Είχα χρόνια να τη δω, αυτή την εικόνα... Τα παιδιά συνοδευόμενα από τη δασκάλα τους να πηγαίνουν εκδρομή στο χωριό... Και όλα αυτά από την αυλή του σπιτιού μου, ένα πρωινό που καθόμουνα στον υπολογιστή μου. Και σηκώθηκα να τα φωτογραφίσω από μακριά.


Αυτά βέβαια είναι εξοικειωμένα με τις τεχνολογίες. Το καθένα έχει το δικό του κινητό τηλέφωνο. Έτσι με είδαν από μακριά και είπαν "κυρία, ο κύριος μας φωτογραφίζει". Αλλά δεν επέμειναν σ' αυτό. Το θεώρησαν κάπως φυσιολογικό. Άλλωστε τα προσωπάκια του δεν είναι ευδιάκριτα.


Εμένα πάντως μου θύμισε τα δικά μου παιδικά χρόνια. Τότε που κι εμάς μας πήγαιναν εκδρομή μέχρι την Πλάκα, μια περιοχή κοντά στο χωριό. Και όπως όλα τα φυσιολογικά παιδιά, το χαιρόμασταν όσο τίποτα άλλο. Ακόμα κι εδώ σ' αυτή τη φωτογραφία, η χαρά τους είναι μεγάλη.


Κι από την άλλη έρχονται φίλοι να μας δουν, σπίτι. Όπως η Άρια, που μένει στις Αγιές Παρασκιές. Περάσαμε πολύ όμορφα μαζί της, συζητώντας. Κάποτε έκαναν πολύ παρέα με τη Σούλα. Οι αποστάσεις όμως τις χώρισαν. Τώρα ήταν μια καλή ευκαιρία, να ξαναϊδωθούν.


Με την αδελφή μου Στασούλα και τη φίλη της Σούλας, Ζωή, που έμεινε μαζί μας μια εβδομάδα και πολύ χαρήκαμε αυτή τη συναναστροφή. Η Στασούλα μας, είναι πολύ δοτικός άνθρωπος. Πάντα δίπλα μας και κοντά μας, φρόντισε το σπίτι μας κατά την απουσία των δύο χρόνων...


Με τη φίλη μας Ρένα, χθες στην όμορφη ταβέρνα του Θραψανού «Στα καλά καθούμενα». Περάσαμε πολύ όμορφα. Συζητήσαμε, θυμηθήκαμε... Ιδιαίτερα οι γυναίκες, γεγονότα και στιγμές που είχαν ζήσει, κυρίως στο Καστέλλι, αλλά κι εδώ στο χωριό.


Ο σύζυγος της, ο Αντώνης που έφυγε πέρσι από κοντά μας, ήταν εκεί, «παρών», με τον δικό του τρόπο. Γι’ αυτόν μιλήσαμε πολύ και για τον άδικο τρόπο που άφησε την ίδια και την υπόλοιπη οικογένεια του. Η πληγή είναι ακόμα ανοιχτή…