Περάσαμε και τις 29.048+ μοναδικές επισκέψεις στο ανανεωμένο site του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ...
Μας αρέσει να περνάμε παραγωγικά τον ελεύθερο χρόνο μας, προθέτοντας κάτι όμορφο στη ζωή μας. Και χαιρόμαστε όταν τον βλέπουμε να έχει την αποδοχή σας. Να μεγαλώνει και να αναπτύσσεται, καταγράφοντας την καθημερινότητα, από μια άλλη σκοπιά... Να, λοιπόν που περάσαμε και τις 29.048 επισκέψεις, από εντελώς διαφορετικές Ι.Ρ. Σας ευχαριστούμε. Δείτε το πατώντας πάνω σ' αυτή τη φωτογραφία και θα σας πάει αυτόματα στο νέο site... Το εντυπωσιακό είναι ότι λειτουργεί άψογα, ενώ συνεχίζει παράλληλα, να είναι ζωντανό και το αρχείο. Το βλέπετε δώ, άλλωστε, μπροστά σας...
Το χτίζουμε καθημερινά με πολύ υπομονή και αγάπη... Δυο μήνες μετά το νέο ξεκίνημα μας, φτάσαμε τις 2.000 επισκέψεις. Και συνεχίζουμε. Δείτε το ΕΔΩ. Έτσι κλείσαμε αυτό το κεφάλαιο της ιστορίας. Και υλοποιήσαμε τα σχέδια μας, να μην "κατέβει" το site αυτό. Παραμένει όπως είπαμε ως ιστορία. Εδλώ θα βρείτε δημοσιεύματα σαν αυτό ΕΔΩ το δημοσίευμα που κάναμε τον Σεπτέμβρη του 2020, τότε που οι βροχές δοκίμασαν και το χωριό μου. Η μνήμη λειτουργεί άψογα και "δένουμε" το χθες με το σήμερα...
Χωρίς να το θέλω, δυσκόλεψα και δυσκολεύω πολλούς που δεν ξέρουν και δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει το όνομα του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ. Αν και μέσα στον ιστότοπο το εξηγώ αναλυτικά, δεν είμαι βέβαιος ότι όλοι όσοι διαβάζουν, το κάνουν αυτό προσεκτικά. Ας το αναφέρω άλλη μια φορά, ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ είναι το όνομα του ανθρώπου που γεννήθηκε στο Θραψανό! Δείτε ΕΔΩ μια ανάρτηση που κάναμε τον Μάιο του 2020, όταν το συνεργείο του ALPHA επισκέφτηκε κάποια από τα αγγειοπλαστεία του χωριού μου.
Αυτό το site λοιπόν πέρασε στην ιστορία και λειτουργεί ήδη ένας νέος ιστότοπος, φρέσκος,όσο φρέσκο μπορεί να είναι το διαδίκτυο, με σύγχρονα χαρακτηριστικά που καταγράφουν τα πράγματα, από εδώ και πέρα, με το δικό του πρωτότυπο τρόπο. Με αληθινές ιστορίες που μιλάνε για το παρόν και δεν κάνουν διαγωνισμούς ειφυήας για να αποκτήσουν αναγνωσιμότητα. Δεν έχουμε διαφημίσεις και με επιλογή μας δεν λειτουργούμε εμπορικά, δεν μας ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Δείτε ΕΔΩ άλλη μια ανάρτηση από την επίσκεψη του τηλεοπτικού σταθμού ALPHA στα ανθοκήπια του Θραψανού.
Σιγά –σιγά, υπομονετικά, ανοίγουμε νέους δρόμους με τον ανανεωμένο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΙΩΤΗ. Και να που ξεπεράσαμε και τις 29.048 επισκέψεις από διαφορετικές Ι.Ρ. Είμαστε χαρούμενοι, επειδή ξέρουμε πώς υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι εκεί έξω, που περιμένoυν καθημερινά να δουν την ανάρτηση μας, σ’ αυτό τo site, ενώ έχουν και τη δυνατότητα να τη σχολιάσουν.Δείτε μας ΕΔΩ.
Αυτό είναι το βιβλίο της Σουζάνας Σωτηριάδου “Τα δάκρυα των αστεριών” που θα παρουσιάσω την Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013, ώρα 5 μ.μ. στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ, Μοναστηρίου και Θηναίας, δίπλα στο υπέροχο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος.
Δείτε εδώ μια παρουσίαση που έγινε πρόσφατα στο θέατρο ΧΥΤΗΡΙΟ. Έτσι για να πάρετε μια μικρή γεύση του τι θα ακούσετε και θα δείτε στη δική μας. Σίγουρα δεν θα είναι το ίδιο η δικιά μας, αλλά μπορείτε να κατανοήσετε τι σημαίνει ρεπορτάζ...
Πάντα μου άρεσε το βιβλίο... Τόσο που κι εγώ ονειρευόμουν να γράψω κάποτε, όταν αποσυρθώ από την ενεργό δράση, ένα βιβλίο και να πω όσα δεν είπα...
Δεν είναι περίεργο; Στα σεμινάρια που κάνω με τα παιδιά, διδάσκω ότι ο δημοσιογράφος και ο συγγραφέας δεν πρέπει να μπερδεύονται ως έννοιες γιατί είναι άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Ο ένας καταγράφει την σκληρή επικαιρότητα, την είδηση με ρεπορτάζ από το δρόμο και ο άλλος κάθετε αναπαυτικά στην πολυθρόνα του και γράφει βάζοντας οδηγό τη φαντασία του...
Φανταστείτε τώρα έναν πολεμικό ανταποκριτή μιας μεγάλης αμερικανικής εφημερίδας, όπως είναι ο κεντρικός ήρωας της Σουζάνας Σωτηριάδου που φέρει τον τίτλο “Τα δάκρυα των αστεριών”. Μπορεί αυτός ο άνθρωπος στην προσωπική του ζωή να ηρεμήσει, να νοιώσει φυσιολογικός; Παρακολουθούμε τα βήματα του από τότε που ήταν στην ενεργό δράση και οι εικόνες που βλέπουμε είναι πολύ σκληρές. Είπαμε, πολεμικός ανταποκριτής είναι ο άνθρωπος... Τον παρακολουθούμε ώς την ώρα που αποσύρετε και προσπαθεί να βάλει σε μια σειρά την προσωπική του ζωή που είναι διαλυμένη...
Ευτυχώς έχει το προνόμιο να ανήκει σε μια τάξη που δεν την αγγίζουν τα οικονομικά προβλήματα της καθημερινότητας. Αν και το μυθιστόρημα καταγράφει τωρινές στιγμές κρίσης για τους περισσότερους, ο ίδιος, οι φίλοι του και ο περίγυρος του έχει το κάτιτις του που του επιτρέπει να ψωνίζει με άνεση στη Βουκουρεστίου και στο Κολωνάκι, να μένει προσωρινά σε ένα από τα πανάκριβα ξενοδοχεία της πλατείας Συντάγματος και να κάνει το δρομολόγιο με το αεροπλάνο Αθήνα - Κρήτη, όπου έχει αποσυρθεί, Κουκάκι – Παγκράτι.
Η Σουζάνα, όντας δημοσιογράφος και η ίδια στην αληθινή ζωή , γνωρίζει καλά πως κανείς δεν αποσύρεται εντέλει κι αν δεν ξανακάνει ρεπορτάζ έστω και αόρατος όπως ο ήρωας της (χωρίς υπογραφή) γράφει βιβλία, όπως και η ίδια. Γιατί τι άλλο μπορεί να κάνει κάποιος που γράφει καθημερινά χιλιάδες λέξεις;
Φυσικά ένα καλό μυθιστόρημα δεν είναι δυνατόν να μην έχει κι έναν μεγάλο έρωτα. Η Σουζάνα δεν είναι καθόλου φειδωλή σ' αυτό. Όχι μια, αλλά δυο παράλληλες ιστορίες έρωτα έχει να μας δώσει. Έρωτες με τα όλα τους. Που σκοτεινιάζουν τα πρόσωπα των ηρώων, που λαχταρούν ν' ακούσουν ένα “σ' αγαπώ”, να διεκδικήσουν και να πάρουν ένα χάδι, ενώ τρελαίνονται στα κομπλιμέντα, όπως άλλωστε κάνει κάθε ευγενής ερωτευμένος.
Το άλλο που με τρέλανε στο βιβλίο της Σουζάνας είναι ότι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω μια Κρήτη όπως δεν την είχα δει ποτέ, ούτε την είχα φανταστεί. Αυτή πια η Αγία Θέκλα, το καλοκαίρι που θα κατέβω ένα μήνα θα επιδιώξω να τη γνωρίσω από κοντά... Υπέροχη μαγευτική με θάλασσα και βουνό, ενώ στη κορυφή που βρίσκεται το νοσοκομείο τα έλατα περισσεύουν... Ώπα, μη μου πείτε πως η Κρήτη δεν έχει έλατα... Στα μυθιστορήματα, όλα μπορούν να συμβούν.
Σκόπιμα δεν σας λέω τίποτα για την εξέλιξη και την πλοκή της ιστορίας “Τα δάκρυα των αστεριών”. Θα σας περιμένω αύριο το απόγευμα στις 5 στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ στην παρουσίαση του βιβλίου...
Θα είναι εκεί και η ίδια η συγγραφέας, η εκδότρια του ΦΙΛΝΤΙΣΙ που εξέδωσε το 479 σελίδων, βιβλίο. Θα μας μιλήσουν κι οι δυο, ενώ ηθοποιοί θα διαβάσουν αποσπάσματα από το βιβλίο. Θα είναι για μένα η πρώτη φορά που παρουσιάζω ένα βιβλίο που φρόντισα να το ξεκοκαλίσω σε λιγότερο από 10 μέρες, ανάμεσα στις υποχρεώσεις και τα τρεξίματα των ημερών...
Φυσικά μπορείτε να το αγοράσετε επιτόπου, ενώ η συγγραφέας Σουζάνα Σωτηριάδου θα υπογράψει, αν το θέλετε με μια προσωπική αφιέρωση. Ελάτε να το κάνουμε μαζί, αυτό το ταξίδι, στον όμορφο κόσμο του βιβλίου. Είναι περίπου 20 λεπτά, αλλά αξίζει τον κόπο να το δείτε μέχρι το τέλος...
Η επικαιρότητα μέσα από τους τίτλους των εφημερίδων. Το θέμα φορολόγησης σε σπίτια, οικόπεδα και αγροτεμάχια, κυριαρχεί σήμερα στις εφημερίδες. Από διαφορετικές σκοπιές βέβαια. Δείτε, ας πούμε, δυο επιλογές: Πάνω η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, κάτω η ΕΣΤΙΑ.
Εντελώς ιδιόμορφη η προσέγγιση από την απογευματινή εφημερίδα ΕΣΤΙΑ. Προσέξτε τον πλάγιο τίτλο: Σοσιαλιστικό τερατούργημα το νομοσχέδιο!... Για να μην τρελαθούμε εντελώς ο κ. Αντ. Σαμαράς δεν είναι πρωθυπουργός; Τόσο “σοσιαλιστής” και δεν το είχαμε καταλάβει... Περισσότερο και από το ΠΑΣΟΚ, ο άνθρωπος....
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 14/12/2013
Μετράω μαζί σας τα χρόνια... Δεν ξέρω πόσοι μας ακολουθείτε από τα πρώτα μας βήματα, αλλά αυτή η στήλη είναι εδώ αδιάλειπτα όσα τα χρόνια της ύπαρξης αυτής της εφημερίδας. Κάθε βδομάδα μαζί ,χάσαμε το μέτρημα. Κι ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι παθιασμένοι με τις ημερομηνίες και μας το θύμισαν μ' ένα μικρό κειμενάκι στη δεύτερη σελίδα του φύλλου που κρατάτε στα χέρια σας...
Για φαντάσου... Πότε πέρασαν κιόλας δεκατέσσερα χρόνια; Τελικά είναι αλήθεια αυτό που λένε “άμα περνά κανείς κάπου καλά, δεν μετρά ο καιρός”. Φεύγει αδιόρατα και μόνο κάτι γκρίζοι κρόταφοι θυμίζουν πως ξέρει να περνά σαρωτικά από πάνω μας αφήνοντας σημάδια σαν ουλές, αγιάτρευτες.
Και καλά οι αναγνώστες να το βλέπουν έτσι όμορφα. Δεν διαψεύστηκαν σ' αυτά που τους τάξαμε για να κάνουμε μαζί αυτό το ταξίδι. Τους καταλαβαίνω. Δεν είναι εύκολο πράγμα στον Τύπο, αλλά κι εμείς όλοι εμείς που καταθέτουμε την ψυχή μας σε κάθε χειρόγραφό μας;
Τελικά φαίνεται ότι ακριβώς για τους ίδιους λόγους νοιώθουμε κι εμείς όμορφα, καλά. Οι διαβεβαιώσεις των ανθρώπων στην ιδιοκτησία των οποίων ανήκει αυτή η εφημερίδα κρατήθηκαν καθαρές και αμετακίνητες στο πέρασμα των χρόνων.
Πιο ελεύθερη δημοσιογραφία μάλλον δεν έκανα ποτέ σε ολόκληρο τον επαγγελματικό μου βίο. Δεν παρενέβη ποτέ κανένας να λογοκρίνει κείμενο, δεν δέχθηκα “οδηγίες” προς ναυτιλομένους, ούτε παράκληση υπό τύπον φιλικής κουβέντας να στηρίξουμε με τα γραφτά μας αυτόν ή κάποιον άλλον.
Αυτό στη δημοσιογραφία το λένε και το αντιμετωπίζουν ως μεγάλο προνόμιο και εύχομαι στους νέους συναδέλφους που κρατάνε το τιμόνι αυτής της έκδοσης να κινούνται πάντα σ' αυτό το δρόμο. Ελεύθεροι, δημιουργικοί, καυστικοί υπηρετώντας με πάθος για την είδηση και την αλήθεια...
Αυτό ήταν που έκανε το ΡΕΘΕΜΝΟΣ να ξεχωρίσει από το πρώτο του φύλλο και αυτό προσπάθησε με επιτυχία να διατηρήσει στο πέρασμα των χρόνων. Στα δύσκολα και στα εύκολα, στα καλά και στα κακά, πάντα εδώ υπήρχε μια γωνιά ελεύθερη για να διατυπώσουμε τη γνώμη μας. Ακόμα κι όταν δεν συμφωνούσε απόλυτα με τη γραμμή της εφημερίδας.
Για όλα αυτά και πολλά άλλα θα ήθελα δημόσια να πω στη Γιωργία και στον Νίκο τις ψυχές αυτής της έντυπης προσπάθειας, ένα μεγάλο “ευχαριστώ” για την εμπιστοσύνη με την οποία με περιέβαλλαν και τη στήριξη που είχα, όταν οι συγκυρίες το έφεραν να συγκρουστώ με ονόματα που έφερναν περγαμηνές τότε, χωρίς να υποστήλω, ούτε στιγμή τη σημαία της ανεξαρτησίας.
Βλέποντας τα σήμερα από μια κάποια απόσταση, μπορώ να δω καθαρά το μέγεθος αυτής της στήριξης... Η όλη εξέλιξη και η ανάπτυξη της εφημερίδας, του Site και της σελίδας του στο Facebook δείχνει πως η επιμονή και η υπομονή, τους έδωσε τη χαρά να τρυγήσουν καλούς καρπούς... Οι δεκάδες αρθρογράφοι της, ο σταθερός προσανατολισμός της στην αλήθεια, αναδεικνύει την άλλη πλευρά ενός τεράστιου προβλήματος στο χώρο τους Τύπου.
Ο κόσμος την εμπιστεύεται... Κι αυτή η εμπιστοσύνη είναι το μεγάλο όπλο της. Γράφεται συνδρομητής, ενδιαφέρεται να την αγοράσει, θέλει να καταγράψει την άποψη του για τα τεκταινόμενα. Την αναζητά κάθε εβδομάδα, θέλει να μάθει τα “γιατί” και τα “πώς” των αρθρογράφων της.
Ας κρατήσουμε όρθια αυτή τη σημαία. Διεκδικώντας το μερίδιο μας στην αληθινή είδηση που δεν χωρά εξωραϊσμούς και φτιασιδώματα. Ακόμα και σε εποχές δύσκολες για όλα (και για τον Τύπο) όπως αυτή που διανύουμε στους μνημονιακούς καιρούς πάντα θα υπάρχουν φάροι ενημέρωσης που θα μας δείχνουν δρόμους ανοιχτούς για να βαδίσουμε. Άντε και στα 100 αδέρφια!
Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ, στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.
Αυτό είναι πρωτοσέλιδο της εφημερίδας των συνταξιούχων των ΗΣΑΠ, ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος. Πατήστε ΕΔΩ για να τον διαβάσετε όπως κυκλοφορεί τυπωμένος στα μέλη του Συλλόγου σ' όλη την Ελλάδα.
Την περασμένη εβδομάδα ολοκληρώσαμε και την εφημερίδα ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ τ. 111... Δεκαέξι σελίδες αυτή τη φορά, μεστός σε ειδήσεις και ενδιαφέρουσα θέματα για τους συνταξιούχους των ΗΣΑΠ...
Είναι να τους θαυμάζεις καθώς επιχειρούν στον Τύπο με μια πολύ όμορφη ματιά... Δέχονται οι άνθρωποι μια χωρίς προηγούμενο επίθεση στις κατακτήσεις τους, στις συντάξεις τους σε ότι χρόνια αγωνίστηκαν για να κερδίσουν με θυσίες και αίμα.
Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν κάθισαν στο περιθώριο να κλαίνε την κακή τους μοίρα για το κακό που τους βρήκε. Μέσα από την εφημερίδα τους συνεχίζουν με συνέπεια την τελευταία 20ετία να θέτουν ερωτήματα και να ζητούν απαντήσεις.
Κι αν κάποιοι που κατέχουν προσωρινά την εξουσία, αλλά με τις πολιτικές τους βάζουν αρνητικά τη σφραγίδα τους με όσα μαύρα κι άραχνα αποφασίζουν. Αντίθετα είναι όρθιοι, δυνατοί κι επιμένουν να δίνουν τη μάχη της αξιοπρέπειας... Να δημοσιοποιούν δηλαδή τα προβλήματα τους και να απαιτούν λύσεις...
Τη χαίρομαι αυτή τη συνεργασία. Δεν είναι η πρώτη φορά που το λέω αυτό. Οι τακτικοί αναγνώστες μου θα το θυμούνται. Πραγματικά, χαίρομαι να κουβεντιάζω μαζί τους και να στήνουμε κάθε καινούριο έντυπο...
Μακάρι και νεώτεροι συνδικαλιστές εν ενεργεία να μάθαιναν από τη συνέπεια τους. Να έβλεπαν πως πρέπει να αλλάξουν ρότα αν θέλουν πραγματικά να συνεχίζουν να εκφράζουν τους εργαζόμενους που εκπροσωπούν.
Όταν μου τηλεφωνεί ο Θύμιος ότι έχει ετοιμάσει την ύλη που θα χρησιμοποιήσουμε για τη νέα έκδοση, ξέρω ότι είναι ζυγισμένη, μετρημένη, έτοιμη με μερικές μικρές αλλαγές για να τη σχεδιάσω και να τη στείλω στο τυπογραφείο για περαιτέρω τεχνική επεξεργασία...
Δεν κρατά περισσότερο από μια εβδομάδα όλη αυτή η διαδικασία. Η συνεννόηση είναι άψογη. Τα όρια εξουσίας είναι ευδιάκριτα και δεν υπάρχει ουδεμία περίπτωση να τα διαβεί κανείς...
Για μένα, ως επαγγελματίας δημοσιογράφος, η συνεργασία μου μαζί τους για την έκδοση του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ είναι ότι πιο όμορφο έχω... Και το διαφυλάττω ως κόρη οφθαλμού.
Δείτε κι ΕΔΩ μια όμορφη εκδήλωση, τα αποκαλυπτήρια του Μνημείου για τους αγωνιστές Εθνικής Αντίστασης (εργαζομένων των Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων) κατά τον πόλεμο Ελλάδας - Ιταλίας - Γερμανίας κατά τα έτη 1940 - 1945,
Έφτασε στο e-mail μου από την πρώην πρόεδρο του ΕΔΟΕΑΠ, Ελένη Σπανοπούλου, το παρακάτω κείμενο: Απόφαση που δεν μας τιμά και μας ζημιώνει ΔΩΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΣΤΟΝ ΕΔΟΕΑΠ. Γιατί το καταψήφισα. Δεν είμαι ακόμα συνταξιούχος κι έτσι όπως πάνε τα πράγματα δεν ξέρω αν τελικά τα καταφέρω να βγω, αλλά το δημοσιεύω γιατί προφανώς δεν πρόκειται να πάρω ποτέ εγώ μια κι αυτό το δώρο ίσως είναι το τελευταίο. Εξάλλου όπως σημειώνει το κατάμαυρο από αισιοδοξία κείμενο οι συντάξεις του ΕΔΟΕΑΠ έτσι όπως τις ξέραμε επαρκούν μόνο για ένα επτάμηνο ακόμα Ας το δούμε λίγο, έτσι για αν μετρήσουμε τι μέρες ανάπτυξης περνάμε...
Συνάδελφοι, Το ΔΣ του ΕΔΟΕΑΠ στις 27 Νοεμβρίου έλαβε, κατά πλειοψηφία, την απόφαση να απονεμηθεί ένας συντάξιμος μισθός σε όλους τους συνταξιούχους μας. Το κονδύλι που απαιτείται προκειμένου να καταβληθεί σε 2254 δικαιούχους Δώρο Χριστουγέννων είναι 1.500.000€ . Την απόφαση για την 14η επικουρική σύνταξη ψήφισαν οι συνάδελφοι: Σόμπολος, Νεστορίδης, Καρούτζος, Χριστόπουλος, Καταιφτσής και Ζαφειροπούλου. Καταψήφισαν οι συνάδελφοι: Χριστοδουλίδου, Αγγέλης, Σπανοπούλου. Η μειοψηφία των τριών ανωτέρω οφείλεται στο γεγονός ότι υποστήριξαν και ψήφισαν άλλη πρόταση που κατατέθηκε από εμένα,με το παρακάτω σκεπτικό και ως εξής: 1) Η εισήγηση των Υπηρεσιών μας είναι ΑΡΝΗΤΙΚΗ για λόγους νομιμότητας και οικονομικής δυσπραγίας. 2) Η εκτέλεση του Προϋπολογισμού 2013 βαίνει (31/12) με ΈΛΛΕΙΜΜΑ 22.500.000 € . 3) Τα ταμειακά μας ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ αγγίζουν μόλις τα 17.000.000€ . 4) Επαρκούν για περίπου 7 μήνες ακόμη. 5) Αύξηση εσόδων δεν αναμένεται.Το αντίθετο ίσως! 6) Η πρόταση για την καταβολή του Δώρου αγνοεί τις κοινωνικά ευαίσθητες ομάδες ανέργους, χαμηλοσυνταξιούχους, μονογονεικές και πολύτεκνες οικογένειες. 7) Αντίθετα, ευνοεί υψηλοσυνταξιούχους παραγνωρίζοντας ότι με την καταβολή του Δώρου έχουν καταβληθεί 16 επικουρήσεις, όπως γινόταν από το 2000! 8) Προνόμιο που καμία Διοίκηση (της υπό την Προεδρία μου δυστυχώς συμπεριλαμβανομένης) δεν τόλμησε να αγγίξει! 9) Το Ταμείο οδηγείται με μαθηματική βεβαιότητα σε αδυναμία κάλυψης ακόμη και των αναγκών περίθαλψης των μελών μας! 10) Ο νόμος 4093/12-11-2012 ψηφισμένος από την πλειοψηφία της Βουλής των Ελλήνων ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ την καταβολή Δώρου σε όλους ανεξαιρέτως τους Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ. Μνημονιακός μεν, νόμος της Ελληνικής Δημοκρατίας δε... που δεν επιτρέπει εξαιρέσεις και διακρίσεις μεταξύ των πολιτών. Με όλα τα παραπάνω ως σκεπτικό, η πρόταση μου ήταν η εξής: Να καταβληθεί κατ´ ισονομία και για τα Χριστούγεννα, Επίδομα Κοινωνικής Αλληλεγγύης λόγω της Κρίσης ως εξής : • 300€ σε κάθε συνταξιούχο (1766 μέλη ) • 200€ σε κάθε άνεργο (650 μέλη) • 150€ σε κάθε δικαιοδόχο (488 χήρες/οι) Συνολικό κόστος 730.000 € και όχι 1,5 εκ.€ Η πρόταση Σπανοπούλου δεν έπεισε την πλειοψηφία και καταψηφίστηκε από τους 6 συναδέλφους. Υποστηρίχθηκε πάντως απο τους Χριστοδουλίδου - Αγγέλη. Την επόμενη μέρα προσωπικές δηλώσεις μελών του ΔΣ στο Διαδίκτυο και μαυρογιαλούρικες ανακοινώσεις της παλαιοδεξιάς συνδικαλιστικής παράταξης της ΕΣΗΕΑ "Δημοσιογράφοι για τη δημοσιογραφία", με ιδρυτή τον νυν πρόεδρο του ΕΔΟΕΑΠ, δημοσιοποιούσαν ότι "θα δοθεί το Δώρο Χριστουγέννων στους συνταξιούχους μας." Πιστεύω ότι η παράνομη εξαίρεση των δημοσιογράφων δεν τιμά τον Κλάδο των ΜΜΕ. Αντίθετα τον απομονώνει από την Κοινωνία σε στιγμές κρίσιμες. Η απόφαση της πλειοψηφίας δεν είναι ούτε ηθική, ούτε νόμιμη και ζημιώνει το Ταμείο μας, ιδιαίτερα δε τους υπερήλικες συναδέλφους που έχουν πιο πολύ ανάγκη τα φάρμακα, από ένα δώρο άδωρο.... Βεβαίως στη βάση των Αρχών της Δημοκρατίας υποχρεούμαι σε σεβασμό των αποφάσεων της πλειοψηφίας. Ως μειοψηφία, όμως, ως πολίτης και κυρίως, ως δημοσιογράφος δεν μπορώ να μην τοποθετούμαι δημόσια. Με την έννοια αυτή σας ενημερώνω ότι ΑΡΝΗΘΗΚΑ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ ΠΑΡΑ ΤΟΝ ΝΟΜΟ, ΠΑΡΑ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΟΥ. ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΑ την καταβολή Δώρου Χριστουγέννων στους συνταξιούχους μας όχι γιατί είμαι... Μνημονιακή (!), ή... λιγότερο ευαίσθητη (!) , αλλά γιατί ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, όπως ενημέρωνα από το 2010.
Στις δεδομένες συνθήκες υπερασπίστηκα όλους τους ασφαλισμένους και όχι μόνο τους 1750 που παίρνουν την νόμιμη κύρια σύνταξη τους και επικουρική άνω των 500€ ,σε αντίθεση με τους χαμηλοσυνταξιούχους και τους ανέργους μας, οι οποίοι θα κάνουν Χριστούγεννα χωρίς δουλειά, χωρίς μισθό, χωρίς κύρια, χωρίς επικουρική,χωρίς Πρόνοια! Και για να κλείσω με απόλυτη ειλικρίνεια , OΧΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ! Δεν έδωσα την ψήφο μου για να πάρουν Δώρο Χριστουγέννων πάμπλουτοι εκδότες και παχυλά αμοιβόμενοι από τη Βουλή των Ελλήνων δημοσιογράφοι βουλευτές ! Και φυσικά δεν λέω ότι φταίνε αυτοί για την απόφαση της πλειοψηφίας του ΔΣ. Όλοι δουλέψαμε και καταβάλαμε τις κρατήσεις μας! Μακάρι να γινόταν διαφορετικά. Μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγματα και να...δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, όπως μέχρι το 2009! Σήμερα , όμως, δεν είναι δυνατόν να κοιτάζουμε μόνο το Χριστουγεννιάτικο δέντρο του σπιτιού μας...´Η, να μοιράζουμε ευρωμελομακάρονα σε συνταξιούχους ψηφοφόρους μας, όταν σε σπίτια μελών μας και όχι μόνο, δεν υπάρχει ούτε ρεύμα, ούτε ψωμί !
Συνάδελφοι, Είμαστε ακόμη ζωντανοί και οφείλουμε να αγωνιστούμε για την επιβίωση μας. Στις Αξίες της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ και της Ανθρώπινης Αξιοπρέπειας, που συνθλίβει η εγκληματική αναλγησία των πολιτικών και η στενόμυαλη ανευθυνότητα συνδικαλιστών, πρώτοι εμείς, οι άνθρωποι του Τύπου οφείλουμε σεβασμό. Το δικό μου Χριστουγεννιάτικο δέντρο στον ΕΔΟΕΑΠ θέλω να έχει τα φώτα αναμμένα όλο το χρόνο και να ανήκει σε ένα δάσος δέντρων για τα παιδιά όλων των συναδέλφων μας. Έχω την Αγάπη για τον Συνάνθρωπο, την Περηφάνεια μου για τη Δημοσιογραφία που υπηρετώ και την ψήφο μου από τη δύναμη της εντολή σας. Γι ´αυτό, παρά τη λάσπη και τις απειλές ΕΜΜΕΝΩ και συνεχίζω! Καλές Γιορτές για όλους με κουράγιο, "με λογισμό και μ´ όνειρο."
Υπέροχες φωτογραφίες... Η Ελλάδα στα πιο όμορφα της. Εδώ ο Πόρος...
Η Κέρκυρα μια χειμωνιάτικη μέρα του Δεκέμβρη... Με ποια είπατε ότι μοιάζει;...
Θεσσαλονίκη, η πρωτεύουσα του Βορρά. Υπέροχη φωτογραφία...
Η Σαντορίνη, όπως δεν την έχετε ξαναδεί ως τώρα... Σας θυμίζει κάτι;...
Δίνω σήμερα χώρο σε μια πολύ διδακτική ιστορία. Έτσι να ξεφύγουμε λίγο από τη δυσκολία της μέρας: Κρύο, παγωνιά κι ένας χιονιάς που έρχεται... Πρόκειται για μια ιστορία από αυτές που μοιράζονται φίλοι στα e-mail τους και ζεσταίνουν ανθρώπινες ψυχές που τις ταλαιπωρεί η μοναξιά...
Διαβάστε προσεκτικά, παρακαλώ... Είναι πολύ απλή η ιστορία μας, σχεδόν καθημερινή. Θα μπορούσε να είχε συμβεί και σε σας, σε μας, σε όλους τους καλοπροαίρετους που προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τα πράγματα με την κοινή λογική.
Μια νεαρή κυρία περίμενε την πτήση της στην αίθουσα αναμονής ενός μεγάλου αερολιμένα. Επειδή έπρεπε να περιμένει πολλές ώρες, αποφάσισε να αγοράσει ένα βιβλίο για να περάσει η ώρα. Αγόρασε επίσης και ένα πακέτο μπισκότα.
Κάθισε σε μια πολυθρόνα, στην αίθουσα VIP του αερολιμένα, για να διαβάσει με ησυχία. Δίπλα από την πολυθρόνα βάζει τα μπισκότα της, ενώ ένας άνδρας που κάθισε στο διπλανό κάθισμα, άνοιξε το περιοδικό του και άρχισε να διαβάζει.
Όταν πήρε το πρώτο μπισκότο, ο άνδρας πήρε κι αυτός άλλο ένα. Αισθάνθηκε ενοχλημένη αλλά δεν είπε τίποτα. Σκέφτηκε: "Τι νεύρα έχω! Εάν ήμουν σε κατάλληλη διάθεση θα τον χτυπούσα που τόλμησε!"
Για κάθε μπισκότο που έπαιρνε, ο άνδρας έπαιρνε κι αυτός άλλο ένα.
Αυτό την εξαγρίωνε, αλλά δεν θέλησε να κάνει σκηνή.
Όταν έμεινε μόνο ένα μπισκότο, σκέφτηκε: "Ααα ... Τι θα κάνει αυτός ο καταχραστής τώρα;”
Τότε, ο άνδρας, παίρνει το τελευταίο μπισκότο, το κόβει στη μέση, δίνοντάς της το ένα μισό. Ααα! Αυτό ήταν πάρα πολύ... Ήταν πολύ, πάρα πολύ θυμωμένη τώρα!
Σε μια στιγμή, πήρε το βιβλίο της, τα πράγματά της και όρμησε στην αίθουσα επιβίβασης. Όταν κάθισε στο κάθισμά της, μέσα στο αεροπλάνο, έψαξε την τσάντα της για να πάρει τα γυαλιά της, και, προς μεγάλη της έκπληξη, το πακέτο με τα μπισκότα της ήταν εκεί, άθικτο, κλειστό! Αισθάνθηκε τόσο ντροπιασμένη! Συνειδητοποίησε ότι έκανε λάθος... Είχε ξεχάσει ότι τα μπισκότα της δεν τα είχε βγάλει από την τσάντα της. Ο άνδρας είχε μοιραστεί τα μπισκότα του με αυτήν, χωρίς κανένα συναίσθημα θυμού ή πίκρας. Ενώ αυτή ήταν πολύ θυμωμένη, σκεπτόμενη ότι μοιραζόταν τα μπισκότα της με αυτόν. Και τώρα δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να εξηγήσει, ούτε να ζητήσει συγγνώμη...
Συμπέρασμα: Υπάρχουν 4 πράγματα που δεν μπορούμε να ανακτήσουμε:
Την πέτρα ... αφού ριχθεί! Την λέξη ... αφού ειπωθεί! Την ευκαιρία ... αφού χαθεί! Και τον χρόνο ... αφού περάσει!
Από τα γυρίσματα της ταινίας “Μικρά Αγγλία” στο όμορφο νησί της Άνδρου. To κυκλαδονήσι χωρίς εξωραϊσμούς και πάντως όχι στην ειδυλλιακή καλοκαιρινή του όψη...
Η νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη, "Μικρά Αγγλία", που είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη, μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη μία από τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες, με φόντο την Άνδρο. Να πάτε να το δείτε. Είναι πραγματικά υπέροχο...
Ο κινηματογράφος, ο ελληνικός κινηματογράφος ζει και μάλιστα στα καλύτερα του. Χθες βράδυ απόλαυσα στην αίθουσα 10 του VILLAGE CINEMAS την τρίωρης διάρκειας ταινία, μονορούφι, χωρίς διάλειμμα και καθόλου δεν κουράστηκα. Το αντίθετο, βγήκα έξω με πιο δυνατή τη θέληση να συνεχίσω να αγωνίζομαι να λέω την αλήθεια προς όλες τις κατευθύνσεις με όποιο κόστος...
Όσοι έχουν διαβάσει τη "Μικρά Αγγλία" της Ιωάννας Καρυστιάνη, σίγουρα θα συμφωνήσουν ότι είναι ένα από τα πιο συγκλονιστικά μυθιστορήματα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Μια ιστορία που σε συνεπαίρνει, και που εκτυλίσσεται γύρω από τον άξονα: ένα σπίτι, ένα μυστικό, ένας άντρας, δύο αδελφές.
Τραγικές ιστορίες που θα μπορούσαν να βασίζονται σε πραγματικά περιστατικά, μια και έχουν τις ρίζες τους στην ελληνική κοινωνία της δεκαετίας '30 - '40, στην επαρχία και τις αυστηρές όσο και αναχρονιστικές επιταγές της. Η "Μικρά Αγγλία" εκδόθηκε το 1997, τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, αγαπήθηκε από χιλιάδες αναγνώστες και μεταφράστηκε σε πολλές ξένες γλώσσες. Ο Παντελής Βούλγαρης βασιζόμενος σε αυτό το εκπληκτικό βιβλίο και ανταποκρινόμενος στην πρόταση που του έγινε από Ανδριώτες -το θέμα της ταινίας είναι τοποθετημένο στο ναυτονήσι της Άνδρου- γύρισε την ταινία στο νησί και οι κάτοικοι υποστήριξαν την παραγωγή με κάθε τρόπο. Το σενάριο, φυσικά, είναι της Ιωάννας Καρυστιάνη.
Η «Μικρά Αγγλία» μας ταξιδεύει στα βαθιά της ανθρώπινης περιπέτειας. Ζωές που ορίζονται από τη μακρά απουσία των ανδρών στα ποντοπόρα βαπόρια, τη μοναξιά των γυναικών στο νησί, τις αυστηρές κοινωνικές επιταγές της εποχής. Η δουλειά, ο έρωτας, το πάθος, η πίστη, η λησμονιά, το συμφέρον, η τύψη, ο πόλεμος, το πένθος, όλα βολοδέρνουν στα σαράντα κύματα της θάλασσας και στις φουρτούνες της ψυχής και της συνείδησης.
Ο Βούλγαρης αφηγείται κινηματογραφικά μία ιστορία, που φωτίζει τις σκιές της καθημερινότητας, τα κρυμμένα μυστικά, τις ταραγμένες σχέσεις και το κόστος της υποταγής. Για μία ακόμη φορά εμπιστεύεται τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς.
Πιστή στην απτή ομορφιά του νησιού, η ταινία δεν είναι ειδυλλιακή. Δεν γυρίστηκε καλοκαίρι, δεν απαθανατίζει τα εξωστρεφή καλοκαίρια. Η «Μικρά Αγγλία» αναδεικνύει με σπάνια ευαισθησία το τοπίο της Άνδρου, τις βραχοσπηλιές, τις ξερολιθιές, τους περιστεριώνες, τα γεφυράκια, τα στενά. Πιστή επίσης στη διαχρονικότητα των αυθεντικών συναισθημάτων, η ταινία δεν περιορίζεται στα στενά όρια της εποχής.
Περιγράφει την αγάπη και η αγάπη δεν έχει ούτε εποχή, ούτε χρόνο. Είναι ένα φιλμ που ξεπερνάει την εποχή στην οποία διαδραματίζεται και ξετυλίγει μέσα από τον μικρόκοσμο της οικογένειας το κουβάρι της ανθρώπινης περιπέτειας, της παράφορης αγάπης μιας γυναίκας για έναν άντρα, ενός άντρα για τη θάλασσα και την εμμονή μιας μητέρας για την ασφάλεια που δίνουν οι καλοί λογαριασμοί.
Υπόθεση:Η 20χρονη Όρσα (Πηνελόπη Τσιλίκα) είναι παράφορα ερωτευμένη με τον υποπλοίαρχο Σπύρο Μαλταμπέ (Ανδρέας Κωνσταντίνου). Κλειστός χαρακτήρας δεν αποκαλύπτει το μυστικό της σε κανέναν. Η μικρότερη αδελφή της, Μόσχα (Σοφία Κόκκαλη), δυναμική και γεμάτη όνειρα θέλει να φύγει από την Άνδρο, να αποδράσει από τη μοίρα των γυναικών του νησιού να παντρεύονται ναυτικούς που όλο λείπουν ή θαλασσοπνίγονται.
Για τη μητέρα τους, Μίνα (Αννέζα Παπαδοπούλου), σύζυγο καπετάνιου που προτιμά το Ατλάντικο Σουρ από το σπίτι του, ο έρωτας είναι κακός μπελάς και πόνος. Παρακάμπτοντας τα αισθήματα των κοριτσιών της, συνωμοτεί, αξιοποιεί γνωριμίες και τις παντρεύει με γνώμονα το συμφέρον. Την Όρσα με τον πλοιοκτήτη και καπετάνιο Νίκο Βατοκούζη (Μάξιμος Μουμούρης) και λίγο αργότερα τη Μόσχα με τον καπετάνιο πλέον Σπύρο. Άθελά της ναρκοθετεί το ίδιο της το σπιτικό. Το διώροφο που έχτισε με τα εμβάσματα του άντρα της. Στο κάτω σπίτι η Όρσα. Στο πάνω η Μόσχα.
Ας ξεκινήσουμε νωρίς το πρωί από το στέκι δράσης και αλληλεγγύης της ΕΚΑΠ, Θηναίας και Μοναστηρίου της ΕΚΑΠ. Σε λίγη ώρα, στις 11.30 έχει κουβέντα που αφορά τους πλειστηριασμούς σπιτιών. Δείτε ΕΔΩ περισσότερα. Να πάμε...
Το απόγευμα, στις 7.30, νύχτα πια, έχουμε δυο κινηματογραφικές προτάσεις. Δυο προβολές αξιόλογες που πρέπει εσείς να αποφασίσετε σε ποια θα πάτε. Η πρώτη αφορά την ΠΟΛΙΤΕΙΑ και την ταινία “Κλέφτης ποδηλάτων”.
Η δεύτερη προβολή θα γίνει στο στέκι δράσης αλληλεγγύης και πολιτισμού, Αμφιαράου 156 στα Σεπόλια κοντά στο ΜΕΤΡΟ. Προβάλει την ταινία “Οι αντάρτες του Μπρόντγουεϊ”. Ίδια ώρα είναι η προβολή.
Σήμερα επίσης ανοίγει η έκθεση μπιζού και μικροδώρων στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Θα είναι στη διάθεση σας μέχρι την Κυριακή 29 Δεκέμβρη. Αν έχετε υπόψη σας να κάνετε κάποια δώρα στον εαυτό σας ή σε φίλους, προτιμήστε την ΠΟΛΙΤΕΙΑ.
Έχουμε συνηθίσει τις Κυριακές πιο χαλαρές... Και σωστά. Όταν τρέχει κανείς όλη την εβδομάδα κάπου έχει ανάγκη να πάρει μια ανάσα την Κυριακή, να ησυχάσει, να ηρεμήσει, να ξαναβρεί τους ρυθμούς του. Γιατί η Δευτέρα είναι δυο βήματα από την πόρτα μας και ξέρουμε ότι θα ξαναμπούμε στο ίδιο λούκι...
Ωστόσο το Site σας παίρνει από το χέρι και σας προτείνει μερικές δράσεις αξιόλογες να τις βάλετε στον προγραμματισμό σας, έτσι που πραγματικά να έχετε να πάρετε από αυτή την κοινωνική συμβίωση και συναναστροφή. Οι προτάσεις μας, τις βλέπετε και φωτογραφικά πιο πάνω, έχουν τοποθετηθεί κατά χρονολογική σειρά. Ας τις δούμε από πιο κοντά.
Σε λίγο, ώρα 11.30 στο στέκι της ΕΚΑΠ, Θηναίας και Μοναστηρίου έχει πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με ειδικούς για τους πλειστηριασμούς, τα χαράτσια και όλο αυτό το απίστευτο φορολογικό σαφάρι σε βάρος μας. Θα είναι εκεί ειδικοί που θα μας καθοδηγήσουν και θα απαντήσουν στις ερωτήσεις που θα τους θέσουμε...
Το απόγευμα, νύχτα πια, στις 7.30 έχουμε δυο κινηματογραφικές προτάσεις. Η πρώτης αφορά την προβολή στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ:
Πάρτε μια γεύση από το τρέιλερ της ταινίας... “Ο κλέφτης ποδηλάτων” είναι μια υπέροχη ταινία...
Ο κλέφτης ποδηλάτων
Η εξαιρετική ταινία του Βιτόριο Ντε Σίκα, που θεωρείται μια από τις κορυφαίες ταινίες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, κέρδισε το ειδικό βραβείο Όσκαρ για καλύτερη ξένη ταινία 7 χρόνια πριν καθιερωθεί αυτή η κατηγορία. Ένας άνεργος Ιταλός βρίσκει μια δουλειά που απαιτεί ποδήλατο αλλά για κακή του τύχη, κάποιος του το κλέβει την πρώτη του μέρα στην δουλειά. Μαζί με τον νεαρό του γιο, ξεκινούν μια μανιώδη αναζήτηση για να βρουν τον κλέφτη και στην πορεία θα πάρουν πολλά μαθήματα από την ζωή.
Η ταινία αρχίζει σε μια αλάνα, όπου ένα γεμάτο αγωνία τσούρμο ανέργων περιμένει να ακούσει ένα καλό νέο από τον υπεύθυνο του γραφείου εύρεσης εργασίας. Η τύχη χαμογελά σε κάποιον άνδρα που ονομάζεται Αντόνιο Ρίτσι, ο οποίος επιλέχθηκε από το Δήμο της Ρώμης να εργαστεί ως αφισοκολλητής. Η δουλειά όμως απαιτεί ποδήλατο και ο Ρίτσι δεν έχει πια, το έχει δώσει ενέχυρο. Έτσι, θα πει ψέματα, θα πάρει τη δουλειά και μαζί μια ωραία στολή. Μέχρι αύριο πρέπει να βρει ένα ποδήλατο. Η γυναίκα του έχει τη λύση: δίνει ενέχυρο τα σεντόνια της προίκας της και το ποδήλατο επιστρέφει στην οικογένεια. Πριν ξημερώσει οι ποδηλάτες-αφισοκολλητές ξεχύνονται στους δρόμους. Ανάμεσά τους και ο, ευτυχισμένος ακόμα, Ρίτσι. Την ώρα όμως που ανεβασμένος στη σκάλα του κολλά μια αφίσα που διαφημίζει την τελευταία ταινία της Ρίτα Χέιγουορθ, κάποιοι του κλέβουν το ποδήλατο. Η Ρίτα Χέιγουορθ κοιτά χαμογελαστή από τον τοίχο τον Ρίτσι να κυνηγά απεγνωσμένα τον κλέφτη. Το σχόλιο για τον εμπορικό κινηματογράφο της εποχής και για τη σχέση του με την πραγματικότητα είναι σαφές.
Η επιβίωση της οικογένειας όμως εξαρτάται από το ποδήλατο. Έτσι, την επόμενη μέρα αρχίζει η αναζήτηση. Ο θεατής σιγά σιγά αρχίζει να συμπάσχει με τον Ρίτσι και με το μικρό του γιο, ακολουθώντας τους στις ατέρμονες περιπλανήσεις τους στους δρόμους της Ρώμης. Στις υπαίθριες αγορές, στα συσσίτια της εκκλησίας, στις φτωχογειτονιές, παντού υπάρχει δυστυχία. Το ποδήλατο γίνεται αντικείμενο-φετίχ. Τα κάδρα γεμίζουν από ρόδες, τιμόνια και κάθε είδους εξαρτήματα, εντείνοντας το δράμα.
Σε μια μνημειώδους απλότητας σκηνή, πατέρας και γιος κάθονται να φάνε σε ένα εστιατόριο. Εκεί υπό τους ήχους της λαϊκής ορχήστρας και με το στομάχι γεμάτο η αισιοδοξία επιστρέφει. Ο μικρός Μπρούνο πίνει κρασί. Μοιάζει να έχει ενηλικιωθεί μέσα σε μία μόλις ημέρα. Ωστόσο, το όνειρο διακόπτεται, όταν ξαναρχίζει η περιπλάνηση.
Ξαφνικά έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με τον κλέφτη. Ο Ρίτσι τον πιάνει και τον πιέζει να του δώσει πίσω το ποδήλατο. Οι φτωχοί γείτονές του σπεύδουν να τον βοηθήσουν. Ο αστυνομικός που φτάνει κάνει έρευνα στο σπίτι του κλέφτη ένα σπίτι πανομοιότυπο σχεδόν με εκείνο της οικογένειας Ρίτσι. Δεν βρίσκει το ποδήλατο, μάρτυρες δεν υπάρχουν, τα πάντα χάνονται. Πατέρας και γιος φεύγουν σχεδόν κυνηγημένοι από τη γειτονιά.
Βαθιά απελπισμένος πια ο ήρωας αποφασίζει να κλέψει ένα από τα εκατοντάδες ποδήλατα που βρίσκονται γύρω του. Το δράμα κορυφώνεται. Αρπάζει πράγματι ένα, όμως, καθώς είναι άπειρος, συλλαμβάνεται αμέσως από τους περαστικούς. Στη θέα του τρομοκρατημένου Μπρούνο ο ιδιοκτήτης θα δείξει οίκτο προς τον κλέφτη, θα τον αφήσει ελεύθερο. Τότε ο ήρωας θα ξεσπάσει σε ένα σπαρακτικό κλάμα και αγκαλιά με το γιο του θα γίνει και πάλι ανώνυμος μέσα στο πλήθος των περαστικών.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι ο "Κλέφτης Ποδηλάτων" άλλαξε τη ροή της κινηματογραφικής τέχνης. Ο φτωχός εργάτης Λαμπέρτο Ματζοράνι και οι άλλοι ερασιτέχνες ηθοποιοί της ταινίας μεταξύ αυτών και ο δεκαεξάχρονος τότε Σέρτζιο Λεόνε, που υποδυόταν ένα από τα παπαδοπαίδια στη σκηνή της καταιγίδας δίδαξαν στους ακριβοπληρωμένους σταρ ένα νέο τρόπο υποκριτικής. Οι αυθεντικές σταγόνες ζωής του "Κλέφτη" ήλθαν σε αντιδιαστολή με την απόσταση και το στιλιζάρισμα των ακριβών ταινιών των στούντιο και μακροπρόθεσμα κέρδισαν τη μάχη. Άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο φτιάχνονταν και βλέπονταν οι ταινίες. Όπως είπε ο Όρσον Γουέλς, "ο Ντε Σίκα κατάφερε κάτι αδιανόητο: εξαφάνισε την κάμερα".
Η δεύτερη αφορά το στέκι δράσης αλληλεγγύης και πολιτισμού στην Αμφιαράου 153 στα Σεπόλια κοντά στο ΜΕΤΡΟ:
Το τρέιλερ της ταινίας “Οι αντάρτες του Μπρόντγουεϊ”. Δείτε το, αξίζει...
Οι αντάρτες του Μπρόντγουεϊ
Μια ταινία που καταπιάνεται με τα μεγάλα θέματα και της δικής μας εποχής, όπως είναι η σχέση ανάμεσα στην τέχνη και την πολιτική, το κράτος και το κεφάλαιο, το εργατικό κίνημα και την επανάσταση.
Αν πάρει κανείς στα σοβαρά τις εκπληκτικά ομόφωνες κριτικές των αμερικανικών και ελληνικών εντύπων, θα σχηματίσει την εντύπωση ότι ο Τιμ Ρόμπινς είναι το χαϊδεμένο κόκκινο παιδί του Χόλιγουντ και ότι η τελευταία ταινία του, Οι αντάρτες του Μπροντγουέι, αν και καλών προθέσεων, λυγίζει κάτω από το βάρος των πολλών προσώπων και “υποσεναρίων”, της υπέρμετρης φιλοδοξίας του σκηνοθέτη και της απλουστευμένης ιδεολογικής στάσης του. “Χοντροκομμένο λαϊκό μανιφέστο” τη χαρακτηρίζει το περιοδικό Σινεμά, ενώ το Time σχολιάζει ειρωνικά: “Αφού ο κύριος Ρόμπινς θεωρεί τους καπιταλιστές εξ ορισμού καθάρματα, γιατί ασχολείται μαζί τους;”
Στην πραγματικότητα, Οι αντάρτες του Μπροντγουέι είναι μια από τις σημαντικότερες και τις πιο πολιτικές ταινίες των τελευταίων δεκαετιών, που, αν και εξελίσσεται στη δεκαετία του ’30, καταπιάνεται με τα μεγάλα θέματα της δικής μας εποχής, όπως είναι η σχέση ανάμεσα στην τέχνη και την πολιτική, το κράτος και το κεφάλαιο, το εργατικό κίνημα και την επανάσταση, καθώς και την προδοσία τη “δήλωση μετανοίας” και την ανάκλησή της.
Ο συνωστισμός των αστεριών που δίνουν το παρών στην ταινία είναι εντυπωσιακός: από τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ, τη Σούζαν Σάραντον, τον Τζον Κιούζακ και την Έμιλι Γουότσον (Δαμάζοντας τα κύματα) μέχρι τον χαρισματικό Τζον Τορτούρο και τον Μπιλ Μάρεϊ (εκπληκτικό στο ρόλο ενός εγγαστρίμυθου καλλιτέχνη), καθώς και τον σκηνοθέτη Τζον Κάρπεντερ –σημάδι της εκτίμησης που τρέφουν πολλοί άνθρωποι της τέχνης για τον Ρόμπινς.
Η ταινία στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα, αλλά τόσο συνταρακτικά και τόσο αποσιωπημένα που μοιάζουν να έχουν επινοηθεί. Η λογοκρισία, ο στραγγαλισμός της τέχνης είτε από το κράτος είτε από τους χορηγούς, είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται οι παράλληλες ιστορίες της ταινίας: για πρώτη φορά (και μάλιστα επί Ρούζβελτ!), η κυβέρνηση στέλνει πάνοπλους άντρες της Εθνοφυλακής για να εμποδίσουν το ανέβασμα ενός “φιλεργατικού” θεατρικού έργου το οποίο σκηνοθετεί ο 22χρονος τότε Όρσον Ουέλες. Ταυτόχρονα, ο φιλότεχνος μεγιστάνας Νέλσον Ροκφέλερ παραγγέλνει στον διάσημο μεξικανό επαναστάτη ζωγράφο Ντιέγκο Ριβέρα μια γιγάντια τοιχογραφία για το λόμπι ενός ουρανοξύστη στη Νέα Υόρκη (το Ροκφέλερ Σέντερ), αλλά μόλις ανακαλύπτει ότι ο ζωγράφος κάνει τα δικά του (απεικονίζει τον Λένιν απέναντι στον Αβραάμ Λίνκολν), ακυρώνει την παραγγελία του και διατάζει την καταστροφή του έργου, το ξήλωμά του με σφυριά και καλέμια. Πλάι στα υπαρκτά ιστορικά πρόσωπα (ο μεγαλοεκδότης Χερστ, μια καλλιτεχνική πράκτορας του Μουσολίνι, ένας γίγαντας της χαλυβουργίας, η Φρίντα Κάλο κ.ά.) περιστρέφονται αρκετά φανταστικά πρόσωπα, όπως μια άστεγη τραγουδίστρια του δρόμου, μια εκκεντρική κόμισσα και προστάτιδα των τεχνών, μια δημόσια υπάλληλος που βλέπει παντού την κόκκινη απειλή κ.ά.
Η Μεγάλη Ύφεση, μετά το κραχ του ’29, στάθηκε ολέθρια για τη θεατρική βιομηχανία καθώς συνδυάστηκε με την επέλαση του Χόλιγουντ. Για παράδειγμα, μόνο στη Νέα Υόρκη το 98% των θεάτρων έβαλε λουκέτο στη σεζόν 1931-32. Οι ορχήστρες που έπαιζαν ζωντανά καταργήθηκαν και δημιουργήθηκε μια τεράστια στρατιά άνεργων και απελπισμένων ηθοποιών, τεχνικών, μουσικών. Σ’ αυτό συνέβαλε και η διάλυση δεκάδων περιοδευόντων θιάσεων εξαιτίας των εξωφρενικών αυξήσεων στις τιμές των εισιτηρίων του σιδηροδρόμου.
Στο πλαίσιο του Νιου Ντιλ, η κυβέρνηση χρηματοδοτεί το FTP, το Ομοσπονδιακό Θεατρικό Πρόγραμμα, για την απορρόφηση του άνεργου καλλιτεχνικού προλεταριάτου και για τη φτηνή ψυχαγωγία του λαού. Να σημειωθεί ότι το θέατρο τότε ήταν ένα λαϊκό θέαμα που συνέβαλε σημαντικά στην κοινωνική συνοχή. Μια από τις επιχορηγούμενες παραγωγές της εποχής είναι Το λίκνο θα ταρακουνηθεί (Cradle Will Rock), ένα μπρεχτικού ύφους μιούζικαλ. Όταν η κυβέρνηση απαγορεύει το έργο, τα σωματεία των ηθοποιών και των τεχνικών απειλούν με διαγραφή όποιον πάρει μέρος στην παράσταση. Η απώλεια της ιδιότητας του μέλους ισοδυναμεί με καταδίκη σε αιώνια ανεργία καθώς μόνο επαγγελματίες είχαν δικαίωμα συμμετοχής στο FTP. Εκατοντάδες εργάτες μαζεύονται έξω από το πολιορκημένο από ενόπλους θέατρο, καλλιτέχνες και τεχνικοί κυριολεκτικά το σκάνε από το παράθυρο και το έργο μεταφέρεται και ανεβάζεται στο δρόμο ή περίπου στο δρόμο σε μια εντυπωσιακά μοντέρνα εκδοχή, χωρίς κοστούμια και σκηνικά, χωρίς καν σκηνή. Κοινό και καλλιτέχνες συναδελφώνονται, τραγουδούν και χορεύουν αγκαλιασμένοι σ’ αυτήν τη μοναδική και πρωτοποριακή από σκηνοθετική άποψη παράσταση.
Εφτά χρόνια πάλεψε ο Ρόμπινς (που γεννήθηκε το 1958) για να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση αυτής της ταινίας. Ενδιάμεσα γύρισε το Θα ζήσω κι έπαιξε σε εμπορικές ταινίες, καθώς, όπως λέει ο ίδιος “όσο και αν αποδοκιμάζεις το Χόλιγουντ υποχρεώνεσαι μερικές φορές να παίξεις με τους κανόνες του ώστε να μην περιθωριοποιηθείς”. Ωστόσο, δεν παύει να δηλώνει πως “ακόμα και κάτω από τις χειρότερες συνθήκες, υπάρχει περιθώριο για μια επανάσταση”.
Οι αντάρτες της τέχνης σήμερα
Η ταινία του Ρόμπινς κλείνει με μια πανοραμική νυχτερινή άποψη της φωταγωγημένης Τάιμς Σκουέαρ στη σημερινή Νέα Υόρκη: ο σκηνοθέτης μάς κλείνει πονηρά το μάτι, σαν να μας λέει ότι όλα αυτά τα συγκλονιστικά δεν συνέβαιναν μόνο την ταραγμένη δεκαετία του ’30 αλλά αφορούν τη δική μας εποχή –την τωρινή και αυτή που έρχεται.
“Τίποτα στην τέχνη δεν είναι ανάρμοστο”, λέει ο Ριβέρα στον Ροκφέλερ, όταν εκείνος του ζητά να ζωγραφίσει κάτι πιο πρόσχαρο και όχι πλήθη ξεσηκωμένων εργατών και το βάκιλλο της σύφιλης πάνω από τους “κακούς” καπιταλιστές. “Υποστηρίζω την τέχνη σου, αλλά όχι και την επανάστασή σου”, εξηγεί ο Ροκφέλερ, λίγο προτού ξηλώσει την τοιχογραφία του διάσημου μουραλίστα.
Τόσο ο πασίγνωστος Ριβέρα όσο και οι ταπεινοί εργάτες της τέχνης που εμφανίζονται στην ταινία φαίνεται να αντιμετωπίζουν το ίδιο δίλημμα: πού χαράζουμε τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ανάγκη περιφρούρησης της αξιοπρέπειάς μας και στην ανάγκη της επιβίωσης; Ένα δίλημμα διαχρονικό που σήμερα εκφράζεται με διαφορετικούς όρους, καθώς η έννοια της επιβίωσης προσδιορίζεται ιστορικά και δεν περιορίζέται στο ψωμί και στο κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας.
Η σκιά της οικονομικής κρίσης στις ΗΠΑ σημάδεψε τη δεκαετία του ’30, μια εποχή αξιόλογων επαναστατικών καλλιτεχνικών σκιρτημάτων, που σκόπιμα αποσιωπούνται από την επίσημη ιστοριογραφία. Η δική μας εποχή σημαδεύεται από τη σκιά της κρίσης που έρχεται και των πολέμων που αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν. Αν και η έννοια της ζωντανής, σύγχρονης λαϊκής τέχνης είναι ανύπαρκτη, ενώ η επίσημη τέχνη φαίνεται παντοδύναμη, η λογοκρισία και ο έλεγχος της καλλιτεχνικής δημιουργίας ενισχύονται διαρκώς.
Σήμερα η λογοκρισία ασκείται κυρίως έμμεσα όχι με το παραδοσιακό “ψαλίδι”, αλλά με την οικονομική ασφυξία που επιβάλλεται σε κάθε καλλιτεχνική προσπάθεια που ξεφεύγει από την πεπατημένη και, ταυτόχρονα, με την πολύμορφη εξαγορά των καλλιτεχνών, την κολακεία της μετριότητας. Μια άλλη μορφή έμμεσης λογοκρισίας είναι η χειραγώγηση του λαϊκού γούστου, η συντονισμένη επιβολή γραμμής, π.χ., με την αποθέωση υποπροϊόντων όπως είναι το Fight Club και το συντονισμένο θάψιμο εξαιρετικά αξιόλογων δημιουργιών όπως είναι Οι αντάρτες του Μπροντγουέι, μιας ταινίας που μας διδάσκει ότι η τέχνη είτε θα είναι επαναστατική και ανυπότακτη είτε δεν θα υπάρξει.
Τελευταίο αφήσαμε το παζάρι ή αλλιώς πως “'Εκθεση μπιζού και μικροδώρων” που ανοίγει τις πόρτες του σήμερα στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Θα είναι ανοιχτή καθημερινά 17.00 – 23.00 και τα Σαββατοκύριακα 11.00 – 14.00 το ρπωί και 17.00 – 23.30 το βράδυ.
Τι γιατί σας το προτείνουμε είναι ευδιάκριτο φαντάζομαι: Αν υπάρχει η στοιχειώδης δυνατότητα για δώρα προτιμήστε τη γειτονιά, προτιμήστε τα παιδιά που συμμετέχουν στις κοινωνικές δράσεις. Ας στηρίζουμε ο ένας τον άλλον στον καιρό της κρίσης..
Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...
Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη. Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...
Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...
Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!
Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.
Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024 από την ΕΡΤ 3.
Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...
Κάτι μεγάλο και όμορφο έγινε στο χωριό μας. Ένα κέντρο Μινωικής αγγειπλασττικής. Για να θυμόμαστε την ιστορία, το ξεκίνησε ο πρώην δήμαρχος Θραψανού, Μανόλης Λαδωμένος, αλλά διάφορες δυσκολίες που δεν γνωρίζομαι δεν το άφησδαν να ολοκληρωθεί. Το εεκαινία σε ο δήμρχος κ. Κεγκέρογλου! Χαιρόμαστε που ένα σημαντικό και εμβληματικό έργο πολιτιστικής υποδομής, είναι πραγματικότητα. Ως αποτέλεσμα συνένωσης δυνάμεων του Δήμου Μινώα, του Υπουργείου Πολιτισμού, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με την αρωγή της Περιφέρειας Κρήτης.
Ξεκίνησε να λειτουργεί στο χωριό μας, το Θραψανό, μια αξιόπιστη Δομή Αγγειοπλαστικής...
Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;
Κάποτε το θέλαμε να επιστρέψουμε, όσο τίποτα άλλο... Τώρα, δεν είμαι πια βέβαιος...
Μια προσπάθεια πριν τρία χρόνια να ξαναφτιάξω τις ελιές μου σε συργασία με συγχωριανό μου φίλο και συμμαθητή από το σχολείο απέδωσε σε μια πρώτη φάση, τρία χρόνια τώρα. Πέσαμε σε κακές εποχές. Ξηρασία, κακοχρονιά, αλλά είχα μια ευχάριστη έκπληξη από τον Μιχάλη. Παρά τις δυσκολίες βγάλαμε το λάδι της χρονιάς μας. Ευγνώμονες!
Η Λιβάδα... Η τεχνιτή λίμνη στο χωριό μου που τα καλοκαίρια περνούσα πολλές ώρες εδώ... Πανέμορφη και πάντα έχει κάτι εξαιρετικό να σου δώσει... Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο που τραβηξα πριν μερικά χρόνια από τη λίμνη. Έτσι είναι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα... Η ίδια ομορφιά! Μόνο που εγώ δεν μπορώ να είμαι κοντά της, πια, με τη συχνότητα που ήμουν κάποτε...
Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία της λίμνης, που τράβηξα το χειμώνα του 2014 όταν κατέβηκα στο χωριό, για να μαζέψω τις ελιές μου... Ελάτε, αν θέλετε, να σας πάω στις ελιές μου στου Μπουρμά. Δείτε ΕΔΩ. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαν καρπό και από ότι δείχνουν τα πράγματα, ούτε και φέτος... Λογικό. Για να δώσουν καρπό, πρέπει να καλλιεργηθούν σωστά και φυσικά να βάλεις λιπάσματα. Κι αν το δεις από οικονομική άποψη, δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο...
Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ
Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.
Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.
Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.
Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...
ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!
Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.
Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.
Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.
Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…
ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...
Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς, “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...
Στο ρόλο του Συνταξιούχου
Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται. Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο!
Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!
Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!
Μικρές πινελιές αγάπης
Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.
Δοκιμασία από τον Covid-19
Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Το "φευγιό" της αδερφής μου
Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...
Έφυγε και ο Κωστής μας
Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!
Πάντα μου άρεσε το βιβλίο... Τόσο που κι εγώ ονειρευόμουν να γράψω κάποτε, όταν αποσυρθώ από την ενεργό δράση, ένα βιβλίο και να πω όσα δεν είπα... 
Υπέροχες φωτογραφίες... Η Ελλάδα στα πιο όμορφα της. Εδώ ο Πόρος...
Δίνω σήμερα χώρο σε μια πολύ διδακτική ιστορία. Έτσι να ξεφύγουμε λίγο από τη δυσκολία της μέρας: Κρύο, παγωνιά κι ένας χιονιάς που έρχεται... Πρόκειται για μια ιστορία από αυτές που μοιράζονται φίλοι στα e-mail τους και ζεσταίνουν ανθρώπινες ψυχές που τις ταλαιπωρεί η μοναξιά...
Έχουμε συνηθίσει τις Κυριακές πιο χαλαρές... 
