσαμε εμείς, τα παιδιά του. Και όλοι έχουμε βιώματα από αυτά τα μέρη.


Με διαβαθμίσεις, βέβαια! Την εποχή της Μαλάμως και της Στασούλας, εκεί έβοσκαν τα ζώα και ως παιδιά περνούσαν πολλές ώρες, όπως έχω ακούσει από διηγήσεις τους. Έτσι, ξέρουν τη γη σπιθαμή προς σπιθαμή. Το κάνει, η Στασούλα, ακόμα και σήμερα.


Η Μαλάμω μένει μόνιμα στην Αθήνα, στην περιοχή Αμυγδαλέζα, στους Θρακομακεδόνες. Δεν ξέρω τώρα, αλλά μέχρι πριν μερικά χρόνια, της άρεσε να ψάχνει να βρίσκει τα χόρτα που θα είχαν στο τραπέζι τους. Άγρια, καθαρά και επιπλέον χωρίς κανένα κόστος.


Δυστυχώς, εγώ δεν έμαθα ποτέ να τα διακρίνω και να τα μαζεύω. Ίσως αν μου έδειχνε κάποιος να τα κατάφερνα, δεν ξέρω. Δεν είναι δα και επιστήμη. Προσοχή χρειάζεται και γνώση να βρεις το σωστό και να το μαζέψεις. Και χαίρομαι τη Στασούλα μας, που συνεχίζει να το κάνει.