Μια όψη της Στεμνίτσας, όπως φαίνεται από την καφετερία "Το Καθολικό". Παραδοσιακό ελληνικό χωριό, πραγματικά όμορφο...

Σαββατόβραδο, δεύτερη μέρα πανηγυριού, ανήμερα της γιορτής... Κοντεύει 10 και τα όργανα με την Νάντια Καραγιάννη ακόμα να ξεκινήσουν να παίζουν.

Κατεβήκαμε μια βόλτα στην πλατεία. Πολλά τραπέζια από τα μαγαζιά είναι άδεια, άλλα έχουν καρέκλες πάνω, δείγμα ότι είναι κλεισμένα κι ότι οι πελάτες θα έρθουν αργότερα. Ρεζερβέ με το δικό τους τρόπο...

Στου Δρούλια το μαγαζί είναι πιο ήσυχα. Καφενείο – παντοπωλείο έχει ο άνθρωπος. Αλλα τέτοια μέρα έχει κι αυτός γουρουνοπούλα και σερβίρει σε όσους θέλουν οπωσδήποτε να τηρήσουν το έθιμο. Εγώ το' χω ρίξει στις μπύρες και ο Γιώργος στο Ουίσκι. Το ωραίο είναι πως τα ηχεία είναι στραμμένα αλλού και δεν ακούγεται πολύ η μουσική από δω που καθόμαστε, αν και σήμερα είναι καλοί, χθες δεν υποφέρονταν οι καλλιτέχνες. Πιο πολύ ακούγεται από το σπίτι.

Πάνω στο δρόμο, στην είσοδο της πλατείας, αριστερά και δεξιά, είναι στημένα δυο σταντ που πωλούν μικροπράγματα. Παιχνίδια πλαστικά, φθηνά και ασημικά (925) επίσης φτηνά. Δυο ακόμη στάντ υπάρχουν και το ένα πουλά ψημένο καλαμπόκι, ενλώ το άλλο, λουκουμάδες με σοκολάτα.

Αυτό είναι το πανηγύρι στο χωριό... Σχεδόν μόνο αυτό και τα στρωμένα με τις παρέες τραπέζια. Γιατί σήμερα υπάρχει διάχυτη μια παράξενη μουγκαμάρα που κανείς δεν ξέρει από πού προέρχεται, ούτε και να την ερμηνεύσει.

Ευτυχώς που κατά τις 11 ξεκίνησαν τα όργανα κι έτσι όλα έδειχναν πως το νταβαντούρι θα άρχιζε πια... Εκείνο, πάντως, που παρατήρησα και οφείλω να το καταθέσω, είναι ότι τίποτα πια δεν είναι όπως παλιά που ο κοσμος λαχταρούσε το πανηγύρι σαν το μεγάλο γεγονός. Τώρα μάλλον γίνεται για να δουλέψουν τα μαγαζιά. Τίποτε άλλο επί της ουσίας.

Ο Γιώργος βγάζει την πρώτη παραγωγή σε πατάτες από τον κήπο του και πολύ το χαίρεται...

Κάθε φορά που τους συναντώ, τον Δημήτρη με τη Μαριγούλα όλο και κάτι καινούριο έχει συμβεί Αυτή τη φορά οι φίλοι είναι με το πέμπτο τους παιδί στα 2,5 του χρόνια κι ένα καινούργιο καλό αυτοκίνητο με τις κόκκινες πινακίδες των πολυτέκνων.

Πρώτος ήρθε ήρθε ο Δημήτρης στο χαγιάτι που καθόμουνα κι έγραφα. Μεγαλώνουμε και σοβαρεύουμε ή ιδέα μου είναι; Πρώτη φορά τον είδα τόσο προβληματισμένο σε σχέση με όσα περνάει στο ραδιοφωνικό σταθμό “Ξένιο” όπου βρίσκονται για κάμποσους μήνες σε επίσχεση εργασίας με ένα μέλλον απροσδιόριστο και με μερικούς μισθούς που δεν έχουν καταβληθεί. Μιλήσαμε για τα επαγγελματικά μας πριν ακόμα έρθει η Μαριγούλα με τα δυο κορίτσια και τον μεγάλο γιο της, Παναγιώτη.

Αν εξαιρέσεις τις μικρές... ζηλίτσες, είναι να τους θαυμάζεις πως τα βγάζουν πέρα σαν οικογένεια. Αύριο μάλιστα “πετάνε” για τη Ρόδο, διακοπές μιας εβδομάδας. Ειλικρινά τους χαίρομαι. Δυο ώρες κάθισαν και ήταν παραγωγικές απ' όποια πλευρά κι αν το δεις.

Κι ο Παναγιώτης μεγάλωσε. Τέλειωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και είναι πια στη σχολή Δομικών. Αλλά ακόμα δεν άπλωσε τα φτερά του. Παραμένει “δεμένος” στην οικογένεια. Πήρε και τη μικρή του αδερφή, την Όλγα, να την πάει βόλτα μέχρι την εκκλησία του Αϊ Λια, βόλτα.

Η εικόνα που βγάζουν προς τα έξω είναι χαλαρή. Με τα αστεία τους με την πλάκα τους. Μακάρι να' ναι αυτή η δικιά τους αλήθεια. Τυχεροί θα' ναι...

Απόψε φεύγουν για Αθήνα. Το απόγευμα. Και αύριο πάνε στο Ρόδο. Μακάρι να περάσουν ωραία και στην επόμενη συνάντηση να έχουν να μας διηγούνται τις εμπειρίες τους...

Παρασκευή βράδυ, γύρω στις 10 φτάσαμε στο χωριό. Τ' Αί Γιαννιού αύριο κι έχουν πανηγύρι. Στην πλατεία έχουν στρώσει όλα τα μαγαζιά, τραπέζιακαι σερβίρουν γουρουνοπούλα στη λαδόκολλα ή σε πλαστικά πιάτα με πατάτες και φέτα με λάδι και και ρίγανη. Έχουν καθίσει σε μεγάλες παρέες, προφανώς οικογενειακές και πίνουν κρασιά και μπύρες από κουτάκια.

Το σπίτι που μένει ο Λάμπρος, του παππού του, είναι κοντά στην πλατεία, σε μέρος αμφιθεατρικό και οπωσδήποτε καλύτερα από την πολυκοσμία στο κέντρο του χωριού. Δυο κιλά γουρουνοπούλα (20 ευρώ το κιλό ψημένη) και “στήνουν” τραπέζι στη βεράντα. Ο Λάμπρος έχει πάει επίσκεψη σε ένα φίλο του.

Η ορχήστρα στην πλατεία έχει αρχίσει και παίζει λαϊκά. Έχουν κάνει έξω από το σχολείο, προς το δρόμο, μια μεγάλη εξέδρα, ψηλή κοντά ενάμιση με δύο μέτρα και έχουν ανεβάσει πάνω τους μουσικούς. Μόνο ο φωτισμόςστην εξέδρα βλέπει προς τα κάτω όχι προς την ορχήστρα. Έτσι ακούμε, αλλά δεν βλέπουμε του ανθρώπους που παίζουν.Περίπου όπως στη βεράντα του σπιτιού δηλαδή κι ας είσαι εκεί.

Το ωραίο που έχω δει εδώ, είναι ότι την ημέρα του Αϊ Γιαννιού του νηστευτή από το βράδυ “τσακίζουν” τη γουρουνοπούλα που, εδώ που τα λέμε, δεν είναι και τόσο νηστίσιμη.

Το γλέντι “ανάβει”. Δεν έχω διάθεση να κατέβω στην πλατεία. Κουβαλώ και την κούραση της εβδομάδας και προτιμώ να πέσω κατά τις 12 για ύπνο. Η μουσική ακούγεται δυνατά ως τις 4. Ύστερα ή εμένα με πήρε ο ύπνος ή αυτοί χαμηλώσανε την ένταση ή σταμάτησαν.

Ο Λάμπρος με τη μητέρα του γύρισαν κατά τις τρεις τα ξημερώματα. Ε, πανηγύρι ήταν, τελευταίες ώρες μετράει στο χωριό, την Κυριακή φεύγουμε για Αθήνα και το καλοκαίρι του τελειώνει εδώ. Οχι ότι ήταν και λίγο. Δυο μήνες γεμάτους είναι εκτός Αθηνών...

Η φωτογραφία που συνοδεύει το σημερινό κείμενο είναι από εκείνες τις χαλαρές στιγμές στις φετινές διακοπές στο Θραψανό. Μαζί με την αδερφή μου Στασούλα και τον γαμπρό μου Αγησίλαο στις βραδιές βεγγέρας... Με πήρε χθες η Στασούλα τηλέφωνο από τη Σύμη που είχαν πάει τις μέλισσες και πολύ το χάρηκα να μου περιγράφει το τοπίο που ήταν μέσα στα πεύκα και εκείνη να διαβάζει τη Γραφή της...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 29/08/2009

Είναι εντυπωσιακά τα στοιχεία που διαβάσαμε στις εφημερίδες την εβδομάδα που πέρασε. Στοιχεία που αφορούν την υγεία των εργαζομένων και που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μας αφορούν άμεσα κι εμάς τους ίδιους. Αν το δείτε το θέμα και κάτω από τις… προετοιμασίες ενόψει των κινητοποιήσεων για τη ΔΕΘ τότε έχει μια ξεχωριστή αξία που αξίζει να τη δούμε με περισσότερη προσοχή.

Ιδού λοιπόν τι λέει η έρευνα που διαβάσαμε σχεδόν σε όλες τις εφημερίδες:

Ένας στους δέκα εργαζόμενους στην Ευρώπη αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα υγείας, το οποίο σχετίζεται με την εργασία του. Την ίδια στιγμή, σχεδόν οι μισοί Έλληνες εκδηλώνουν έντονο άγχος και κατάθλιψη, εξαιτίας της δουλειάς τους, ποσοστό το οποίο ξεπερνά το μέσο ευρωπαϊκό.

Σχεδόν 164 εκατ. Ευρωπαίοι εργαζόμενοι υφίστανται τα εν λόγω προβλήματα, όπως προκύπτει από πρόσφατη μελέτη της "Eurostat" στις 27 χώρες - μέλη της Ε.E.

Το 3,2% έχουν υποστεί ατύχημα στον χώρο της δουλειάς. Το 8,6% έχουν αντιμετωπίσει προβλήματα υγείας, όπως οστικά, μυϊκά, στρες, άγχος και κατάθλιψη. Το 41% των εργαζομένων εκτίθενται σε παράγοντες οι οποίοι μπορούν να έχουν επίπτωση στην ψυχική τους υγεία...

Χρειαζόμαστε που και που να αντιδρούμε, να μην καθόμαστε με τα χέρια «σταυρωμένα» και να κλαίμε μοιρολατρικά για τα πράγματα γύρω μας. Μπορούμε να κάνουμε κάτι. Η μαχητική παρουσία μας, έξω και πέρα από κάθε είδους κομματική καθοδήγηση θα δώσει ένα μήνυμα ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να ανεχόμαστε τα παιχνίδια τους.

Πριν δύο χρόνια, τέτοιον καιρό, ήμουν στη Μύκονο. Και μαζευτήκαμε κι εκεί, κινητοποιημένα μέσα από SMS στην πλατεία της Χώρας καμιά 40αριά άνθρωποι. Στο Σύνταγμα όμως ο κόσμος που μαζεύτηκε ήταν χιλιάδες. Με μαύρες μπλούζες, όπως ζητάνε και τώρα. Και με μια απόλυτη σιωπή. Κάποια πλακάτ θα έχουν να πουν κάτι και η σιωπή είναι η… μεγαλύτερη φλυαρία.

Να κάνουμε κάτι να σταματήσει αυτό το κακό με τις φωτιές κάθε φορά που τον Αύγουστο έχουμε τα πρώτα μελτέμια με τους ανέμους. Πριν δυο χρόνια η Ηλεία δέχτηκε το μεγάλο χτύπημα κι ακόμα να συνέλθει.

Φέτος η Αττική ήταν ο στόχος. Και πολλοί είναι αυτοί που μετράνε τις πληγές τους. Η φωτιά δεν αστειεύεται. Και δεν κάνει διαχωρισμούς. Όλοι είμαστε πολύ μικροί μπροστά της.

Ολοκληρώθηκε άλλη μια εργάσιμη εβδομάδα

Πάει κι αυτή η εβδομάδα! Στη δουλειά επιστρέφει ο Μπάμπης από Δευτέρα. Τον περιμένω πώς και πώς, καλά να είναι το παιδί. Και για να το γιορτάσω, που άντεξα τρεις βδομάδες, μόνος στην εφημερίδα, σας αφιερώνω αυτό το τραγούδι ερμηνευμένο από μια εξαιρετική και σπάνια ομάδα ανθρώπων. Για να το δείτε πατήστε ΕΔΩ.

Αυτή είναι η μία από τις δύο αφίσες που κυκλοφόρησε η ΓΣΕΕ για το Συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, στη ΔΕΘ, στις 5/9/09 και ώρα 18.30 στο Άγαλμα Βενιζέλου.

Εδώ μπορείτε επίσης να διαβάσετε τη διακήρυξη η οποία προβάλει τα κύρια διεκδικητικά αιτήματα και τις απαιτήσεις των εργαζομένων όπως αυτά διαμορφώνονται από την ασκούμενη πολιτική.