Θα μας πάρει καιρός που θα νιώθουμε την ανάγκη να επιστρέφουμε στις όμορφες μέρες που περάσαμε στη Σαντορίνη. Και κάθε φορά, κάτι θα μας δίνει την αφορμή. Αυτή τη φορά η τρικυμισμένη θάλασσα. Οι φωτογραφίες μας, είναι παρμένες από τον Γυαλό στα Φηρά...


Είχε, νομίζω, απαγορευτικό εκείνη την ημέρα. Αλλά εμείς δεν χορταίναμε να κοιτάζουμε να σκάνε τα κύματα της πάνω στον μικρό τεχνητό λιμενοβραχίονα που προστάτευε τα λίγα μικρά καΐκια... Μερικές φορές γινόταν ένα λευκό, που γέμιζε το μάτι και μπερδεύονταν με το μπλε της θάλασσας.


Την κοίταζα σαν... παιδί. Ήταν και οι μαύρες ηφαιστειακές πέτρες που την έκαναν ακόμα πιο ξεχωριστή, στα μάτια μου. Και τα σύννεφα στον ουρανό που μας... απειλούσαν και μας... ξεγελούσαν ότι τάχα θα βρέξει και δεν θα μας αφήσει να τελειώσουμε το έργο μας.


Αλλά δεν συνέβη. Όλα κύλησαν καλά. Και μεις αφήσαμε το μυαλό μας, να φύγει ανάμεσα στους παφλασμούς των κυμάτων. Αχ πώς μου αρέσει να το κάνω αυτό, κάθε φορά που θα βρεθώ στη θάλλασα και ο καιρός είναι ανήσυχος... Κάθε φορά που λες και σπαράσσει μπροστά σου, το σύμπαν.


Πανέμορφη και αυτή η πλευρά του νησιού. Η πίσω από την Καλντέρα... Πραγματικά, από όπου κι αν το δεις αυτό το νησί, είναι υπέροχο και μοναδικό. Καθώς κοιτάζω το αρχείο των φωτογραφιών μου, το επιβεβαιώνω... Θα το δείτε κι εσείς από τις επιλογές που έχω να κάνω και στη συνέχεια.


Θα περιμένετε λίγο, μόνο. Δεν θέλω να σας παίρνω συνεχόμενα. Συχνά τα λουλούδια από τους ανθισμένους κήπους σας που μου στέλνετε θα διακόπτουν αυτό το συλλογισμό. Αλλά μην ανησυχείτε. Το νήμα είναι στα χέρια μας και θα το ξαναπιάνουμε... Με υπέροχα πράγματα.