Από όσα έχετε δει, μέχρι τώρα, φαντάζομαι γίνεται φανερό ότι περάσαμε πάρα πολύ όμορφα στα Άνω Τρίκαλα Κορινθίας, που επισκεφτήκαμε ως εκδρομή την εβδομάδα που μας πέρασε. Και, αν και δεν το συνηθίζουμε να μένουμε πολύ σε ένα θέμα, επιτρέψτε μου να μείνουμε και σήμερα...


Τι ήταν αυτό που μας άρεσε πιο πολύ; Πέρα από την καλή παρέα που τα έκανε όλα καλύτερα, ήταν ίσως που δεν περιμέναμε να βρούμε χιόνι και... βρήκαμε. Λίγο, απαλό, μόλις είχε πέσει, αλλά ήταν πανέμορφο. Σαν λευκές πινελιές, σε ένα εξαίσιο φυσικό πίνακα ζωγραφικής.


Η κυκλοφορία γινόταν κανονικά, πάνω στο στενό δρόμο που διέσχιζε τον οικισμό. Χρειαζόταν όμως να έχεις το νου σου, ως πεζός, γιατί κινδύνευες αν άφηνες την προσοχή σου να φύγει, παρασυρμένη από την ομορφιά του τοπίου. Έτσι, τα καταφέραμε να μην έχουμε κανένα πρόβλημα.


Όμως, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ αυτή την ομορφιά που ζήσαμε, για περισσότερες από τέσσερις ώρες, καθώς περπατούσαμε και ρουφούσαμε την κάθε στιγμή. Ναι, ήταν κάτι που θα μείνει στη μνήμη μας ,για καιρό. Και ευχαριστούμε τον Γιώργο και τη Ζάννα που είχαν την ιδέα και την πρότειναν.


Αν ήταν και λιγότερα τα εναέρια καλώδια της ΔΕΗ και του ΟΤΕ, θα άφηναν το μάτι μας να σταθεί περισσότερα στα όμορφα πετρόχτιστα σπιτάκια του χωριού, πολλά από τα οποία ενοικιάζονται σε σχετικά καλές τιμές, ώστε να διευρύνει κανείς την παραμονή του εκεί, λίγο περισσότερο.


Τελευταία κράτησα αυτή τη φωτογραφία μας, με τον φίλο μου Γιώργο. Έχουμε φάει το μεσημεριανό μας και λίγο πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, είπαμε να κρατήσουμε κάτι από την εκδρομή μας εκεί. Μια εκδρομή που μας άφησε πολύ όμορφες εντυπώσεις και θα θυμόμαστε για καιρό.