Ο αγώνας τελειώσε. Οι "κοπρίτες" είναι οι... κυρίαρχοι και κυπελλούχοι. Αυτό όμως δεν τους εμποδίζει να φωτογραφιθούν όλοι μαζί σε μια αναμνηστική φωτογραφία...

Κι αφού φύτεψαν τα δεντράκια το πρωί του Σαββάτου, το απόγευμα της ίδιας μέρας αντί να ξεκουραστούν τα “παιδιά” του Συλλόγου μαζί με τα “παιδιά” από το χωριό πήγαν στο μικρό γηπεδάκι 5Χ5 και... έπαιξαν μπάλα. Πτώματα θα' ναι το βράδυ. Να δω με τι κουράγιο θα κάνουν Ανάσταση.

Αλλά έχουν πάθος και κάνουν το καλαμπούρι τους. Και η κερκίδα, καμιά 25αρία παιδιά όρθιοι, το διασκεδάζουν ανάλογα. Έχουν και χιούμορ. Τα ονόματα των ομάδων είναι “κομήτες” οι Αθηναίοι και “κοπρίτες” οι διαμένοντες στο χωριό.

Έχουν έτοιμα και τα κύπελλα απονομής στους νικητές και ηττημένους. Οργανωμένα πράγματα.

Βεβαίως το παιχνίδι δεν έχει καμία σχέση με το ποδόσφαιρο έτσι όπως το ξέρουν και το εννοούν οι άνθρωποι του αθλητισμού. Αλλά αυτό, δεν τους εμποδίζει να βάλουν ψηλά τον πήχη των προσδοκιών για του χρόνου που θα έχουν και φανέλες.

Ο αγώνας έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον καθώς λήγει 10-10 (ούτε μπάσκετ να ήτανε...). Ο διαιτητής αποφασίζει πως το κύπελλο θα δοθεί με τη διαδικασία των πέναλτι.

Τελικά τυχεροί του παιχνιδιού ήταν οι... “κοπρίτες”. Έκαναν την ανατροπή και νίκησαν με ένα γκολ διαφορά. Αναμνηστικές φωτογραφίες κι αμέσως μετά στου “Βέγγου” για ένα ποτό. Εδώ ο αθλητισμός είναι πραγματικά πανηγύρι. Νικητές και ηττημένοι έφυγαν από το γήπεδο με το χαμόγελο. Και μαζί τους και οι φίλαθλοι...

Από τη δεντροφύτευση του Μεγάλου Σαββάτου. Σήμερα τα σημειώματα είναι ποιο λάιτ και από το... συρτάρι μου μια και μαζεύουμε τα πράγματα για την επιστροφή ...

Στο “Καθολικό” μείναμε και το μεσημέρι για φαγητό. Πήγα στο Ελληνικό και έφερα και τον Λάμπρο. Ωραία η κουζίνα και το περιβάλλον που έχουν φτιάξει. Ένα μικρό πρόβλημαστο σέρβις είναι βέβαιο ότι θα το διορθώσουν στο μέλλον. Το έστειλε το μήνυμα στην κουζίνα η Ειρήνη. Και ήρθε η κοπέλα να μας εξηγήσει το πρόβλημα.

Ούτε ο Μποτρίνι να ήτανε. Αλλά γελάσαμε. Ύστερα πήγαμε στο Ψάρι, στην “Αρκαδιανή” να πιούμε τον καφέ μας.

Ο Λάμπρος έφαγε παγωτό με γλυκό του κουταλιού. Ξεναγήσαμε την Ειρήνη στο μουσείο που έχουν φτιάξει. Και είδαμε και τα προϊόντα που φτιάχνουν και πωλούν εκεί.

Ύστερα επιστροφή στο χωριό. Να πέσουμε λίγο για ύπνο. Το βράδυ πρέπει να έχουμε αντοχές για την Ανάσταση. Όχι που θα καθίσουμε μέχρι το τέλος. Στο άκουσμα με το “Χριστός Ανέστη”, την ώρα που πέφτουν κατά ριπάς τα δυναμητάκια στον περίβολο της εκκλησίας εμείς, όπως και οι περισσότεροι άλλωστε θα “τρέξουμε” για τη μαγειρίτσα. Δε βλέπω γιατί να αλλάξουν φέτος τα πράγματα.

Η μεσημεριανή απόλαυση του οβελία χρειάζεται ένα πιο χαλαρό απόγευμα. Και το καφέ “Ελληνικόν” στην πλατεία του χωριού είναι ότι πρέπει. Βεβαίως, την ίδια ιδέα έχουν όλοι οπότε μπορείτε να αντιληφθείτε ότι, επιεικώς, γίνεται της κακομοίρας. Μια υπομονή πρέπει να έχεις έως ότου έρθουν οι παραγγελίες.

Τα ίδια και χειρότερα είναι στην Καρύταινα. Πετάχτηκα στην επιστροφή, καθώς αφήσαμε την Ειρήνη στο ΚΤΕΛ της Μεγαλόπολης να φύγει με των 4.30 για την Αθήνα και το είδαμε με τα μάτια μας.

Ήταν μάλιστα τέτοιο το “στριμωξίδι” των αυτοκινήτων ώστε απλά κάναμε στροφή και... γυρίσαμε στο Ελληνικό.

Οι πιτσιρικάδες παίζουν μπάλα στην αυλή του παλιού δημοτικού σχολείου, δίπλα στην πλατεία που τώρα ανακαινίζεται για να γίνει μουσείο. Στην ταβέρνα “του Ταλούμη” μαζεύουν τις καρέκλες και τα τραπέζια από το μεσημεριανό φαγοπότι. Διερχόμενα αυτοκίνητα για Στεμνίτσα, Μεγαλόπολη και ποτάμι. Κινούνται με χαμηλές ταχύτητες.

Ύστερα συναντηθήκαμε με τη Μαριγούλα. Ήταν και τα δυο μικρότερα παιδιά μαζί της. Είχαμε καιρό να τη δούμε και χαρήκαμε την κουβέντα μας.

• Οι δικές μου ευχές για τη φετινή πασχαλιά. Διαβάστε τις ΕΔΩ.
  

Η φωτογραφία είναι από το περσινό (ή το προπέρσινο;) Πάσχα. Τότε που για λίγα λεπτά γύρισα και εγώ τη σούβλα. Φέτος βοήθησα μόνο στην κατανάλωσή του.

Την Κυριακή του Πάσχα είναι όμορφα στο χαγιάτι να παρακολουθώ στο αρνί που σε λίγο ολοκληρώνεται στο ψήσιμο του. Κι έχει γίνει μια χαρά. Έχουμε ξεκινήσει με το κοκορέτσι και κάποια στιγμή θα κατεβάσουν έτοιμο και το αρνί για σερβίρισμα. Αυτό το... λάθος κάνουμε κάθε χρόνο και μετά δεν μπορούμε να φάμε αρνί. Πώς να φας όταν έχεις “χλαπακώσει” τόσα άλλα πράγματα;

Το τηλέφωνο χτυπάει. Η αδερφή μου η Μαλάμω από την Αθήνα, ο αδερφός μου ο Κωστής από την Κρήτη. Έχει συννεφιά εκεί, λέει, αυτή την ώρα. Τον Νίκο και τη Γεωργία Καραγιαννάκη από το Ρέθυμνο. Τον Μιχάλη και την Κατερίνα, τους γονείς του Χριστόφορου. Και βέβαια τα μηνύματα συνεχίζουν να καταφθάνουν στο κινητό μου. Από τον Θωμά Τασσιό, τον Μανώλη Ραπανάκη, τον Μάκη Τσαρουχά, τον Παναγιώτη Πάτσιο, τον Σάκη από τον Πάνδή, τον Κώστα Γεωργίου από τους Πτυχιούχους Μηχανικούς της ΔΕΗ, τον Δημήτρη Λουκάκη, τον Σωτήρη Χρυσάφη, τον Νίκο Δημητρίου, τον Παναγιώτη Κεφαλινό κ.α.

Τους ευχαριστώ όλους που είχαν την καλή διάθεση να το κάνουν. Προσωπικά δεν έστειλα σε κανέναν. Ιδιαίτερα με SMS. Άλλα χρόνια το έκανα, αλλά φέτος δεν έχω διάθεση. Κρατώ ανοιχτό μόνο αυτό τον δίαυλο επικοινωνίας.

Η Ειρήνη θα φύγει με το ΚΤΕΛ για την Αθήνα το απόγευμα. Θα την πάω μετά το μεσημεριανό τραπέζι στη Μεγαλόπολη. Θέλει να βρεθεί νωρίς κοντά στον Χριστόφορο.

Εμείς θα την... κάνουμε αύριο το απόγευμα. Να... χαλαρώσουμε λίγο από το μεγάλο φαγοπότι...

Κοντεύει μία το μεσημέρι. Το αρνί σε λίγο θα ψηθεί. Ο Άρης βγήκε μια βόλτα με την Ειρήνη. Από χθες έχει τρομοκρατηθεί με τα πυροτεχνήματα. Ακούει τα “μπαμ” και τρέμει ολόκληρος. Του είναι αδύνατον να κατανοήσει τον τρόπο που... γλεντούν οι άνθρωποι. Αν είναι γλέντι αυτό που φέτος κατέληξε σε τέσσερις νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες στα νοσοκομεία...

Από τη συχνότητα του Δεύτερου σε διακαναλική σύνδεση με όλες τις συχνότητες της ΕΡΑ στην Ελλάδα, έχει τραγούδια από όλες τις περιοχές. Από την Κρήτη ώς τον Έβρο. Τραγούδια, μουσικές, αφιερώσεις... Όλη η Ελλάδα μια γιορτή. Ανάσταση. Πάσχα των Ελλήνων.

Οι Λάμπριδες γυρίζουν τη σούβλα. Ο μικρός το αρνί (στη λαδόκολλα...) και ομεγάλος το κοκορέτσι...

Ξενυχτισμένοι από το χθεσινό βράδυ αργήσαμε να ξυπνήσαμε σήμερα. Και είναι χαρά Θεού έξω. Μια μέρα υπέροχη. Ώρα εννέα το έβαλαν το αρνί στη σούβλα, με το που γύρισε ο Γιώργος από τη δουλειά του. Φυσικά μ' ένα μεγάλο κακορέτσι μαζί.

Χθες βράδυ στην Ανάσταση έχω την αίσθηση πως ήταν η πιο... ειρηνική που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Και η κατάσταση καλά φτιαγμένη. Κάποιοι είχαν πάρει τα μέτρα τους.

Έβγαλαν ένα βάθρο έξω απότην εκκλησία του προφήτη Ηλία κι είπαν εκεί το Χριστός Ανέστη. Οι άλλοι με τα... πυρομαχικά και τα... απαγορευμένα βεγγαλικά απομονώθηκαν στην άλλη μεριά του προαυλίου της εκκλησίας κι έτσι έκαναν μεν τη δουλειά τους χωρίς να ενοχλούν κανένα και κυρίως χωρίς να φοβούνται και να κλαίνε τα παιδιά.

Ύστερα το πασχαλινό τραπέζι με τη μαγειρίτσα και μια μπύρα Κάιζερ με... βάρυναν και με οδήγησαν στο κρεβάτι. Ο Λάμπρος έχει διάθεση για μια βόλτα βραδινή με τους φίλους του ώς τις τρεις τα ξημερώματα.

Αλλά σήμερα είναι μια όμορφη μέρα. Ένας ήλιος λαμπρός βοηθά όσους προγραμμάτισαν να κάνουν το αρνί στη σούβλα. Βεβαίως, εδώ έχουμε δύο μαγείρους, το Γιώργο και τον πατέρα του και συχνά (πολύ συχνά όμως...) διίστανται οι απόψεις των σεφ ώς προς πότε πρέπει να μπει πάνω στη σούβλα το κοκορέτσι και την ώρα που πρέπει να το κατεβάσουν.

Κι έχουν πολύ δρόμο ακόμα μπροστά τους, έως ότου το αρνί αρχίσει να ροδίζει. Για την ώρα γυρνά με μεγάλες ταχύτητες τυλιγμένο στη λαδόκολλα μη και τους αρπάξει.

Καπνός φαίνεται και σε άλλα σημεία του χωριού, σημάδι πως έχουν ξεκινήσει και σ' άλλα νοικοκυριά το σούβλισμα.

Στις 10 το πρωί ακόμα δεν ακούγεται μουσική. Ο Γιώργος θα την ήθελε. Αλλά οι... κόμισες κοιμούνται ακόμα και λογαριάζει σοβαρά τη γκρίνια που θα ακούσει άμα πάρει την πρωτοβουλία και βάλει μόνος του.

Το χωριό είναι ακόμα ήρεμο. Ένα κοκόρι ακούγεται από μακριά στην πρωινή καλημέρα του. Και φυσικά το καθιερωμένο πρωινό τιτίβισμα που μάλλον σήμερα θα' ναι ευχές. Σαν αυτές που ανταλλάσσουν οι άνθρωποι τέτοιες μέρες. Με τηλέφωνα, SMS και e-mail. “Χριστός Ανέστη!”. “Αληθώς ο Κύριος!”

Στο Δεύτερο άρχισαν τα γιορτινά πασχαλιάτικα τραγούδια....

Η Ειρήνη στο περβάζι του “Καθολικού” με φόντο ένα μέρος της Στεμνίτσας...

Ξεκινήσαμε για καφέ στο “Καθολικό”. Ο ήλιος είναι όμορφος και η Ειρήνη δε χάνει την ευκαιρία, μαζί με τον καφέ και το τοστ που πήρε για πρωινό στις 12 το μεσημέρι να βγάλει και μια αναμνηστική φωτογραφία με φόντο τη Στεμνίτσα.

Είναι πάντα όμορφο αυτό το χωριό. Χτισμένο στις πλαγιές των μικρών βουνών, αμφιθεατρικά, με πέτρα και κεραμιδένιες στέγες, μοιάζει με... αληθινό χωριό, έτσι όπως μπορεί να το ονειρευτεί κανείς.

Το πλάτωμα του “Καθολικού” είναι γεμάτο από κόσμο που ήρθε να πιει τον καφέ του. Τα παιδιά τρέχουν και παίζουν. Ο ήλιος είναι προκλητικά ωραίος. Τα δέντρα δεν έχουν βγάλει ακόμα πρασινάδες και δεν υπάρχει ίσκιος. Αν είχε θα' ταν ακόμα καλύτερα. Γιατί δεν ξέρεις τι μπορεί να σου κάνει αυτός ο ήλιος.

Έχω πάρει τις εφημερίδες μου από το περίπτερο της πλατείας κι ανάμεσα στον καφέ ρίχνω μια ματιά. Ο νεαρός που σερβίρει τα' χει ψιλοπαίξει από τον κόσμο. Έχει φέρει τους καφέδες και μετά από δέκα λεπτά έφερε το τοστ στην Ειρήνη.

Τα γυαλιά μου έχουν σκουρίνει από την υπερβολική ηλιοφάνεια. Στο διπλανό τραπέζι οι ντόπιοι σχολιάζουν την απόφαση του εκκλησιαστικού συμβουλίου να κάνει, ο παπάς του χωριού, αλλού φέτος Ανάσταση.