Στη χθεσινή ανάρτηση είχαμε τη δυνατότητα να γνωρίσουμε το Αχίλλειο και την ιστορία του περιδιαβαίνοντας στο εσωτερικό αυτής της υπέροχης και μοναδικής έπαυλης. Σήμερα λέμε να το κάνουμε λίγο διαφορετικά. Να περπατήσουμε στους εξωτερικούς χώρους του.


Η ίδια ομορφιά παντού. Συνηγορεί και η ανθισμένη φύση που αυτή την εποχή, εδώ στην Κέρκυρα είναι στο φόρτε της. Ιδιαίτερη αίσθηση μας έκανε αυτό το θαμνοειδές λουλούδι. Μπορεί να γίνει στην πλήρη ανάπτυξη του και δέντρο πανέμορφο. Και τα άνθη του που μοιάζουν με σταφύλια μυρίζουν υπέροχα. Τα λένε πασχαλιές και ανθίζουν αυτή την εποχή.


Πραγματικά αξίζει να περπατά ανάμεσα σε τέτοια μονοπάτια… Τα ίδια πανέμορφα ανθισμένα λουλούδια τα είδαμε και μέσα στην πόλη της Κέρκυρας, στους δρόμους της. Οι περισσότεροι φράκτες είναι έτσι μοναδικά στολισμένοι. Αντιλαμβάνεστε πόσο μυρωδικός είναι ο περίπτος στα δρομάκια της…


Όπου κι αν βρεθείς έξω από την έπαυλη της αυτοκράτειρας Σίσσυ είναι υπέροχα… Όπως εδώ στο περιστύλιο των μουσών… Αυτές σύμφωνα με την αρχαία παράδοση γεννήθηκαν από τους θεούς στα πανάρχαια χρόνια. Ήσαν φύλακες της γνώσης στα Μουσεία (βιβλιοθήκες και διδακτήριο), που διαιώνιζαν τον Ελληνικό Λόγο. Ιστορικά οι Μούσες του Παρνασσού ήσαν μεγάλες δασκάλες και δίδαξαν την πανάρχαια ελληνική ιστορία και την γενεαλογία των θεών του Ολύμπου, μέσα από τα κείμενα του Ησιόδου.


Όλοι σχεδόν οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς τις επικαλούνται στην αρχή των έργων τους σαν υπαρκτά και διαχρονικά πρόσωπα και τις ικετεύουν να τους βοηθήσουν να αποδώσουν σωστά τον προφορικό ή γραπτό λόγο τους. Στις ζωγραφικές και γλυπτικές απεικονίσεις οι καλλιτέχνες τις παρουσιάζουν ως αέρινες μορφές με στοχασμό και θεϊκή ομορφιά, που κρατούν δάφνες και μουσικά όργανα και απαγγέλλουν ή τραγουδούν ολόγυρα από το μεγάλο δάσκαλο Απόλλωνα.


Ή εδώ στο τεράστιο άγαλμα του Αχιλλέα… Χρειάστηκε να σηκώσουμε αρκετά όρθια την κάμερα για να το αποτυπώσουμε ολόκληρο… Στην Ελληνική μυθολογία, ο Αχιλλέας, γιος του Πηλέως και εγγονός του Αιακού (Αχιλλεύς Πηλείδης ή Αχιλλεύς Αιακίδης) ήταν ο μεγαλύτερος και ο κεντρικός αλλά και ο γενναιότερος ήρωας της Ιλιάδας του Ομήρου.


Σύμφωνα με το μετα-Ομηρικό μύθο, η Θέτις προσπάθησε να κάνει τον Αχιλλέα άτρωτο, βουτώντας τον στα νερά της Στύγας, όμως πιάνοντάς τον από τη φτέρνα, τον άφησε τρωτό σ' αυτό το σημείο. (Δείτε Αχίλλειος πτέρνα). Ο Όμηρος, εν τούτοις, αναφέρει ένα ελαφρύ τραυματισμό του στην Ιλιάδα. Σε μια νεότερη και λιγότερο δημοφιλή εκδοχή, η Θέτιδα άλειψε το αγόρι με αμβροσία κι έπειτα το έβαλε πάνω από τη φωτιά ώστε να κάψει τα θνητά μέρη του κορμιού του.


Όπου κι αν περπατήσεις είναι πανέμορφα… Κι όταν ο καιρός είναι καλός, ανοιξιάτικος, όπως είναι αυτή την εποχή, τότε τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα. Το απολαμβάνεις περισσότερο. Βοήθησε σ’ αυτό και ο ηλεκτρονικός ξεναγός. Όπου κι αν βρισκόσουν μπορούσες με τα νούμερα που είχες να ακούσεις ότι αφορούσε το σημείο αυτό…

Σήμερα ανοίξαμε τα φτερά μας για μεγάλα πράγματα… Επισκεφτήκαμε το Αχίλλειο που είναι μία από τις γνωστότερες βασιλικές επαύλεις της Ευρώπης και ίσως το σημαντικότερο αξιοθέατο αρχιτεκτόνημα της Κέρκυρας που βρίσκεται παρά τον οικισμό Γαστούρι, περίπου 10 χλμ. από την πόλη της Κέρκυρας. Και τη συνδυάσαμε με ένα ταξίδι προς τα νότια του νησιού. Φτάσαμε ως τη Λευκίμη…


Η έπαυλη αυτή σχεδιάστηκε από τους Ιταλούς αρχιτέκτονες Ραφαέλε Καρίττο (Raffaele Caritto) και Αντόνιο Λάνντι (Antonio Landi) με επόπτη τον πρόξενο της Αυστρίας στην Κέρκυρα Αlexander Warssderg στην αρχή, και μετά τον θάνατό του τον βαρώνο Von Bucowitz, σε πομπηινό ρυθμό και χτίστηκε το 1890 με εξ ολοκλήρου δαπάνη της αυτοκράτειρας Ελισάβετ της Αυστρίας, η οποία λόγω της ευαίσθητης υγείας της ζήτησε την οικοδόμησή της.


Την έπαυλη την αφιέρωσε στον Αχιλλέα, απ’ όπου και το όνομα της, τον περίβολο της οποίας πλούτισε με αγάλματα από την αρχαία ελληνική μυθολογία. Εξ αυτών τα πιο γνωστά έργα είναι οι "Εννέα Μούσες", ορισμένες έργο του Ιταλού γλύπτη Ντομένικο Μοράνι (Domenico Morani και άλλες αγοράστηκαν από την Αυτοκράτειρα από τη Βίλλα Μποργκέζε. και ο Αχιλλέας Θνήσκων του Χέρτερ.


Η Ελισάβετ δολοφονήθηκε το 1898. Το 1904, κατ΄ άλλους το 1907, ο αυτοκράτορας της Γερμανίας Γουλιέλμος Β΄ (γνωστός και ως "Κάιζερ") αγόρασε το Αχίλλειο, στο οποίο και διέμενε κατά τις τακτικές ανοιξιάτικες επισκέψεις του στη Κέρκυρα. Υπήρξε άνδρας ιδιαίτερα καλλιεργημένος και λάτρης του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.


Τοποθέτησε ένα κολοσσιαίο άγαλμα του Αχιλλέα με την επιγραφή «Στον μέγιστο των Ελλήνων από τον μέγιστο των Γερμανών». Αλά η ιστορία του δεν σταματάει εδώ… Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο η ιδιοκτησία της έπαυλης αυτής πέρασε στο ελληνικό δημόσιο οπότε και ερημώθηκε, μέχρι που το 1962 αποφασίστηκε η εκχώρησή της σε δυτικογερμανική τότε εταιρεία για να λειτουργήσει ως καζίνο.

Αυτο, όπως διβάζουμε έγινε κατά προτροπή του Βασιλέως Παύλου προκειμένου να γίνει εφάμιλλο του Μονακό, με ότι θα σήμαινε αυτό για την παράλληλη ανάπτυξη της Κέρκυρας. Τα έκαναν κάτι τέτοια οι βασιλιάδες της εποχής. Κυριάρχοι ήταν σε χώρα που δεν είχαν γεννηθεί και δεν την πονούσαν, δεν είχαν και κανένα πρόβλημα..


Τελικά το καζίνο λειτούργησε με κάποιες μικροδιακοπές ως το 1981, όταν οι τότε πολιτικές εξάρσεις το εξανάγκασαν να κλείσει. Άρχισε η επαναλειτουργία του, υπό τη διεύθυνση του ΕΟΤ, το 1984. Όλες αυτές τις πληροφορίες μπορεί κανείς να τις ακούσει από το ειδικό μηχάνημα που κάνει αυτόματη μετάδοση των πληροφοριών στο σημείο που βρίσκεσαι..


Το Αχίλλειο είναι χτισμένο σε ρυθμό πομπηιανού μεγάρου. Στο εσωτερικό του φέρει τοιχογραφίες και διακοσμήσεις σημαντικών καλλιτεχνών της εποχής της ανέγερσής του, ενώ στο δεύτερο όροφο υπάρχει ένα ιωνικό περιστύλιο. Γύρω από το ανάκτορο βρίσκονται πλούσιοι καταπράσινοι κήποι, με θέα προς Βορρά και Νότο. Οι τοίχοι είναι γεμάτοι από βουκαμβίλιες με έντονα χρώματα και παντού υψώνονται φοίνικες.


Τους κήπους κοσμούν πολλά αγάλματα, κυρίως του Αχιλλέα, αγαπημένου ήρωα της αυτοκράτειρας, από τον οποίο πήρε το ανάκτορο το όνομά του. Ο Θνήσκων Αχιλλεύς είναι ένα ωραίο χάλκινο άγαλμα, έργο του γερμανού γλύπτη Ερνστ Χέρτερ. Ίσως η Ελισάβετ της Αυστρίας συγκινήθηκε από το άγαλμα αυτό και το αγόρασε μετά την τραγική αυτοκτονία του δευτέρου γιού της, του αρχιδούκα Ροδόλφου, στο Μάγιερλιγκ.

Ναι, ήταν ωραία χθες στο VenetianWell η πιο ελληνικά το Βενετσιάνικο Πηγάδι… Πραγματικά περάσαμε πολύ ωραία στην πρώτη επέτειο του γάμου μας… Από εδώ σας έχουμε σήμερα μερικές φωτογραφίες. Περισσότερες από τις καθημερινές βόλτες μας θα βρείτε στις αναρτήσεις μας στα κοινωνικά δίκτυα, την ώρα που συμβαίνουν ή λίγο μετά… Κι εδώ, προσεχώς…


Άγνωστη σχεδόν μας είναι η πόλη της Κέρκυρας… Αλλά εμείς πέσαμε στα βαθιά από την πρώτη μέρα. Αποφασίσαμε να τη γνωρίσουμε μόνοι μας κατά το «ρωτώντας πάς στην πόλη». Έτσι ρωτήσαμε, μάθαμε και «ανακαλύψαμε» από την πρώτη βόλτα μας, χθες το μεσημέρι, το Βεντσιάνικο Πηγάδι. Και φυσικά φωτογραφηθήκαμε εδώ… Εξαιρετικό κι απέξω…


Οι Κερκυραίοι είναι εξαιρετικοί άνθρωποι, πολύ ευγενικοί… Σε προσέχουν όταν τους μιλάς, είναι διαθέσιμοι να σε εξυπηρετήσουν και δίνουν τις πληροφορίες που τους ζητάς με το χαμόγελο, πράγμα που δεν το έχουμε και τόσο συνηθίσει στην Ελλάδα. Σε πολλές περιπτώσεις είναι διαθέσιμοι ακόμα και να αφήσουν τη δουλειά τους για να πάνε να σου δείξουν κάτι..


Έτσι, από την ώρα που πατήσαμε τα πόδια μας στο νησί της Κέρκυρας όλα είναι ή μας φαίνονται όμορφα με εξαίρεση μια μικρή ανθρώπινη παρεξήγηση με το πρακτορείο που νοικιάσαμε τα αυτοκίνητο μας… Κι αυτή όμως με ψυχραιμία και με συζήτηση λύθηκε γρήγορα, διότι δεν είχε βάση να στηριχτεί…


Στο ξενοδοχείο μας, το ΑΡΙΟΝ, όπου μένουμε, κοντά στην πόλη και το παλάτι του Μον Ρεπό, όλα είναι υπέροχα. Αυτοί οι άνθρωποι μας μίλησαν με το που φτάσαμε εδώ και ζητήσαμε πληροφορίες για το VenetianWell. Και μεσολάβησαν για μας προκειμένου να κλείσουμε τραπέζι και να εξυπηρετηθούμε με τον καλύτερο τρόπο. Τους ευχαριστούμε…


Η γυναίκα του ιδιοκτήτη του VenetianWell, όπως και τα γκαρσόνια του, ήταν συνεχώς στη διάθεση μς φροντίζοντας με τις μικρές τους εκπλήξεις να κάνουν ακόμα πιο όμορφη τη βραδιά μας. Και τα κατάφεραν ως προς αυτό. Κατάφεραν δηλαδή να ξεπεράσει ακόμα και το σχεδιασμό της από εμάς. Ας είναι καλά…


Δεν έχω λόγια να περιγράψω την ατμόσφαιρα. Ίσως στις φωτογραφίες που δημοσιεύουμε φαίνεται κάτι για να πάρετε μια γεύση. Μόνο όμως αν του ζούσε κανείς μπορούσε να νιώσει πλήρη συναισθήματα… Η βραδιά μας ήταν υπέροχη… Μοναδική… Όπως ακριβώς της άξιζε, στον πρώτο χρόνο μια όμορφης σχέσης γάμου.

Μερικές φωτογραφίες από εκείνη τη μέρα… Δεν θα τις δείτε στα δυο δημοσιεύματα που κάναμε τότε, επειδή μας τις έστειλαν με e-mail. Εδώ υπογράφουμε τα έγγραφα που απευθύνονται στο κράτος, αμέσως μετά τον γάμο μας…


Ανθρώπινες στιγμές, τρυφερές… Από αυτές που όταν τις ζεις είναι υπέροχες και μοναδικές, αλλά είναι και ωραίες όταν τις ξαναβλέπεις αργότερα, επειδή κάποιος φωτογράφος, φίλος, φρόντισε να τις απαθανατίσει με το φακό του. Αληθινά ωραίες…


Λίγο πριν ή λίγο μετά το γάμο μας στο σπίτι του Στήβ και της Έστερ, τι σημασία έχει… Η φωτογραφία έχει μέσα της πολλές γλυκιές αναμνήσεις. Δυο άνθρωποι αποφασίζουν να ενώσουν τις ζωές τους για πάντα… Δεν είναι και μικρό πράγμα. Χρειάζεται τόλμη και δύναμη.


Υπάρχει γάμος χωρίς χορό; Όχι, προφανώς… Έτσι ακόμα κι εγώ που δεν φημίζομαι για τις δεινές χορευτικές ικανότητες μου, χόρεψα τα ελληνικά που είχε φροντίσει να φέρει ο Γιάννης, ο σύζυγος της Τζίνας που εδώ χορεύει μαζί μας… Πραγματικά ήταν όμροφα.


Με μια παρέα φίλων στο σαλόνι του Στήβ και της Έστερ. Από αριστερά οι γονείς της Άννυς της συζύγου του Κώστα, Λίτσα και Χρήστος και δεξιά η Γεωργία Κουνούπη που είχαμε τη χαρά να είναι μαζί μας στο γάμο μας. Όμορφες θύμισες πριν από ένα χρόνο…

Αποτελεί μια πολύ όμορφη στιγμή για μένα (για μας…) το γεγονός ότι πέρασε κιόλας ένας χρόνος από τη μέρα που παντρευτήκαμε με την Σούλα Αργυροπούλου. Και, συγχωρείστε μου που στο προσωπικό μου ιστολόγιο θα δώσω λίγο χώρο  στα «Δικά μου», να θυμηθώ πράγματα.

Επειδή ο καιρός φεύγει γρήγορα και ο κίνδυνος να θεωρήσουμε μερικά πράγματα δεδομένα, ώστε να βαλτώσει η σχέση, παραμονεύει, πάντα…

Θυμάμαι που ξεκινήσαμε να κάνουμε το ταξίδι μας στον Καναδά για να γνωρίσω τα παιδιά της Σούλας που έμεναν στο Βανκούβερ, από τη μεριά του Ειρηνικού Ωκεανού… Είχαμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας τον γάμο, αλλά ιδιαίτερα η κόρη της Σούλας, η Έστερ, ήθελε πριν, να με γνωρίσει… Αυτό ενείχε και τον κίνδυνο της απόρριψης…

Οι φόβοι της Έστερ ήταν πολύ ανθρώπινοι… Ήθελε να δει με ποιον θα μοιράζονταν την υπόλοιπη ζωή της η μητέρα της. Και επειδή το παρελθόν μας έχει και εμπειρίες όχι και τόσο καλές, εμείς που ερχόμαστε και από άλλο γάμο, η αγωνία της ήταν βάσιμη.

Έτσι πήγαμε και ζήσαμε εκεί δεκαπέντε μέρες… Θα πρέπει να θεωρήσω ότι την κέρδισα, αφού η Έστερ έθεσε το θέμα του γάμου να γίνει εκεί και μάλιστα να είναι η ίδια κουμπάρα και ο αδελφός της, Κώστας.

Όλα έγιναν εύκολα, γρήγορα και χωρίς τις πολυδαίδαλες διατυπώσεις ενός κράτους που ταλαιπωρεί τους πολίτες του, όπως είναι η Ελλάδα. Εκεί, το κράτος του Καναδά σέβεται του πολίτες του, αλλά και του κόσμου. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ δυο δημοσιεύματα που έκανα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ για να ξαναθυμηθούμε τις στιγμές…

Ένα χρόνο μετά, τι σημαίνει για μένα (για μας…) αυτός ο γάμος; Με βάση το Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή: Ο γάμος είναι θεϊκός θεσμός, τον οποίο καθιέρωσε και εδραίωσε ο Ιεχωβά στην Εδέμ. Ο γάμος φέρνει σε ύπαρξη την οικογενειακή μονάδα, τον οικογενειακό κύκλο. Ο Ιεχωβά, ο Δημιουργός, έπλασε τον άνθρωπο αρσενικό και θηλυκό και θέσπισε το γάμο ως την κατάλληλη διευθέτηση για τον πολλαπλασιασμό της ανθρώπινης φυλής. (Γε 1:27, 28) Ο πρώτος ανθρώπινος γάμος τελέστηκε από τον Ιεχωβά, σύμφωνα με την περιγραφή των εδαφίων Γένεση 2:22-24.

Ο γάμος σχεδιάστηκε για να αποτελεί μόνιμο δεσμό ενότητας ανάμεσα στον άντρα και στη γυναίκα, ώστε να υπάρχει αλληλοβοήθεια μεταξύ τους. Συμβιώνοντας με αγάπη και εμπιστοσύνη, θα μπορούσαν να απολαύσουν μεγάλη ευτυχία. Ο Ιεχωβά δημιούργησε τη γυναίκα ως σύντροφο του άντρα χρησιμοποιώντας ως βάση το πλευρό του άντρα, καθιστώντας έτσι τη γυναίκα τη στενότερη σαρκική συγγενή του άντρα στη γη, δική του σάρκα. (Γε 2:21) Όπως τόνισε ο Ιησούς, ο Θεός, και όχι ο Αδάμ, ήταν εκείνος που είπε: «Γι’ αυτό, ο άνθρωπος θα αφήσει τον πατέρα του και τη μητέρα του και θα προσκολληθεί στη σύζυγό του και θα γίνουν μία σάρκα». Η διατύπωση αυτού του εδαφίου φανερώνει ότι η μονογαμία ήταν το αρχικό πρότυπο για το γάμο στα μάτια του Ιεχωβά Θεού.—Ματ 19:4-6· Γε 2:24.

Έτσι το βλέπουμε κι εμείς κι έχουμε δει πολλές ευλογίες σ’ αυτό το χρονικό διάστημα. Είμαι καλά και νιώθω έτσι δημιουργικός με κέφι και διάθεση για ζωή και προσφορά.

Ξαναείδα τη ζεστασιά του σπιτιού κάτω από μια άλλη οπτική. Μ’ αρέσει να ξεκουράζομαι εκεί, να περνώ το χρόνο μου, να γράφω (το καλύτερο μου…), να δημιουργώ στη δουλειά μου που αγαπώ και συνεχίζω να την υπηρετώ χωρίς άγχος, αλλά με το χαμόγελο στα χείλη.

Ένα χρόνο μετά, νιώθω πολύ καλά τι σημαίνει οικογένεια… Και τι να αγαπάς και να μοιράζεσαι πράγματα. Και πόσο ωραίο είναι να βρίσκεις κοινά πράγματα να κάνεις και να μοιράζεσαι τα θετικά που προκύπτουν… Ένα μόνο χρειάζεται να βελτιώσω ακόμα: Το περπάτημα που θα κάνει καλό στην υγεία μου. Αλλά τώρα που καλοκαιριάζει και μεγαλώνει η μέρα θα το παλέψω περισσότερο και θεωρώ ότι θα κάνω πρόοδο…

Ένα χρόνο μετά, νιώθω πιο γεμάτος… Μοιράζομαι πράγματα κάτι που σπάνια έκανα στο παρελθόν καθώς τα σημαντικά και δύσκολα ήταν μόνο για μένα κι αυτό ήταν βάρος ασήκωτο… Το ξέρουν πολύ καλά αυτό οι μοναχικοί άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες…

Ένα χρόνο μετά, αισθάνομαι γεμάτος, χαρούμενος, ευτυχισμένος… Έχουμε τους αδελφούς μας τους φίλους μας… Κάνουμε παρέες, ταξίδια, συζητάμε, ανοίγουμε τις καρδιές μας και κάνουμε πιο όμορφη τη ζωή μας…

Και ξαφνικά νιώθεις ότι χωρίς να υποχωρούν φοβερά τα προβλήματα αυτό δεν σου στερεί τη χαρά. Εσύ αισθάνεσαι γεμάτος από όλες τις απόψεις. Ίσως επειδή αλλάζει ουσιαστικά η οπτική από την οποία βλέπεις τα πράγματα.

Ευχαριστώ τον Ιεχωβά που έφερε στο δρόμο της ζωής μου έναν τόσο υπέροχο άνθρωπο, όπως η Σούλα… Μπορώ να ακουμπήσω πάνω της, μπορώ να μιλήσω γι’ αυτά που με πονάνε στην καθημερινότητα μας… Και καθώς βιώνουμε τον καιρό του τέλους, δεν είναι και κάτι εύκολο.

Από την αρχή της σχέσεις μας με τη Σούλα δεν θεωρήσαμε τίποτα αυτονόητο… Είπαμε ότι θα το παλεύουμε καθημερινά να αποδεικνύουμε την αγάπη μας από τα πιο μικρά ως τα πιο μεγάλα πράγματα. Έτσι πορευτήκαμε ως τώρα και είδαμε πολύ θετικά αποτελέσματα στη ζωή μας. Έτσι θα κάνουμε και στη συνέχεια, στα χρόνια που μας απομένουν και που θέλει ο Ιεχωβά να ζήσουμε ακόμα… Την ευχαριστώ για όλα…

Από το χθεσινό πρωτοσέλιδο της ΑΥΓΗΣ ήταν φανερό ότι κάτι ετοιμάζονταν για τον γενικό διευθυντή του Διεθνούς Φεστιβάλ Αθήνας και Επιδαύρου κ. Φάμπρ. Μάλιστα και το τμήμα Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντίθετο μ’ αυτή την τοποθέτηση. Πάντως όλη αυτή η ιστορία, δείχνει τον ρηχό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα πράγματα.


Προηγήθηκε βέβαια η κατακραυγή που ενορχηστρώθηκε κυρίως από εφημερίδες που πρόσκειται στην αντιπολίτευση, όπως αυτό το πρωτοσέλιδο του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ. Κάνει πρώτο του θέμα μια ανοιχτή επιστολή ηθοποιών και σκηνοθετών που ζητούν να παραιτηθεί ο υπουργός Πολιτισμού κ. Μπαλτάς. Ανθρώπων έργα… Δεν μας κάνει καθόλου εντύπωση…

Δεν ξέρω αν πήρατε είδηση τι ακριβώς συνέβη με τον κ. Γιαν Φαμπρ. Είχαν φροντίσει να δώσουν οι αντιπολιτευόμενες εφημερίδες έμφαση στο θέμα, τονίζοντας μερικά αρνητικά στοιχεία. Σας έχουμε μαζέψει μερικά πολύ σημαντικά πράγματα εδώ…

Φυσικά αργότερα προέκυψε το μέγα θέμα με τις αποκαλύψεις των Wikileaks. Αυτά σε μια ημέρα Σαββάτου που δεν θεωρείται ημέρα ειδησεογραφίας… Κι όσο σκέφτομαι τις σημερινές κυριακάτικες εφημερίδες που έχουν κλείσει από την Παρασκευή, τίποτα από αυτά δεν θα έχουν…

Ανακοινώθηκε λοιπόν χθες το απόγευμα και επίσημα η παραίτηση του Γιαν Φαμπρ από την θέση καλλιτεχνικού διευθυντή του Ελληνικού Φεστιβάλ, ο οποίος με επιστολή του στον υπουργό Πολιτισμού Αρ. Μπαλτά ανακοινώνει το λόγο παραίτησής του από την θέση καλλιτεχνικού διευθυντή του Ελληνικού Φεστιβάλ:

«Δεν επιθυμώ να εργαστώ σε ένα εχθρικό καλλιτεχνικό περιβάλλον, στο οποίο προσήλθα με ανοιχτό μυαλό και ανοιχτή καρδιά. Εύχομαι στους Έλληνες καλλιτέχνες καλή τύχη στη δουλειά τους και στο Φεστιβάλ τους», αναφέρει στην επιστολή του ο Βέλγος καλλιτέχνης. Από την πλευρά του ο κ. Μπαλτάς δηλώνει μεταξύ άλλων ότι «η επιλογή της παραίτησης υπήρξε αποτέλεσμα της συντονισμένης επίθεσης που δέχθηκε ο Γιαν Φαμπρ από πολιτικά κόμματα, ΜΜΕ και μέρος του καλλιτεχνικού κόσμου».

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ανακοίνωσης που εξέδωσε πριν από λίγο, το υπουργείο Πολιτισμού:

«Με μεγάλη του λύπη ο υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, κ. Αριστείδης Μπαλτάς, έλαβε την ακόλουθη επιστολή παραίτησης:

«Με την παρούσα, εγώ, ο Jan Fabre, παραιτούμαι από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή (curator) του Ελληνικού Φεστιβάλ. Αποδέχτηκα την πρόταση του Υπουργού Πολιτισμού της Ελλάδας να προβώ σε καλλιτεχνικές επιλογές με πλήρη ελευθερία. Αυτό δεν φαίνεται να είναι πλέον δυνατόν στην Ελλάδα. Δεν επιθυμώ να εργαστώ σε ένα εχθρικό καλλιτεχνικό περιβάλλον, στο οποίο προσήλθα με ανοιχτό μυαλό και ανοιχτή καρδιά. Εύχομαι στους Έλληνες καλλιτέχνες καλή τύχη στη δουλειά τους και στο Φεστιβάλ τους».

Jan Fabre, 2 Απριλίου 2016

Στο σημείο αυτό, πρέπει να επισημανθεί ότι ο Jan Fabre προσήλθε ουσιαστικά ως εθελοντής για να συνεισφέρει στην Ελλάδα της κρίσης. Με αυτό κατά νου, ανέλαβε να οργανώσει σε ελάχιστο χρονικό διάστημα το Ελληνικό Φεστιβάλ αυτοπεριορίζοντας το σύνολο των οικονομικών του αξιώσεων στο ποσό των 20.000 ευρώ για κάθε χρόνο που θα παρείχε τις υπηρεσίες του, τόσο ως καλλιτεχνικός υπεύθυνος του θεσμού, όσο και για τις παραγωγές της ομάδας του.

Η επιλογή της παραίτησης υπήρξε αποτέλεσμα της συντονισμένης επίθεσης που δέχτηκε ο Jan Fabre από πολιτικά κόμματα, Μ.Μ.Ε. και μέρους του καλλιτεχνικού κόσμου. Οι επιτιθέμενοι χαρακτήρισαν συλλήβδην ως ανθελληνικό ένα δομημένο τετραετές πρόγραμμα, το οποίο αποσκοπούσε όχι απλώς στη διεύρυνση του ούτως ή άλλως διεθνούς χαρακτήρα του Φεστιβάλ, αλλά και στη διεθνοποίηση της ίδιας της ελληνικής καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Θεώρησαν persona non grata έναν διεθνώς καταξιωμένο δημιουργό και απαξίωσαν συνολικά και οργανωμένα το καλλιτεχνικό του έργο καταρρακώνοντας έτσι κάθε έννοια ελευθερίας στην καλλιτεχνική έκφραση. Σε απόλυτο συγχρονισμό, Μ.Μ.Ε., αποσπασματικά και στοχευμένα εστίασαν σε ένα ελάχιστο σημείο ενός έργου του, παράγοντας πλήρως παραπλανητικές εντυπώσεις και παίζοντας με το δημόσιο αίσθημα.

Οι βεβιασμένες αντιδράσεις των καλλιτεχνών, πριν καν ανακοινωθεί το πλήρες πρόγραμμα του Φεστιβάλ, μέσα μάλιστα από την παραπειστική επιχειρηματολογία περί αφελληνισμού του θεσμού, οδηγούν σε θλιβερούς συνειρμούς σε σχέση τόσο με την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, όσο και με την επιδιωκόμενη θέση της στο σύγχρονο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

Η εξέλιξη αυτή αποτελεί ενδιαφέρουσα αντιστροφή αυτού που κατά κανόνα συμβαίνει στην ανθρώπινη ιστορία, όπου οι πνευματικές δυνάμεις διεκδικούν την ελευθερία του λόγου και υπεραμύνονται αυτής έναντι της πολιτικής εξουσίας. Στη δική μας ιστορία φαίνεται δυστυχώς να συνέβη το αντίστροφο.

Εξυπακούεται ότι ο Υπουργός σε συνεργασία με το Δ.Σ. του Φεστιβάλ θα αναλάβει άμεσα τις απαραίτητες πρωτοβουλίες για την καλύτερη δυνατή λειτουργία του θεσμού.»

• Οι πληροφορίες είναι από το http://www.huffingtonpost.gr/

Τέτοιους ανθρώπους με ζήλο στην κήρυξη των καλών νέων θα τους έχετε δει και στην πόρτα σας… Όμως δεν γνωρίζουμε πάντα την ιστορία τους… Δείτε μια, για ενθάρρυνση…

Αληθινές ιστορίες, από αυτές που φτάνουν στο e-mail μου. Μου γράφει αδελφή: Ο γιος μου ο μεσαίος, ο Χρήστος, όταν έκανε κοινωνική πήγαινε σε ένα χωριό που είχε λίγους αδελφούς και τους έκανε τη ΣΚΟΠΙΑ. Κάποιες φορές όταν πήγαινα να τον δω, πηγαίναμε μαζί και λίγο νωρίτερα για να δούμε κάποιους αδελφούς λίγο παραπάνω καθώς ήταν απομακρυσμένοι. Χαιρόταν τις επισκέψεις.

Βέβαια πιο πολύ παίρναμε εμείς παρά δίναμε, καθώς ήταν παραδείγματα πίστης αυτά τα άτομα. Εκεί γνώρισα μια πολύ ηλικιωμένη αδελφή. Ζούσε σε ένα σπίτι από αυτά τα ασβεστωμένα, τα πολύ παλιά, με τα δοκάρια από κορμούς δέντρων στο ταβάνι, πολύ χαμηλά και μάλιστα μπαίναμε από μια μικρή κοντή πορτούλα.

Θα νόμιζε κανείς ότι μπαίναμε σε άλλη εποχή. Όπως έχω συνήθεια να κάνω πάντα, όταν γνωρίζω ηλικιωμένους αδελφούς, την ρώτησα πως γνώρισε την αλήθεια. Η εμπειρία της απίστευτη.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι σχεδόν όλοι οι πολύ ηλικιωμένοι αδελφοί. Δηλαδή πάνω από ενενήντα χρονών μου λένε παρόμοιες εμπειρίες και έχω φτάσει σε κάποια συμπεράσματα.

Λοιπόν η αδελφή σε απάντηση της ερώτησης μου, πώς γνώρισες αδελφή την αλήθεια άρχισε ως εξής:

Εγώ αδελφούλα μου (βλέπεις εγώ για την ηλικιωμένη αδελφή ήμουν μικρή και με αποκαλούσε αδελφούλα) γνώρισα μόνη μου την αλήθεια. Δεν είχα κανέναν, ούτε μελέτη να μου κάνει, ούτε συνάθροιση να παω...

Από τότε που ήμουν μικρή στο χωριό με τους γονείς και τα αδέλφια μου, ο πατέρας μας έλεγε να διαβάζουμε το άγιο βιβλίο. Αυτό ήταν μια μικρή γραφή που την είχε από το στρατό, μόνο οι ελληνικές γραφές, με σφραγίδα μάλιστα της βασιλικής οικογένειας τότε…. Μας διάβαζε καμιά φορά τα βράδια του χειμώνα, κάτω από το φως της γκαζόλαμπας λίγα λόγια από το Θεό, όπως τα έλεγε..

Όταν άρχισα να μεγαλώνω, με πάντρεψε σε ένα χωριό μακριά από το δικό μας. Τότε τα κορίτσια έφευγαν από τους γονείς, και τέλος αυτό ήταν, τους έβλεπα τους γονείς μου κάθε ποσά χρόνια. Η ζωή μου πλέον ήταν μέσα στην οικογένεια της πεθεράς και μάλιστα πιο πολύ για υπηρέτρια παρά για νύφη… Άαααλλα χρόνια αδελφούλα μου τότε, σκληρά για της νύφες...

φεύγοντας λοιπόν καθώς με αποχαιρετούσε ο πατέρας μου έδωσε αυτό το άγιο βιβλίο. Κορίτσι μου, μου είπε... Να το διαβάζεις και όταν είσαι χαρούμενη και όταν είσαι λυπημένη, να δοξάζεις τον Θεό και να διαβάζεις το βιβλίο του… Έτσι κι έκανα, όταν έβρισκα λίγο χρόνο διάβαζα το βιβλίο. Ο χρόνος περνούσε πολύ δύσκολα για μένα καθώς αργούσα να κάνω παιδί και με πλήγωνε η πεθερά μου. Τελικά μετά από κάποια χρόνια έκανα ένα παιδάκι... Όμως δυστυχώς μετά από λίγο μου πέθανε. Αυτό ήταν αρκετό για να είμαι η καταραμένη της οικογένειας, ήμουν αυτή που έφταιγε για κάθε κακό. Όταν η σοδιά δεν πήγαινε καλά, έφταιγα εγώ, όταν έβρεχε το Πάσχα έφταιγα εγώ…

Εμένα όμως το μόνο που με απασχολούσε ήταν, τι έγινε το παιδάκι μου που πέθανε. Ακολουθώντας του πατέρα τη συμβουλή, διάβαζα το βιβλίο. Άρχισα να καταλαβαίνω ότι το παιδί μου θα αναστηθεί όταν ο Θεός θα το πει. Πήρα της μεγάλη απόφαση να ρωτήσω τον παπά. Πάτερ μου του λέω, "τι έγινε το μωρό μου, πού είναι, πότε θα γυρίσει πίσω, πότε θα το αναστήσει ο Θεός;" Ο παπάς έγινε έξω φρένων..

"Τι είναι αυτά που λες; Το παιδί το πήρε ο Θεός, είναι αγγελούδι και δεν το δίνει πίσω". Χαντακώθηκα... Πήγα σπίτι έψαξα πάλι και βρήκα τα λόγια του Ιησού για την ανάσταση. Την άλλη Κυριακή μετά την εκκλησία του δείχνω. "Πάτερ", του λέω, "το άγιο βιβλίο κοιτά τι λέει, εσύ μου λες άλλα".

Ούτε λίγο ούτε πολύ αδελφούλα μου, ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε. "Πέταξε το αυτό του σατανά το βιβλίο. Εγώ τι σου λέω θα ακούς" μου φώναξε. Αυτό ήταν, εγώ είχα εμπιστοσύνη στον πατέρα μου. Τον παπά τον μίσησα, δεν ξαναπήγα ποτέ στην εκκλησία. Όμως άρχισα να διαβάζω πιο πολύ τη Γραφή. Έμαθα ότι ο Θεός θέλει να συγχωρούμε και δεν με πλήγωνε πια η συμπεριφορά της πεθεράς μου, έμαθα ότι πρέπει να προσεύχομαι, έμαθα ότι όλα αυτά που διαβάζω πρέπει να τα λέω και στους άλλους. Είχα καταλάβει ότι η Βασιλεία του Θεού θα έλθει στη γη όπως ήταν στον ουρανό. Άρχισα λοιπόν να λέω αυτά που διάβαζα και στις άλλες νεαρές γυναίκες που είχαμε στο χωριό. Μετά, με κάποιες που τους άρεσαν, διαβάσαμε ότι πρέπει να "συνερχόμεθα" και αρχίσαμε να μαζευόμαστε και να διαβάζουμε από το άγιο βιβλίο. Κάποιες είχαν κι αυτές μικρές Γραφές. Δηλαδή είχαμε κάνει μια μικρή ομάδα και εξετάζαμε τις Γραφές.

Εκείνον τον καιρό περίπου, επισκέφτηκαν το χωριό κάποιοι κύριοι, ντυμένοι με τα καλά τους και μιλούσαν για το Θεό. Έτρεξα αμέσως και το πρώτο πράγμα που ρώτησα ήταν «μήπως μπορείτε να μου πείτε που είναι το μωρό μου που μου πέθανε»; Αμέσως μου άνοιξαν μια αγία Γραφή και μου έδειξαν την ελπίδα της ανάστασης. Αυτή την ελπίδα που είχα καταλάβει κι εγώ."Αυτό ήταν" είπα, "βρήκα την αλήθεια". Το ίδιο συμφωνήσαν και οι άλλες γυναίκες, οι περισσότερες.

«Ελάτε είπα τους αδελφούς» είμαστε κι άλλες που πιστεύουμε αυτά τα πράγματα και διαβάζουμε μόνες μας τη Γραφή". Ήλθαν λοιπόν οι αδελφοί στο σπίτι μου και βρήκαν ολόκληρο όμιλο, έτοιμο να προχωρήσει στην αλήθεια. Μας έδειξαν το όνομα του Θεού και μας φάνηκε απόλυτα φυσιολογικό να έχει όνομα ο Θεός, χάρηκα τόσο πολύ όταν έμαθα το όνομα Ιεχωβά.

Έτσι λοιπόν άρχισαν να έρχονται οι αδελφοί, μας άφησαν βιβλία, μας έφεραν Γραφές ολόκληρες, εμείς είχαμε μόνο της ελληνικές. Βέβαια άρχισε και ο διωγμός, ήρθε πόλεμος αλλά τελικά κάποιες από εμάς βαφτίστηκαν.

Μπορείς να φανταστείς αδελφέ, πώς ένιωσα ακούγοντας αυτή την εμπειρία. Συγκλονιστικό! Το πνεύμα του Ιεχωβά να συγκεντρώνει αυτές τις ταπεινές γυναίκες, να μαζεύεται ο σπόρος, να βγαίνουν τα φυντάνια και μετά να έρχονται οι αδελφοί και να βρίσκουν έδαφος καλλιεργημένο. Έτσι ενεργούσε τότε το πνεύμα του Θεού μας, αλλιώς την εποχή που γνώρισαν οι γονείς μου και αλλιώς σήμερα. Όμως πάντα μπροστά με τον τρόπο του ο Ιεχωβά κατευθύνει τα πράγματα. Τέτοιες εμπειρίες με παρόμοιες εξελίξεις, έχω ακούσει από αδελφούς μεγάλους. Όλοι τους είχαν μια Γραφή και διαβάζοντας, κατάλαβαν τι έπρεπε να κάνουν.

Ο άλλος αδελφός είχε αντιγράψει εδάφια από τη μικρή του Γραφή όσο έβοσκε τα πρόβατα και πήγαινε στα χωριά και άφηνε τα γραμμένα εδάφια... Αν είναι δυνατόν! θα σκεφτεί κάποιος… Κι όμως είναι...

Ακόμη και τώρα που τα ξαναθυμάμαι νιώθω το ίδιο συγκλονισμένη όταν σκάφτομαι πόσο πείθομαι για μια ακόμη φορά στη ζωή μου ότι ο Ιεχωβά έχει διαλέξει αυτό το λαό για λαό του κι εγώ είμαι στην πλεονεκτική θέση να είμαι ένα μικρό μέλος της δίκης του οργάνωσης.

Όπως μπορούσα καλυτέρα σου μετέφερα το πνεύμα της εμπειρίας αυτής, καθώς η αδελφή μας έλεγε πολλές, πάρα πολλές λεπτομέρειες…

Υ.Γ.: Θα πρέπει να παραβλέψεις αδελφέ τα ορθογραφικά μου λάθη καθώς μεγάλωσα στο εξωτερικό και τα ελληνικά μου τα έμαθα μόνη μου. Φυσικά στο κείμενο που διαβάσατε εσείς δεν είδατε τίποτα, γιατί δεν υπήρχαν…