Δευτέρα σήμερα, καλή εβδομάδα με μια κινηματογραφική πρόταση. Στους κινηματογράφους παίζεται το έργο που φέρει τον τίτλο "Ακαδημία Πλάτωνος". Λίγα λόγια για το έργο:

Ο Σταύρος διατηρεί ένα ψιλικατζίδικο σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας, ενώ παράλληλα φροντίζει και τη μητέρα που "τα έχει χάσει" ύστερα από ένα σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο. Αγαπημένη του συνήθεια είναι να κάθεται με τους φίλους του έξω από το μαγαζάκι του και να παρατηρούν με μια ανάλαφρη ξενοφοβική αφέλεια τη γειτονιά τους να μεταλλάσσεται. Όλα αυτά θα αλλάξουν όταν ένας διερχόμενος Αλβανός θ' αναγνωρίζει στο πρόσωπο της μητέρας του Σταύρου τη χαμένη του μητέρα.

Ο Έλληνας σκηνοθέτης ξαναγυρνά στην αγαπημένη του θεματική ("My Sweet Home") προσεγγίζοντας αυτήν τη φορά τις έννοιες της εθνικής ταυτότητας και της ξενοφοβίας μ' έναν σεναριακά ευρηματικό και ταυτόχρονα διασκεδαστικό τρόπο. Η απολαυστική κομεντί με τις μεγάλες δόσεις γλυκόπικρου χιούμορ ξεχώρισε στο περασμένο Φεστιβάλ του Λοκάρνο κερδίζοντας τρία βραβεία, το ένα εκ των οποίων για την εξαιρετική ερμηνεία του Αντώνη Καφετζόπουλου.

Σκηνοθεσία: Φίλιππος Τσίτος Σενάριο: Φίλιππος Τσίτος Αλέξης Καρδάρας Φωτογραφία: Πολυδεύκης Κυριλίδης Μουσική: Eνστρο Μοντάζ: Δημήτρης Πεπόνης Ηθοποιοί: Αντώνης Καφετζόπουλος, Αναστάς Κοτζίνε, Τιτίκα Σαρινγκούλη Γιώργος Σουξές , Κωνσταντίνος Κορωναίος, Παναγιώτης Σταματάκης, Μαρία Ζορμπ.

Ακαδημία Πλάτωνος - Δευτέρα 12/10, στις 18:00, στον κινηματογράφο ΕΛΛΗ, Ακαδημίας 64 (ΜΕΤΡΟ Πανεπιστήμιο), 2103632789.

Το pps που ακολουθεί μου το έστειλε η Μαριέττα Μουρούτη. Και έγινε αφορμή για να γραφτεί αυτό το κομμάτι. Εγώ το είδα, μερικές φορές πριν αποφασίσω να το «ανεβάσω» και να του δώσω χώρο μέσα στο site μου.

Πόσες φορές δεν έχουμε κουραστεί, απογοητευτεί, μετανιώσει, για κάτι που πολύ αγαπήσαμε όταν το κάναμε; Και πόσες φορές δεν σκύψαμε το κεφάλι, σχεδόν μοιρολατρικά, αποδεχόμενοι όσα οι άλλοι ετοιμάζουν για μας χωρίς εμάς;

Είναι ώρα να το αλλάξουμε αυτό. Το παρελθόν, είναι παρελθόν. Αποτελεί κομμάτι του εαυτού μας, σκαλοπάτι για να φτάσουμε ως εδώ, αλλά μέχρι εκεί. Οι εμπειρίες δεν είναι βαρίδια για να μας κρατάνε χαμηλά. Φτερά πρέπει να δίνουν, δύναμη κι ελπίδα ότι μπορούμε να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο αύριο, που έτσι κι αλλιώς το χρωστάμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μας.

Μην κάνουμε το λάθος να «κλεινόμαστε» μέσα μας. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να ζεις μόνο με τις αναμνήσεις. Όσο όμορφες κι αν ήταν, πέρασαν. Ναι, ήταν υπέροχες στιγμές που ίσως για πολλούς λόγους άξιζε να τις ζήσουμε αλλά... η γη γυρίζει, ο ήλιος συνεχίζει να βγαίνει κάθε πρωί από την ανατολή και να σκορπίζει τις ζεστές του ακτίνες στις παγωμένες καρδιές που το' χουν ανάγκη και πάντα θα έχουμε ανάγκη μια «ανάσα» αναπνοής που θα μας δώσει τη σιγουριά της επόμενης μέρας.

Να σημειώσω μόνο, κλείνοντας, ότι το pps αυτό μου το έστειλε μια κοπέλα που όπως ομολογεί η ίδια έχει ως αντίδραση, όταν περνάει δύσκολα, να κλείνεται στον εαυτό της, να μη θέλει να μιλήσει με άνθρωπο, να μη σηκώνει το τηλέφωνο ούτε στις κλήσεις φίλων. Το λάθος, δηλαδή, που κάνουμε όλοι οι άνθρωποι τις δύσκολες, μικρές μας, ώρες. Και χάρηκα γιατί, με το να μου το στείλει στο e-mail, έγινε αφορμή να συζητήσουμε μερικά «εσωτερικά» πράγματα. Ας είναι καλά!

Από τη σημερινή βόλτα στον Εθνικό Κήπο με ήλιο και καλοκαιρινό καιρό...

“Κρατάει” ακόμα ο καιρός... Θα χαλάσει, λέει, ίσως αργότερα. Για την ώρα αυτό το κυριακάτικο πρωινό είναι όμορφο και ιδανικό για ένα περίπατο στον Εθνικό Κήπο με κατάληξη στο καφενείο του. Έχει ήλιο μπόλικο και είναι ωραίο να περπατάς ανάμεσα στις πράσινες συστάδες των δέντρων.

Εξαφανισμένες οι πάπιες από τη μεγάλη λιμνούλα στο κέντρο του κήπου. Φθινωπορινά φύλλα ριγμένα μέσα στο νερό και μια έλλειψη καθαριότητας δείχουν στον επισκέπτη μια εικόνα εγκατάλειψης.

Μπόλικα τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι άνθρωποι που έρχονται εδώ, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Στο καφενεδάκι, γνήσιο ελληνικό, πίνουν τον καφέ τους ή την μπυρίτσα τους και διαβάζουν την εφημερίδα τους σχολιάζοντας τις εξελίξεις.

Δίπλα μας κάποιοι ηλικιωμένοι άνδρες κουβεντιάζουν πολιτικά., Τα τελευταία γεγονότα με την αλλαγή κυβέρνησης. Και ακούμε, χωρίς να το θέλουμε παρασκήνιο για την ίδρυση του ΕΣΥ από έναν συνταξιούχο γιατρό.

Ύστερα οι κουβέντες αλλάζουν περιεχόμενο. Και στο μεταξύ αλλάζει η σύνθεση των πελατών του καφενείου. “Σηκώνεται” κι ο ήλιος, περνά τις φυλλωσιές και μας χτυπά κατακέφαλα. Ώρα να τα μαζεύουμε σιγά – σιγά για την επιστροφή. Μεσημέριασε πια...

Διαβάζουμε στο ΠΡΕΖΑ TV και μεταφέρουμε χωρίς τα σχόλια του την παρακάτω είδηση:

Την έκπληξή του για τη βράβευσή του με το Νόμπελ Ειρήνης εξέφρασε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, τονίζοντας ότι δέχεται την τιμή που του έγινε ως μια έκκληση για δράση προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι προκλήσεις του 21ου αιώνα.
"Αισθάνομαι έκπληξη και βαθιά ταπεινότητα από την απόφαση της επιτροπής του Νόμπελ" δήλωσε ο Αμερικανός πρόεδρος στους δημοσιογράφους μιλώντας από το Λευκό Οίκο. "Δεν το θεωρώ ως αναγνώριση των επιτευγμάτων μου αλλά ως την επιβεβαίωση της αμερικανικής ηγεσίας όσον αφορά τις ελπίδες των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο".
"Για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω ότι αξίζω να βρεθώ στη συντροφιά τόσων προσωπικοτήτων που άλλαξαν την εποχή τους και οι οποίοι τιμήθηκαν με αυτό το βραβείο", πρόσθεσε, σε μια προσπάθεια να αποκρούσει τις κριτικές σύμφωνα με τις οποίες δεν έχει κάνει αρκετά πράγματα για να δικαιούται το βραβείο.

Τώρα κάντε μόνοι σας τα σχόλια για το πώς λειτουργούν οι θεσμοί που κάποτε, αθώοι όντες, πιστεύαμε... Αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε κι αν δεν κάνουμε κάτι να τον αλλάξουμε εμείς όλο και χειρότερος θα γίνεται...

Το είδα στο internet, μου άρεσε και το μεταφέρω εδώ. Γενιές και γενιές μεγαλώσαμε θεωρώντας τον Τσε σαν τον πιο συνεπή και σπουδαίο επαναστάτη. Η αφίσα του βρέθηκε και στόλισε τα νεανικά μας δωμάτια. Το πρόσωπό του τυπώθηκε στα μπλουζάκια μας. Ο ασυμβίβαστος που άφησε τη σίγουρη θέση του υπουργείου που του πρόσφερε ο Κάστρο στην Κούβα για να πάει να βοηθήσει την επανάσταση σαν αντάρτης στην Αφρική και τη Βολιβία όπου τελικά βρήκε σκληρό θάνατο. 42 χρόνια χωρίς τον Τσε Γκεβάρα και καθώς οι δυσκολίες της ζωής μεγαλώνουν κάθε μέρα νιώθουμε να μας λείπει. Αν και το άστρο του μας οδηγεί πάντα στις πράξεις μας...

• Δείτε περισσότερα στοιχεία από το TVXS καθώς και δύο εξαιρετικά βίντεο.
  

Από καιρό θέλαμε να πάρουμε παπούτσια για τον Λάμπρο. Και ήρθε η ώρα να το υλοποιήσουμε. Του αρέσουν τα παπούτσια της PUMA, όπως άλλωστε και της Ειρήνης που γι' αυτό το λόγο ήρθε μαζί μας στο Κολωνάκι όπου είναι και το συγκεκριμένο μαγαζί με τα αθλητικά ήδη, παπούτσια και ρούχα.

Ένας νεαρός υπάλληλος, πολύ εξυπηρετικός, ευγενικός και υπομονετικός μας κάνει να αγοράσουμε όχι ένα, όχι δύο, όχι τρία, όχι τέσσερα, αλλά πέντε ζευγάρια παπούτσια. Τέσσερα για τον Λάμπρο και ένα για την Ειρήνη.

Ύστερα κατεβήκαμε στο Σύνταγμα και είπαμε να κάνουμε μια στάση στα Pablic πριν πάρουμε το Μετρό για την επιστροφή. Ξελογιάστρα ο χώρος. Έχει τόσα πράγματα ηλεκτρονικά που δεν υπάρχει περίπτωση να μην ενδώσεις. Και οι τιμές τους σχετικά καλές.

Έτσι αποφασίσαμε να πάρουμε το δώρο του Λάμπρου για τα γενέθλιά του που θα'χει προσεχώς. Από το καλοακαίρι “γλυκαίνονταν” με το “Γκιτάρ Χίρο”, ένα παιχνίδι με μουσική μετάλλικα για το πλέι στέισον 3. “Τρελάθηκε” από τη χαρά του. Κι η Ειρήνη πήρε ένα εξωτερικό σκληρό δίσκο 350 GB που ήθελε από καιρό για να βάζει τις ταινίες που “κατεβάζει” από το internet.

Φύγαμε με το “ηλίθιο” χαμόγελο που έχουν όλοι οι καταναλωτές όταν αισθανθούν ότι έκαναν το χρέος τους. Μεσημεράκι ήμασταν σπίτι. Είναι σχεδόν στα μέσα του Οκτώβρη, αλλά έχει έναν ήλιο καλοκαιρινό. Πιάνονται τα χέρια μας από τα ψώνια. Μια στάση στην επιστροφή στον Άγιο Μελέτη για ψάρια, πατάτες, ψωμί... Και μετά ένα κρασί και στη βεράντα να κάνω “τσάρκα” στις ιστοσελίδες μου, να δω τι συμβαίνει στον κόσμο, τι γράφουν οι φίλοι...

Ύστερα θα πάω να την πέσω λίγο. Είναι πολύ όμορφο να νιώθεις πιο χαλαρά το Σάββατο. Και το χρειαζόμαστε τόσο στην πολύ αγχωτική ζωή μας...