Πρόκειται για τον Μιχάλη Καρχιμάκη, υφυπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και τροφίμων και βουλευτή Λασιθίου τον οποίο ΔΕΝ γνωρίζω προσωπικά. Ούτε αυτός, φαντάζομαι. Στο e-mail μου όμως φτάνουν, σχεδόν καθημερινά, μηνύματά του. Όχι μόνο τώρα. Από τον καιρό που ήταν απλός βουλευτής. Τα e-mail του ενημερώνουν για τη δράση του. Προφανώς έχει κάνει μια καλή ομάδα και ξέρει να εκμεταλλεύεται καλά τις δυνατότητες του internet. Το τελευταίο όμως έχει να κάνει με ευχές. Πολύ ανθρώπινες:

Αυτές τις Άγιες μέρες η σκέψη μας προσανατολίζεται στο διαχρονικό μήνυμα της προσφοράς και της αγάπης που συμβολίζει η μεγάλη αυτή χριστιανική γιορτή! Ποια θέση έχουν οι παραπάνω αξίες στην εποχή μας, μια εποχή ορφανή από αξίες; Σε μια κοινωνία όπου το καλό και το κακό, το αληθινό και το ψεύτικο, το δίκαιο και το άδικο τείνουν να είναι δυσδιάκριτα;

Ο σύγχρονος Έλληνας, μετέωρος  κοινωνικά και χωρίς πυξίδα αξιών, αποκομμένος από το παρελθόν, και χωρίς αισιοδοξία για το μέλλον μοιάζει να έχει χάσει τον προσανατολισμό του. Εργάζεται και επιβιώνει σε μια χώρα, όπου κυριαρχούσε τα τελευταία χρόνια ένα κράτος φαύλο και αναποτελεσματικό, ένα κράτος αναξιοκρατίας και προχειρότητας.

Τα παιδιά μας ζουν σε μια κοινωνία χωρίς στηρίγματα και εγγυήσεις για ένα βιώσιμο μέλλον. Εμείς, πρώτοι οι ενεργοί πολιτικοί, με τη σύμπραξη των ενεργών πολιτών, πρέπει να ανακόψουμε αυτή την πορεία της χώρας μας, της ζωής μας.

Σε μια εποχή απαξίωσης του πολιτικού κόσμου, και αναξιοπιστίας της χώρας μας είναι ανάγκη να αρνηθούμε την παραίτηση, είναι ανάγκη να αρνηθούμε την απόσυρση. Είμαστε υποχρεωμένοι να επεξεργασθούμε και να υλοποιήσουμε ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό σχέδιο για το μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας.

Αρνούμαστε να αδρανήσουμε και να μην ολοκληρώσουμε τις απαραίτητες τομές με συνυπόχρεους τους Έλληνες πολίτες στο εγχείρημα για την ανάταξη της χώρας μας. Η μεγάλη αυτή χριστιανική γιορτή με τα ανθρωπιστικά της μηνύματα ας μας γεμίσει με  πίστη και αποφασιστικότητα!

Για να απελευθερώσουμε τις κοιμισμένες δυνάμεις της κοινωνίας μας!

Για να δικαιώσουμε τη δύναμη της ύπαρξής μας!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

• Στο μεταξύ στο γραφείο οι φίλοι που φεύγουν για γιορτές στα χωριά τους άρχισαν να περνούν και να εύχονται. Η φίλη μου Μαριέττα Μουρούτη έστειλε και φέτος τη δική της ξεχωριστή κάρτα με e-mail. Δείτε την ΕΔΩ. Και φυσικά ο καλός μου φίλος, διευθυντής στο 54 Λύκειο, Γιώργος Κρικώνης. Τους ευχαριστώ και τους δύο.
  

Ο Μάρτης μας αποχαιρετά σήμερα και αύριο έρχεται ο Απρίλης. Μυρωδάτος, όμορφος, γεμάτος λουλούδια άγρια… Κρατήστε αυτή την εικόνα. Και τη χθεσινή Πανσέληνο που ήταν μοναδική και υπέροχη.

Μην μπείτε στον κόπο να πείτε το… καθιερωμένο πρωταπριλιάτικο «αστείο» για να κάνετε τους φίλους σας να γελάσουν. Υπάρχουν πολύ πιο όμορφα πράγματα που μπορείτε να κάνετε με χιούμορ και καλή διάθεση και να γελάσουν.

Τι ανάγκη υπάρχει για ένα ακόμα ψέμα; Μπαφιάσαμε, κουραστήκαμε, αηδιάσαμε να ακούμε καθημερινά ψέματα από τους πολιτικούς μας. Μην τους κάνουμε τη… χάρη να τους μιμηθούμε ούτε για μια φορά το χρόνο.

Κάθε Πρωταπριλιά το’ χω αυτό το πρόβλημα. Όχι πως μ’ ακούει κανείς, αλλά εγώ θα συνεχίσω να το λέω. Πού ξέρεις; Μπορεί να βοηθήσω να πεισθούν κάποιοι πως είναι ένα ανόητο έθιμο για να κάνουν πλάκα οι εφημερίδες. Κι αυτές το έκαναν τότε που δεν υπήρχε internet, τηλεόραση και ραδιόφωνο. Στις μέρες μας κάτι χαζά ψέματα τα βάζουν στις εσωτερικές σελίδες και αν…

Έχουν, άλλωστε, από μόνες τους απαξιώσει τη δουλειά τους με τις εκδουλεύσεις στην εκάστοτε εξουσία που καμιά αίσθηση δεν κάνει η υπερβολή ή η διόγκωση μιας είδησης που φτάνει το ψέμα.

Γι’ αυτό σας λέω: Μην πείτε αυτή την Πρωταπριλιά ψέματα, ούτε στον περίγυρό σας…

• Έχει κι άλλα προβλήματα ο κόσμος. Δείτε ΕΔΩ πώς τα παρουσιάζει το ΕΘΝΟΣ σήμερα...
  

Ανοιξιάτικο τοπίο... Μαργαρίτες και άλλα λουλούδια στην Παναγιά την Καρβουναρέικη το περασμένο Σάββατο...

Ήθελα να το δω αυτό... Το πέρασμα από τη μέρα στη νύχτα. Παρατηρώ λεπτό το λεπτό πώς πέφτει η νύχτα, πώς το σκοτάδι απλώνει τα δίχτυα του και μας πιάνει όλους μέσα...

Τα φώτα στους δρόμους έχουν ανάψει. Έχει ακόμα λίγο φως. Τόσο ώστε να βλέπω να γράφω. Καθώς όμως το σκοτάδι πυκνώνει οι φανοστάτες στους δημόσιους δρόμους δείχνουν να βγάζουν όλο και πιο λαμπερό φως.

Επτά η ώρα το απόγευμα. Μια καμπάνα εκκλησίας χτυπά στο βάθος. Σαββατόβραδο στην επαρχία και αυτό που λατρεύω είναι η σιωπή του. Μόνο κάτι πουλιά ακούγονται να τιτιβίζουν αχνά. Πέρα μακριά οι κορυφογραμμές των βουνών ακόμα διακρίνονται...

Όσο μπορώ να διακρίνω κι εγώ σ' αυτό το χειρόγραφο τις λέξεις που αφήνει πίσω του το στυλό που... τρέχει. Δεν κρατιέται. Ρουφά μαζί μου τις στιγμές.

Έξω δεν κυκλοφορεί κανείς. Μια κουκουβάγια ακούγεται από μακριά. Οι άνθρωποι έχουν μπει στα σπίτια τους. Δεν είναι για πειράματα ο καιρός.

Είναι μαγικό. Μέσα σε μισή ώρα η νύχτα έχει απλώσει παντού... Είναι, αλήθεια, πολύ όμορφο...

• Δείτε ΕΔΩ ξανά το βίντεο που παίζω εγώ (επειδή εσείς μου το ζητήσατε, παραδεχθείτε το...) κι ΕΔΩ ένα PDF για όσους ενδιαφέρονται να εξοπλιστούν με σεμινάρια για την άγρια ελεύθερη αγορά...
  

Έχασα χθες ένα χωριό, το 14ο το ΚΑΛΥΨΩ, αλλά χαλάλι του. Ο παίκτης που μου έκανε επίθεση πολύ οργανωμένος και δυνατός. Συμβαίνουν αυτά στις Φυλετικές Μάχες. Ένα παιχνίδι είναι... Με τα πάνω του και τα κάτω του.

Το χειρότερο δεν είναι αυτό. Είναι ότι κάποιοι μεγάλοι παίκτες αποφάσισαν να διαγραφούν από την ENIGMA, τη φυλή μας. Και τις επόμενες μέρες θα γεμίσει ο τόπος βαρβάρικα χωριά.

Προσπαθώ να κατανοήσω την κίνηση. Αδυνατώ. Ούτε χρόνο δεν έχω στο παιχνίδι. Καμιά φορά μπερδεύω τα επιθετικά με τα αμυντικά. Αλλά γελάω. έχω βρει σʼ αυτό το παιχνίδι και το Travian gr2 ανθρώπους απ' όλες τις ηλικίες. Μερικοί βέβαια είναι «κολλημένοι» με το σύστημα. Κάθονται με τις ώρες στον υπολογιστή. Κάνουν οργανωμένο «πόλεμο» και το νοιώθουν.

Μέρες που είναι, να κάτι διαφορετικό, άγνωστο για τους πολλούς γύρω μας...

• Δείτε μερικές μοναδικές εικόνες από την Ελλάδα όπως τις κατέγραψαν οι φωτογραφικές μηχανές. Πατήστε ΕΔΩ να ανοίξετε το αρχείο PPS, Κι επειδή δεν είναι να μας παίρνει από κάτω η ζωή, θα σας αποκαλύψω κάτι για μένα. Δείτε ΕΔΩ.
  

Η φύση έχει τραβήξει το δικό της δρόμο κι αγκομαχά ν' ανθίσει...

Μεγαλοβδομάδα σήμερα. Ξεκίνησε με τη Μεγάλη Δευτέρα. Με λίγους ανθρώπους στους δρόμους. Τι, κάθισαν και οι γονείς μαζί με τα παιδιά στα χωρια; Πού, τέτοια πολυτέλεια... Θα ξαναπάνε τη Μεγάλη Παρασκευή για την Ανάσταση...

Εγώ θα συνεχίσω με τις σημειώσεις που κράτησα το Σαββατοκύριακο...

Ένα άλλο σημείο που παρατήρησα το διήμερο είναι ότι όσο ήλιο και ζέστη βγάζει, αυτές τις ανοιξιάτικες μέρες, τόσο κρύο κάνει το βράδυ.

Στο γραφείο δεν το καταλαβαίνεις αυτό. Έχουν ρυθμίσει τη θερμοκρασία μόνιμα στους 18 – 20 βαθμούς και πού να νοιώσεις τη διαφορά...

Στην επαρχία όμως τα πράγματα είναι πιο... καθαρά! Ο ήλιος φέρνει ζέστη που θέλει προσοχή για να μην... κρυώσεις, αλλά η νύχτα φέρνει κρύο. Κι όσο κι αν η βραδιά είναι γλυκιά, όσο κι αν φοράς το δερμάτινο μπουφάν θα υποκύψεις γρήγορα στον πειρασμό να τα μαζέψεις και να πας κοντά στη σόμπα που καίει...

Ο χειμώνας έχει πατήσει αντιπάτι, δεν χαλαρώνει, αντιστέκεται, δεν αφήνει έδαφος γιατο καλοκαίρι... Κι αυτό, όταν θα έρθει η ώρα θα κάνει την τελειωτική του έφοδο και θα φέρει απότομα τη ζέστη.

Εδώ θα' μαστε και θα το δούμε αυτό... Δε χωρά καμιά αμφιβολία.

Αυτές οι μέρες έχουν τη δική τους μοναδική ομορφιά. Φτάνει να' χεις τα μάτια ανοιχτά να τη δεις....

Οι ανθισμένες γκορτσιές είναι πολύ όμορφες στην άκρη του δρόμου...

Αυτή την εποχή η εξοχή ζει τα καλύτερά της. Οι πολλές βροχές του χειμώνα σε συνάρτηση με τις ζέστες των ημερών έχουν κάνει μια τέτοια ανθοφορία που είναι σα να περπατάς μέσα σ' ένα πίνακα ζωγραφικής όταν αποφασίσεις να βγεις λίγο έξω και να τη χαρείς.

Πανδαισία χρωμάτων οι μαργαρίτες. Άσπρα, μπλέ, κόκκινα, κίτρινα ανθάκια κι αυτές οι γκορτσιές οι άγριες, τι όμορφες που είναι, ολάσπρες, έτσι ανθισμένες...

Χαίρεται και αγαλιάζει η ψυχή σου... Δεν προσλαβαίνω να παίρνω φωτογραφίες. Είναι κι αυτός ο υπέροχος ήλιος πάνω από τα κεφάλια μας που δίνει στα χρώματα μια επιπλέον λάμψη.

Θα τ' “ανεβάζω” σιγά – σιγά αυτές τις μέρες στο Site. Να φτάσουμε έτσι ώς την Ανάσταση. Αυτό κι αν είναι θαύμα μοναδικό.

Στιγμές απ' αυτές που λείπουν σε μας, τους ανθρώπους της πόλης. Απλές, χωρίς άγχος.

Αυτό είναι που πεθυμά η ψυχή μου όταν ονειρεύομαι να τα καταφέρω και να πάω κάποτε στο χωριό μου, μόνιμα...