Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 κατέβηκα στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176. Και παρότι ήταν μια περίοδος γιορτών με πολλές ενδιάμεσες αργίες, όλα πήγαν καλά και χθες το μεσιμέρι, ώρα 13:00 πήγαμε εκεί και την "κλείσαμε" δίνοντας τις τελευταίες πινελιές ώστε να φύγει για το πιεστήριο... Βροχερός καιρός, να’ μασταν και πιο χαλαρά…
Ο καιρός χειμωνιάτικος, γλυκός, λίγο βροχερός –την έριξε χθες το βράδυ τη δυνατή μπόρα- είναι ιδανικός για… χουχούλιασμα. Αν, βέβαια, έχεις αυτή την πολυτέλεια…
Προσωπικά μου λείπει τα… τελευταία 35 χρόνια… Κι εκεί που λέω, θα τον βρω τον πιο χαλαρό χρόνο, τους ανθρώπινους ρυθμούς, όλο και κάποιο απρογραμμάτιστο «φασούλι» βγαίνει μπροστά και μου… ανατρέπει τα σχέδια.
Και επειδή λένε πως» όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια γελάνε οι Θεοί» αποφάσισα τα όποια σχέδια να είναι κοντοπρόσθεσμα και ως εκεί που φτάνουν οι αγκώνες μου. Έτσι, μπορεί όλα να γίνουν πιο προσιτά και καλύτερα διαχειρήσιμα. Γιατί, ας μην το ξεχνάμε, μεγαλώνουμε κι όλας, μειώνονται οι αντοχές μας «μικραίνουν», το ίδιο και οι δυνάμεις μας.
Το καλό είναι ότι σ’ αυτό τον κόσμο, τον δύσκολο, υπάρχουν οι φίλοι που είναι διαθέσιμοι να μοιραστούν πράγματα και εμπειρίες από το παρελθόν. Ένας από αυτούς είναι ο Θοδωρής Μουντζουρίδης. Πριν από 28 χρόνια, στο ξεκίνημά μου στη δημοσιογραφία κάναμε μαζί τα πρώτα βήματα στην ΠΕΤ ΟΤΕ. Πολλά εξώφυλλα και σκίτσα στη «ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ» ήταν δικά του. Το πενάκι του ξεχώριζε. Η γραμμή του ήταν μοναδική. Ήρθαμε τόσο κοντά μ’ εκείνον και τη γυναίκα του Χριστίνα που του βάφτισα και την κόρη του Ντέπυ.
Πόσα χρόνια έχω να το δω αυτό το κορίτσι; Έμαθα από τον πατέρα της ότι, ολόκληρη γυναίκα πια, τέλειωσε τα ΤΕΙ Λάρισας και τώρα μένουν μαζί στην Ηλιούπολη. Ο Θοδωρής «έφυγε» από την ευρύτερη περιοχή της πλατείας Αττικής όταν χώρισαν με τη Χριστίνα.
Είχα καιρό να μάθω νέα του και μας έφερε πάλι κοντά η δουλειά. Το Σάββατο θα πάμε να τον δούμε από κοντά. Θέλει, λέει, να μας κάνει το τραπέζι.
Πάει και ο Νοέμβρης… Μας αποχαιρέτησε κι έφυγε, κουτσός όπως ήταν. Κα να ο Δεκέμβρης. Ας τον καλωσορίσουμε! Γεμάτος με γιορτές, με το τέλειωμά του παίρνει μαζί του και τη χρονιά που φεύγει. Το 2009…
Το είδα την Κυριακή στο Troktiko και μου έκανε ένα "κλικ" να το δω καλύτερα. Την επομένη είδα το... ίδιο δημοσίευμα στο Press.gr Το ωραίο είναι ότι αν και το ίδιο κείμενο είχε άλλη υπογραφή στο ένα κι άλλη στο άλλο. Στο πρώτο το υπέγραφε ένας ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ, στο δεύτερη μια κάποια Επιτροπή Δικτύου. Και στις δυο περιπτώσεις καταλάβαμε ποιοι ήταν οι συγγραφείς. Ιδού το δημοσίευμα:
Μη σας παρασύρει ο τίτλος του κομματιού. Δεν ήταν Σάββατο, Παρασκευή ήταν. Στο τελείωμα της προηγούμενης εβδομάδας αποφασίσαμε με τον Λάμπρο πως ήταν ώρα να… περιποιηθούμε τους βόστριχες μας. Διότι το είχαν παρακάνει να… τρέχουν από δω κι από κει και να κάνουν το… κέφι τους.
Με απόφαση της Νομαρχίας Αθηνών «κλείνει» για την εβδομάδα που έρχεται το 54 Γυμνάσιο Αθηνών, το σχολείο του γιου μου. Αιτία η νέα γρίπη. Μας πλησιάζει το κακό;
Μπήκαν πάλι μπροστά οι φάμπρικες της κατατρομοκράτησης του κόσμου. Και να μεγαλώνει ο αριθμός των σχολείων που κλείνουν το ένα μετά το άλλο επειδή παρουσιάστηκε κάποιο κρούσμα ή υποψία κρούσματος από την ίωση της νέας γρίπης.
