Οι πίνακες ζωγραφικής της Ευαγγελίας Καγιάσα ήρθαν. Άργησαν λίγο, αλλά ήρθαν… Θυμάστε την ανάρτηση που είχαμε κάνει ΕΔΩ και το έλεγα… Δείτε λίγο παρακαλώ ξανά πατώντας πάνω στο σύνδεσμο… Έτσι χωρίς να χάσουμε χρόνο, μια και δυο πήγαμε στον Γιώργο Θελερίτη, στο μαγαζί τους, το ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΟ…


Ο Γιώργος είναι από μόνος του μια καλλιτεχνική φύση… Ασχολείται, πέρα από τις κορνίζες με πολλά δημιουργικά πράγματα. Το μαγαζί του, το ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΟ, βρίσκεται επί της οδού Φιλιππουπόλεως στα Σεπόλια, Κοντά στον Άγιο Μελέτη. Και την κάνει πολλά χρόνια αυτή τη δουλειά… Το γνωρίζω από τον καιρό που ο γιός του, ο Στέφανος πήγαινε στο ίδιο δημοτικό σχολείο, το 146 μαζί με τον γιο μου, Λάμπρο.


Κάναμε τότε παρέα… Και για ένα φεγγάρι ο Γιώργος συμμετείχε μαζί μου στο Σύλλογο Γονέων… Αλλά τα παιδιά μας μεγάλωσαν. Τώρα πάνε πανεπιστήμιο, αλλά η καλή σχέση κρατάει στο χρόνο… Έτσι αφού τηλεφωνηθήκαμε για να είμαστε σίγουροι πως θα είναι εκεί και δεν έχει βγει σε καμιά εξωτερική δουλειά και φάμε πόρτα, πήγαμε με τα έργα της Ευαγγελίας, παραμάσχαλα.


Δεν ξέρω αν το έχετε κάνει ποτέ, αλλά τα να διαλέξεις μια κορνίζα δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα… Χρειάζεται χρόνος, προβληματισμός και φυσικά χρήματα… Αν και τα τελευταία χρόνια δεν μας περισσεύουν πια, τα άλλα δυο τα έχουμε… Και η Σούλα το ψάχνει πολύ το πράγμα και καλά κάνει κατά τη γνώμη μου. Μια φορά τα φτιάχνεις αυτά τα πράγματα.


Σύμβουλος και η Ίζαμπελ, η σύζυγος του Γιώργου που αυτές τις μέρες είναι στην Ελλάδα… Διότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχει μετακομίσει στη Γαλλία, όπου και εργάζεται για να βοηθήσει στα οικονομικά της οικογένειας της. Τα τρία παιδιά τους σπουδάζουν πια στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και μάλιστα ο Πέτρος είναι στο Ρέθυμνο…


Προσωπικά δεν συμμετείχα πολύ σε όλη τη διαδικασία… Έχω μάθει να δίνω βήμα σε εκείνους που γνωρίζουν καλύτερα τα πράγματα. Και η Σούλα ντο ψάχνει πολύ το πράγμα… Με πολύ υπομονή επιμένει να ζητάει να δει υλικά που θα μπορούσαν να ταιριάζουν τόσα στα έργα, όσο και στον τοίχο του σαλονιού που θα μπουν…


Η συζήτηση ασφαλώς χρειάζεται επιχειρήματα… Και η Ίζαμπελ ξέρει, οπότε φυσιολογικά μπαίνει στην κουβέντα… Θυμάμαι από τα παλιά, πριν φύγει για τη Γαλλία, αυτή κράταγε το ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΟ… Μερικές εκφράσεις, όπως της Σούλας σ’ αυτή τη φωτογραφία δεν αποδίδουν την πραγματικότητα… Το κλίμα ήταν πολύ φιλικό, απλά οι φωτογραφίες είναι παρμένες… διακριτικά χωρίς να το γνωρίζουν και τη στιγμή που αιχμαλώτισε ο φακός , όπως και αν φαίνεται, μου άρεσε…


Αντιλαμβάνεστε κι εσείς ότι τίποτα δεν είναι απλό και εύκολο ιδιαίτερα όταν πρόκειται να διαλέξεις τις κορνίζες που θα αναδείξουν τα έργα ζωγραφικής της Ευαγγελίας. Από μόνα τους βέβαια έχουν την ομορφιά τους, αλλά σίγουρα τις χρειάζονται και τις κορνίζες τους… Ο διάλογος λοιπόν μόνο καλό μπορεί να κένει σ’ αυτές τις περιπτώσεις.


Περάσαμε κάπου μιάμιση ώρα στο μαγαζί του Γιώργου, ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΟ. Κλείσαμε αυτά που θέλαμε, συμφωνήσαμε στην τιμή, στον τρόπο πληρωμής σε όλα… Προσπαθήσαμε να βρούμε και χρόνο για ένα τσίπουρο… Δεν ξέρω αν τα καταφέρουμε με τα τρεξίματα που έχουμε κι εμείς, αλλά και η Ίζαμπελ που σε λίγο επιστρέφει στη Γαλλία… Και πολύ τη χαρήκαμε αυτή τη συνάντηση…