Σημερινό δημοσίευμα στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Αναδεικνύει μια πολύ σημαντική πλευρά του ζητήματος που απασχολεί τους Έλληνες, τέσσερα χρόνια μετά την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου.

Το ευροβαρόμετρο αναγνωρίζει μια αλήθεια που τη ζούμε όλοι... Αυτά τα χρόνια των Μνημονίων δεν ξέρω αν... σωθήκαμε ως χώρα, σίγουρα όμως έχουμε δεχτεί μια επίθεση άνευ προηγουμένου στα εργασιακά. Από το ΛΟΓΟ.

Πρόκειται για μια περιφερειακή ημερήσια εφημερίδα του Βόλου, ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ. Τον πάλαι ποτέ εκδότη της κ. Πόπωτα, τον γνωρίσαμε και στην Αθήνα, το 1983, όταν έβγαλε την ΓΝΩΜΗ, πρωινή εφημερίδα την οποία δούλεψα, πρώτη δουλειά στον Τύπο, ως διορθωτής.

Από την “Kontra News”, ή αλλιώς ΑΥΡΙΑΝΗ, αφού είναι πνευματικό παιδί του ίδιου εκδότη, Γιώργου Κουρή. Πάντα του άρεσαν οι μεγάλες εντυπωσιακές φάσεις στην πρώτη του σελίδα. Κι έτσι συνεχίζει να κάνει και στις μέρες μας...

Και μια υπόμνηση από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Όχι πως δεν το ξέρουμε, αλλά είναι καλό να το βλέπουμε μπροστά μας μήπως και κατανοήσουμε την αλήθεια ώστε να είμαστε πιο προσεκτικοί στις κινήσεις μας, την ώρα που πρέπει.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 26/04/2014

Είναι δανεικό από το Site TheThree Mooges. Δημοσιεύτηκε την περασμένηTετάρτη, ανήμερα της “επετείου” 4 χρόνων από εκείνη την περίφημη αναφορά στο Καστελόριζο. Σας στέλνω αυτό το γράμμα από το Καστελόριζο με αφορμή τη συμπλήρωση 4 χρόνων από την προσφυγή της χώρας μας στον μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ. Τί υπέροχο ταξίδι! Σαν χθες μου φαίνεται που ήμουν εδώ. Relax and let me ταξιδέψω you στο μακρινό 2010, τότε που ξεκίνησαν όλα. 

Ήμουν κλεισμένος μέρες και νύχτες ολόκληρες στο γραφείο μου, σκεπτόμενος τί θα κάνω με την Ελλάδα. Να ακολουθούσα καριέρα ποδηλάτη ή μαραθωνοδρόμου; Είχα έμφυτη κλίση και τα δύο. ΟΚ, καλά περνούσα και σαν prime minister αλλά είμαι άνθρωπος που βαριέται εύκολα. Difficult to amuse, που λέμε στην πατρίδα.

Το ημερολόγιο έγραφε 23 Απριλίου του 2010 όταν μπήκε ο Vangelis στο γραφείο και μου είπε "Ρε θα πάθεις τίποτα από την πολλή σκέψη. Θα σε πάω κάπου να ξεσκάσεις." Καλό παιδί, my friends, o Vangelis, καλό παιδί αλλά δεν πρόσεχε καθόλου τη διατροφή του. Δε μου πήγαινε η heart να του πω όχι.

Μπήκαμε στο ελικόπτερο. Τότε, μια σκέψη πέρασε through my mind. "Να δεις", είπα, "που κάποια μέρα αυτό το ελικόπτερο θα μας πάει κάπου πολύ μακριά κι από κάτω μας θα γίνεται γιορτή." "Κάτσε να γλιτώσουμε πρώτα τη φυλακή", μου απάντησε ο Vangelis. Εγώ δεν κατάλαβα what he meant αλλά κούνησα το κεφάλι κι είπα ναι σε όλα. Από τότε μου κόλλησε.

Ο καιρός στο Καστελόριζο ήταν ideal. Ό,τι έπρεπε για κανό και ψάρι δίπλα στο κύμα. Κρίμα που δεν είχα πάρει μαζί και την κιθάρα μου. Πήγαμε στο ταβερνάκι του κυρ-Μανώλη που έχει τον καλύτερο γαύρο στο νησί. Να πάτε και να του πείτε ότι είστε από μένα. Οι θαμώνες μας υποδέχτηκαν με ανοιχτές τις παλάμες. Μόνο πολύ αργότερα έμαθα ότι ήταν μούντζες. Ξαφνικά χτύπησε το mobile μου. Ήταν ο Ντομινίκ. "Hey Dominic, my friend, how you doing?", του είπα. "Where are you, Geoffrey?", με ρώτησε.

"Εδώ, ψάθα στην παραλία, making big plans", του απάντησα σε άπταιστα ελληνικά και για να μην σας τα πολυλογώ ο κ. Στρος Καν μου θύμισε μια παλιά συμφωνία που είχαμε κάνει. Σαν άντρας προς άντρα. Man to man, που λέμε και στην πατρίδα. Το Νοέμβριο του 2009 μου είχε υποσχεθεί ότι θα έβαζε την Ελλάδα στο ΔΝΤ με αντάλλαγμα μερικά εκατομμύρια για να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα.

Μου 'χε πρήξει τα balls. Πόνταρε πολλά πάνω μου. Ήθελε να με κάνει παγκόσμιο πρωταθλητή.

Πήρα αμέσως τηλέφωνο τη μαμά. Δεν κάνω βήμα χωρίς τη συμβουλή της μαμάς. Mamma είναι μόνο μία. "Να το κάνεις", μου είπε. "Θυμήσου τον πατέρα σου". Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Too fast, my friends! Έκλεισα το τηλέφωνο και στήθηκα μπροστά στα κανάλια που μου έφερε ο Vangelis φορώντας βιαστικά ένα σακάκι. Από κάτω φορούσα ακόμα το μαγιό. Πίσω μου έτυχε να περνάει μια βάρκα βαμμένη στα χρώματα του ΠΑΣΟΚ. "Σημάδι from God", σκέφτηκα. Θυμήθηκα τον father. Ήξερα πως με κοίταζε από κάπου εκεί ψηλά κι ήταν proud για μένα.

Οι επόμενες μέρες, my friends, ήταν πολύ καλές για μένα. Too much ευγνωμοσύνη από τις εφημερίδες! Έγινα εξώφυλλο στον παγκόσμιο Τύπο. Όλοι έγραφαν ότι είχα σώσει την Ελλάδα. Λεφτά είχα υποσχεθεί και λεφτά έφερα. Ακόμα κι όταν δεν υπήρχαν. Ούτε κουβέντα για τις προσωπικές μου φιλοδοξίες να γίνω super athlete! Όλοι κοιτούσαν την πάρτη τους. Everybody, my friends! I was furious! 'Έξαλλος!

Τα επόμενα χρόνια πέρασαν ήρεμα, χωρίς να το καταλάβω. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Άφησα τον Vangelis στο τιμόνι της Ελλάδας.

Έλεγα όχι σε όλες τις προσκλήσεις για ποτάκι στην παραλιακή και δεν ξαναχόρεψα τσάμικο πουθενά. Παρέμεινα προσηλωμένος στους στόχους μου. Focused. Θα γινόμουν champion παγκόσμιας κλάσης. Χρειάστηκαν 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, μερικές χιλιάδες λουκέτα, λίγη πείνα, λίγη φτώχεια και μερικά δις στους τραπεζίτες αλλά τα κατάφερα.

Από το 2011 που εγκατέλειψα την πρωθυπουργία έχω γυρίσει όλο τον κόσμο. Όλοι ζητούν να τους μιλήσω. No time to shit around!

Μοιάζει με όνειρο, my friends. Επιτέλους, αναγνωρίστηκα. Μου είπαν ότι είμαι λίγο μεγάλος για πρωταθλητισμό, οπότε έγινα διανοητής. Κάτι είναι κι αυτό. Όμως μου έλειψε η πατρίδα. Home sweet home που λέμε και στο Αμέρικα. 

Πριν από λίγες μέρες, κάποιος μου θύμισε ότι είμαι ακόμα βουλευτής. Σκέφτομαι να γυρίσω πίσω και να συνεχίσω το έργο μου από εκεί που το άφησα το 2011. Υπολογίζω σε εσάς, my friends. Τα ξαναλέμε μετά τις ευρωεκλογές. Με νέο κόμμα και νέα όνειρα. Η Ελλάδα ανήκει στους τραπεζίτες!

Από το μαρτυρικό Καστελόριζο,

Yours faithfully,
Geoffrey Papandreou

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.

Η αφίσα είναι του φίλου μου του Μιχάλη, ο οποίος έτσι κι αλλιώς αγαπά πολύ την ιστορία και είναι ψαγμένος. Όσοι ανταποκριθούμε στο κάλεσμα του, είναι βέβαιο ότι θα απολαύσουμε έναν ξεχωριστό περίπατο...

Και δυο βίντεο από τη ζωή στην Κρήτη τη δεκαετία του 60 που είδα χθες στο You Tube. Επάνω, αν βγάλεις τα μαγιό της εποχής νομίζεις που είναι ίδια η Κρήτη, σήμερα. Και κάτω μερικά αμοντάριστα πλάνα χωρίς ήχο, επίσης από την Κρήτη της εποχής. Θησαυροί, πραγματικοί...

Σε μια εποχή που όλα έχουν αλλάξει γύρω μας υπάρχουν κάποιες σταθερές που ξεχωριστοί άνθρωποι με κέφι και διάθεση για ζωή διατηρούν ψηλά τον πήχη των προσδοκιών. Κι όταν αυτό καλύπτει την ανάγκη να συνυπάρχουμε και να μοιραζόμαστε πράγματα και ιδέες, τότε πραγματικά νιώθεις καλά.  Είναι ωραίο να ψάχνουμε να βρούμε διαμάντια στη δεξαμενή της ιστορίας και να αντλούμε εμπειρία από τα αρχαία λαμπερά χρόνια της Ελλάδας.

Τότε που ο πολιτισμός είχε ένα ξεχωριστό κομμάτι στις καρδιές των ανθρώπων. Και γιατί τώρα, παρακαλώ; Διότι τώρα είναι που το χρειαζόμαστε περισσότερο. Τώρα που δεχόμαστε απανωτά χτυπήματα, τώρα που διαισθανόμαστε ότι το να πηγαίνουμε στα καθαρά νερά του πολιτισμού αποτελεί σίγουρο κέρδος μεγάλο για την ψυχή μας, ότι δηλαδή μας απόμεινε...

Το γεγονός ότι αυτόν τον περίπατο έχει αναλάβει να διεκπεραιώσει ο Μιχάλης, αποτελεί εγγύηση. Τον γνωρίζω καλά. Είναι τελειομανής. Και είμαι σίγουρος ότι θα έχει προετοιμαστεί κατάλληλα ώστε να είναι σε θέση να μας δώσει όσο το δυνατόν περισσότερη πληροφόρηση για τα σημεία απ' όπου θα περάσουμε και θα σταματήσουμε προκειμένου να ακούσουμε τα σχόλια του.

Όσοι έχουν παρακολουθήσει από τον ίδιο και την Τζένη ξενάγηση στο όμορφο αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα, είναι σε θέση να αντιληφθούν τι λέω... Πραγματικά, ο Μιχάλης είναι ένας εκπληκτικός άνθρωπος, υπεύθυνος σε ότι αναλαμβάνει. Κι αυτό που αναλαμβάνει το κάνει με αγάπη και το προσφέρει από το περίσσευμα της ψυχής του.

Αυτός είναι ένας σοβαρός λόγος για τον οποίο δηλώνουμε ότι αυτόν τον κυριακάτικο περίπατο δεν πρόκειται να τον χάσουμε με τίποτα. Θα είμαστε από τους πρώτους κοντά του, δίπλα του, βέβαιοι όπως πάντα ότι κι αυτή τη φορά θα πάρουμε πολλά.

Σας καλούμε να έρθετε κι εσείς. Ακολουθήστε τις οδηγίες της αφίσας και δεν θα βγείτε χαμένοι... Στο κάτω – κάτω της γραφής το χρωστάμε στον εαυτό μας. Ζούμε σε μια πόλη γεμάτη ιστορία και δεν γνωρίζουμε βασικά πράγματα...

Κι όμως σ' αυτή τη ρηχή και επίπεδη εποχή η ιστορία και ο πολιτισμός είναι δυο καλά σημεία να πιαστούμε. Να σταθούμε όρθιοι, να σηκώσουμε το κεφάλι μας ψηλά, να έχουμε ξανά εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας.

Ας είναι η βόλτα σε μια ιστορική διαδρομή αφορμή να ξανασκεφτούμε αλλιώς τα πράγματα. Πιο αισιόδοξα. Δοκιμάστε το!

Ο Λυκαβηττός είναι λόφος της Αθήνας πέριξ του οποίου έχει αναπτυχθεί η ομώνυμη συνοικία. Χθες το μεσημέρι είπα να ανέβω μια βόλτα και να δω την πόλη από ψηλά. Όχι πως δεν ήξερα τι θα δω, ούτε και ήταν η πρώτη φορά που το έκανα, αλλά το ήθελα σαν αλλαγή...


Αναφέρεται στη μυθολογία πως ο Λυκαβηττός ήταν ένας βράχος που κουβαλούσε στα χέρια της η Θεά Αθηνά και της έπεσε έπειτα από μια κακιά είδηση που της έφερε ένα κοράκι. Από τότε τα κοράκια έγιναν μαύρα, λέει ο μύθος. Πέρα από το μύθο το να βλέπεις την πόλη από ψηλά έχει άλλη αξία.


Ο Λυκαβηττός έχει το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου στην κορυφή του και λειτουργεί και τελεφερίκ . Μπορείς να το πάρεις να ανέβεις και να κατέβεις, αντί να κάνεις αυτή τη διαδρομή με τα πόδια. Διότι γίνεται κι αυτό. Υπάρχουν μονοπάτια πάνω στο λόφο και δεν είναι λίγοι εκείνοι που το τολμούν...


Σύμφωνα με στοιχεία που πήραμε από την Βικιπαιδεία, ο Λυκαβηττός είναι το ψηλότερο σημείο του λεκανοπεδίου Αθηνών και υψώνεται στα 277 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας και 227 μέτρα πάνω από την πόλη. Τελικά δεν είναι και τόσο ψηλά όσο δείχνει, αλλά έχει την ομορφιά του...


Παντού το μάτι σου βλέπει πέτρα και τσιμέντο... Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι και πολύ ενθαρρυντικό για την πόλη που ζούμε. Είναι σα να ψάχνεις τον τρόπο για να φύγει,ς όσο πιο μακριά γίνεται. Σε τόπους πιο ήρεμους, με ρυθμούς πιο ανθρώπινους.


Εδώ πάνω δεν ακούγεται ο θόρυβος της πόλης. Νομίζεις πως βλέπεις μια κινηματογραφική ταινία που αντί για ήχο έχει μερικά πουλάκια που τιτιβίζουν ή δυο τουρίστες που προσπαθούν να αποτυπώσουν φωτογραφικά το πέρασμα τους από την Αθήνα, την πόλη του φωτός...


Ομολογώ ότι άξιζε τον κόπο που ήρθα... Οι φίλοι μου βλέπουν τις αναρτήσεις στο Facebook και σχολιάζουν ότι “δεν βάζω κώλο, κάτω”. Ναι, δεν έχω φτάσει ακόμα τον καιρό που πρέπει να δώσω στον εαυτό μου τη "χαρά" να καθίσω και να ξεκουραστώ. Αυτή η όμορφη κίνηση, είναι ξεκούραση για μένα...


Ξαναβλέπω τις φωτογραφίες, στιγμιότυπα δευτερολέπτων και συνειδητοποιώ πως μάλλον πρέπει να βρω τον τρόπο να τα... μαζεύω σιγά – σιγά από αυτή τη μεγαλούπολη. Αρκετά την έζησα για περισσότερο από 40 χρόνια... Τη θαύμασα, την αποθέωσα, την αποκαθήλωσα... Ολοκληρώθηκε ο κύκλος. Τα τελευταία κομμάτια του παζλ μπαίνουν οσονούπω...

Μια συκιά φορτωμένη με καρπούς που ωστόσο δεν πρέπει να είναι αληθινά... Δεν είναι τώρα ο καιρός τους. Απ' ότι θυμάμαι αυτά τα λένε, στην Κρήτη τουλάχιστον, σύρκους και κατά κάποιο τρόπο βοηθάνε στην αναπαραγωγή των πραγματικών σύκων που θα ακολουθήσουν...

Φορτωμένη η κορομηλιά... Οι καρποί της είναι πικροί αυτή την περίοδο. Ούτε καν ξινίζουν... Κι αυτό θέλει λίγο χρόνο για να συμβεί. Να θρέψει, να πάρει σάρκα και τροφή μέσα του. Εκεί γύρω στον Ιούνιο θα είναι λαχταριστά στον ουρανίσκο...


Ζωηρό και όμορφο χρώμα στον κομμένο ευκάλυπτο που ξαναγεννιέται από τη ρίζα του... Δες τι όμορφος που είναι. Μια ευωδιά ξεχωριστή. Ο ίσκιος του υπέροχος. Μας ήρθε λέει από την Αυστραλία, αλλά μια χαρά αναπτύσσεται κι εδώ...


Ακόμα και το κομμένο πεύκο ήταν πανέμορφο ή τουλάχιστον εμένα έτσι μου φάνηκε. Όλα άλλωστε είναι όμορφα αυτή την εποχή. Δεν του λείπουν τα ξερόκλαδα, αλλά και τι μ' αυτό, σίγουρα ξεχωρίζει ανάμεσα στα άλλα δεντρα στην εξοχή...


Στα πρώτα της άνθη βρίσκεται και η ελιά... Σε λίγο θα ανθίσει περισσότερο και ύστερα θα “δέσει” ο καρπός της. Ελπίζω και στο χωριό Θραψανό να πάνε όλα καλά και να έχουμε μια καλύτερη χρονιά σε ότι αφορά την παραγωγή λαδιού. Όχι όπως φέτος...


Κιτρίνισαν κιόλας τα μούσμουλα. Δέσπολα τα λέμε στην Κρήτη. Για κάποιον σαν κι εμένα που δεν τρελαίνεται να περιμένει να ωριμάσουν και να γίνουν μέλι, είναι κιόλας υπέροχα. Ο μήνας τους όμως είναι ο Μάιος. Σίγουρα θα τα βρείτε πάντως και στη λαϊκή αγορά αυτή την εποχή.