Έξι χρόνια μετά… Μια επέτειος που μάλλον περνάει στα βουβά, ενώ είναι πολύ σημαντική…
Έξι χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις μέρες από την αποφράδα εκείνη ημέρα που ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, με διάγγελμα από το Καστελόριζο, ανακοίνωνε την είσοδο της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης. Η χώρα μπήκε σε ένα τούνελ και ακόμη αναζητεί την έξοδο και οι πολίτες της είδαν τη ζωή τους να ανατρέπεται με μερικές υπογραφές και με το πιστόλι στον κρόταφο.
Από τότε, ζήσαμε και είδαμε πολλά. Η πολιτική άγριας λιτότητας, οδήγησε πολλούς Έλληνες στην ξενιτιά και ακόμα περισσότερους στην ανεργία. Το πολιτικό σκηνικό ανατράπηκε, με το τέλος των μονοκομματικών κυβερνήσεων. την ενίσχυση της ακροδεξιάς και την ανάδειξη ενός κόμματος της αριστεράς στην εξουσία. Ο λαός βγήκε στους δρόμους, ωστόσο παρά την αντίσταση και παρά τις θυσίες που αντιμετώπισε με μεγάλη ωριμότητα, οι συνθήκες ακόμα δεν αφήνουν χώρο στην ελπίδα.
Έξι χρόνια μετά παραμένουμε παγιδευμένοι στο ίδιο σημείο, που ήμασταν και το 2010 με τη χώρα να μην μπορεί να δανειστεί, τους δανειστές να απαιτούν σκληρά μέτρα και την πολιτική ηγεσία της χώρας να εμφανίζεται αδύναμη να βρει λύσεις. Χαρακτηριστικό είναι το πρωτοσέλιδο μια επαρχιακής εφημερίδας, της ΝΕΑ ΚΡΗΤΗΣ, η οποία ωστόσο, όπως είναι φυσικό επικεντρώνει στο μικρόκοσμο της, την Κρήτη και όχι όλη την Ελλάδα που είναι γεμάτη δράματα.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 23/04/2016
Έξι χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο, ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει ότι δεν έχει ουσιαστικά αλλάξει τίποτε άλλο, εκτός απ’ το ότι όσες περικοπές γίνανε στα… έξοδα της δημόσιας διοίκησης και του κράτους γενικότερα, έγιναν όλες εις βάρος του ελληνικού λαού. Ας το δούμε λίγο για να θυμηθούμε πώς έχουν τα πράγματα.
Είτε πρόκειται για μισθούς και συντάξεις και ψαλίδισμα εφάπαξ, είτε πρόκειται για περικοπές κονδυλίων από Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, όλες είχαν σαν αποτέλεσμα την κατακρήμνιση του βιοτικού επιπέδου του Έλληνα (του φτωχού, του μικρού και του μεσαίου). Κι αυτό δεν είναι δύσκολο να το διαπιστώσει κανείς εφόσον όλα αυτά τα χρόνια ζει στην Ελλάδα, είτε έχει δουλειά, είτε όχι…
Το κακό είναι πως, σε ότι αφορά την σπατάλη του δημοσίου σε όλες τις άλλες δραστηριότητές του, δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα. Οι ίδιοι (σε πλήθος) και περισσότεροι σύμβουλοι, τα ίδια συμβούλια, οι ίδιες δαπάνες μετακίνησης, παράστασης, τα ίδια επιδόματα και προνόμια των βουλευτών, τα ίδια πεταμένα κονδύλια σε ημέτερους, σε πολιτιστικές εκδηλώσεις αμφίβολης ποιότητας, σε διαφημίσεις ΔΕΚΟ και Δημοσίου σε εφημερίδες και κανάλια των διαπλεκόμενων, το ίδιο γενικό ξεχαρβάλωμα στην δημόσια διοίκηση.
Ούτε οι πολιτικοί άλλαξαν… Αυτοί κι αν δεν άλλαξαν… Οι ίδιοι κυβερνούν ακόμη και σήμερα με μικρές παραλλαγές. Αλλάζουν θέσεις, αλλάζουν κόμματα και πόστα, αλλά είναι ακόμη εδώ και κυβερνούν, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, σαν να μην είναι αυτοί οι ίδιοι υπεύθυνοι της εθνικής καταστροφής. Δείτε, ας πούμε πώς με το ασφαλιστικό που έφεραν στη Βουλή, αφήνουν απέξω του βουλευτές και τις συντάξεις τους.
Από την άλλη οι ίδιοι αργυρώνητοι δημοσιογράφοι και κανάλια που μας «ενημέρωναν», οι ίδιοι εξακολουθούν να μας ενημερώνουν – συσκοτίζουν – παραπληροφορούν, εκπέμποντας την μνημονιακή τους προπαγάνδα προς όφελος των εργοδοτών τους και του συστήματος διαπλοκής, γενικότερα.
Στα έξι αυτά χρόνια που μεσολάβησαν δεν έχει αλλάξει τίποτα που να μπορεί να μας κάνει να ελπίζουμε σε μια λειτουργική αναδιάρθρωση του κράτους, στην απεμπλοκή της δημόσιας διοίκησης αλλά και όλου του δημόσιου βίου απ’ τα δεσμά της διαπλοκής και της απάτης.
Όλα πάνε απ’ το κακό στο χειρότερο, αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κάθε αντικειμενικός παρατηρητής και όποιο επιπλέον έκτακτο πρόβλημα ανακύπτει (όπως το προσφυγικό), όχι μόνον δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με ψυχραιμία και αποτελεσματικότητα, αλλά επιβαρύνει την γενική κατάσταση τρείς φορές περισσότερο απ’ ότι αν προέκυπτε, κάτω από φυσιολογικές συνθήκες.
Η πορεία αυτή, που και με έγκριση των πολιτών (είτε πρόκειται με την ψήφο, είτε με την σιωπή και ανοχή) ακολουθείται, είναι βέβαιο πως οδηγεί στην πλήρη εξαθλίωση και μετατροπή του λαού σε πολίτες τύπου «τρίτου κόσμου». Όχι δεν είναι υπερβολικά όλα όσα ακούμε αυτές τις μέρες, υπό τύπον κριτικής…
Προφανώς και δεν περιμένουμε τίποτα καλύτερο, αλλά κι ας μην διαμαρτυρόμαστε όσο εμείς οι ίδιοι ανεχόμαστε αυτήν την πορεία προς την τελική καταστροφή... Ίσως και να είναι η μόνη που μας αξίζει τελικά. Όχι σε όλους. Αλλά τι να κάνουμε; Σ’ έναν «ασύμμετρο» πόλεμο, κι όταν μάλιστα δεν υπάρχει αντίσταση, οι «παράπλευρες απώλειες» θα είναι οι μεγαλύτερες και ίσως και οι μόνες!…
Προβληματισμοί που απασχολούν πολλούς συνέλληνες ενόψει μιας… επετείου που δεν τιμά κανέναν. Το χειρότερο είναι ότι δεν φαίνεται φως από πουθενά, ενώ άλλο ένα μνημόνιο που θα προσθέσει κι άλλα βάρη στα συνήθη υποζύγια, τους εργαζόμενους και συνταξιούχους ετοιμάζεται…
Κατά μια φοβερή σύμπτωση… Αυτές τις ίδιες μέρες, έξι χρόνια μετά, φέρνουν στη Βουλή το ασφαλιστικό και το νέο φορολογικό που τίποτα καλό δεν προμηνύουν… Όπως έχει αυτή τη στιγμή το πράγμα απεργούν και οι δημοσιογράφοι που βλέπουν να διαλύονται τα ταμεία τους. Και το συνταξιοδοτικό και αυτό της ιατροφαρμακευτική περίθαλψης…
- Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου "Επισημάνσεις".
