Σάββατο 9 Ιανουαρίου, γύρω στις 12 το μεσημέρι, έξω από το εργποστάσιο της Elite οι εργάτες έχουν κάνει κατάληψη διεκδικώντας τα χρήματά τους...

Διακόσιοι πενήντα περίπου είναι οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο παραγωγής παπουτσιών που έμειναν στο δρόμο ύστερα από το ξαφνικό κλείσιμό του μέσα στα Χριστούγεννα. Κι αυτό βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή της Ακαδημίας του Πλάτωνα. Η οικονομική κρίση... Αλλιώς τη βιώνει κανείς μιλώντας γενικώς θεωρητικά γι' αυτήν κι αλλιώς να βλέπεις το πρόβλημα στη γειτονιά.

Άνθρωποι σκυθρωποί, σε βάρδιες των έξι ωρών, πάνε καθημερινά στο εργοστάσιο κοντά στα ΚΤΕΛ Κηφισού και κάνουν βάρδιες στην κατάληψη μέχρι να δουν τι θα κάνουν.

Έχουν ήδη 20 με 25 χρόνια οι περισσότεροι στη δουλειά και πέρα από το γεγονός ότι έχουν να πληρωθούν από τον Νοέμβρη, ούτε αποζημίωση έχουν πάρει , ούτε τίποτα. Έτσι έκαναν Χριστούγεννα... Δεν τους έδωσαν ούτε και το επίδομα του ΟΑΕΔ παρά τις υποσχέσεις...

Ωστόσο στη γειτονιά έχει εκδηλωθεί ένα εκπληκτικό κίνημα αλληλεγγύης. Το συζητήσαμε κι εμείς στο «Μήνυμα» την περασμένη Παρασκευή το απόγευμα και καταφέραμε τη Δευτέρα να υπάρξει ένα κείμενο σύνθεσης και να κυκλοφορήσει σε ανακοίνωση που, χθες βράδυ, μοιράστηκε στο ΜΕΤΡΟ Σεπολίων και καλεί τους κατοίκους να πάρουν μέρος στη σημερινή συγκέντρωση - πορεία που αποφάσισαν οι εργαζόμενοι της Elite έξω από το χώρο του εργοστασίου. Η συγκέντρωση θα φτάσει στο υπ. Εργασίας στις 13.30.

Η κίνηση αλληλεγγύης έχει, πέρα από τη συμβολική της αξία και ουσιαστικό περιεχόμενο. Ευαισθητοποιεί ξεχασμένες και βολεμένες συνειδήσεις...

«Αστέρι» το λαβωμένο PC

Με κάλεσαν από χθες το απόγευμα τρεις φορές στο κινητό μου τηλέφωνο από το service της COSMODATA. Εκπληκτικοί οι τεχνικοί της. Μου εντόπισαν το πρόβλημα, μου μίλησαν για την τιμή και για τον χρόνο παράδοσης.

Γενικώς οι άνθρωποι δείχνουν να αγαπούν τη δουλειά τους και να την προστατεύουν. Μπράβο τους!.. Είχα καιρό να δω τέτοια υπευθυνότητα και πολύ το χάρηκα...

Το ίδιο ευγενικοί και σήμερα στην παραλαβή του. Να μου εξηγήσουν τα πάντα, να το ανοίξουν μπροστά μου να το δω. Ξανά μπράβο τους!

Τι να σου κάνει κι ένα λάπτοπ πενταετίας όταν τραβάει από μένα τα "μύρια όσα" σχεδόν καθημερινά και οπωσδήποτε τα Σαββατοκύριακα που είμαι σπίτι. Είχε κάποτε την τιμητική του. Δυνατός ήταν και κάλυπτε πολλές από τις τότε ανάγκες.

Στην πορεία οι ανάγκες μπορεί να λιγόστεψαν αλλά κι αυτό... γέρασε. Τα PC είναι κάπως σαν τα... σκυλάκια... Η τεχνολογία «τρέχει» τόσο γρήγορα που ο κάθε χρόνος τους μετράει για... επτά.

Ήρθαν τα διπύρηνα με πολύ μεγαλύτερη μνήμη και ταχύτητα κι αυτό το καημένο μέχρι την Κυριακή έκανε ότι μπορούσε για να με εξυπηρετήσει.

Το μεσημέρι όμως ήταν η κρίσιμη ώρα του. Εκεί που τέλειωνα ένα ρεπορτάζ για το εγκαταλειμμένο κτίριο «Κασκαμπά» και το έστειλα στο e-mail μου, δεν άντεξε... 4 παράθυρα στον Firefox και... κόλλησε. Το βίαιο κλείσιμο, αφού δεν έκλεινε με τίποτα, ήταν το κρίσιμο και καθοριστικό σημείο. Έκτοτε προσπαθούσε να... ξανανοίξει τα Windows, αλλά μάταια κοιλοπονούσε.

Το έβγαλα από την πρίζα, το μάζεψα από το γραφείο και χθες με τη τσάντα του το πήγα στο service της COSMODATA στην Στουρνάρη. Μόνο που το service της εταιρίας... μετακόμισε στο Περιστέρι. κοντά στο σταθμό του ΜΕΤΡΟ του Αϊ Αντώνη.

Στο μεταξύ τη θέση του πήρε το... μικρό PC. Με την ελπίδα ότι γρήγορα θα γίνει το service του...

Ετσι, για να ξεκινήσει όμορφα η εβδομάδα με ένα υπέροχο τραγουδάκι...

Δευτέρα σήμερα και μια νέα εβδομάδα εργάσιμη αρχίζει. Στους δρόμους οι άνθρωποι τρέχουν στις δουλειές από τα ξημερώματα. Κι εγώ έχω να κάνω πολλά πράγματα σήμερα.

Κατ’ αρχήν έχω να δω τόσες εφημερίδες που «στριμώχτηκαν» το Σαββατοκυριακοδεύτερο… Να κάνω τις επιλογές μου για το Δελτίο Ενημέρωσης των συνδικαλιστών. Κι αυτό, ιδιαίτερα τη Δευτέρα, δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση καθώς θέλει και χρόνο και προσοχή.

Κι έχει μια παγωνιά άλλο πράγμα σήμερα. Είμαι κοντά μισή ώρα στο γραφείο κι ακόμα να «συνέλθουν» τα χέρια μου. Είναι που μέσα στην πίεση της καθημερινότητας έχασα και το ένα από τα δύο μάλλινα γάντια κι αυτό είναι πρόβλημα, όπως και να το κάνουμε.

Καλά τα πήγα το Σαββατοκύριακο με τις εφημερίδες μου και το άρθρο για το «Μήνυμα» δόθηκε για δημοσίευση καθώς και η συνάντηση το πρωί της Κυριακής είχε πολύ καλά αποτελέσματα.

Προχώρησε για τα καλά ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ. Είναι σχεδόν έτοιμος. Κάτι τελευταίες «πινελιές» κι αν προλάβω θα τον πάω σήμερα το μεσημέρι στο τυπογραφείο ολοκληρωμένο.

Είχα καιρό να πάω θέατρο. Και ειλικρινά το χάρηκα χθες που πήγαμε στο θέατρο «Αμιράλ» να δούμε το έργο της Δάφνης Ντυ Μωριέ «Η Παλίρροια του Σεπτέμβρη» σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου και διασκευή – σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη.

Και αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στους ηθοποιούς Ελένη Ερήμου, Αλέκο Συσοβίτη, Γιώργο Ζιόβα, Βίκυ Καλπάκα και Διονύση Ποταμίτη αφού κατάφεραν για δύο ώρες περίπου να μας «αιχμαλωτίσουν» στο υπόγειο της οδού Αμερικής. Κατάφεραν να δώσουν ζωή σ’ ένα έργο που γράφτηκε από μια ανήσυχη συγγραφέα που αν ζούσε σήμερα θα ήταν… 103 χρονών! Ωραίες ατάκες, έξυπνο στη δομή του και στην εξέλιξη έργο, θαυμάσια ατμόσφαιρα με πρόγραμμα ολόκληρο το βιβλίο που περιείχε λέξη προς λέξη το θεατρικό έργο.

Ερωτικό δράμα τα χαρακτηρίζουν και πώς να μην είναι αφού ό άρτι αφιχθής γαμπρός της κόρης, ερωτεύεται την πεθερά του κι εκείνη… ανταποκρίνεται.

Και λίγα λόγια για το έργο:

Η ιστορία ενός απαγορευμένου έρωτα, που εκδηλώθηκε ταυτόχρονα με την παλίρροια του Σεπτέμβρη στην Κορνουάλη της Αγγλίας, 20 χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το κοινό στην παράσταση των 9.30 ήταν μετρημένο και αξιόλογο. Παρακολουθούσε ήρεμο και παρενέβαινε με χειροκροτήματα στα καίρια σημεία. Αλλά και στους ηθοποιούς της σκηνής και τους συντελεστές αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Φύγαμε αργά το βράδυ πιο γεμάτοι. Κρύβει τελικά θησαυρούς η θεατρική αίθουσα και αξίζει τον κόπο να την επισκεπτόμαστε πιο συχνά…

Είναι τελικά πολύ σπουδαίο πράγμα να ζεις την κάθε στιγμή σα να είναι η τελευταία. Το έχετε ακούσει, υποθέτω, εκατοντάδες φορές, όπως και γλυκανάλατες «οδηγίες χρήσης προς ναυτιλλομένους» για να πετύχει η συνταγή. Έτσι την παθαίνουμε, συνήθως… Και προσπερνάμε και αξίες που θα έπρεπε, για πολλούς λόγους, να τους δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή.

Έχουν γραφτεί ολόκληρα βιβλία με οδηγίες χρήσης. Στέλνουν  οι φίλοι στα οι e-mai (καλή ώρα η Σοφία Μοσκοφίδου…), επισημαίνουν μεγάλες αλήθειες, αλλά εμείς, στον κόσμο μας.

Γι’ αυτό, σας παρακαλώ, τα παρακάτω μην τα δείτε σαν «οδηγίες», αλλά σαν «σταγόνες σοφίας» που μπορεί να μας βοηθήσουν να περάσουμε καλύτερα στο σύντομο πέρασμά μας από αυτή τη ζωή.

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από μια κυρία 90 ετών σήμερα, τη Regina Brett, πρώην δημοσιογράφο στο Κλίβελαντ του Οχάιο. "Για να γιορτάσω τα γενέθλιά μου, έγραψα κάποτε στη στήλη μου στην εφημερίδα, τα 44 πράγματα που μου έμαθε η ζωή. Ήταν το πιο... πετυχημένο άρθρο που έγραψα ποτέ".

Ας τα μοιραστούμε μαζί της:
1. H ζωή δεν είναι δίκαιη, αλλά ακόμα κι έτσι είν' ωραία.
2. Όταν αμφιβάλλεις για κάτι, απλά κάνε το επόμενο μικρό βήμα.
3. H ζωή είναι πολύ μικρή για να χάνεις χρόνο μισώντας τον οποιονδήποτε.
4. Αν αρρωστήσεις, δε θα σε κοιτάξει η δουλειά σου. Θα σε κοιτάξουν οι φίλοι και η οικογένειά σου. Μη χάνεσαι.
5. Πλήρωνε τις πιστωτικές σου κάθε μήνα.
6. Δε χρειάζεται να κερδίζεις σε κάθε διαφωνία. Συμφώνησε με το να
διαφωνείς.
7. Κλάψε παρέα με κάποιον. Είναι πιο εύκολο να συνέλθεις απ' ό,τι αν κλαις μόνος.
8. Δεν πειράζει να θυμώνεις με τον Θεό. Το αντέχει.
9. Βάζε στην άκρη για τη σύνταξή σου από τον πρώτο σου μισθό.
10. Απέναντι στη σοκολάτα κάθε αντίσταση είναι μάταιη.
11. Συμφιλιώσου με το παρελθόν σου, για να μην καταστρέφει το παρόν σου.
12. Δεν πειράζει αν σε δουν τα παιδιά σου να κλαις. Άσ' τα να το κάνουν.
13. Μη συγκρίνεις τη ζωή σου με των άλλων. Δεν έχεις ιδέα τι νόημα μπορεί να έχει το δικό τους το ταξίδι.
14. Αν μια σχέση πρέπει να κρατιέται μυστική, τότε δεν πρέπει να την κρατάς εσύ.
15. Τα πάντα μπορεί να αλλάξουν μ' ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών. Αλλά μην ανησυχείς. Ο Θεός δεν τρεμοπαίζει τα βλέφαρά του.
16. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Ηρεμεί το μυαλό.
17. Ξεφορτώσου ό,τι δεν είναι χρήσιμο, όμορφο ή γεμάτο χαρά.
18. Ό,τι δε σε σκοτώνει πράγματι σε κάνει δυνατότερο.
19. Ποτέ δεν είναι αργά για να έχεις μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Αλλά τη δεύτερη φορά εξαρτάται από σένα.
20. Όταν είναι να κυνηγήσεις αυτά που αγαπάς στη ζωή, μη δεχτείς ποτέ το όχι.
21. Άναψε τα κεριά, στρώσε τα καλά σεντόνια, φόρεσε τα ακριβά εσώρουχα. Μην τα φυλάς για ειδικές περιπτώσεις. Κάθε μέρα είναι ειδική περίπτωση.
22. Προετοιμάσου για όλα. Και μετά ακολούθησε το ρεύμα.
23. Γίνε εκκεντρικός τώρα. Μην περιμένεις να πάρεις σύνταξη για να φορέσεις μοβ χρώμα!
24. Κανείς δεν είναι υπεύθυνος για την ευτυχία σου παρά μόνο εσύ.
25. Σε κάθε αποκαλούμενη "καταστροφή" σκέψου: "Σε 5 χρόνια, αυτό θα έχει καμία σημασία;".
26. Πάντα να επιλέγεις τη ζωή.
27. Συγχώρησε σε όλους τα πάντα.
28. Το τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα δεν είναι δική σου δουλειά.
29. Ο χρόνος θεραπεύει σχεδόν τα πάντα. Δώσε χρόνο στο χρόνο.
30. Όσο καλή ή κακή κι αν είναι μια κατάσταση, θα αλλάξει.
31. Μην παίρνεις τον εαυτό σου τόσο στα σοβαρά. Κανείς άλλος δεν το κάνει.
32. Πίστευε στα θαύματα.
33. Ο Θεός σ' αγαπάει επειδή είσαι αυτός που είσαι, όχι για κάτι που έκανες ή δεν έκανες.
34. Μην παρακολουθείς τη ζωή. Βγες μπροστά και εκμεταλλεύσου την πλήρως τώρα.
35. Το να γερνάς είναι καλύτερο από την εναλλακτική λύση: να πεθαίνεις νέος.
36. Τα παιδιά σου θα ζήσουν μόνο μία παιδική ζωή.
37. Το μόνο που έχει σημασία τελικά είναι ότι αγάπησες.
38. Βγες έξω κάθε μέρα. Τα θαύματα παραμονεύουν παντού.
39. Αν όλοι ρίχναμε τα προβλήματά μας σε ένα σωρό δίπλα δίπλα, θα αρπάζαμε τα δικά μας πίσω.
40. Η ζήλια είναι χάσιμο χρόνου. Έχεις ήδη όλα όσα χρειάζεσαι.
41. Τα καλύτερα έπονται.
42. Ό,τι διάθεση και να έχεις, σήκω, ντύσου και πήγαινε εκεί που έχεις να πας.
43. Ενέδωσε.
44. Η ζωή δεν είναι τυλιγμένη με κορδέλα, δεν παύει όμως να είναι δώρο.

Ναι, η ιστορία με τις γιορτές τελείωσε… Κάθε «κατεργάρης» στον πάγκο του. Τα σχολεία άνοιξαν (ο Θεός να το κάνει άνοιγμα Παρασκευιάτικα…), στα 144-163 δημοτικά ξαναβρισκόμαστε για το «Μήνυμα για όλους» στις οκτώ το βράδυ και την Κυριακή το πρωί στις 11.30 έχουμε την πρώτη ουσιαστική συνάντηση για την έκδοση εφημερίδας στην Ακαδημία του Πλάτωνα.

Δεν μπορείς να πεις ότι δεν κινείται το πράγμα… Τι, μόνο οι ελεγκτές της Κομισιόν θα είναι σε συνεχή κινητικότητα; Κι εμείς από τη μεριά μας χρησιμοποιούμε τη δράση μας σε τοπικό επίπεδο ως κινητήρια δύναμη για τις ψυχές μας.

Θα ξανασυναντηθούμε συναγωνιστές που είχαμε καιρό να δούμε και να σχεδιάσουμε νέες δράσεις που θα βάλουν φωτιά  στα όνειρά μας και θα ξαναζωντανέψουν τις ελπίδες μας πως μπορούμε, έχουμε τη δύναμη όλοι μαζί, συντονισμένα, να αλλάξουμε προς όφελός μας τα πράγματα.

Μέσα στο Σαββατοκύριακο σχεδιάζω να ολοκληρώσω και τον «Κρέοντα» από πλευράς γραψίματος. Έχω ήδη έτοιμο το 70% της ύλης, Μια καθοριστική συνάντηση μου μένει με έναν παππού στην Κρέοντος που ίσως; Μου δώσει και το πρώτο θέμα στο εξώφυλλο. Η εγκατάλειψη εγκυμονεί πολύπλευρους κινδύνους. Κι εδώ έχουν να το λένε οι άνθρωποι. Μια πρώτη κουβέντα μαζί του τηλεφωνικά με έπεισε ότι μπορεί να βγει ένα καλό κομμάτι.

Επιμένω στη δουλειά μου να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου στο ρεπορτάζ. Η άμεση επικοινωνία με τους ανθρώπους εκτιμώ ότι δίδει άλλη διάσταση στο πρόβλημα. Έτσι έμαθα να λειτουργώ κι αυτό δεν πρόκειται να το αλλάξω για τίποτα στον κόσμο…