Δείτε αυτό βίντεο για να πάρετε μια γεύση από την παράσταση που είδαμε χθες το βράδυ...

Το θέατρο έχει πάντα τη δική του γλύκα και ομορφιά. Σαββατόβραδο στο “Studio Μαυρομιχάλη” να δούμε τους “Δυο Θεούς”. Δεν υπήρξα, ούτε είμαι θρησκόληπτος. Μα ούτε το έργο αναφέρεται στον ένα και μοναδικό Θεό. Το αντίθετο. Ένα λογοπαίγνιο, έξυπνο, για δυο Θεούς λίγο πριν το τέλος του κόσμου ήταν.

Δείτε μερικά πράγματα για το έργο από τους ειδικούς:
Έργο γραμμένο το 1999, απέσπασε το βραβείο “Κάρολος Κουν”, ως το καλύτερο Ελληνικό θεατρικό έργο εκείνης της χρονιάς.
Η δράση τοποθετείται κάπου στο μέλλον, με τους δύο ήρωες, τον Πάτρικ και τον Μιγκέλ να βρίσκονται για χρόνια κλεισμένοι σε ένα ίδρυμα, παλεύοντας να απεξαρτητοποιηθούν  από τον εθισμό τους στη χρήση κομπιούτερ.
Έξω από  το ίδρυμα, ο κόσμος έχει χωριστεί σε δύο υπερκράτη, την Αμερική και την Ευρασία, που με την έναρξη του έργου, μαθαίνουμε ότι βρίσκονται στα πρόθυρα πολεμικής σύρραξης, με χρήση πυρηνικών όπλων. Μια σύρραξη, που αν συμβεί, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια, στην εξαφάνιση κάθε είδους ζωή στον πλανήτη.
Οι δύο φίλοι τότε, αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν το κομπιούτερ που κρυφά έχουν φέρει στο δωμάτιό τους, για να καταγράψουν την ιστορία του ανθρώπινου γένους σε μια δισκέτα, έτσι ώστε αν κάποτε κατοικηθεί ξανά ο πλανήτης, οι νέοι του κάτοικοι, να πληροφορηθούν την ύπαρξη αυτού του πολιτισμού που πλησιάζει στο τέλος του.
Το προσωπικό και οι άλλοι τρόφιμοι του ιδρύματος, μαθαίνουν το σχέδιο του Πάτρικ και του Μιγκέλ και ζητούν να μπουν σε αυτή τη καταγραφή της Ιστορίας, όχι ως αυτό που είναι, αλλά ως κάποια σπουδαία πρόσωπα, κερδίζοντας έτσι μια θέση στην αιωνιότητα. Έτσι, ο Έντι θέλει να γίνει ο Παστέρ, ο Ζήρο - Ζήρο, ο Λίστ και ο Διευθυντής του ιδρύματος, ο Τζώννυ Βαισμίλερ!
Οι δύο φίλοι ικανοποιούν όλα τα αιτήματα, προχωρώντας σε μια τερατώδη παραχάραξη της Ιστορίας και για τον εαυτό τους κρατούν τον υπέρτατο ρόλο: Γίνονται οι Δύο Θεοί που δημιούργησαν κάθε τι πάνω σε αυτόν τον πλανήτη!
Συντελεστές: Σκηνοθεσία: Φώτης Μακρής, Σκηνικά - κοστούμια: Γιώργος Ζιάκας, Μουσική επιμέλεια: Νίκος Βίττης, Φωτισμοί - Βίντεο: Στέφανος Κοπανάκης, Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαρία Πατσαφά, Κέβη Κουλούρη
Παίζουν: Γιώργος Νινιός, Φώτης Μακρής, Διονύσης Μανουσάκης.
Διάρκεια: 90 λεπτά χωρίς διάλειμμα.

Αναρωτιόνταν μετά, θεατές, ποιος ο λόγος να γραφτεί ένα τέτοιο έργο; Πάντα υπάρχει ένα ερέθισμα για δημιουργία και στο συγκεκριμένο έργο ήταν φανερή η αγωνία του συγγραφέα να καταγράψει με χιούμορ τις τελευταίες ώρες μέσα από μια ξεχωριστή ματιά.

Εκπληκτική η ερμηνεία των ηθοποιών. Εμπειρία η ίδια η θεατρική σκηνή. Άνοιξε τις πόρτες της στις 9.30, μέχρι τότε περιμέναμε όρθιοι στο πεζοδρόμιο της Μαυρομιχάλη για να βρούμε μέσα, πάνω στη σκηνή τους ηθοποιούς.

Παράξενα τοποθετημένες και οι κερκίδες αν και ο κόσμος έδειχνε μυημένος και δεν ενοχλούνταν μ' αυτό το έξω από τα συνηθισμένα για θέατρο...

• Μπορείτε να αγοράσετε και το ομότιτλο βιβλίο και να το διαβάσετε διαφορετικά. Δείτε ΕΔΩ.

«Ολέθρια» χαρακτήρισε τη συμφωνία που έκανε η κυβέρνηση Σημίτη με τη γνωστή επενδυτική τράπεζα Goldman Sachs, το 2001, ο δημοσιογράφος της εφημερίδας «Λε Μοντ» Μαρκ Ρος, συγγραφέας του βιβλίου «Η Τράπεζα: Πώς η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο» (εκδόσεις Μεταίχμιο). Δείτε περισσότερα πράγματα εδώ από το Κουτί της Πανδώρας...

Είχα καιρό να βγω έξω για καφέ με φίλους. Το έκανα σήμερα το πρωί στην πλατεία Εσταυρωμένου στο Αιγάλεω παρέα με τον Βασίλη Αποστολόπουλο, τον γραμματέα της ΟΣΣΕ.

Aφορμή ήταν η εφημερίδα “Τύπος” που βγάζω εδώ και τρεις μήνες μαζί τους. Η Πόπη ετοίμασε χθες το δοκίμιο, επικοινωνήσαμε και ήρθαμε εδώ, μοιράζοντας την απόσταση, αυτός από τον Κορυδαλλό εγώ από τον Κολωνό, να τα πούμε λίγο και να πάρει να δει το υλικό με τη νέα εφημερίδα. Θα το δείξει, πρωί της Δευτέρας στον πρόεδρο και θα δώσουμε τις τελευταίες διορθώσεις και παρατηρήσεις στην Πόπη για να φύγει για το πιεστήριο. Είπαμε, Πάσχα έρχεται και καλό είναι να... κλείνουμε τις υποχρεώσεις μας για να είμαστε πιο άνετες τέτοιες γιορτινές μέρες

Η μέρα είναι όμορφη. Έχει έναν ήλιο εκπληκτικό. Η άνοιξη άρχισε να γέρνει κιόλας προς το καλοκαίρι. Κάνει εμφανή την προτίμησή της σε πιο ζεστές μέρες.

Καθίσαμε σε ένα από τα καφέ της πλατείας. Και μου άρεσε η κουβέντα που κάναμε. Με τιμά που εμπιστεύονται τη δουλειά μου και μου αφήνουν όλο αυτό το περιθώριο για δημιουργία. Είναι σημαντικό αυτό στο χώρο του Τύπου, που κυριαρχείται από τους “ξερόλες” και τους αργόσχολους αναλυτές του τίποτα.

Ο Βασίλης, κάθε φορά που κουβεντιάζουμε μου ξεδιπλώνει και μια άλλη, όμορφη, πλευρά του χαρακτήρα του. Έχει μάθει από τη ζωή πολλά πράγματα και κουβεντιάζοντας μαζί του, μόνο κερδισμένος μπορείς να βγεις. Πάντα μου άρεσε, από μικρός, να κάνω παρέα με πιο μεγάλους. Σοφός δε γίνεσαι μόνο από τα βιβλία. Καμιά φορά η ζωή η ίδια είναι το καλύτερο πανεπιστήμιο, αρκεί να ΄χεις τα μάτια σου και τα αυτιά, ανοιχτά. Και επιπλέον τη διάθεση να ζήσεις δημιουργικά, προσφέροντας απ' το περίσσευμα σου.

Ο πλούτος της ψυχής δεν αποταμιεύεται σε καμιά τράπεζα. Στην καρδιά των ανθρώπων θα τη βρεις. Κι όσο κι αν δίνεις αυτός δε λιγοστεύει...

Debtocracy by BitsnBytes

Δείτε αυτό το βίντεο με προσοχή παρακαλώ, όχι βιαστικά. Η διάρκεια του είναι περίπου 82 λεπτά, αλλά αξίζει να διαθέσετε αυτό το χρόνο για προβληματισμό. Έτσι για να μάθουμε, αν δεν ξέρουμε ποιοι ευθύνονται για τη χρεοκοπία αυτής της χώρας και πώς αυτή μπορεί να αντιμετωπιστεί... Αλλά ας μην ξεχνάμε και την κινητοποίηση αύριο για τους Λαχανόκηπους.

Έλεγα σε ένα φίλο χθες, αμέσως μόλις γύρισα από την απεργιακή συγκέντρωση, ότι ίσως αυτή η απεργία εξελιχθεί σε διαρκείας... Δεν είχε ακόμα ολοκληρωθεί η συνεδρίαση του Διασωματειακού και δεν ήξερα τι θα αποφάσιζαν. Ούτε και σήμερα το πρωί ξέρω παρόλο που έκανα τη... βόλτα μου σε όλα τα πιθανά σημεία στο internet για να μάθω... Το κλίμα όμως έδειχνε προς το πού έκλεινε η πλάστιγγα και την αγωνία μου εξέφρασα...

“Δε θα χάσει η Βενετιά βελόνι” ή κάτι τέτοιο μου είπε. Κι έμεινα. Ήταν νέος, “έπαιζε” στα δάκτυλά του το internet, ήταν κολλημένος στο Facebook, νόμιζε – όπως όλοι οι νέοι- ότι σε τίποτα δεν θα του κόστιζε αυτή η έλλειψη ενημέρωσης. “Υπάρχουν οι ενημερωτικές ιστοσελίδες” μου είπε, σχεδόν γελώντας, υπονοώντας ότι δεν τρέχει και... τίποτα αν συνεχιστεί η απεργία. Για αυτόν, όπως και για πολλού άλλους αδαείς, μια μέρα οι εφημερίδες θα πεθάνουν, αφού κατά την άποψή τους, δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης...

Δεν μίλησα. Δεν είχε νόημα. Ήταν απόλυτος στο συμπέρασμά του. Θα μπορούσα να διαφωνήσω. Ανώφελο. Είχα επιχειρήματα για να τον πείσω αν αποφασίζαμε να συζητήσουμε σοβαρά. Αλλά το ξανασκέφτηκα. Γιατί να πείσεις κάποιον να αλλάξει μια διαμορφωμένη άποψη; Ίσως να φταίμε κι εμείς οι δημοσιογράφοι που σκέπτεται έτσι. Και δεν είναι ο μόνος.

Ο Τύπος στην Ελλάδα έχει μείνει μόνος και αβοήθητος. Η επίσημη Πολιτεία δεν κάνει το παραμικρό για να τον στηρίξει. Οι εκδότες δεν αγαπούν πια, όπως κάποτε, το προϊόν τους. Τις περισσότερες φορές λειτουργούν εν γνώση τους ελλειμματικά, καθώς ποντάρουν σε παράπλευρες κερδοφόρες δραστηριότητες.

Όχι πως δεν έχουμε ευθύνη κι εμείς. Βλέπεις νέα παιδιά στην εφημερίδα και περιμένουν να ενημερωθούν από τα δελτία Τύπου ή από τα Site για να γράψουν το κομμάτι τους. Άντε να κάνουν κι ένα τηλεφώνημα, αλλά μέχρι εκεί. Ρεπορτάζ, έρευνα επιτόπια δεν κάνουν. Αυτά τα έκανε η δική μου γενιά. Και ήταν τότε που οι εφημερίδες πουλούσαν 240.000 φύλλα μόνο στην Αθήνα. Ποιον παραξενεύει ότι στις μέρες μας, όλες μαζί οι εφημερίδες πουλάνε περίπου τόσα φύλλα;

Ναι, κάτι πρέπει να αλλάξει.. Ας αναλάβουν οι υπεύθυνοι των τμημάτων να το κάνουν, οι αρχισυντάκτες, οι διευθυντές. Ας κάνουν ξανά το προϊόν τους ελκυστικό, δυνατό και αναγνωρίσιμο. Μπορεί να μπει στο περιθώριο η τηλεόραση με τα σκουπίδια που προσφέρει και να δοθεί στο ;internet η πραγματική διάσταση στην παρέμβαση που μπορεί να έχει.

Ας καταλάβουμε πως δεν κινδυνεύουμε από το internet. Όντως έχει τη δύναμη να μεταφέρει γρήγορα την πληροφορία. Αλλά αρκεί αυτό για έναν “ψαγμένο” αναγνώστη; Χρειάζεται και η ανάλυση, η εμβάθυνση, το “δέσιμο” με περισσότερα στοιχεία για να γίνει ελκυστικό ένα δημοσιογραφικό κείμενο. Ας το κάνουμε όσο είναι καιρός για να προστατέψουμε τη δουλειά μας. Τα περιθώρια στενεύουν απελπιστικά και κάθε μέρα που περνάει δεν θα ξανάρθει.

Εξάλλου στις δύσκολες εποχές που ζούμε, ο σοβαρός Τύπος έχει να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στην υπεύθυνη ενημέρωση του πολίτη. Που απουσιάζει, δυστυχώς, στις μέρες μας...

Δείτε κι αυτό για να σκάσει λίγο γέλιο το χειλάκι σας... Οι... εραστές υπάρχουν παντού γύρω μας... Προσέχετε. Μπορεί να συμβεί και σε σας...

Αυτό ήταν το Blog μου. Ρίξτε μια ματιά, "παίζει" ακόμα... Κι εδώ είναι μια από τις τελευταίες εγγραφές. Για κάποιο διάστημα "δούλευα" πειραματικά το Site  και το βάρος μου ήταν στο Blog. Με πρόδωσε από πλευράς τεχνικής υποστήριξης και... διακόψαμε τις σχέσεις μας. Πρόλαβε όμως να γράψει τη δική του ιστορία...

Όσο περνάει ο καιρός τόσο και πληθαίνουν οι επισκέψεις σ' αυτόν τον ιστότοπο... Την αρχή τις μέτραγα κάθε 5.000 νέα “χτυπήματα” από το κοντέρ της δεξιάς μπάρας, αλλά εδώ και καιρό έπαψα πια να το κάνω. Το... διπλασίασα. Κάθε 10.000 νέα “χτυπήματα” γίνονται αφορμή για ένα νέο κομμάτι αφιερωμένο σ' αυτό το Site που κινείται στα όρια του Blog και έχει στο πετσί του τη φιλοσοφία που τα κατέχει.

Πριν πέντε χρόνια μπήκα στον... πειρασμό να στήσω το δικό μου Blog. Ήμουν ήδη αρκετά “μεγάλος” για να μάθω τη δύναμη των νέων τεχνολογιών... “Ηθικός” αυτουργός ο Δήμος που με παρακίνησε να το κάνω...

Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον μέσον επικοινωνίας και το προχώρησα πολύ. Μόνο που τα Blog είναι free, οι ιδιοκτήτες κάπου “χαμένοι” στην Αμερική και ποτέ δεν ξέρεις πότε θα στην... κάνουν και θα σε αφήσουν ξεκρέμαστο χωρίς... σέρβις, χωρίς σερβερ, στο έλεος του Θεού...

Άντεξα δυο ολόκληρα χρόνια. Την τελευταία χρονιά μάλιστα πλήρωσα και ένα ποσό για να έχω περισσότερο χώρο ώστε να “ανεβάζω” πιο πολλές φωτογραφίες. Σιγά που θα το σέβονταν... Αύγουστος του 2008 ήταν θυμάμαι, που ολοκληρώθηκε αυτή η ιστορία.

Λίγο νωρίτερα, είχα αρχίσει να συζητάω με τον Δήμο για Site αυτή τη φορά. Από Έλληνες διαχειριστές που θα μπορούσα να τους μιλήσω και να συνεννοηθεί αν υπήρχε ανάγκη. Με βοήθησε μάλιστα και στο άρχικό “στήσιμο”. Ύστερα το πήρα πάνω μου. Το Blog “έκλεισε”, υπάρχει δηλαδή αλλά δεν ενημερώνεται και άρχισα να “ζεσταίνω” αυτό το χώρο. Δειλά την αρχή γιατί συνάντησα καινούρια πράγματα που έπρεπε να μάθω, πιο σοβαρά αργότερα και τώρα πια είναι... παιχνιδάκι για μένα...

Η πρώτη ανάρτηση έγινε στις 19/5/2008, όταν μετακόμισα στην Κλειούς. Θυμάμαι τότε, φίλοι μου έλεγαν να μη δίνω προσωπικού χαρακτήρα στοιχεία, όπως διευθύνσεις, τηλέφωνα κ.λπ. “Δεν ξέρεις τι κυκλοφορεί στο διαδίκτυο”. Τρία χρόνια μετά, μπορεί να βρήκα πολλά πράγματα μπροστά μου, αλλά δεν αντιμετώπισα περισσότερα προβλήματα απ' ότι στη πραγματική ζωή. Άλλωστε τι είναι το internet, εικόνα της ζωής μας είναι...

Μέχρι σήμερα έχω κάνει 1.522 εγγραφές σ' αυτό το Site. Αντιλαμβάνομαι ότι αλλάζουν όλα γύρω μου. Κι εγώ δεν κάθομαι με σταυρωμένα τα χέρια. Μαθαίνω, ενημερώνομαι, προσπαθώ να χρησιμοποιώ ως συμπληρωματικά εργαλεία, το Facebook και το Twitter. Έχω γνωρίσει πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους μέσα από αυτά.

Αλλά κι αυτά δε με άφησαν έτσι. Μου έστειλαν νέους αναγνώστες που μοιράστηκαν μαζί μου τα σχόλια και τις επισημάνσεις πάνω στην καθημερινότητα.

Σας ευχαριστώ από καρδιάς γι' αυτή την προτίμηση. Καθημερινά προσπαθώ να φανώ αντάξιος...

Τελικά η προγραμματισμένη πορεία των ανθρώπων του Τύπου στο υπουργείο Εργασίας δεν έγινε. Μείναμε μόνο στη συγκέντρωση, έξω από το κτίριο της ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20. Οι συγκεντρωμένοι απεργοί απαίτησα από το Διασωματειακό να ανέβει στον 5ο όροφο των γραφείων και να συνεδριάσει ξανά με στόχο τη συνέχιση της απεργίας σε ολόκληρο τον κλάδο από Δευτέρα.

Άδειο το βήμα των ομιλητών, περιμένοντας την απόφαση του Διασωματειακού. Ούτε ο ήλιος που είναι μπόλικος έγινε αφορμή να διαλυθεί ο κόσμος. Έχουμε γαϊδουρινή υπομονή και θα περιμένουμε εδώ, στο δρόμο, μέχρι να τελειώσουν”...

Το αδιαχώρητο έζησε για περισσότερο από τρεις ώρες η Ακαδημίας, καθώς οι τροχονόμοι είχαν κλείσει το δρόμο στο ύψος της Νομικής (Σίνα). Τα ίδια και στη Σόλωνος. Οι συγκεντρωμένοι απεργοί, καμιά 400αριά με τα πανό τους έχουν καταλάβει το οδόστρωμα μπροστά από την ΕΣΗΕΑ απαιτώντας συνέχιση της απεργίας...

Συνεχίζουμε δυνατά την απεργία μας. Σε λίγο όλοι στη συγκέντρωση έξω από την ΕΣΗΕΑ. Και το απόγευμα στην Εσπερίδα της Διακλαδικής... Υπάρχει θέμα...

Η συνεργασία με το ΡΕΘΕΜΝΟΣ δεν στηρίζεται σε καμιά επαγγελματική βάση. Φίλοι είμαστε με τον Νίκο και και την Γιωργία Καραγιαννάκη κι έτσι περισσότερο σ' αυτό στηρίζεται το γεγονός ότι αρθρογραφώ από τη... γέννηση της εφημερίδας ώς σήμερα.

Όμως μη με ψάξετε να με βρείτε αυτή την εβδομάδα. Δεν γράφω συνειδητά. ήταν για μένα πολύ δύσκολο, στον καιρό της πιο μεγάλης απεργίας στα ΜΜΕ των τελευταίων χρόνων, εγώ να έβαζα την υπογραφή μου σε δημοσιογραφικό κείμενο.

Δεν έχω, προς Θεού τίποτα με τους ανθρώπους που δίνουν με αξιοπρέπεια τη μάχη για να σταθούν όρθιοι στο χώρο του Τύπου. Ίσα – ίσα που τους καταλαβαίνω και τους συμπαραστέκομαι, αλλά μου ήταν εντελώς αντιδεοντολογικό να γράψω. Μιλήσαμε βέβαια και τους εξήγησα τη θέση μου η οποία έγινε σεβαστή.

Υπάρχουν τόσοι άλλοι συνεργάτες που δεν είναι επαγγελματίες δημοσιογράφοι και θα μπορούσαν να γράψουν, αν ήθελαν πιεσμένοι από τις γραφειοκρατικές διαδικασίες του υπουργείου, να βγάλουν φύλλο.

Αισθάνθηκα όμως την ανάγκη να το κάνω. Δεν έχει σημασία που πρόκειται για μια εφημερίδα της περιφέρειας. Για μένα έχει την ίδια αξία ως μέσο ενημέρωσης και στην Αθήνα να κυκλοφορούσε. Πρόκειται, άλλωστε για μια πολύ σοβαρή προσπάθεια που δικαιολογημένα έχει αγκαλιαστεί, όχι μόνο από τους Ρεθυμνιώτες, αλλά και από του Κρητικούς όπου γης.

Τελευταία μάλιστα, με την ιστοσελίδα και την καθημερινή παρουσία στο Facebook βελτίωσε κατά πολύ την εικόνα της. Μπράβο παιδιά!

• Διαβάστε ΕΔΩ μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη από τον Πιτσιρίκο για τη δημοσιογραφία και γενικότερο...