Κυριακή, χαρά Θεού έξω... Ολοφώτεινη μέρα, λιόλουστη με ψυχρούλα γιατί είναι χειμώνας, αλλά γλυκιά. Ένα κλικ ήθελα να κάτσω στο μπαλκόνι μου να διαβάσω και να γράψω...

Αλλά μετά σκέφτηκα ότι αν την “αρπάξω” δεν είναι για κρεβάτι τέτοιες μέρες. Είναι κι αυτή η έρπουσα  τρομολαγνία των ΜΜΕ που μας “απειλεί” οπότε, θέλοντας και μη μαζευόμαστε...

Τώρα το κακό είναι ότι έχουμε “συνδέσει” μέσα μας τον ύπνο με την αργία της Κυριακής. Και λειτουργώντας “έξυπνα” λέμε “αφού μπορώ γιατί να μην κοιμηθώ. Κι αφού το θέλω τότε που δεν μπορώ επειδή πρέπει να σηκωθώ για να πάω δουλειά”.

Μύλος. Ψυχολογία που δεν είναι εύκολο να την παρακολουθήσεις αν δεν τη ζήσεις. Αλλά σήμερα είναι Κυριακή...

Πήγαμε με τον Λάμπρο χθες σινεμά και είδαμε το “2012”. Στην αίθουσα 4 του Village στου Ρέντη που είναι τεράστια δεν έπεφτε καρφίτσα. Πολύ ο κόσμος και με χιούμορ. Συχνά η πλατεία χειροκροτούσε με τις... αμερικανιές του έργου. Ήταν πάντως τεράστιο σε διάρκεια, κοντά τρεις ώρες κράτησε με τις διαφημίσεις και τα “προσεχώς”. Και εκπληκτικό στα κινηματογραφικά εφέ. “Ένιωθες” το τέλος του κόσμου να σε αφορά προσωπικά, ήταν κι αυτός ο ήχος με το Dolby...

Και ο σεισμός, το τσουνάμι, η ανάσα των ηθοποιών, ήταν κάτι που το ζούσες κι εσύ, ως θεατής. Αναρωτιέμαι τι κάνει όλα αυτά τα νέα παιδιά να τρελαίνονται με καταστροφολογικές ταινίες....

Επειδή πάντως η ταινία είναι τόσο αληθοφανής, αναγκάστηκε η NASA να βγάλει επιστήμονα της και να... διαψεύσει την ταινία. Δείτε το βίντεο αυτό. Το πήραμε από το Protagon. Δεν έχει ελληνικούς υπότιτλους για να καταλάβετε ακριβώς τι λέει αλλά όσοι έχετε στοιχειώδεις γνώσεις θα πιάσετε το... υπονοούμενο.

Ύστερα πήγαμε στην Ομόνοια και πήραμε τις σημερινές εφημερίδες. Είχα καιρό να το κάνω αυτό. Οι πάγκοι στο κέντρο της Αθήνας με τις κυριακάτικες εφημερίδες, ο κόσμος που κατεβαίνει από το Σάββατο για να τις αγοράσει... Κι εγώ που τις έχω νωρίς σήμερα για να τις διαβάσω...

Είμαι βέβαιος ότι το προσέξατε... Η πόλη αλλάζει και βάζει τα γιορτινά της. Αντιγράφουμε τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους που κάνουν, ηθελημένα, πιο μεγάλη την περίοδο των γιορτών ή έχουμε πραγματικά ανάγκη να ξεφύγουμε από τη σκληρή πραγματικότητα και να καταφύγουμε στη δύναμη, τη χαλάρωση, την εξιλέωση που δίνει το γιορτινό χρώμα;

Δεν ξέρω, αλλά μέρα τη μέρα το νιώθω ότι όλο και περισσότερες βιτρίνες καταστημάτων «φωτίζονται» με τα χριστουγεννιάτικα ντεκόρ ενώ ο Δήμος Αθηναίων στολίζει με ηλεκτρικές φωτεινές γιρλάντες τους κεντρικούς δρόμους προκειμένου ο δήμαρχος να τα έχει έτοιμα όταν φωταγωγήσει την πόλη γιορτινά.

Είδα προχθές στις 11.30 τη νύχτα, που επέστρεφα από την εφημερίδα, συνεργεία του Δήμου με γερανοφόρα οχήματα να κάνουν αυτή τη δουλειά στη Δυρραχίου...

Ακόμα και επιχειρήσεις στον Κηφισό στόλισαν δέντρα με φωτάκια στον προαύλιο χώρο τους ή έντυσαν την πρόσοψή τους με λαμπτήρες που δίνουν το σχήμα του δέντρου και εύχονται στους περαστικούς χρόνια πολλά.

Και είμαστε ακόμα στο Νοέμβρη! Αλλά και στα ζαχαροπλαστεία και τους φούρνους της γειτονιάς μπορεί κανείς να βρει ήδη μελομακάρουνα και κουραμπιέδες προκειμένου να αγοράσει για το σπίτι.

Μάλλον τη χρειαζόμαστε, μέσα μας, αυτή την αλλαγή για να νιώσουμε καλύτερα. Τόσο πολύ αμερικανάκια αποκλείεται να γίναμε από τη μια στιγμή στην άλλη...

Σαββατοκύριακο έρχεται. Να μια καλή πρόταση για έξοδο. Η ταινία είναι αφιέρωμα στην ελπίδα και αναφέρεται στη ζωντανή ιστορία αυτού του τόπου. Καλό είναι να έχουμε μνήμη σαν λαός.

Η προφορική ιστορία, που είναι μέρος της σύγχρονης ιστορικής έρευνας, στηρίζεται στις μαρτυρίες των αφανών και ανωνύμων.
Εκείνων που τους ονομάζουμε «χωρίς φωνή» γιατί η επίσημη ιστορία επιδεικτικά τους αγνοεί.
Όμως, πρόκειται για τις μαρτυρίες και τα βιώματα όλων αυτών που σήκωσαν το βάρος της ιστορίας και οι μαρτυρίες τους αποκαλύπτουν τη ψυχική δύναμη η οποία τροφοδοτεί την ιστορική δυναμική.
Επιπλέον, αυτές οι μαρτυρίες, επισημαίνουν τις δυνατότητες που εκδηλώθηκαν στην εξέλιξη της κοινωνίας και χάθηκαν.
Η ταινία αποκαλύπτει το βαρύ ιστορικό τραύμα που υπέστη η χώρα μας και που αποκρύβεται συστηματικά.
Επιτρέψτε μου να πω, ότι είμαι υπερήφανη που συνάντησα αυτές τις γυναίκες και μέτρησα ξανά τον κόσμο με έναν άλλο πήχυ.
Λαοί χωρίς μνήμη είναι λαοί χωρίς μέλλον.

Αλίντα Δημητρίου

Η Ζωή στους Βράχους, 2009
Video. Έγχρωμη. Διάρκεια: 98 min
Σενάριο – Σκηνοθεσία: Αλίντα Δημητρίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Αφροδίτη Νικολαίδου
Φωτογραφία: Αλέξης Γρίβας – Αφροδίτη Νικολαίδου
Μοντάζ: Ηλέκτρα Βενάκη

• Προβάλλεται στον κινηματογράφο Τριανόν από 19 Νοεμβρίου

Τόσες «επισκέψεις» μέχρι το απόγευμα μιας μέρας δεν είχε δεχτεί ποτέ η ιστοσελίδα μου. Χίλιες μαζεμένες! Σαν πολλές μου φαίνονται για ένα site που κινείται σε πολύ χαμηλούς τόνους και δεν έχει ενδιαφερθεί ποτέ να διαφημιστεί πλατιά.

Τι προέκυψε λοιπόν και ήρθε τόσος κόσμος; Κοιτάζω προσεκτικά τις τελευταίες δημοσιεύσεις και προσπαθώ να δώσω μια εξήγηση. Δύσκολο. Η θεματολογία μου είναι ίδια εδώ και χρόνια. Προσπαθώ να βρίσκομαι κοντά στον άνθρωπο, να αναδεικνύω τα αληθινά προβλήματα της ζωής, να πατάω τα πόδια μου γερά στη γη.

Δεν με ενδιέφεραν ποτέ η λογοτεχνία και η προσέγγιση των πραγμάτων από την πλευρά αυτή. Προσωπικές επιλογές είναι αυτές, όπως και προσωπικό είναι το site. Κι αυτό το ξέρουν οι φίλοι που με παρακολουθούν και καμιά φορά μου λένε ότι το βρίσκουν ενδιαφέρον.

Τελευταία έχω αποκτήσει και αναγνώστες μέσα από τα on line παιχνίδια «Φυλετικές Μάχες» και «Travian». Έχω βάλει την ηλεκτρονική μου διεύθυνση στο προφίλ μου και ως φαίνεται δεν είναι μόνο πιτσιρικάδες αυτοί που παίζουν στα παιχνίδια, αλλά και πολλοί μεγάλοι. Ήδη έχω θετικά μηνύματα. Άνθρωποι, υποτίθεται «εχθροί» στον εικονικό κόσμο του internet που επικοινώνησαν μαζί μου για να μου πουν ένα καλό λόγο για τη δουλειά μου. Και ενδείξεις ότι αποκτά αναγνωστικό κοινό και στην Κύπρο.

Το πιο ωραίο όμως είναι ότι κάποιοι δίνουν το «στίγμα» τους ότι διαβάζουν με το να σχολιάζουν τα κείμενα και να καταθέτουν την άποψή τους. Το site είναι δυναμικό και δίνει αυτή τη δυνατότητα. Τα σχόλια «ανεβαίνουν» αυτόματα, χωρίς λογοκρισία. Εννοείται ότι, ως διαχειριστής, εάν προκύψει υβριστικό μήνυμα, έχω την τεχνική δυνατότητα να το «κατεβάσω», αφού δω την πραγματική ταυτότητα εκείνου που το έστειλε. Ευτυχώς, μέχρι στιγμής δεν έχει προκύψει τέτοιο πρόβλημα.

Οι αναγνώστες μου δείχνουν να «ξέρουν» γιατί είναι εδώ και τι περιμένουν να δουν από μένα. Θέλω λοιπόν να σας ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη που μου δείχνετε. Τελικά το διαδίκτυο είναι ένα εργαλείο δουλειάς φτάνει να το χειριστεί κανείς σωστά...